เมื่อเกาหลีเหนือกลายเป็นประเทศที่ลึกลับที่สุดสำหรับผม!

​เมื่อสื่อเกาหลีเหนือ "Arirang Echo" รายงานโจมตีว่าละครเกาหลียอดนิยม "Squid Game"

ได้สะท้อน "ความจริงที่น่าเศร้าของสังคมเกาหลีที่ป่าเถื่อน"

ในรายงานยังระบุด้วยว่าวัฒนธรรมทุนนิยมของเกาหลีใต้นั้นเต็มไปด้วย“อันธพาลที่ทุจริตและผิดศีลธรรม” 

จากข้อความข้างต้น....ทำให้เกาหลีเหนือกลายเป็นประเทศที่ลึกลับที่สุดในโลกสำหรับผม

และบทความ​นี้เป็นเพียงการอธิบายชิ้นส่วนเล็กๆ ของพื้นฐาน​ชาวเกาหลีเหนือเท่านั้น  

เพราะฉะนั้น...นี่คือเศษเสี้ยวลัทธิคอมมิวนิสต์ที่ผมสามารถ​เขียน​ถึง​พวกเขา​ได้... 

คนเกาหลีเหนือในเวลาดูคอนเสิร์ตลิซ่าจะนั่งดูแบบมีชีวิตชีวากันประมาณนี้

 

เนื่องจาก เกาหลีเหลือและเกาหลีใต้ที่ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ

จนในที่สุดปี 2496 ได้มีการทำสัญญาหยุดยิงกันที่ปันมุนจอม 

ทำให้เกิดแนวหยุดยิงยาว 238 กิโลเมตร และเขตปลอดทหารในปัจจุบัน

ได้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความสนใจ​จากนักท่องเที่ยว

ทั้งในเกาหลีและจากต่างประเทศเพื่อมาชมสถานที่ประวัติศาสตร์แห่งความขัดแย้งนี้ 

เส้นสีแดงคือเส้นแบ่งเขต เส้นสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัดที่ล้อมรอบไว้คือเขตแดนทั้งหมด

อาคารสีขาวของเกาหลีใต้และสหประชาชาติ อาคารสีดำของเกาหลีเหนือ

 

แต่นี้กลับเป็นสถานที่ที่ทำให้โลกอยากรู้อยากเห็น(รวมทั้ง​ผมด้วย)​ และนักท่องเที่ยว

ที่ไปยังสถานที่นี้จะต้องปฏิบัติตามคำแนะนำอย่างเคร่งครัดอีกด้วย​ 

จากสีหน้า..... คอนเสิร์ตที่ลิซ่าแสดงมันสนุกสนานและตื่นเต้นมากจริงๆ

 

​ใน​บทความส่วนนี้จะไขปริศนาของชาวเกาหลีเหนือและแสดงให้คุณเห็นโลกของเกาหลีเหนือที่แท้จริงที่สุดเท่าที่จะเสนอได้.

 เอาล่ะๆดูคอนเสร็จแล้วเราก็มาขึ้นรถกลับบ้าน...ผู้คนจะรอรถบัสที่สถานีรถบัส

ตั๋วถูกมาก ค่าโดยสารสม่ำเสมอคือ 5 สกุลเงินเกาหลี ประมาณไม่กี่บาท และไม่มีการขึ้นราคา... 

บุหรี่ในประเทศในเกาหลีเหนือ มีทั้งบุหรี่ที่มีราคาแพงและราคาถูก 

บุหรี่ในประเทศ​ยี่ห้อ​ที่สูบโดยคนทั่วไปมีราคาถูกมาก

ในขณะที่บุหรี่จากต่างประเทศ​มีราคาแพงกว่ามาก และมักถูกคนรวยๆซื้อเท่านั้น​ 

เปียงยาง ในเกาหลีเหนือ เพราะมีรถไม่มากและสัญญาณไฟจราจรที่ทางแยกมีน้อย

ตำรวจจราจรมักถูกมองว่ามากำกับการจราจร พวกเขามักจะเป็นตำรวจจราจรหญิง

หลังจากที่ผ่านการคัดกรองอย่างเข้มงวด พวกเธอส่วนมาก หน้าตาดี หุ่นดี และมืออาชีพมาก 

