เรื่องลึกลับ ณ ค่ายลูกเสือ
จริงๆมันก็ไม่ใช่ ค่ายลูกเสือหรอกนะ
มันเป็นค่ายทหารบนภูเขา
เป็นหน่วยรบพิเศษ ทางอากาศ
กิจกรรมตอนกลางคืน คือ การท้าทายตัวเอง โดยการบุกป่าฝ่าผี ไปกันยกตี้ (หมู่) ตอนเดินๆ เราจะเดินท่ามกลางความมึด
คนที่มีมือถือ ก็เปิดหน้าจอเพื่อเป็น แสงนำทาง คนที่เดินนำลิ่วๆ ข้างหน้าก็เห็นว่าครู (ทหาร) แล้วเขาชี้ทาง ว่าให้ไปทางนี้ พวกเราก็เดิน และกำลังจะออกจากเส้นทาง ผมก็รู้สึกและสงสัยว่า ออกเส้นทางจะ ดีแน่เหรอฟ่ะ? เพราะข้างหน้ามันมืดมาก
หัวหน้าหมู่พูดว่า ลองไปกันดู ถ้าไม่ใช่ก็เดินย่อนกลับมา
ใครสักคนก็ ตระโกนว่า อย่าก้าวขานะโว้ย!! ทุกคนหยุดกึกทันที... แล้วก็มีคนพูดว่า ข้างหน้ามันหน้าผา พวกผมเลยให้คน ที่มีมือถือ เอามือถือมาส่อง... ใช่ครับ ข้างหน้ามันเป็นหน้าผา ตกไปตายแหงๆ แล้วทหารที่เดินนำ มันก็ไปทางนี้หนิ!? หลายๆคนเริ่มกลัว ขวัญหนีดีฝ่อ ทำได้แค่ปลอบใจกัน ผมกับหัวหน้าหมู่บอกว่า คงต้องระวังตัวแล้ว พวกเราสงสัยว่าป่านี้ แม่งโคตรจะไม่ปกติ!!
จากนั้นพวกเราก็เดินไป แล้วจู่ๆก็มีร่างสีขาว แว๊บผ่านไป ฟิ้วววว... แล้วผมก็ล้มทันที ปรากฎว่าสายสลิง มันพันขาผม ผมรีบคว้าแล้ว ดึงสายสลิงไว้ ถ้าวันนั้นผมคว้าช้าไป ขาผมขาดแน่!! สายสลิงนี้ คือ สายของร่าง สีขาวนั่นแหล่ะ (มันเป็นหุ่นผี) ผมพยายามแกะ สายสลิงออกจากขา เรียกให้คนในหมู่ช่วย แต่ก็เหมือนจะ ไม่มีใครได้ยินเสียงผม แถมพวกเขายัง เดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ โดยทิ้งผมไว้คนเดียว กว่าจะแกะออกได้ แทบตายแหน่ะ
ใช่แล้วครับ ผมอยู่ตามลำพัง ในป่าที่มืดมิด ผมเดินตามทาง ไปเรื่อยๆๆ แล้วผมก็เจอคนที่ พลัดหลงจาก หมู่ของตัวเอง รวมกันได้ 3-4 คน เลยรวมตัวกันเดินไป เรื่อยๆๆๆ จนเจอครู (ทหาร) เขาบอกว่าให้มุดอุโมงค์นี้ไป โดยการคลาน (ท่าหมา) ผมเป็นคนหน้าสุด ก็เลยต้องเป็นคนนำ แต่คือแม่งอย่างมึด เกิดมาก็ไม่เคยจะเห็นอะไร มึดมิดอย่างนี้มาก่อน ผมคลานโดยใช้ มือซ้ายและขวา แปะตามด้านข้างตลอด ผมจะได้รู้ว่ามันมี ทางแยกไหม? อะไรไหม?
ผมคลานจนมา เจอกับทางแยก ผมเลยถาม คนข้างหลังว่า ไปทางไหนดีฟ่ะ!? มันเป็นแยก ซ้ายและขวา คนข้างหลังพูดว่า ไปทางขวา ผมก็เลยถาม ทางขวาแน่นะ? ผมก็เลยคลานไป จนเห็นแสงสว่าง แล้วก็ไปโผล่ข้างนอก เห็นมีคนอยู่เยอะแยะเลย ผมหันกลับไปรอ เพื่อนๆที่ตามมา ปรากฎว่า ไม่มีใครออกมา รอแล้วรออีก ก็ไม่มีใครออกมา ผมเลยเดินไป รวมกลุ่มกับเพื่อนๆ
ตอนเช้า ผมเล่าเรื่องเมื่อคืน ให้เพื่อนๆฟัง แล้วเพื่อนถามว่า อุโมงค์ไรของเมิง? ไม่มีใครได้ลอดอุโมงค์สักคน ก็เคยเดินมาปกติ มีไฟสว่างอยู่เป็นจุดๆ มีบ้านผีสิงที่ทำ ขึ้นมาแบบลวกๆ แล้วมีหุ่นนอนเป็นศพ อยู่ข้างในโลง นี่คือสิ่งที่พวกมันเจอมา แล้วที่ผมเจอล่ะ คืออิหยังวะ!?
ผมเลยพาเพื่อนๆ ไปดูที่อุโมงค์ ปรากฎว่ามันเป็นช่อง อุโมงค์จริงๆ แต่มันถูกโบกปูนปิดทับไว้ (What!?) แล้วก็มีครู (ทหาร) เดินมาถามว่า มาทำอะไรกัน? เดี๋ยวจะเรียกรวมแล้ว!! เพื่อนผมก็บอกครูแกไปว่า มันว่าผมออกมาจากอุโมงค์นี้ แม่งโกหกแหงๆเลย!! (กุไม่ได้โกหก ง่าาาา!!) พอครูแกได้ยิน แกก็ถอดสีหน้าไปเลย แกถามผมว่า ออกมาจากทางนี้ จริงๆเหรอ? ผมก็บอกว่าใช่ครับ
จู่ๆครูแกพูดว่า จะเล่าถึงความเป็นมาละกัน อุโมงค์นี้เป็นทางเข้าไป ยังที่เก็บเสบียง ในสมัยสงคราม มหาเอเชียบูรพา และเป็นฐานบัญชาการย่อย ที่เราใช้ร่วมกับทาง พวกสัมพันธมิตรตอนหลังไม่ว่า เด็กลูกเสือรุ่นไหนๆ ก็มักจะมีคนหาย ไปตลอดเลย และทุกๆครั้ง ก็จะเจอว่า ไปอยู่ในอุโมงค์นี้ ทั้งสิ้น หลายคนบอกว่า มันจะมีทางแยก ซ้ายและขวา ก็เลยคลำทาง ไปทางซ้าย แล้วก็เจอกับทางแยกอีก คลำทางไปเรื่อยๆ จนเหนื่อยจึงหยุด บ้างก็หายใจไม่ออก จึงสลบไป มีเด็กเคยตายด้วย แต่ให้พระมาทำพิธีแล้ว พวกเราเลยทำการ ปิดปากทางเข้า เพื่อไม่ให้มีคนเข้า หรือออกได้อีก จะได้ไม่มีเด็กๆหลงกัน หลังจากนั้น 4-5 ปีก็ไม่มีใครหลงทางกันนะ แล้วทำไมผมถึง...
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ แปลกสุดในชีวิต ของผมแล้วล่ะนะ เรื่องนี้น่ะ!!
รูปก็ถ่ายเอง