พนักงานมหาวิทยาลัย; กาฝากอุดมศึกษา!!

วิกฤตเศรษฐกิจ วิกฤตการเมือง วิกฤตศรัทธา รวมถึงวิกฤตอื่นๆ อีกมากมายที่เกิดขึ้นจนกระทั่งทำให้สถานการณ์ในประเทศไทยดูเหมือนจะสั่นคลอนไปทุกหย่อมหญ้า วิกฤติหนึ่งที่เราจะไม่พูดถึงคงไม่ได้เพราะเป็นเรื่องของอนาคตของชาติ นั่นคือวิกฤติการศึกษา แต่วันนี้เราจะกล่าวถึงวิกฤตอุดมศึกษาที่ดูเหมือนจะมีการปรับตัวหลายๆสิ่งหลายๆอย่างแต่จะถูกทิศทางหรือไม่นั้นเป็นเรื่องของอนาคต
ปัจจุบันต้องยอมรับว่ากิจการในระดับอุดมศึกษาซบเซาลงมากจากเมื่อก่อนที่เป็นยุครุ่งเรืองของการศึกษาจนถึงจุดอิ่มตัวและประจวบกับจำนวนประชากรลดน้อยลงอย่างต่อเนื่อง ค่านิยมที่ให้ความสำคัญเรื่องปริญญาลดน้อยลง ส่งผลให้มหาวิทยาลัยต่างๆ เจอกับวิกฤตรายได้นอกจากมหาวิทยาลัยที่ยังมีกิจการอื่นๆนอกเหนือจากการศึกษาที่ยังคงไม่ได้รับผลกระทบมากนัก
มหาวิทยาลัยขนาดเล็กที่เพิ่งจัดตั้งขึ้นใหม่ยังต้องการการพัฒนาอย่างต่อเนื่องและเร่งด่วน แต่ดูเหมือนมีมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่เป็นมหาวิทยาลัยที่ถูกลืมจากสังคมและจากกระทรวง อว. ทั้งๆที่เคยลงดาบมหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วย ม.51 วรรค 2 ตาม พรบ.อุดมศึกษาฯ ตามหนังสือเลขที่ อว. 103/2563 วันนี้เราจะพาท่านผู้อ่านไปติดตามเหตุการณ์ปัจจุบันของมหาวิทยาลัยแห่งนี้กันว่าเวลาเกือบ 2 ปี มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง วันนี้ทีมงานข่าวจะขอนำเสนอเฉพาะ ธรรมาภิบาลของตัวแทนคณาจารย์ในสภามหาวิทยาลัยฯ
ตั้งแต่มีพระบรมราชโองการแต่งตั้ง นายกสภามหาวิทยาลัยฯ และกรรมการสภามหาวิทยาลัยฯ เมื่อวันที่ 15 กันยายน 2564 โดยมี ท่าน นพ.กระแส ชนะวงศ์ เป็นนายกสภามหาวิทยาลัย และได้เริ่มต้นการประชุมกำหนดนโยบายต่างๆ เพื่อแก้ไขปัญหาที่ค้างคาโดยสภาฯได้มอบหมายให้ ดร.พรหมสวัสดิ์ ทิพคงคา กรรมการสภาฯ เป็นรักษาราชการแทนอธิการบดี บัดนี้เวลาผ่านมาเป็นเวลา 3 เดือนเศษ ยังมิได้มีการแก้ไขสิ่งใดให้เป็นรูปธรรม นอกจากการสรรหาคณบดี ผู้อำนวยการ ที่ส่งคนของฝ่ายตัวเองลงไปเป็นกรรมการโดยกำหนดวิธีการ กระบวนการเพื่อกีดกันคนที่ไม่ใช่ฝ่ายของตนเองออกจากการสรรหา จากกลุ่มกรรมการสรรหา ซึ่งบุคคลกลุ่มนี้คือ "มรดกบาป" จากคณะบุคคลปฎิบัติหน้าที่แทนนายกสภามหาวิทยาลัยและกรรมการสภามหาวิทยาลัยฯที่ออกข้อบังคับกีดกันและให้สิทธิ์เฉพาะกลุ่มของบุคลากรโดยใช้ช่องว่างของ พรบ.