ณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ บอก ลูกอดตายเพราะไม่มีกิน คือความเจ็บปวดเกินประมาณ แต่ถ้าลูกอดตายเพราะไม่มีอนาคตจะเจ็บปวดยิ่งกว่าหลายเท่า

23 เมษายน 2564 (10:18) โพสท์โดย Kenttt

ผมไม่เคยเจอรุ้งหรือน้องๆคนอื่นที่ประกาศอดอาหารนอกจากเพนกวิน แต่เมื่อพวกเขาออกมาต่อสู้และเลือกแนวทางซึ่งมีผลโดยตรงต่อสภาพร่างกายเช่นนี้ความห่วงใยจึงมีต่อทุกคน

ยิ่งเห็นภาพการต่อสู้ของแม่กลุ่มหนึ่งดิ้นรนสุดกำลังช่วยลูก ทั้งที่ไม่มีใครเคยเป็นนักเคลื่อนไหวใดๆมาก่อนยิ่งสะทกสะท้อนใจ แม่เป็นทุกอย่างได้เพื่อลูก และถ้าแม่จะต้องเป็นนักสู้นี่คือคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังอย่างยิ่งต่อความอยุติธรรมทั้งปวง

ถึงวันนี้ผู้มีอำนาจพอจะเปิดใจไขกุญแจห้องขังเอาพวกเขาออกมาได้หรือยัง ต้องขังอีกเท่าไหร่ ใช้เวลาอีกนานแค่ไหนเพื่อทำในสิ่งที่ท่านก็รู้ว่าไม่ใช่การแก้ปัญหา และไม่มีทางที่สถานการณ์นี้จะจบลงด้วยกรงขัง

เราให้พวกเขาเติบโตมาใน 15 ปีที่ประเทศมีการยึดอำนาจ 2 ครั้ง ยึดทำเนียบรัฐบาล ยึดสนามบิน ตั้งรัฐบาลในค่ายทหาร ใช้กำลังปราบปรามประชาชนจนมีคนตายมากที่สุดในประวัติศาสตร์ชาติแล้วคดีไม่ถึงศาล มีรัฐธรรมนูญ 2 ฉบับที่ร่างเพื่อสนองประโยชน์ทางการเมืองของผู้มีอำนาจ ผ่านการประชามติที่มีกฎอัยการศึก มีมาตรา 44 จับกุมและลิดรอนเสรีภาพประชาชน มีความยุติธรรมที่ถูกเรียกว่า 2 มาตรฐาน

มีรัฐบาลที่ไร้ความสามารถในการแก้ปัญหาแต่อยากอยู่ยาวโดยใช้ ส.ว. 250 คนเป็นนั่งร้าน มียุทธศาสตร์ชาติ 20 ปีที่กำหนดให้ทุกรัฐบาลต้องทำตามถ้าไม่ทำผิดกฎหมาย

ภายใต้สิ่งที่พูดมาทั้งหมด หากคนหนุ่มสาววันนี้เพิกเฉย ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ท่านมองเห็นอนาคตของประเทศนี้เป็นอย่างไร

ในบ้านที่พ่อแม่ทะเลาะกันจนไม่มีใครฟังใคร ถ้าลูกอยากให้ทุกคนหันมาคิดถึงอนาคตพวกเขาบ้าง สิ่งหนึ่งที่เขาจะทำคือตะโกนขึ้นสุดเสียง แล้วเราก็จับลูกของเราไปขัง ?

ผมฝากความห่วงใยถึงเพนกวินผ่านแม่ของเขาขอให้ทบทวนเรื่องอดอาหาร เมื่อเขายืนยันแนวทางเดิมก็เคารพการตัดสินใจ สิ่งที่ทำได้คือเรียกร้องอิสรภาพให้พวกเขา ช่องทางมีอยู่แต่เมตตาต้องมาก่อน

ลูกอดตายเพราะไม่มีกินคือความเจ็บปวดเกินประมาณ แต่ลูกยอมอดตายเพราะไม่มีอนาคตจะเจ็บปวดยิ่งกว่าหลายเท่า และคนรุ่นเราต้องรับผิดชอบ

ผมเขียนเพลง ลูกแม่ ส่งกำลังใจให้แม่ที่กำลังสู้เพื่อลูกทุกคน ขอให้อ้อมกอดแม่สัมผัสไออุ่นของลูกในเร็ววัน

“ลูกแม่”

ในที่คุมขังแห่งนั้น มีลูกสาวลูกชายของแม่อยู่

โอ้เด็กเอ๋ยจงรับรู้ แม่ยังเคียงข้างเสมอ

มือนี้เคยเกาะมือน้อย กลับต้องคอยเกาะลูกกรงมองเธอ

หยาดน้ำในตาหลั่งลงล้นเอ่อ ยามสวดมนต์ให้ลูกปลอดภัย

เมื่อยังเล็กเด็กน้อยหกล้ม ยังอุ่นใจเมื่อเห็นลุกไปต่อ

แต่วันนี้ใช่ว่าใจแม่สู้ไม่พอ แค่อยากขอให้ฝันร้ายพ้นผ่าน

อยากให้มีสายลมแห่งความเมตตา พัดลูกออกมาจากกรงขัง

ให้เมฆร้ายเคียดแค้นชิงชัง พลันสลายไปจากฟากฟ้า

เหล่านกน้อยเริงร่อนโบยบิน สร้างรังตามใจปรารถนา