คนกทม.อายุ 42 ต้องมีรายได้ต่อเดือน และเงินเก็บเท่าไหร่ถึงจะอยู่ได้อย่างมีความสุข?

หากใครกำลังท้อแท้ต้องการกำลังใจ ลองอ่านเรื่องราวดีๆ จากคุณ น้าเดชนะจ๊ะ สมาชิกเว็บพันทิป ที่ได้เล่าไว้เผื่อคุณจะเปลี่ยนมุมมองชีวิตใหม่ มองเห็นอีกด้านที่ไม่เคยเห็นมาก่อน...

ผมอายุ 40 ต้นต้น แล้ว เมื่อก่อนทำงานเป็นครูโรงเรียมประถมมีรายได้ไม่ถึง สองหมื่นบาทต่อเดือน เคยลงทุนทำธุรกิจเปิดร้านคอมแล้วเจ๊ง ทำให้มีหนี้สินต้องผ่อนชำระพอสมควร

เมื่อสองปีที่แล้วเพื่อนสมัยเด็กที่ชักชวนให้เลิกเป็นครูแล้ว ออกมาทำอาชีพเป็น เซลล์ขายอาหารปลาคาร์ฟ เนื่องจากเห็นว่าผมเป็นคนชอบเลี้ยงปลามาตั้งแต่เด็ก เป็นเซลล์ทำให้มีรายได้ดีขึ้น แต่การเปลี่ยนอาชีพสำหรับคนอายุ 40 ไม่ง่ายเลย
ผมไม่เคยเป็น เซลล์ ไม่เคยขายของมาก่อน ต้องปรับตัวเยอะมาก บ่อยครั้งที่ต้องขับรถไปไกลไกล โดนคนปฎิเสธไม่ซื้อ และต้องเลิกงาน สองสามทุ่มเกือบทุกวัน บางครั้งเหนื่อยและยอมรับว่าท้อแท้ มาก เคยคิดจะเลิกทำหลายครั้ง

แต่เมื่อไม่นานมานี้ผมบังเอิญได้มาพูดคุยกับคุณตาตัวเล็กๆท่านนึงที่ยืนขายข้าวเหนียวหมูทอดอยู่หน้าสะพานรถไฟฟ้า BTS สถานีธนบุรี เราคุยกันประมาณ 15 นาที และเป็น 15 นาทีที่เปลี่ยนความคิดเชิงลบ ของผมไปเลย

คุณตากำจัดวัย คุณตาท่านนี้แกชื่อว่ากำจัด จริงๆผมเคยเห็นแกขายข้าวเหนียวหมูทอดอยู่ตรงนี้มาเดือนกว่าๆแล้ว แต่ผมไม่เคยซื้อของแกกินเลย เรียกว่าไม่เคยนึกสนใจแกมาก่อนด้วยซ้ำ
จนกระทั่งช่วงที่ผมเริ่มเครียดหนักเข้ามากๆ ตอนนั้นมันเหมือนกับว่าผมพยายามมองหาคนประเภทเดียวกับผม คือดูแล้วน่าจะมีปัญหาชีวิตคล้ายๆกัน เพื่อมาทดแทนความรู้สึกที่ว่าเราไม่ได้เครียดอยู่คนเดียว ตอนนั้นผมคิดว่าคุณตาแก่ๆแบบนี้ ทำไมยังมายืนทำงานขายของตากแดด เขาอาจจะมีชีวิตที่แย่เหมือนกับเราก็ได้ แต่อีกความรู้สึกหนึ่งมันก็ขัดๆกันนิดหน่อยตรงที่แกจะยิ้มแย้มให้ผู้คนที่เดินไปมาตลอด
ก็อดคิดไม่ได้ว่าแกอาจจะเป็นคนมีตังค์แต่เบื่ออยู่บ้าน เลยออกมาขายของพูดคุยกับคนอื่นเล่นๆตามประสาคนแก่รึเปล่า และด้วยความอยากรู้นี้ ผมจึงเดินเข้าไปหาแก

แกจะยิ้มของแกแบบนี้ตลอดเวลามีใครเข้าไปพูดคุย ใครผ่านไป ผ่านมาละแวกนี้ไปอุดหนุนหรือพูดคุยกับแกได้นะครับ

ผมเดินทำทีไปซื้อข้าวเหนียวหมูร้านแก ก็เห็นว่าแกทำมาเป็นชุดๆวางใส่กล่องไม้ใบเล็กๆมาขาย หน้ากล่องไม้จะแปะกระดาษ A4 มีข้อความว่าหมูทอดชุดละ 30 บาท

