นิยายเรื่อง ให้รักหวนคืน EP.2

------------------------------------------------------------------------------

   แจ้งรายละเอียด   

   - นิยายเรื่องนี้ได้จัดทำเป็น E- book วางขายใน MEB   

   - ซึ่งใน Posjungไรท์ลงให้ฟรีถึงตอนที่ 24 เท่านั้นจ้า   

______________________________________________________________

EP.2 กลับมาแล้วเหรอ

        หลังจากตัดเค้กและกล่าวขอบคุณพนักงานเสร็จสิ้น ชายชราก็กลับมายังห้องพักที่ได้จัดเตรียมไว้ พร้อมด้วยลูกหลานห้อมล้อมกันอย่างอบอุ่น

        “เดินทางเหนื่อยไหมหนูขวัญ” ขวัญจิรายิ้มอ่อน ก่อนจะเดินเข้ามากราบลงแทบเท้าของชายชราด้วยกิริยาอ่อนหวาน ใบหน้าของเธอในตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างมาก แม้บางมุมจะละม้ายคล้ายกับโรสิตา แต่เธออ่อนหวานและเรียบร้อยกว่า ตามนิสัยเดิมที่ติดตัวมา

        “ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ขวัญดีใจที่เห็นคุณท่านดูสุขภาพแข็งแรง” แม้จะจบจากเมืองนอก แต่เธอยังมีความอ่อนน้อมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

        “ฉันก็ต้องแข็งแรงสิ เพื่อรอดูหลาน ๆ มีครอบครัว” เมื่อพูดถึงตรงนี้ ไกรวิชญ์ก็ได้โอกาสกล่าวเสริมขึ้น

        “หนูขวัญกลับมาก็ดีแล้ว คุณพ่อพึ่งให้พยาบาลประจำตัวกลับไปเมื่อเช้านี้เอง พยาบาลกี่คนต่อกี่คนก็ไม่มีใครรู้ใจคุณพ่อเสียที งานนี้คุณพ่อจะได้เลิกบ่นให้อาฟัง” รอยยิ้มสวยคลี่ออก ก่อนจะหันไปสบตากับเตวิช เธอชะงักแล้วรอเขาเอ่ยทัก ทว่าอีกฝ่ายสบสายตาเพียงครู่เดียว ก็เลื่อนมองทางอื่นทำทีไม่สนใจ

        “พี่เตวิชสบายดีไหมคะ” น้ำเสียงหวาน ยอมเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน หากแต่อีกคนยังคงทำหูทวนลมไม่ตอบคำถาม

        “เต..ไม่ได้ยินที่หนูขวัญถามเหรอ อย่าเสียมารยาท” เสียงแหบพร่าหันมาทำหน้าดุ ก่อนที่ไกรวิชญ์แอบยิ้มพอใจ เมื่อเห็นลูกชายจอมดื้อ หน้าถอดสี หลังจากโดนตำหนิ

        “สบายดี” ชายหนุ่มจำใจตอบห้วน ๆ แม้จะฟังดูขัดใจบ้าง ขวัญจิรายังคงยิ้มอ่อนไม่คิดถือสา

        “อย่าไปสนใจตาเตวิชเลยนะ เจ้าคิดเจ้าแค้น น้อยใจอะไรไม่เข้าเรื่อง”

        “คุณปู่ครับ ผมไม่ได้น้อยใจอะไรทั้งนั้นล่ะ ใครจะน้อยใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้” ชายหนุ่มทำเสียงเข้ม ไม่ยอมรับและไม่มองหน้าขวัญจิราอีก หัวใจของเขาในตอนนี้ปั่นป่วน ไม่อาจพูดดีกับหญิงสาวตรงหน้าได้