มหาวิทยาลัยเป็นเครื่องมือที่จะเลือกเอาเฉพาะบุคลากรเก่า ซึ่งส่วนใหญ่เป็นกลุ่มข้าราชการที่ปัจจุบันยกพวกกันขึ้นมาครองอำนาจครองตำแหน่งในทุกจุดที่สำคัญทางงานบริหาร โดยไม่เปิดโอกาสให้บุคลากรอื่นๆ ได้มีโอกาสเข้าไปทำงานเพื่อมีส่วนในการผลักดันนโยบายต่างๆ โดยป่าวประกาศว่าสรรหามาด้วยหลักธรรมาภิบาล (ที่สามารถตรวจสอบรายชื่อได้ว่าใครเสนอใคร)
กรรมการสภาที่เป็นตัวแทนคณาจารย์ก็ถูกล็อกด้วยคำว่า “คณาจารย์” ซึ่งผู้ที่เลือกตั้งได้เฉพาะกลุ่มข้าราชการและคณาจารย์ที่มาจากงบประมาณแผ่นดินเท่านั้นซึ่งบุคลากรกลุ่มที่เหลือกลายเป็นบุคลากรชั้นสองขององค์กร และก็ได้ตัวแทนกรรมการสภามหาวิทยาลัยมาแบบมีข้อสงสัยว่า “ข้อบังคับ” ที่กำหนดคุณลักษณะของกรรมการสภามหาวิทยาลัย ประเภทผู้แทนคณาจารย์ออกมา “เพื่อใคร?” จนกระทั่งได้ตัวแทนฯมานั่งในสภามหาวิทยาลัยอย่างที่มีปัญหาทางด้านความคิด วุฒิภาวะต่ำเตี่ยเลี่ยดิน หันไปดูประวัติคร่าวๆ ของกรรมการสภามหาวิทยาลัยท่านหนึ่งที่เคยเป็นถึงผู้บริหารวิทยาลัยแห่งหนึ่งทั้งในเมืองนครพนมแถวภูกระแตและในอำเภอศรีสงคราม อักษรย่อ "ส" ใช้อำนาจในการทุจริตต่อหน้าที่โดยให้ภรรยาเปิดร้านขายวัสดุทางการศึกษาโดยไม่มีหน้าร้าน เอาของมาขายให้กับหน่วยงานของตนที่ตนเองทำหน้าที่ฝ่ายพัสดุ ตลอดจนครั้งเป็นผู้บริหารในวิทยาลัยแห่งหนึ่งในอำเภอศรีสงครามก็ใช้งบประมาณลงทุนจากมหาวิทยาลัยเมื่อเกิดรายได้ก็ไม่นำส่งมหาวิทยาลัย และยังมีปัญหากับผู้บริหารโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอในขณะนั้นเรื่องการขอแบ่งพื้นที่ของหน่วยงาน เกิดข้อพิพาทเรื่องการถมดินสระน้ำจนเกิดปัญหาและกรรมการท่านนี้ก็ใช้คำว่า “มึงเป็นแค่ผู้บริหารขั้นพื้นฐาน กูเป็นระดับมหาวิทยาลัย มันต่างกันมึงจะอะไรนักหนา” จนกระทั่งมีผู้บริหารระดับสูงของมหาวิทยาลัยลงไปไกล่เกลี่ยจึงทำให้เรื่องจบลงได้ และกรรมการสภาฯ ท่านนี้ อักษรย่อ "ส"ยังเคยดูถูกพนักงานมหาวิทยาลัยว่า “พวกพนักงานมหาวิทยาลัยเป็นกาฝาก” สิ่งเหล่านี้ควรคู่ที่จะเป็นคุณสมบัติของกรรมการสภามหาวิทยาลัยหรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ควรเป็นบุคคลที่มีประเด็นเรื่องการถูกสอบสวนทางวินัยเรื่องทุจริตและการประพฤติตนผิดจรรยาบรรณ ทำให้สภามหาวิทยาลัยที่ทรงเกียรติไปด้วยผู้มีความรู้ มีคุณธรรม