ทางหลวงแห่งความตาย

7 มิถุนายน 2564 (14:31) แปลโดย Stubborn children

25 ปีที่แล้ว การสังหารหมู่ที่โหดเหี้ยมที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์สงครามเกิดขึ้นในอิรัก ตามทางหลวงหมายเลข 80 ประมาณ 32 กม. ทางตะวันตกของเมืองคูเวต ในคืนวันที่ 26-27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2534 ทหารและพลเรือนอิรักหลายพันคนกำลังถอยทัพไปยังแบกแดด หลังจากได้รับการประกาศหยุดยิง เมื่อประธานาธิบดีจอร์จ บุชสั่งให้กองกำลังของเขาสังหารกองทัพอิรักที่ถอยทัพ เครื่องบินรบของกองกำลังผสมได้โฉบลงมาบนขบวนรถที่ไม่มีอาวุธและปิดการใช้งานยานพาหนะด้านหน้าและด้านหลังเพื่อไม่ให้หลบหนี จากนั้นคลื่นแล้วคลื่นของเครื่องบินก็ทุบยานพาหนะที่ติดอยู่เป็นเวลาหลายชั่วโมง หลังจากการสังหารหมู่สิ้นสุดลง พาหนะของอิรักจำนวน 2,000 คันที่ชำรุดทรุดโทรม และศพที่ไหม้เกรียมและแยกชิ้นส่วนของทหารอิรักหลายหมื่นนายนอนอยู่หลายไมล์ตามเส้นทางที่เรียกกันว่า "ทางหลวงมรณะ" อีกหลายร้อยที่ทิ้งกระจุยกระจายไปตามถนนอีกสายหนึ่ง ทางหลวงหมายเลข 8 ซึ่งนำไปสู่บัสรา ภาพความหายนะบนถนนสองสายนี้กลายเป็นภาพที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดของสงครามอ่าว

เครดิตภาพ: www.infoclearinghouse.info

วันก่อน แบกแดดมีวิทยุประกาศว่ารัฐมนตรีต่างประเทศอิรักยอมรับข้อเสนอหยุดยิงของสหภาพโซเวียตและได้สั่งให้ทหารอิรักทั้งหมดถอนกำลังออกจากคูเวตตามมติของสหประชาชาติที่ 660 อย่างไรก็ตาม ประธานาธิบดีบุชปฏิเสธที่จะเชื่อและตอบโต้ว่า " ไม่มีหลักฐานบ่งชี้ว่ากองทัพอิรักกำลังถอนกำลัง อันที่จริง หน่วยอิรักยังคงต่อสู้ต่อไป . . เราดำเนินคดีกับสงครามต่อไป”

วันรุ่งขึ้น ประธานาธิบดีอิรักได้ประกาศตัวเองทางวิทยุว่าการถอนตัวได้เริ่มต้นขึ้นแล้วบนทางหลวงสองสายและจะแล้วเสร็จในวันนั้น ซึ่งบุชได้ตอบโต้ด้วยการเรียกการประกาศของฮุสเซนว่า "เป็นการข่มขืน" และ "เป็นการหลอกลวงที่โหดร้าย"

แทนที่จะยอมรับข้อเสนอของอิรักที่จะยอมจำนนและออกจากสนามรบ ด้วยเหตุนี้จึงเสี่ยงต่อข้อตกลงที่อาจไม่เอื้ออำนวยต่อสหรัฐอเมริกา บุชและนักยุทธศาสตร์การทหารของสหรัฐฯ ตัดสินใจเพียงฆ่าชาวอิรักให้ได้มากที่สุด

การวางระเบิดเริ่มต้นเมื่อใกล้เที่ยงคืน ในตอนแรก เครื่องบินไอพ่นของสหรัฐฯ และแคนาดาได้ทิ้งระเบิดที่ด้านหน้าและด้านหลังของขบวนรถเพื่อป้องกันไม่ให้เคลื่อนไปข้างหน้าหรือข้างหลัง จากนั้นโจมตีขบวนรถที่ติดอยู่ด้วยการทิ้งระเบิดซ้ำๆ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองบัญชาการกลางแห่งสหรัฐอเมริกาได้รับคำสั่งจากฝ่ายบริหารของบุชว่า "อย่าให้ใครหรือสิ่งใดออกจากคูเวตซิตี" ดังนั้น ยานพาหนะใดๆ ที่เปลี่ยนเส้นทางออกจากทางหลวงจึงถูกติดตาม ล่า และทำลายทีละคัน แม้แต่ทหารอิรักที่ปลดอาวุธที่ยอมจำนนก็ถูกยิงด้วยปืน ไม่มีชาวอิรักคนเดียวที่รอดชีวิต