ก่อนร่างบางของใครบางคนจะเดินเข้ามายกมือไหว้ทุกคนอย่างอ่อนน้อม

        “สวัสดีค่ะคุณปู่ สวัสดีค่ะคุณพ่อ ขอโทษนะคะ พอดีรถติดมาก เลยทำให้โรสมาช้าไปหน่อย” โรสิตาพูดพลางก้มตัวลงอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แล้วสะดุดตากับหญิงแปลกหน้า ที่นั่งใกล้กับเกริกวิทย์ ทว่าดวงตาสวยกลมโตคู่นั้น ทำให้โรสิตาจำหญิงแปลกหน้าได้อย่างแม่นยำ

        “ขวัญจิรา..นี่เธอ...กลับมาแล้วเหรอ” หญิงสาวเผลอแสดงน้ำเสียงผิดหวังออกมา พร้อมกับท่าทางตระหนกตกใจอยู่ไม่น้อย

        “ถ้ายังไม่กลับมา แล้วหล่อนจะเห็นไหมล่ะ ละดูทำท่าทางเข้า ไม่ดีใจหรือไงที่น้องสาวเธอกลับมา” คำย้อนของเกริกวิทย์ทำให้ไกรวิชญ์ก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วแอบยิ้มด้วยความสะใจ

        ความจริงแล้วเขาไม่ใคร่ชอบโรสิตาเท่าใดนัก เพราะวัน ๆ เอาแต่วิ่งไล่เตวิชจนไม่เป็นอันทำการทำงาน อีกทั้งยังทำตัววุ่นวายเป็นเจ้าข้าวเจ้าของราวกับว่าเป็นภรรยาของเตวิช ความอัดอั้นที่สะสมมานานไม่อาจทำให้ไกรวิชญ์ขัดใจลูกชายได้จึงปล่อยตามเลย

        “โรสเธอก็แค่ตกใจน่ะครับ คุณปู่อย่าได้ต่อว่าโรสเลยครับ” เตวิชเบี่ยงตัวเข้ามาจับมือโรสิตาไว้แน่น พลางออกรับแทน แล้วเลื่อนสายตามองตรงไปยังขวัญจิราอย่างไม่ชอบใจนัก

ทว่าใบหน้าสวยหวานนั้นยังคงเรียบเฉยไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมาให้เขาสัมผัส

        “โรสเตรียมของขวัญวันเกิดมาให้คุณปู่ด้วยนะคะ นี่ค่ะ” หญิงสาวรีบยื่นกล่องของขวัญวันเกิดให้กับชายชราทันที

        “ขอบใจ” เกริกวิทย์เอื้อมมือมารับ แล้วหันกลับมาสนใจขวัญจิราเหมือนเดิม

        “อยู่ที่โน่นนานนับสิบปี ถึงเวลากลับบ้านเราเสียที คิดถึงบ้านไหมลูก” น้ำเสียงเมตตาจากชายชราเอ่ยถาม

        “ขวัญคิดถึงคุณท่านมากกว่า คิดถึงที่สุดในโลกเลยค่ะ” ชายชรายกมือลูบศีรษะ แล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ทว่ามีบางคนกำลังพยายามเก็บซ่อนความริษยาไว้ภายใน

        “ไม่เจอกันตั้งนานสวยขึ้นมากเลยนะยัยขวัญ” โรสิตาจำเป็นต้องเอ่ยทัก พร้อมกับฝืนยิ้มยินดีในเวลาเดียวกัน

        “พี่โรสก็เหมือนกันค่ะ สวยจนขวัญแทบจำไม่ได้”

        “คุณโรสิตากับคุณเตวิชคะ ตอนนี้นักข่าวกำลังรอทำข่าวอยู่ด้านนอกค่ะ ไม่ทราบว่าจะให้ดิฉันออกไปรายงานว่าอะไรดีคะ” ทุกสายตาหันกลับมายังพนักงานหญิงคนหนึ่งที่เข้ามารายงาน

        “ไปให้สัมภาษณ์นักข่าวกันดีกว่านะคะพี่เต” โรสิตาหันมายิ้มกว้างให้กับเตวิช แล้วถือโอกาสลากชายหนุ่มออกไปทันที โดยที่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีทัดทานแต่อย่างใด สายตาของขวัญจิรามองร่างของเตวิชจนลับไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้