กลิ่นการเวก ตึกที่ห้ามเข้าไปหลัง6โมงเย็น...

"กลิ่นการเวก"
...
"ค่ำคืนอันเหน็บหนาว ท่ามกลางเสียงฝน
คงไม่แปลกที่คนคนนึงจะรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น...หรือจะคิดไปเอง"

......................................................................................

ฟังแบบเสียง

อ่านบทความ

"กลิ่นการเวก"
...
"ค่ำคืนอันเหน็บหนาว ท่ามกลางเสียงฝน
คงไม่แปลกที่คนคนนึงจะรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น...หรือจะคิดไปเอง"

การทำงานของฉันคือการดูแลอาคารโบราณแห่งหนึ่ง ตึกปูนทรงยุโรปที่ผ่านการเวลา
มาหลายยุคหลายสมัย ตอนนี้ฉันคือผู้ดูแลแต่ฉันไม่ใช่เจ้าของมันหรอก
ฉันทำงานนี้มาเกือบปีแล้ว หน้าที่ของฉันคือ คอยควบคุมเหล่าแม่บ้านคนงานในตึก
เจ้านายของฉันอยู่ต่างประเทศ พูดง่ายฉันเป็น 'หัวหน้าแม่บ้านชั้นสูง' เราทุกคนจะตอนทำให้อาคารนี้พร้อมที่จะรับแขกเสมอ
แขกที่ไม่เคยมีตั้งแต่ฉันมาทำงาน
อาคารหลังนี้ตอนกลางวันสวยงามดุจราชวังในต่างประเทศแต่มันคนละเรื่องกับตอน 'กลางคืน'
ตลอดเวลาหลายเดือนฉันไม่เคยมาที่ตึกนี้หลัง 6 โมงเย็นเลย นั้นก้เป็นไปตามคำสั่งของเจ้านายว่า
ให้คนงานกลับตอน 5 โมงทุกวัน แต่ก็เกิดเรื่องจนได้เมื่อฉันดันลืม คำว่าลืมนั้นนี่มันมักจะมาพร้อมประสบการณ์ไม่ดีเสมอในหนังสยองที่เคยดู
และก็เป็นดังนั้นเมื่อฉันกลับมาหลังพระอาทิตย์ตกดิน
วันนี้มันวันวุ่นวายอะไรอย่างนี้ สิ่งที่ฉันลืมไว้ที่นี้คือกระเป๋าเงิน บ้าบอที่สุดหากเป็นอย่างอื่นฉันคงไม่กลับมา ก้าวแรกที่ฉันก้าวลงรถคือ กลิ่นที่ฉันไม่เคยได้กลิ่นจากที่นี่ กลิ่นดอกไม้มันหอมนักหอมจนขนลุก อย่างไรก็ตามฉันรีบขึ้นไปบนห้องทำงานของฉันเพื่อหยิบของ เมื่อเข้าสู่โถงตึกกลิ่นนั้นยิ่งแรกขึ้น ห้องโถงบัดนี้มีแจกกันดอกไม้ในแจกันมีดอกไม้ #การเวก ใครกันนำว่าไว้ในนี้ ไม่ใช่แค่ หนึ่งแต่มีอีกทุกโต๊ะทุกมุมห้อง ชักไม่ดีล่ะฉันควรรีบไปจากที่นี้ เมื่อฉันก้าวชั้นสอง เสียงคนมากมายที่โถงแสงไฟจากโคมระย้าส่องประกาย ฉันหยุดฟังเสียงเหล่านั้น ดั่งมีงานเต้นรำอยู่ชั้นล่าง เวรล่ะที่นี้มีอะไรแปลกๆด้วยความสูรู้สู่หาเรื่อง ฉันหันหลังเพื่อกลับไปดูแต่...โถงนั้น....ไร้ผู้คน!! เสียงคงป็นระแวกนี้เขาจัดงานอะไร และฉันคงคิดไปเองส่วนดอกการเวกคงเป็นแม่บ้านนำมาวาง แต่นำมาจากไหน ฉันตบหน้าตัวเองแล้วเดินไปที่ห้องทำงาน อาคารทั้งอาคารยังคงได้กลิ่นดอกไม้นั้นตลบอบอวน เมื่อเข้าสู่ห้องทำงาน เสียงผู้คนที่หายไปกลับดังขึ้นอีก แสงไฟที่ส่องผ่านประตู ฉันแน่ใจว่ามันเป็นแสงที่อยู่ในอาคารแห่งนี้แน่นอน คำถามคือใครกันเสียงเพลงดังมาจากด้านล่างตอนนี้นาฬิกาข้อมือบอกเวลา 21.30 นาที สิ่งที่ฉันอยากรู้ตอนนี้คือ.....มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่ตอนนี้และความอยากรู้นั้นก็ดันตัวฉันออกจากห้องทำงานไป...
ฉันเดินออกจากห้องทำงานแสงไฟจากชั้นล่างทำให้ฉัน ฉงนนักทั้งเสียงเพลงที่เหมือนเพลงลูกกรุงเก่าๆ
และเสียงผู้คนฉันแอบดูอยู่ชั้นสอง เห็นทั้งผู้หญิงผู้ชายเดินกันเต็มไปหมด การแต่งกายด้วยชุดราตรีสวยงามเป็นชุดที่นิยมมากในสมัยรัชกาลที่ 7-8
หรือในช่วงสงครามโลกประมาณนั้น ชายใส่สูทเหมือนตะวันตก งานเต้นรำที่สนุกสนานด้านล่างแต่ฉันตอนนี้มีคำถามมากมายในสมอง
คนเหล่านี้เป็นใคร เวลา 22.00 นะ ดูเวลาที่นาฬิกาเรือนใหญ่ในตึก เสียงอะไรบางอย่างดังระงม เสียงหวอดังสนั่น และภายในอาคารก็ค่อยๆ
เปลี่ยนสภาพ ตึกที่สวยงามบัดนี้ดุจไฟไหม้คราบดำ ม่านที่ฉีกขาด กลิ่นหอมดอกการเวกตอนนี้มันเป็นกลิ่นสาบคาว เหม็นไปหมด ฉันหันลงไปดุที่ผู้คนด้านล่างงานเต้นรำที่สวยงามไปด้วยผู้คน ตอนนี้ผู้คนเหล่านั้นหายไปหมดและคงเหลือแต่กลุ่มควัน ลืมบอกไปว่าตอนฉันมาถึงฝนตกหนักมากแต่ตอนนี้หยุดแล้วหยุดตอนไหนไม่รู้ อากาศที่หนาวเย็นยังคงอยู่ ฉันคิดว่าฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้วเมื่อฉัน....เดินลงไปจนพ้นบันไดขั้นสุดท้าย
หน้าของใครบางคนหน้าที่ไหม้ไฟพุพองเลือดนองเต็มหน้าพุ่งมาหาฉันตาสบตา
หน้าตรงหน้า ฉันตกใจมากรี๊ดสุดเสียงและทุกอย่าง.........ก็.........ดับวูบบบบ

