วิวาห์เลี้ยงเดี่ยว ตอนที่ 7 ว่าที่หลานคนโปรด (3)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++

             “ดี ๆ สู้เขาไหมล่ะเจ้าที” นายเวโรจน์พยักหน้าหัวเราะชอบใจ วาทีเห็นแล้วอดหมั่นไส้สองปู่หลานนี้ไม่ได้ จึงเอ่ยขึ้นลอย ๆ ว่า “ก็ไม่รู้สิครับ วันดีคืนดีผมอาจจะพาลูกกับเมียมาแนะนำให้ปู่รู้จักก็ได้”

             “ให้มันจริงเถอะ” คนเป็นปู่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ

             “นี่แกมีไปแอบไข่ไว้ด้วยเหรอ” นางนิลมณีถามอย่างมีความหวัง ทว่าคำตอบที่ได้รับจากลูกชายทำเอานางอยากจะฟาดสักหลาย ๆ ครั้ง  “ก็ไม่รู้สิครับ พูดเผื่อมีโผล่มาอะไรทำนองนี้”

             “เขาจริงจัง แกก็พูดเล่นไปเรื่อย” นางนิลมณีตำหนิ ก่อนจะหันไปยืนยันกับพ่อสามี “แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะยังไงคุณพ่อก็ต้องได้เห็นหน้าหลานสะใภ้แน่นอนค่ะ”

             “ผมเอาใจช่วยครับคุณอา พยายามต่อไปครับ” เรวันต์ยิ้มเยาะ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าช่วงนี้อีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ และที่สำคัญเหมือนมันจะไม่ค่อยได้ผลด้วย สาเหตุทั้งหมดทั้งมวลก็มาจากไอ้คนบ้างานอย่างวาทีนั่นเอง แถมยังเป็นคนที่ใช่ว่าคนอื่นจะบังคับให้ทำอะไรตามใจได้

             “ย่ะ” นางนิลมณีมองค้อน แม้จะไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้

             “เชิญตามสบายนะอาขอไปดูต้นไม้ต่อก่อน ปล่อยให้ไอ้ชวนมันทำคนเดียวจะไม่ทันเอา” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินหยิบหมวกขึ้นมาใส่แล้วเดินผละออกไปที่สวนหลังบ้านทันที

             “เรย์กับแนนอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณปู่ไปนะ พ่อขอไปดูต้นไม้กับอาเขาหน่อย”

             “ค่ะ / ครับ”

             เมื่อสามีและพี่ชายขอตัวออกไป หลายชายกับหลานสะใภ้ก็พูดคุยดูแลเอาอกเอาใจพ่อสามีจนไม่มีที่ให้เข้าไปแทรกได้ นางนิลมณีหันไปมองลูกชายที่นั่งสบายใจไม่ทุกข์ร้อนอะไรก็ได้แต่ถอนหายใจ “เราคุยกันหน่อยเป็นไง” นางกระซิบบอกลูกชายแล้วลุกขึ้น “งั้นนิลเองก็ขอตัวนะคะคุณพ่อ” เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าอนุญาตนางก็หันมาหาลูกชายที่ยังไม่คิดจะขยับ “ตามแม่มาด้วยล่ะ”

             “ครับ” วาทีลุกขึ้นเดินตามคนเป็นแม่ออกไปที่สวนหน้าบ้าน พอไปถึงท่านก็พยักพเยิดหน้าให้เขานั่งลงที่เก้าอี้

             “แม่จริงจังนะ เรื่องนี้แม่ทำใจเย็นต่อไปไม่ได้ ช่วยให้ความร่วมมือกับแม่หน่อยได้ไหมไม่ชอบก็ลอง ๆ คุยดูก่อน ถ้าคลิกกันแต่งวันนี้พรุ่งนี้เลยก็ยังได้” นางนิลมณีบอกเรื่องที่ตนกำลังหนักใจเอามาก ๆ และยิ่งเรวันต์มาเยาะเย้ยถึงบ้านแทบทุกวันนางแทบจะไม่เป็นอันทำอะไร

             “พูดเป็นเล่นไป อย่าปล่อยให้พวกเขาปั่นหัวสิครับ” วาทีปลอบคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าจริงจัง

