วิวาห์เลี้ยงเดี่ยว ตอนที่ 8 เลขาฯ ผู้น่าสงสาร (5)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++

“ขอบคุณค่ะ” มัตสยาเข้าไปนั่งในรถพร้อมกับอมยิ้ม ความประทับใจในตัวของเจ้านายเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า แม้เขาจะทำเมินกับผู้หญิงหลายคนที่เข้าหาแต่เขาใจดีกับเธอที่เป็นลูกจ้างเสมอ แม้ตอนทำจะทำหน้านิ่ง ๆ ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรก็เถอะ

             “ทำงานไปด้วยเลี้ยงลูกไปด้วยคุณคงเหนื่อยมากเลยสิ” วาทีถามขณะเคลื่อนรถพลางปรายตามองเลขาฯ สาวที่ตอนนี้การแต่งตัวผมเผ้าไร้ซึ่งความเรียบร้อยดูต่างจากตอนทำงานค่อนข้างมาก

             “ก็ค่ะ แต่ดีที่ยังมีพี่อ้อยมาช่วย ไม่อย่างนั้นคงแย่” มัตสยาหันมายิ้มแหย ๆ ให้เจ้านายขณะที่มือก็ตบที่ก้นของลูกสาวเบา ๆ เมื่อหนูน้อยดิ้น

             “เก่งนะ” วาทีเอ่ยชมจากใจ

             “กำลังใจชั้นดีเลยค่ะ” มัตสยามองหนูน้อยในอ้อมแขนด้วยสายตาและรอยยิ้มอ่อนโยน นั่นทำให้คนที่แอบมองอย่างวาทีถึงกับเผลอยิ้มอย่างอ่อนโยนไม่ต่างกัน แต่เมื่อรู้สึกตัวเขาก็รีบดึงสายตากลับมาที่ถนน ขยับตัวไปมาพร้อมกับทำเสียงกระแอมกระไอ แล้ววางมาดเจ้านายเสียอย่างนั้น “ถึงจะเห็นใจ แต่เรื่องงานผมก็หยวน ๆ ให้คุณไม่ได้หรอกนะ”

             “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ว่าเรื่องงานหรือเรื่องลูกมัทก็เต็มที่อยู่แล้ว และตอนนี้ก็คิดว่าตัวเองทำมันออกมาได้ดีทีเดียว ถึงจะเหนื่อยหน่อยก็เถอะ” มัตสยาหันมายิ้มให้คนเป็นเจ้านายจนตาหยี ไม่มีความท้อแท้อ่อนแอให้เห็นเลยสักนิด

             “แล้วคุณพ่อคุณล่ะ” มัตสยาเหมือนจะทำหน้าสงสัย วาทีเลยอธิบายต่อ “ผมรู้เรื่องจากไอ้แดนน่ะ” นั่นทำให้หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจและตอบคำถามของเขาด้วยสีหน้าที่ติดกังวลเล็กน้อย “ก็ยังเหมือนเดิมค่ะ แต่เพิ่มเติมคือกลายเป็นคนขี้หงุดหงิดและอารมณ์ร้อนขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็เข้าใจแหละค่ะเพราะเคยทำอะไรด้วยตัวเองได้ตลอด มาตอนนี้ได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ จะทำอะไรก็ต้องร้องเรียกหาคนช่วย แม้จะทำกายภาพมันก็ต้องใช้เวลา อีกอย่างตอนทำพี่อ้อยบอกว่าพวกท่านมักจะทะเลาะกัน แม่ก็เลยมักจะเดินหนีเพื่อตัดปัญหา ก็เลยทำให้การกายภาพมันไม่เต็มร้อยสักเท่าไหร่ แต่ถ้าน้องของขวัญหลับอยู่พี่อ้อยก็มีเข้าไปช่วยบ้าง” พูดจบก็ถอนหายใจ เพราะจนวันนี้เธอก็ยังหาวิธีแก้ปัญหาอย่างจริงจังไม่ได้

             “จ้างมืออาชีพมาดูแลเฉพาะเลยไม่ดีกว่าเหรอ” วาทีเสนอความคิดเห็น

             “มัทเพิ่งทำงานนะคะ ค่าจ้างพี่อ้อยสามเดือนแรกยัยวายยังเป็นคนจ่ายให้เลยค่ะ” มัตสยาบอกอย่างไม่อาย แต่รอยยิ้มที่วาทีเห็นเขากลับรู้สึกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่

             “ขอโทษที”

             “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ถ้าทุกอย่างเข้าที่เข้าทางก็แอบคิดไว้เหมือนกันค่ะ” แต่ก็ไม่ถึงขั้นมืออาชีพอย่างที่วาทีแนะนำ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นค่าจ้างคงสูงลิ่วแน่นอน ตอนนี้คืออยากได้คนที่พอช่วยแบ่งเบาคนเป็นแม่ได้บ้างเท่านั้น

             วาทีที่จอดรถลงไปเปิดประตูบ้านแล้ววิ่งกลับขึ้นมาขับรถเคลื่อนเข้าไปบริเวณบ้าน พอดับเครื่องก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้มัตสยาที่ไม่สะดวก จากนั้นก็หิ้วข้าวของของหญิงสาวแล้วเดินตามเข้าไปในบ้าน ที่เขาเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่พอก้าวเท้าเข้าไปเขาก็ต้องตกใจเสียงอุทานของมัตสยา “โอ๊ย! แม่” และนั่นทำให้น้องของขวัญที่หลับอยู่ถึงกับร้องไห้จ้า ส่วนเขานั้นรีบวางของแล้ววิ่งเข้าไปหาทั้งสามคนที่พยุงกันอย่างทุลักทุเล “เดี๋ยวผมช่วยครับ” วาทีเข้าไปพยุงนายเปรมที่จะล้มแหล่มิล้มแหล่ตามแรงของคนเป็นภรรยาอย่างนางมินตราที่ตอนแรกจะพยุงสามีไปนั่งที่รถเข็นแต่เหมือนจะสะดุดอะไรบางอย่างจนล้มลงไปนั่งแหมะที่พื้น ดีที่อีกข้างยังมีอ้อยช่วยรั้งเอาไว้ไม่อย่างนั้นนายเปรมคงล้มทับลงไปอีกคน

“แม่เป็นอะไรหรือเปล่า” มัตสยาที่เอาลูกไปใส่เปลและไกวทิ้งไว้รีบวิ่งมาถามคนเป็นแม่ที่ตอนนี้ถูกอ้อยพยุงขึ้นไปนั่งที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว

++++++++

อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ

ธัญวลัย : https://www.tunwalai.com/story/604304

เด็กดี : https://writer.dek-d.com/kesmani/writer/view.php?id=2271834

Readawrite : https://www.readawrite.com/a/5e596cf1b2c61bcfe164112da000b3a2