ตอนเช้าผมเดินขึ้นสะพานลอย

สิ่งที่ผมเจอ มีป้าคนหนึ่งนั่งขอทานตรงบันทางขึ้น ขวางครึ่งทาง คนขึ้นลงต้องหลีกทาง

พอขึ้นถึงบนสะพานเจออีก

มุมต้นสะพาย

กลางสะพาน

มุมท้ายสะพาน

เยอะมากกกก.....

   ผมก็ดูร่างกายแต่ละคนก็ปกติ...และบางคนเดิมๆผมเห็นมานั่งทุกวันหลายปีแล้ว..

ตกลงเขาทำเป็นอาชีพหรือป่าวนะ เพราะถ้าคนที่หมดหนทางจริงต้องขอทาน..คงแค่พอมีเงินทุน แล้วไปทำอย่างอื่นต่อไป....

   ซึ่งตั้งแต่ผมอยู่ กทม. ผมชอบสังเกตคนที่ขอทาน และผมเห็นๆบ่อยก็จะจำหน้าได้

บางคนเช้าอยู่จุดหนึ่ง ตอนเย็นไปอีกจึดหนึ่ง..คือบังเอิญเจอ

....บางคนช่วงที่ไม่ไปขอทานแต่งตัวปกติ นั่งเล่นโทรศัพท์ในห้าง...(ผมจำคนแม่น555)

......................................

....

  เหรียญมีสองด้าน...

    หลายคนชอบทำบุญให้ทาน เพื่อจะทำกุศลให้จิตใจรู้พองโต ในวันปกติ วันสำคัญ ของตนเอง

   จึงทำให้ธุรกิจขอทานเติบโต...

#ขอทานบางคนทำแบบอิสระ

#ขอทานบางกลุ่ม เรียกกลุ่มเพราะเป็นขบวนการ ที่มาปล่อยเป็นจุดๆ และจะมีคนคุมที่ปะปนในกลุ่มคนพลุกพล่าน คอยจับตา...

   ***ผมเคยเจอ บนสพานลอยที่ผมข้ามทุกวันหลังเลิกงาน

  มีแม่ลูกอ่อน นั่งขอทาน..เห็นบ่อยจนเป็นที่สังเกต คือจำแม่และเด็กได้...

  วันหนึ่งผมเดินในห้าง เข้าห้องน้ำ เจอผู้ชายพาเด็กมาล้างตัวในอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ ผมจำเด็กได้อ้าวที่ขอทานนิ

   พอวันหลังผมสังเกต จุดที่แม่ลูกนั่งขอทาน จะเห็นผู้ชายคนนี้ ยืนมองแม่ลูกห่างๆ...

.......................................................................

  ด้วยการทำเป็นขบวนการนี้แหละที่อาจจะทำร้ายคนบริสุทธิ์ได้  เพราะเคยมีข่าว มีแก๊งลักจับเด็ก ไปเป็นขอทาน...โดยจะทำให้เด็กน่าสงสารที่สุด

โดยทำให้พิการ...

   จากการใจบุญให้ทานเล็กๆ อาจจะนำสู่บาปยิ่งใหญ่(ขบวนการค้ามนุษย์ ขโมยเด็กมาขายให้แก๊งขอทาน)

 

ขอทาน  เราจะเจอบ่อยๆในเมือง จุดที่ผู้คนพลุกพล่าน เช่น ตลาด ทางเท้า สะพานลอย ซึ่งขอทานดำรงชีวิตโดยขอรับบริจาคเศษเงินของผู้ที่สัญจรไปมา

แต่จอทานกับวณิพกไม่เหมือนกันนะ

วณิพก คนที่ขับกล่อมผู้คนที่สัญจรด้วยเสียงเพลง บางคนก็ตีกลอง เป่าแคน ตามแต่ความสามารถ โดยวณิพกต้องมาขึ้นทะเบียนจดแจ้งแสดงความสามารถกับกรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการให้ถูกต้องตาม พ.ร.บ.ควบคุมขอทาน เพื่อรับการยกเว้นให้ทำการแสดงเพื่ิอขอทานได้ ซึ่งเมื่อได้รับบัตรอนุญาตแล้ว จะต้องนำบัตรนี้ไปที่สำนักงานเขตพื้นที่เพื่อให้เจ้าหน้าที่กำหนดจุดแสดงให้ชัดเจน สำหรับการขึ้นทะเบียนนี้จะต้องผ่านการทดสอบความสามารถจากศูนย์ภายในบ้านมิตรไมตรีก่อน

 ขอทานจึงต่างจากวณิพก ตรงที่ ขอทาน ลงทุนแค่ทำให้ร่างกายน่าสงสาร แต่ตีบทรันทด

  ส่วนวณิพกต้องใช้ความสามารถในการขอรับบริจาคเงิน ถ้าไร้สามารถใด ก็ขึ้นทะเบียนวณิพกไม่ได้...

     

 

###มีอีกอย่างที่คนเข้า กทม. โดนบ่อยๆ

   คนยืนแจกสติกเกอร์ เช่น รูปในหลวง รูปพระดังๆ  

    พอมีคนรับก็จะบอกราคา....พอจะคืนก็ไม่รับคืน จะเอาตัง...จนเราจะอายคนเดินผ่านเลยให้ไปให้จบๆ

    แต่ความจริงเราไม่ควรอาย เพราะคนเดินผ่านไม่รู้จักเราสักหน่อย พูดไปเลย.

."ไม่เอา เอาคืนไป ไม่บอกแต่แรกว่าขาย อยู่ๆยื่นให้คิดว่าแจก#%^#%^"

    

ขอบคุณข้อมูล