ในเปียงยาง​ สัญญาณไฟจราจรมักจะมีที่สี่แยกของโรงงานขนาดใหญ่​ มันไม่ใช่เมืองใหญ่ แต่ผู้คนที่นี่มีคุณภาพสูง 

ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่ทิ้งขยะเท่านั้น พวกเขามักจะมีส่วนร่วมในการทำงานโดยสมัครใจและรักในการทำความสะอาด

รถเมืองเล็ก ๆ และการวางผังถนนที่นี่ดีมาก หลาย ๆ เลนเป็น 8 เลน

ถึงแม้การวางผังจะไม่ใช่มาจากปัญหา​ของรถติดก็ตาม 

ดาราหนังเกาหลี แต่งหน้า, เพ้นท์, แต่งตัว​เรียบง่ายมาก และบอดี้การ์ดหรือนายหน้า​ยังไม่ค่อยมี 

สตูดิโอมีจำนวน​น้อย และกลับเป็น​นักแสดงที่สร้างเมือง Pyongyang Film and Television City

ซึ่งเป็นฐานของ​ภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลีเหนือ 

ที่นี่เรียกว่า "Hollywood" เวอร์ชั่นเกาหลี มีฉากจากหลายๆประเทศ 

นอกจาก ผู้หญิงเกาหลีเหนือที่เดินบนถนน กับกระโปรงสั้น รองเท้าส้นสูง

และแม้แต่ถุงน่องสีดำ ในเมืองใหญ่ๆนั้น ทำให้ดูทันสมัยกว่าผู้ชาย 

ก่อนจะไปเกาหลีเหนือกัน เรามาดูพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินของ North Korean Airlines กันก่อน... 

การแต่งหน้า และการแต่งกายนั้นค่อนข้างเรียบง่าย พวกเธอหันหน้าเข้าหากล้องเล็กน้อย 

ดูกังวลในขณะที่ดูแลผู้โดยสาร ในขณะที่เน้นว่า....คุณไม่สามารถถ่ายรูปได้เมื่อเดินทางไปเกาหลีเหนือ 

อยู่บนท้องถนน และยานพาหนะที่เห็นก็ไม่ค่อยมีมากนัก สำหรับถนนที่ว่างเปล่าเช่นนี้

น่าจะมีความน่าเบื่อหน่ายสำหรับ​ผมบ้างนิดหน่อย...ที่เกาหลีผมเห็นหลายคันที่เป็นรถคลาสสิก

และบางครั้งสามารถเห็น BMW หรือ รถยนต์หรูหรา เช่นเมอร์เซเดส-เบนซ์ วิ่งผ่านไปมา

ทางฝั่งในพื้นที่ชนบทของเกาหลีเหนือ กลับพบเห็นชายขี่จักรยานบนถนนที่เต็มไปด้วยโคลน 

และผู้หญิงชนบท ในถนนทานาเบะ (มั่ง..ถ้าจำไม่ผิด) 

ทางเหนือ การเกษตรของเกาหลีนั้นอาศัยกำลังคนเป็นหลัก แต่คุณยังสามารถเห็นรถแทรกเตอร์ได้เป็นครั้งคราว 

โดยทั่วๆไป ถนนในชนบท กลับไม่ได้ปูด้วยซีเมนต์เหมือนประเทศไทยที่ รพช.,อบต,อบจ.เข้ามาพัฒนาจนร่ำรวย ...อุ๊ปป.... 

เดินทางไปซักพัก แล้วนานๆครั้งก็มีรถวิ่งผ่านมา ...หากคุณขึ้นรถไฟ ..

