ปราบหัวใจยัยตัวแสบ/บทที่ 7

....บทที่ 7

((ธาวิน))

ผมยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะพาเธอส่งตำรวจ  แต่จัดการมัดข้อมือของเธอไม่ให้คิดหนีด้วยเน็กไทของรฐา สองมือของเธอที่ไขว้เอาไว้ด้านหลังทำให้อกอวบภายใต้เสื้อยืดดูจะเด่นสะดุดตา  มันทำให้ผมที่ชอบมองหน้าสวยหวานของเธอพลันสนใจเจ้าอกอวบนั้นไปด้วย

“ไม่มีอาชีพอื่นทำแล้วเหรอถึงต้องเป็นขโมย...   มันน่าจะมีอะไรมากกว่านี้ที่เธอทำได้  โดยที่ไม่ต้องทำอาชีพที่ไม่ดีแบบนี้”

“.......”  เธอไม่ตอบและเบนหน้าหนีไปทางอื่น  ดูเหมือนจะไม่พอใจเพราะกลัวว่าผมจะจับส่งตำรวจแน่แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเมื่อท่าทีเหล่านั้นกับเรียกความสนใจจากผมได้อย่างมาก

“ชื่ออะไร  แล้วอายุเท่าไหร่......”

“.......”  เงียบ!!   ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมที่จะตอบคำถามอะไรจากผมโดยง่ายแน่   ดูจากการต่อปากต่อคำก็คงพอรู้ว่าเธอเป็นคนที่แสบพอตัว

“ถ้าไม่ตอบฉันจะค้นกระเป๋าเธอเพื่อรู้ทุกอย่างเอง   ในนั้นคงมีข้อมูลอะไรมากมายที่ฉันต้องการรู้โดยไม่ต้องถามให้เสียเวลา”  เพราะข้างตัวของเธอมีกระเป๋าเป้ที่ผมคิดว่ามันน่าจะมีคำตอบที่ผมอยากรู้  และสิ่งที่ผมพูดก็ทำให้เธอหันมาสนใจด้วยอาการไม่พอใจหนักกว่าเดิท 

แต่มันเป็นอาการที่น่ารักในสายตาของผม!!

“เสียมารยาท!!   คุณไม่มีสิทธิ์เปิดกระเป๋าคนอื่น”

“ดูเหมือนเธอจะชอบพูดเรื่องสิทธิ์จังเลย  ก็ฉันถามเธอดีๆแล้วไม่ตอบ  ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะต้องรู้เหรอ....”  ออกจะขำกับสิ่งที่ผมพูดกับเธอ  ผมไม่เคยพูดกับใครด้วยคำพูดที่ใจเย็นแล้วมีรอยยิ้มแบบนี้ เพราะหน้าตาบูดบึ้งไม่พอใจของเธอมันทำให้ผมพูดไปยิ้มไปอย่างบอกไม่ถูก

“ใช่  ไม่ตอบแสดงว่าเขาไม่อยากจะพูดกับคุณ แล้วคุณก็ไม่ต้องอยากรู้เรื่องของคนอื่น....”

“แต่ฉันอยากรู้นี่”

“เอ้า!!  ก็บอกว่าไม่ต้องอยากรู้ไง...โอ๊ย!!”  อยู่ดี ๆ คนที่กำลังเถียงก็ตัวงอเป็นกุ้งเอาดื้อๆ  เธอร้องอย่างเจ็บปวดขึ้นมาเสียอย่างนั้น  มันทำให้ผมที่กำลังยิ้มต้องสนใจด้วยการเข้าไปประคองเธอไว้

“เธอเป็นอะไร...”  ลำตัวของเธอซบแนบอกของผม  ดูเหมือนเธอจะปวดท้อง  ผมกอดรวบตัวเธอเพื่อแกะเน็กไทที่มัดข้อมือเธอทั้งสองข้าง   ทันทีที่ได้รับอิสระเธอก็เอามือกอดรอบท้องของเธอไว้ด้วยความเจ็บปวด

“ปวดท้อง  โอ๊ยยยย..ปวดท้อง”

“เธอไม่ได้แกล้งใช่ไหม...”  ผมดันตัวของเธออกจากอก   และมันทำให้ผมเห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกต่อหน้า  ดูเหมือนว่าเธอจะเจ็บปวดจริงๆไม่ได้แกล้ง  ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอยังเถียงผมได้อยู่เลย

“ปวด...โอ๊ยยย!!   ฮื้อๆๆ  ปวดมาก  ปวดจะตายอยู่แล้ว”

“รฐา  ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” มันเป็นสิ่งที่ผมสั่งการออกไปทันทีด้วยความร้อนใจ  สั่งออกไปด้วยความร้อนใจและเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก  ความเป็นห่วงที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับคนที่เพิ่งเจอหน้าแบบนี้

คนตัวเล็กที่ขดตัวงออยู่ตรงหน้าของผมทำให้ผมห่วงใยทั้งที่ไม่เคยเป็นกับใคร    สองมือของผมโอบกอดตัวของเธอไว้ราวกับมันทำให้เธอบรรเทาเบาบางอาการเจ็บ  ด้วยไม่รู้จะต้องทำยังไง ยิ่งเห็นน้ำตาของเธอยิ่งทำให้ผมห่วงใยมากขึ้นไปกว่าเดิม