ก็ลองถามแกเล่นๆว่าวันนึงคุณตาทำมาขายเยอะมั๊ยครับ?
แกยิ้มให้และตอบว่า "วันละ 25 ชุด ขายหมดบ้างไม่หมดบ้างแล้วแต่วัน" ผมคำนวณตัวเลขในใจ 30 บาท ขาย 25 ชุด ได้ 750 บาทต่อวัน
ก็ถามแกว่ากำไรดีมั๊ยครับ แกก็บอกว่าถ้าขายหมดก็ได้กำไรประมาณ 300 บาท แต่ขายไม่ได้หมดทุกวัน เหลือนิดๆหน่อยๆ และขายเฉพาะวันจันทร์-ศุกร์
ส่วนวันเสาร์-อาทิตย์ต้องพัก เพราะแถวนั้นขายคนทำงานออฟฟิตตึกสินสาธร และ ที่จะขึ้น BTS กรุงธนบุรีไปทำงาน

ผมสอบถามดูก็รู้ว่าแกอายุ 81 ปีแล้ว ตอนนั้นผมรู้สึกว่าแกยังดูไม่แก่ขนาดนั้น ดูเหมือนแกสุขภาพดี ใบหน้ายิ้มแย้มตลอด ผมบอกว่าคุณตายังดูไม่แก่ขนาด 80 กว่าปีเลยนะ
เลยถามแกว่าดูแลตัวเองยังไงครับ คุณตากำจัดก็บอกว่า "ไม่ได้ทำอะไรหรอก คือถ้าเรามีความสุข เราก็จะสุขภาพดี มันเลยดูไม่ค่อยแก่ เรื่องปวดเมื่อยตามร่างกายมันก็มีเป็นธรรมดา แต่ถ้าใจเราไม่ไปนึกถึงมัน มันก็จะไม่รู้สึกปวด" คำพูดของแกตอนนั้นดังชัดในใจผมมากๆ เพราะตรงกับสิ่งที่ผมกำลังต้องการเลย ผมต้องการกำลังใจ ต้องการแนวคิดที่จะช่วยสร้างแรงกายแรงใจให้ตัวเอง

ผมเลยหาเรื่องคุยกับแกไปเรื่อยๆ แกก็เล่าประสบการณ์ชีวิตต่างๆให้ฟัง สรุปความได้ว่า ทุกวันนี้แกเช่าบ้านคนแถวนี้อยู่ เดือนละ 3,000 บาท ไม่มีทีวี ไม่มีตู้เย็น คือมียังไงก็อยู่อย่างงั้น ทั้งที่เมื่อก่อนแกเคยมีครอบครัว มีรถมีบ้าน มีหน้าที่การงานมั่นคง แต่ด้วยความที่ภรรยาติดการพนันและถูกเจ้าหนี้ยึดทรัพย์สินต่างๆไปจนหมด หลังจากนั้นก็ทะเลาะและเลิกรากันไปนานแล้ว แกรู้สึกเข็ดกับการมีชีวิตคู่ ก็เลยตัดสินใจใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาตลอด

แกบอกว่าทุกวันนี้แกทำงานด้านการกุศลเป็นผู้ตรวจการลูกเสือชาวบ้าน และมีรายได้หลักจากการขายข้าวเหนียวหมู มีคนใจดีให้ทุนแกเริ่มต้นทำ แต่กำไรก็ไม่เยอะ แกทำเท่าที่พอทำไหว เพราะด้วยอายุอานามขนาดนี้ แกขอพอมีพอกินอยู่รอดก็พอใจแล้ว

แกบอกว่าเดือนนึงก็ขายได้กำไรประมาณ 5,000 บาท ผมถามว่าค่าเช่าบ้านก็ 3,000 แล้ว ตาจะกินพอได้ยังไง แกก็บอกว่าแกกินวันละมื้อเดียว และกินน้ำแทน "ผมทำแบบนี้เป็นปกติเพราะผมเคยบวชพระมาหลายพรรษา ผมกินอยู่แบบพระ กินวันละมื้อก็อยู่ได้แล้ว คนเราถ้ามีความสุขความพอใจในสิ่งที่มีมันก็อยู่ได้ ไม่เครียด สุขภาพก็ไม่ได้แย่ เพราะใจมันไม่ทุกข์"
"ถามว่ามีเท่านี้แล้วใช้พอไหม ตรงนี้มันไม่ได้อยู่ที่เงิน แต่มันอยู่ที่ใจ ถ้าเราพอใจ อยู่ตรงไหนเราก็มีความสุขได้เหมือนกัน สำหรับผม ผมพอแล้ว”

