ทศพิธราชธรรม บทที่ ๑๔ สมเด็จพระเจ้าทรงธรรม

ทศพิธราชธรรม บทที่ ๑๔ สมเด็จพระเจ้าทรงธรรม

โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

        เป็นภิกษุถูกให้ลาสิกขาบท

เป็นนักพรตถูกปลดจากฤษี

พุทธรูปถูกปลุกมีชีวี

ราวสุขีถูกพรากไปจากมือ

        พระศรีศิลป์ศรีอยุธยายิ่ง

ทรงเป็นมิ่งเป็นขวัญยอดนับถือ

ทรงประพฤติราชธรรมเป็นร่ำลือ

ทรงหารือประชุมปราชญ์แต่งประพันธ์

        คือกลอนกาพย์มหาชาติศาสนา

เรื่องมหาเวสสันดรอรหันต์

ยกคาถาบาลีประกอบกัณฑ์

มีไทยคั่นอธิบายขยายความ

        อุบาสกบาสิกามาฟังเทศน์

เป็นมูลเหตุพุทธศาสน์แห่งสยาม

จากวันนั้นสู่วันนี้เลื่องลือนาม

เป็นเขตคามศูนย์กลางพุทธกาล

        สมเด็จพระทรงธรรมทรงล้ำค่า

พระปรีชาไตรปิฏกเป็นพื้นฐาน

เทวดาดลใจดลบนดาล

ได้พบพานรอยพระบาทพระโคดม

        ทรงโปรดสร้างมณฑปครอบคลุมไว้

ร่วมสมัยแต่นั้นมาเป็นปฐม

เขาสุวรรณบรรพตเราชื่นชม

มโนรมย์มโนรถของพระองค์