รถรื้อถอนทางหลวงหมายเลข 80 เมื่อวันที่ 18 เมษายน 2534 เครดิตภาพ: TECH เอสจีที โจ โคลแมน/วิกิมีเดีย

“รถแท็กซี่ของรถบรรทุกถูกทิ้งระเบิดมากจนถูกผลักลงไปที่พื้น และเป็นไปไม่ได้ที่จะดูว่ามีคนขับหรือไม่ กระจกหน้ารถละลายหายไป และรถถังขนาดใหญ่ถูกลดขนาดเป็นเศษกระสุน” Joyce Chediacนักข่าวชาวเลบานอน-อเมริกันกล่าว

“การสังหารหมู่ในการถอนทหารอิรักเป็นการละเมิดอนุสัญญาเจนีวาปี 1949, Common Article III ซึ่งห้ามไม่ให้มีการสังหารทหารที่ไม่ได้สู้รบ” Joyce Chediac เขียน “กองทหารอิรักไม่ได้ถูกกองทัพสหรัฐขับไล่ออกจากคูเวตในขณะที่รัฐบาลบุชรักษาไว้ พวกเขาไม่ได้ถอยกลับเพื่อจัดกลุ่มใหม่และต่อสู้อีกครั้ง อันที่จริงพวกเขากำลังถอนตัว พวกเขากำลังกลับบ้าน”

“การโจมตีทหารที่กลับบ้านในสถานการณ์เช่นนี้ถือเป็นอาชญากรรมสงคราม” เชดิแอคกล่าวเสริม

“แม้แต่ในเวียดนาม ฉันไม่เห็นอะไรแบบนี้เลย น่าเสียดาย” พันตรีบ็อบ นูเจนต์ เจ้าหน้าที่ข่าวกรองของกองทัพบกกล่าว

“ด้านที่รบกวนมากที่สุดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นความลับที่เกี่ยวข้องกับการ” เขียนMalcom Lagauche “เมื่อ Newsday เปิดเผยเรื่องราว หลายคนประหลาดใจ ตามที่สมาชิกของคณะกรรมการกองกำลังติดอาวุธของสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภาสหรัฐฯ ระบุว่า เพนตากอนปิดบังรายละเอียดการจู่โจมจากคณะกรรมการ”

สื่อยังได้รับเรื่องราวที่แตกต่างกัน ผู้บัญชาการภาคสนามของสหรัฐฯ พยายามแสดงให้เห็นว่ากองกำลังอิรักไม่ได้ถอนกำลังออกโดยสมัครใจ แต่ถูกผลักออกจากสนามรบ

สี่ปีต่อมา นายพล Norman Schwarzkopf พยายามหาเหตุผลว่าเกิดอะไรขึ้นบนทางหลวงแห่งความตาย:

“เหตุผลแรกที่เราทิ้งระเบิดบนทางหลวงที่อยู่ทางเหนือของคูเวต เพราะมียุทโธปกรณ์ทางทหารมากมายบนทางหลวงนั้น และฉันได้สั่งผู้บังคับบัญชาทั้งหมดของฉันว่า ฉันต้องการยุทโธปกรณ์อิรักทุกชิ้นที่เราจะทำลายได้ . ประการที่สอง นี่ไม่ใช่กลุ่มผู้บริสุทธิ์ที่พยายามจะเดินทางกลับข้ามพรมแดนไปยังอิรัก นี่คือกลุ่มผู้ข่มขืน ฆาตกร และอันธพาลที่ข่มขืนและปล้นสะดมใจกลางเมืองคูเวตซิตี และตอนนี้กำลังพยายามออกจากประเทศก่อนที่จะถูกจับได้”