วันนั้นผมอิ่มมากๆ ครับ ข้าวเหนียวหมูนั้นอีกเรื่อง แต่ที่อิ่มมากๆคืออิ่มสุข อิ่มกำลังใจมากๆ จากที่ผมต้องการหาแนวร่วมของคนมีทุกข์ แต่ผมกลับได้แนวทางจากคุณตาแก่ๆ ที่ผ่านความลำบากมามากกว่าผม ถ้าพูดกันตามตรงชีวิตแกแย่กว่าผมอีก แกล้มเหลวกับชีวิตครอบครัว และทุกวันนี้ก็มีรายได้น้อยมาก มันแย่ตรงที่รายได้น้อยแถมยังต้องตื่นตีสี่มาทำของขายตอน 7 โมงเช้าทั้งๆ ที่วัยอย่างคุณตาควรจะอยู่บ้านพักผ่อนสบายๆได้แล้ว แต่กลับกัน แกดูมีความสุขกว่าผมตั้งเยอะ
จากที่ถามตัวเองมาตลอดว่าทำยังไงถึงจะหารายได้มากๆ ให้พอกับความต้องการของตัวเองและครอบครัว ตอนนี้ผมถามตัวเองใหม่แล้ว ว่าทำยังไงถึงจะมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ ผมคำนวณดูแล้วว่าถ้าผมกินอยู่ง่ายๆ รายได้ตอนนี้มันก็พอกับรายจ่าย แต่เพราะที่ผ่านมาผมคิดแต่ว่าอยากใช้ชีวิตแบบที่เคยใช้ กินอะไรก็กิน ซื้ออะไรก็ซื้อ และผมโชคดีที่มีคนรักอยู่เคียงข้าง ไม่ทิ้งกันไปไหน วันนั้นผมไม่รู้จะขอบคุณคุณตายังไง ทำได้คือซื้อข้าวเหนียวหมูคุณตามา 10 กว่าถุง

วันนั้นผมจำได้ว่ายกมือไหว้ขอบคุณแกหลายครั้งมาก และมากจนจำไม่ได้เหมือนกันว่าขอบคุณไปกี่ครั้ง เพราะผมคิดว่าขอบคุณเท่าไหร่ก็ไม่มากพอกับคำสอนของแกที่ล้างความคิดเชิงลบของผมไปจนหมด

คุณตากำจัดแกจะยืนขายข้าวเหนียวหมูอยู่ใกล้ๆกับคอนโด Q House ใกล้ทางลงรถไฟฟ้า BTS ธนบุรี แกขายตั้งแต่ 7 โมงเช้าถึง 10 โมงครับ

ข้าวเหนียวหมูทอดฝีมือคุณตากำจัดครับ อร่อยและเยอะดี
หลังจากวันนั้นผมก็มักแวะเวียนไปซื้อของและทักทายแกอยู่เสมอ

ที่ผมเขียนเล่าเรื่องของคุณตากำจัด หนึ่งคืออยากเล่าเรื่องที่ผมไปเจอมา เผื่อเพื่อนคนไหนกำลังท้อแท้จะได้มีกำลังใจและคิดบวก ขึ้นมาบ้าง

สองถ้าใครที่ได้เดินผ่าน BTS กรุงธนบุรีฝั่นคอนโด Q House และได้อ่านบทความนี้ แวะทักทายคุยตาจำกัด บ้างแกคงดีใจ ทุกวันนี้แกต้องยืน 4 ชั่วโมง จันทร์ถึงศุกร์ เพื่อขายข้าวเหนียวหมูทอด 25 ชุด บางวันก็ขายหมด บางวันก็ไม่หมด ถ้าคนได้อ่านบทความนี้อาจจะอยากแวะซื้อ ข้าวเหนียวหมูทอดชิม

อย่างน้อยก็ถือว่าได้ช่วยให้คุณตาไม่ต้องยืนขายของนานหลายชั่วโมงอย่างที่เป็นมา แกจะได้มีเวลาพักผ่อนมากขึ้น สุดท้ายผมอยากให้เรื่องราวของคุณตาถูกส่งต่อเป็นกำลังใจให้คนที่กำลังมีความรู้สึกท้อแท้ในชีวิตได้เปลี่ยนวิธีคิดใหม่ และมีแรงพลังในการดำเนินชีวิตต่อไปเหมือนกับคุณตากำจัดคนนี้ครับ

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ถ้าผมพอ ผมก็มีความสุขได้ ณ วันนี้เลย พอเห็นรอยยิ้มอิ่มสุขจากคุณตา ผมเองก็จะต้องยิ้มให้ได้แบบนี้เหมือนกัน