คุณมักจะพบเห็น ทหาร (ที่ไม่ได้มาปฏิวัติ) บนชานชาลาสถานีรถไฟ ของเกาหลีเหนืออยู่เต็มไปหมด 

โดยทั่วไปอาจพบเห็น โปสเตอร์ติดผนังที่มีลักษณะของเกาหลีแท้ๆ... 

ภาพนี้เป็นผู้ชายเกาหลีเหนือสมัยก่อน ที่กำลังเดินอยู่บนถนน

สไตล์แบบนี้ในช่วงทศวรรษ 2503 และ 2513 ส่วนใหญ่

ผู้ชายเกาหลีเหนือมักจะเป็นคนเตี้ยเล็กน้อย ผิวคล้ำ และผอมบางเอาอย่างมากทีเดียว 

คนงาน จะอาศัยขึ้นรถบัสและทำงานนอกสถานที่ ที่สำคัญพวกเขาไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถือ

แต่พวกเขาหลายคนมักก้มหัวเงียบ ๆ หรือทำอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าจริงจัง 

มีกลุ่มคนงานบนท้องถนน แต่ผมกลับไม่เห็นความสุขบนใบหน้าของพวกเขา 

แต่ เดี๋ยวก่อน...หญิงในเมืองนี้ ดู..สวย,ยาว,ผิวขาว และผอมมาก

ไม่ต้องพูดถึงความสะอาด มักจะพบเห็นคนปัดกวาดอยู่ในทุกพื้นที่ ทั้งบนถนนและกำแพง 

ส่วนระดับการบริโภคที่นี่ต่ำมาก แต่นักท่องเที่ยวต่างชาติสามารถซื้อของได้เฉพาะในร้านค้าที่เกี่ยวข้องกับการบริการสำหรับต่างประเทศ 

ระดับการบริโภคที่นี่คล้ายกับในประเทศไทยและสามารถชำระธนบัตรต่างประเทศได้โดยตรง หากคุณซื้อสินค้าในร้านค้าในพื้นที่ที่กำหนด. 

คุณอาจตกใจว่า มัคคุเทศก์เป็นอาชีพที่น่าอิจฉาในเกาหลีเหนือ พวกเขาไม่มีค่าคอมมิชชั่น

แต่ได้ค่าตอบแทนสูงมาก และ...พวกเขาสามารถรับของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากนักท่องเที่ยวได้... 

ในบางครั้งในเกาหลีเหนือก็มีเป็นข้อกำหนดในการค้าขายด้วย 

เฉพาะสตรีที่มีอายุมากเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ตั้งร้านเพื่อหาเงินได้

ห้ามมิให้ตั้งแผงลอยสำหรับขายรองเท้าสตรีและบุรุษ 

แต่ผู้ชายสามารถหาเงินได้จากการออกแรงทำงานด้วยตนเอง เช่น การซ่อมรองเท้า

บนแผงลอยริมถนน ,ซ่อมปะหม้อ ,สูบลมรถจักรยาน หรือซ่อมจักรยาน ก็สามารถทำได้ 

และนี่คือแหล่งรายได้ที่สำคัญสำหรับเงินอุดหนุนในครัวเรือน ,ร้านค้าเล็ก ๆ ริมถนนสามารถพบเห็นได้ทุกที่

และยังมีซูเปอร์มาร์เก็ตที่มีสินค้าที่ครบถ้วนอีกด้วย สินค้าข้างในราคาถูกมาก แต่ในฐานะนักท่องเที่ยวต่างชาติ

จะสามารถหาซื้อได้เฉพาะร้านค้าที่เกี่ยวข้องกับนักท่องเที่ยวต่างประเทศเท่านั้น 

ดังนั้นราคาจึงไม่ต่ำ อย่างเช่น เครื่องดื่มขวดละ 5 ดอลลาร์ ทีเดียว. 

ลูกค้าเป้าหมายหลักส่วนใหญ่ คือคนจากประเทศจีน. 