เสียงที่ฉันได้ยินอีกครั้งคือเสียงป้าแม่บ้านคนนึงที่ทำงานกับฉันเธออยู่นี่มานานมาก
หลังจากที่คุยกันได้ความว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล เธอเห็นฉันล้มหัวพาดพื้นอยู่ที่ ตึกกลิ่นการเวก
ฉันบอกว่าฉันไปเอากระเป๋าเงินแต่เธอบอกว่าตอนที่เห็นไม่เจอกระเป๋าอยู่ที่ฉันแต่เจออยู่ที่ห้องทำงาน แต่ฉันจำได้ว่าฉันหยิบลงมาแล้ว
เธอบอกว่าทำไมคุณไม่ทำตามคำสั่งของเจ้านาย ฉันถามเธอว่าทำไมล่ะฉันก็ไม่เจออะไรนิ ฉันไม่บอกเธอว่าฉันเจออะไร
เธอบอกว่าไม่ทราบเหมือนกัน เธอบอกว่าเธอรู้มาจากคำบอกเล่าว่า ตึกกลิ่นการเวก ตั้งชื่อตามคุณการเวกภรรยาเจ้าของบ้านเป็นคุณย่าของเจ้านาย
แต่ตั้งแต่งานเต้นรำครั้งนั้นกลิ่นการเวกโดนระเบิดทำให้คุณการเวกเสียชีวิต พร้อมกับคนหลายคน ท่านได้บูรณะตึกใหม่และย้ายออกจากกลิ่นการเวก แต่จะต้องทำความสะอาดเสมอท่านบอกว่าเพราะจะมีแขกมางานเต้นรำ ต้องพร้อมเพราะคุณการเวกชอบงานเต้นรำ กลิ่นการเวกมีต้นการเวกเป็นซุ้มสวยงามท่านชอบนำมาปักแจกันแต่ตั้งแต่ โศกนาฏกรรมครั้งนั้นต้นการเวกก็ตายหมด ทุกคนในบ้านคิดว่าท่านคิดถึงภรรยาจะสติไม่ดี
แต่ก็ทำตามที่ท่านต้องการมาตลอดรวมถึงห้ามเข้ามาในตึกหลัง หกโมงเย็นด้วย ไม่ทราบว่าเพราะอะไร
ฉันหายดีและกลับมาทำงานทุกคนเข้าใจว่าฉันล้มแต่ฉันก็คิดว่าอาจจะล้มจริงๆและฝันไปเป็นตุเป็นตะ แต่ล้มตอนไหน หรือไม่ได้ล้มแต่มีบางอย่างทำให้ทุกคนคิดว่าเป็นแบบนั้น....และฉันก็ยังทำงานที่กลิ่นการเวก แต่ว่าถึงฉันลืมสิ่งที่จำเป็นที่สุดฉันก็จะไม่กลับมาที่ทำงานตอนกลางคืนอีก......จริงหรือไม่จริงก็...จำจนตาย