หุบเขาแสงจันทร์ ตอนที่ 48 (ความบังเอิญ)

แวบแรกที่มองเห็น  บูงอก็จำได้แม่น  แต่หล่อนไม่มีเวลาแม้เพียงเสี้ยววินาทีที่จะเจรจาหรือเอ่ยคำขอโทษ  สายตาของบูงอเมินหนี  และหล่อนก็ตั้งต้นหนีและหนีอีกครั้ง เมื่อเห็นชายฉกรรจ์สองคนวิ่งไล่ใกล้เข้ามา

บูงอตัดสินใจวิ่งหนีเลี้ยวไปทางซ้ายมือ

อันเป็นทิศทางตรงกันข้ามกับตลาดสด

ดุจเดือนจ้องมองท่าทางเร่งรีบของหญิงสาวชาวทะเลอย่างงงๆ  ครั้นจะหันไปบอกแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ห่างออกไป  แต่เมื่อหันไปมองเขาก็ยังยืนคุยโทรศัพท์อยู่  ดุจเดือนละล้าละลังจะตามยิปซีสาวคนนั้นไปดีหรือไม่

แต่แล้วชายฉกรรจ์สองคนที่วิ่งไล่ตามมาติดๆ   

..ก็วิ่งมาถึงตรงกลางทางแยก

“เออ นี่-ีง   เห็นผู้หญิงนุ่งผ้าลายน้ำตาล  ใส่เสื้อยืดสีขาววิ่งหนีมาทางนี้หรือเปล่า”

หนึ่งในชายฉกรรจ์ถามขึ้นไม่รีรอ  

จากทางแยกตรงนี้  มันมีทั้งเลี้ยวซ้ายและเลี้ยวขวา  และจังหวะระยะไกลตาเมื่อครู่  ช่วงที่หญิงสาวคนนั้นมันวิ่งมาถึงทางแยก   สายตาของพวกเขา  ก็ถูกชาวบ้านที่กำลังเดินมุ่งไปตลาดบดบังไปชั่วประเดี๋ยว  เมื่อพวกเขาวิ่งแยกจากกลุ่มคนที่บังทางตรงหน้าได้   ภาพของหญิงสาวก็หายไปจากทางแยกตรงนี้เสียแล้ว   เห็นก็แต่หญิงสาวเจ้าหน้าที่สาธารณสุขคนสวย ยืนละล้าละลังกับอะไรบางอย่าง

“เออ.. แล้วนี่มีอะไรกันเหรอคะ”

ดุจเดือนตั้งคำถามคืน  พยายามรวบรวมสติเต็มกำลัง

“มันแอบเข้าไปขโมยของที่บ้านเจ้านายกู  ตรงทางแยกโน้น”

หนึ่งในชายฉกรรจ์รีบบอกคำตามที่คิดว่าใช่  แม้จะงุนงงกับคำตอบอยู่บ้าง  แต่ความพอมีสติ  ความเชื่อในอะไรบางสิ่งก็ทำให้คุณดุจเดือนเลือกที่จะตอบแบบนี้

“เออ  เมื่อกี้ฉันเห็นเธอวิ่งหนีเลี้ยวไปทางนี้ค่ะ”

คุณดุจเดือนชี้ไม้ชี้มือไปทางขวา เส้นที่มุ่งตรงไปยังตลาดสด

สิ้นคำของคุณดุจเดือน

ชายฉกรรจ์ทั้งสองก็วิ่งเลี้ยวขวาตรงไปทางนั้นทันที

หญิงสาวมอแกนนัยน์ตาดุๆคนนั้น  หล่อนขึ้นมาขโมยของบนฝั่งเมืองนี้อย่างนั้นหรอกหรือ  ดุจเดือนได้แต่คลางแคลงสงสัยในใจอยู่สักครู่  ก่อนจะละจากเรื่องราวแสนประหลาดหันมาสนใจแฟนหนุ่มต่อ  แต่เมื่อหันกลับไปมองเขา  ที่ยืนอยู่ห่างออกไปอีกครั้ง  เขาก็ยังคุยโทรศัพท์อยู่เช่นเดิม..

“ได้เลยรตี  ปลายเดือนหน้าผมว่างแน่นอน  งานเลี้ยงเปิดตัวรีสอร์ทหรูกลางทะเลอันดามันของคุณ  ผมไม่มีทางพลาดอยู่แล้ว”

เสียงของหมออาทิตย์  ยังคงเจื้อยแจ้วกับเสียงต้นสายจากเกาะดาวเหนือ   ขณะสายตาหันไปจับจ้องดุจเดือนแฟนสาว  ที่กำลังยืนมองอยู่ห่างๆ

“งั้นแค่นี้ก่อนนะรตี  ผมมีธุระต้องไปทำกับคุณเดือนก่อน  บายครับ”

หมออาทิตย์กดปิดโทรศัพท์ลง  หันไปส่งยิ้มให้ดุจเดือน  แล้วจึงเดินตรงไปหาหล่อนที่ยืนรอท่าอยู่ตรงทางแยกนั้น

เสียงหวานๆของคนต้นสายที่เกาะดาวเหนือ

เสียงนุ่มๆอาทรของหมออาทิตย์  ที่พูดคุยด้วยเมื่อครู่

เป็นสำเนียงที่พอจะบอกให้รู้ได้ว่า

ทั้งเขาและเธอ..คงรู้จักกัน  มานานนม

อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008

ความเดิม ตอนที่ 47  https://board.postjung.com/1103193.html