แต่ ที่นี่ก็มีกลการโกงแบบจริงจังเช่นกัน 

อันนี้ผมไม่ขอเขียนอธิบายนะครับ... 

เมืองเกาหลี มีรถสาธารณะส่วนใหญ่มาจากญี่ปุ่น และก็มีส่วนน้อยจากจีน

รถไฟใต้ดินเกาหลีเหนือลึกลงไป 150 เมตรใต้ดิน เป็นชั้นรถไฟใต้ดินที่ลึกที่สุดในโลกนะผมว่า... 

โดยมีบันไดเลื่อนคู่ทางเดี่ยวที่ยาวที่สุดในโลกน่าจะซัก 260 เมตร

เพราะต้องใช้เวลาถึง 12 นาที คือ...ยืนต้มมาม่ากินได้แบบสบายๆ 

รถไฟใต้ดิน มักจะแออัดในชั่วโมงที่เร่งด่วน 

บางครั้ง ก็สบายๆ ... ถ้าคุณมาถูกเวลา... 

รถไฟใต้ดินเวลาว่างไม่มีใครก็มีนะครับ

 

ภายในรถไฟใต้ดินไม่มีผู้โดยสารคนไหนเล่นมือถือ และพวกเขาจะนั่งตัวตรง 

เกาหลีเหนือจัดการศึกษาภาคบังคับ 12 ปี ถ้าเข้ามหาวิทยาลัยได้

ค่าเล่าเรียนก็ฟรีอีกเช่นกัน ส่วนชุดนักเรียนก็สวยมาก

แอบสอบถามได้ว่าในเมืองชายแดนติดกับประเทศเพื่อนบ้านโดยเฉพาะประเทศจีน

จะมีสาวเกาหลีเหนือมาทำงานอยู่บ่อยๆ จนเราจะได้เห็นผู้หญิงเกาหลีเหนือ

สวมเสื้อผ้าแบบดั้งเดิมผ่านไปมา กับนักท่องเที่ยว...

ตามท้องถนนจะมีบุคลากรที่เชี่ยวชาญในการตรวจสอบเสื้อผ้าของผู้คน (555)

ผู้หญิงบางคนที่แต่งตัวไม่ดีและไม่ผูกมัดเสื้อแบบมิดชิดจะถูกวิพากษ์วิจารณ์

และผู้ชายที่ใส่กางเกงยีนส์ก็จะถูกวิพากษ์วิจารณ์เช่นเดียวกัน 

ในปี 2560 GDP ของชาวเกาหลีเหนือสูงถึง 1,204 ดอลลาร์สหรัฐ

แน่นอน แหล่งรายได้หลักมาจาก อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว

เบื่อกรุงล่ะ ผมขอพามาดูการก่อสร้างในชนบทแห่งใหม่ของเกาหลีเหนือกันบ้าง 

หมู่บ้านหลังนี้เป็นระเบียบเรียบร้อย และตัวบ้านก็สวยงามเช่นกัน กระจายกันไปตามทางในชนบทต่างๆ

นี่คือการตกแต่งภายในของบ้านที่เรียบง่าย แต่สะอาดและเป็นระเบียบมาก 

นอกจากนี้ยังมีวิลล่าขนาดเล็ก, สวนผักขนาดเล็กสำหรับปลูกผัก, เครื่องทำน้ำอุ่นพลังงานแสงอาทิตย์บนชั้นดาดฟ้า 

งานเมาก็มี มีขายทั้งเบียร์เกาหลีเหนือ ,เบียร์ต้าถงเจียง ,เบียร์เฟิงเหอ(อ่านถูกไหมหว่า?) และอื่นๆ

แต่ทั้ง3เป็นเบียร์รุ่นคลาสสิกที่ขาดไม่ได้จริงๆ..