ไม่สร้างความแตกแยกให้กับองค์กรเพราะท่านเหล่านั้นได้รับการโปรดเกล้าฯมาจากพระมหากษัตริย์ มิใช่การซ่องสุมกำลังพรรคพวกเพื่อกลับมาทวงเก้าอี้ผู้บริหารคืนในวันข้างหน้า เราในฐานะภาคประชาสังคมต้องติดตามและเฝ้าดูฝีมือการจัดการและแก้ไขปัญหาของท่านนายกสภามหาวิทยาลัยว่าจะดำเนินการแก้ไขปัญหาที่ฝังรากลึกในมหาวิทยาลัยแห่งนี้อย่างไร เพราะเป็นมหาวิทยาลัยที่อยู่ในจุดยุทธศาสตร์ทางเศรษฐกิจที่สำคัญของประเทศที่ติดกับฝั่งประเทศที่เป็นคู่ค้าที่สำคัญ ประเทศจีนที่มีรถไฟความเร็วสูงที่สร้างจากลาวไปจีนและสามารถขนส่งสินค้าจากจีนมาไทยได้อย่างรวดเร็วแต่ในทางกลับกันประเทศไทยกลับไม่สามารถส่งสินค้าไปจีนได้ และปัญหาอื่นๆที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ควรจะเป็นคีย์แมน เป็นมันสมองที่สำคัญในการแก้ไข พัฒนาเศรษฐกิจในภูมิภาคนี้เพราะเป็นแหล่งอุดมไปด้วยมันสมองระดับบัณฑิตมากมาย มีหน่วยงานภายในที่มีความพร้อมที่จะช่วยประเทศชาติ มิใช่ใช้สติปัญญาในการเล่นการเมืองภายในเพื่อชิงเก้าอี้ตำแหน่งผู้บริหารมากอดไว้โดยไม่คิดพัฒนาองค์กรให้เจริญก้าวหน้าอย่างไรตามที่เห็นกันมาภายในเวลาเกือบ 2 ปี หากจะศึกษาTimeline และวิเคราะห์ให้ลึกซึ้งจริงๆจะเห็นถึงว่าใครทำอะไรไว้อย่างไร(ทีมงานข่าวจะนำเสนอในตอนต่อไป) หรืออาจเป็นเพราะด้วยความเป็นข้าราชการที่มีความมั่นคงในหน้าที่การงาน ซึ่งต่อให้มหาวิทยาลัยแห่งนี่(ถ้า)ล่มสลายไปในอนาคตข้าราชการก็ยังคงอยู่ได้จึงขอแค่เพียงทำงานแบบอยู่กันไปเพียงวันหนึ่งๆเท่านั้น แต่คิดให้ดีๆว่าหากเกิดการล่มสลายจะต้องควบรวมอะไรจะเกิดขึ้นบ้างนั่นคือประเด็นที่เราจะต้องคิดต่อไป
การพัฒนาองค์กรจะต้องใช้บุคลากรหลายส่วนโดยเฉพาะพนักงานมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นกำลังหลักแต่กลับถูกแบ่งแยกชนชั้นมาตั้งแต่คณะบุคคลปฎิบัติหน้าที่แทนนายกสภามหาวิทยาลัยและกรรมการสภาถูกมองว่าเป็นเพียงแค่ “กาฝาก” เหมือนคำที่กรรมการสภา(ผู้แทนคณาจารย์)ท่านนั้น(อักษรย่อ “ส”) ได้กล่าวไว้หรือไม่ อย่างไร หรือมีมุมมองแค่เพียงว่าพนักงานมหาวิทยาลัยจะมาแย่งเก้าอี้ตำแหน่งผู้บริหารซึ่งสมควรเป็นของกลุ่มข้าราชการเท่านั้น ซึ่งปัจจุบันมีกลุ่มบุคคลซึ่งกำลังวางแผนเพื่อทำให้กลุ่มพนักงานมหาวิทยาลัยตกหลุมพลางประสบปัญหาและไปต่อไม่ได้ในอนาคต ซึ่งทีมงานข่าวของเราจะได้นำเสนอข้อมูลต่อไป