             “แต่ตอนนี้ดูยังไงคุณปู่ก็กำลังเอ็นดูตาเรย์มากกว่าแกแล้ว” นางบอกอย่างร้อนใจ ลูกชายของนางเคยแย้งว่าเรื่องพินัยกรรมอาจจะไม่ใช่ความจริง แต่ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนี้ถึงก่อนหน้าไม่ใช่เรื่องจริง แต่นานไปคิดว่าไม่แน่ถ้าเรวันต์ยังมาเอาอกเอาใจผู้สูงวัยอย่างทุกวันนี้

             “แม่ครับ” วาทีอยากจะแย้ง แต่เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของคนเป็นแม่ที่ทำเหมือนจะร้องไห้เขาก็พูดไม่ออก จึงได้แต่พ่นลมออกจากปาก “เรื่องนี้ผมขอจัดการเองได้ไหมครับ”

             “แกจะจัดการยังไง” นางถามอย่างไม่มั่นใจ เรื่องอื่นนางเชื่อใจลูกชายว่าทำได้ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่นางไม่มั่นใจในตัวของลูกชายแม้แต่นิดเดียว

             “เห็นอย่างนี้แต่ผมก็มีผู้หญิงเข้าหาอยู่นะครับ” วาทีพูดติดตลก นางนิลมณีมองค้อนแล้วแย้ง “เรื่องเข้าหาน่ะเชื่อแต่เป็นแกต่างหากที่ไม่ยอมสนใจใครเลย”

             “ผมขอเวลาหน่อยแล้วกันนะครับ”

             เมื่อเห็นสีหน้าและทำเสียงที่จริงจังของลูกชายนางนิลมณีก็พยักหน้ารับพร้อมกับถอนหายใจ อย่างที่บอก นางไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าลูกชายจะจัดการเรื่องนี้ได้ และคิดว่าที่พูดออกมาอย่างนี้คงเพื่อดึงเวลาแน่ ๆ แต่ถึงอย่างนั้นนางก็จะลองรอดูสักระยะแล้วกัน

             “งั้นผมขอออกไปข้างนอกหน่อยแล้วกันนะครับ”

             “แกจะไปไหน ไม่เห็นเหรอว่าตาเรย์ยังอยู่ที่นี่” นางพยักพเยิดหน้าเข้าไปในบ้านอย่างไม่พอใจในตัวลูกชายที่ไม่รู้คิดอะไรอยู่

             “ก็เพราะพี่เรย์อยู่ดูแลคุณปู่น่ะสิครับ ผมเลยว่าจะออกไปหาไอ้แดนมันหน่อย ปรึกษาเรื่องหาลูกสะใภ้ให้แม่ไงครับ” ชายหนุ่มยิ้มประจบคนเป็นแม่

             “ห้ามเถลไถลกลับมาก่อนถึงเวลาข้าวเย็นด้วยล่ะ” นางเตือนพลางมองค้อน รู้ว่าห้ามลูกชายตัวดีก็คงไม่ฟัง

             “ครับ” วาทีกอดคนเป็นแม่แรง ๆ ที่หนึ่งแล้วลุกขึ้น นางนิลมณีมองตามแล้วอดที่จะบ่นไม่ได้ “แกนี่ยังไง แม่หาให้ไม่เอา มาตอนนี้จะไปปรึกษาเพื่อน”

             “ก็ที่แม่หาให้มันไม่ถูกใจนี่ครับ” เรื่องนี้เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน หรือมันเป็นสเปกของคนเป็นแม่นะ ที่มาแต่คนถึงมีแต่ผู้หญิงเอาแต่ใจ และดูว่างงานเสียเลยเกิน ชวนไปนั่นมานี่ตลอด บอกว่าไม่ว่างก็งอนไปเลย

             “แกชอบยังไงก็บอกแม่สิ”

             “ผมหาเองดีกว่า ไปนะครับ บอกปู่ด้วย” วาทีไม่ตอบแต่เลือกที่จะตัดบทและเดินผละออกไปที่โรงจอดรถทันที นางนิลมณีมองตามแล้วได้แต่ถอนหายใจ ไม่ได้รู้สึกวางใจได้เลยสักนิด

++++++++

อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ

ธัญวลัย : https://www.tunwalai.com/story/604304

เด็กดี : https://writer.dek-d.com/kesmani/writer/view.php?id=2271834

Readawrite : https://www.readawrite.com/a/5e596cf1b2c61bcfe164112da000b3a2