ในเปียงยางมีร้านบาร์บีคิวอร่อยๆอยู่หลายแห่ง ร้านอาหารเกาหลี สังเกตุดูจะไม่มีผ้าเช็ดปากให้

แต่มีผ้าเช็ดมือให้แทนนะครับ 

เกาหลีเหนือเขาจะใช้ระบบกระจายสินค้า คนเมือง จะได้รับการจัดสรรตาม ตำแหน่งและประเภทของงาน 

ส่วนคนในชนบทจะได้รับการจัดสรรตามจุดงาน ทั้งข้าว ,เนื้อสัตว์ ,ผัก ,ผลไม้ และของใช้ในชีวิตประจำวัน

คนธรรมดาในเกาหลีเหนือส่วนใหญ่จะไม่ออกไปกินที่ร้านอาหารข้างนอก 

เพื่อทานอาหาร พวกเขาทำอาหารเองที่บ้าน เป็นอาหารแบบเบา ๆ 

เมื่อคุณทานเสร็จ ก็ออกมานั่งชิวๆอยู่บนฝั่งของแม่น้ำยาลู แล้ว..คุณจะเห็นชาวเกาหลีเหนือ ทำกิจวัตรประจำวันต่างๆ เช่น.... 

ผู้หญิงที่มีลูก นั่งซักเสื้อผ้า อยู่ริมตลิ่ง....(เพลงคุ้นๆ อ่ะ....)

รถเทียมวัวในชนบท ที่กำลังลากจูงสินค้า 

นี้คือรถรางของเกาหลีเหนือเขาล่ะ และที่ขาดไม่ได้..ตำรวจจราจรหญิงที่กำลังควบคุมการจราจร 

ผู้ชายเกาหลีเหนือที่มีสถานะทางสังคมสูงในครอบครัวดั้งเดิม

ผู้ชายไม่ต้องทำงานบ้าน หลังแต่งงาน ภรรยาจะดูแลงานบ้านทั้งหมด 

มีคนน้อยมากในเกาหลีเหนือที่สามารถไปต่างประเทศได้ เพราะหนังสือเดินทาง..ที่นี่พวกเขาจะได้รับความเข้มงวดอย่างมาก 

และตึกนี้คือ Ryukyong Hotel ในเกาหลีเหนือ ในเปียงยาง ครั้งหนึ่งเคยได้รับการจัดอันดับให้เป็นอาคารที่น่าเกลียดที่สุดในโลก

แต่ผมว่าเป็นเมืองที่ดูดีทีเดียว 

เปียงยาง มหานครที่พัฒนาแล้วของเกาหลีเหนือ ว่ากันว่าทั้งเมืองมีรถยนต์เพียง 100,000 คัน 

มีเพียงนักวิทยาศาสตร์ ,เจ้าหน้าที่ระดับสูง ,ทนายความ ,อาจารย์ ,ดารา และ นักกีฬา เท่านั้นที่เป็นเจ้าของ

เกาหลีเหนือโดยทั่วๆไปจะไม่มีค่าจ้าง รัฐจะเป็นผู้ตัดสินว่าแต่ละคนจะได้รับเงินเดือนเท่าไร และขึ้นตามสถานการณ์

เงินเดือนของนักวิทยาศาสตร์จะสูงเล็กน้อย แน่นอน ....

ลำดับความสำคัญคือนักวิทยาศาสตร์ ,ผู้มีความสามารถระดับสูง และเจ้าหน้าที่อาวุโส 

ดังนั้นช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนในเกาหลีเหนือจึงมีน้อย และรัฐก็จะจัดสรรวัสดุหลายอย่างด้วยตนเอง 

บริการทางการแพทย์ของเกาหลีเหนือก็ฟรีเช่นกัน 

บ้านของชาวเกาหลีเหนือถูกสร้างขึ้นโดยรัฐและจัดสรรให้ฟรีโดยรัฐ.... 

แม้แต่ค่าไฟฟ้า, ค่าน้ำ ,ค่าก๊าซ และค่าทำความร้อน ก็ยังจัดหาให้จากรัฐโดยสม่ำเสมอเช่นกัน.