มารู้จักผู้เเต่งนิยาย 'นางร้าย' ละครช่อง 7 ใกล้ฉาย

“ดิฉันหลงตัวเอง อาจด้วยความเป็นเด็ก...

หลงไปวูบหนึ่งว่า เราดังเหรอ!

แต่ยอมรับว่า หลงเดี๋ยวเดียว

เพราะรู้สึกว่า ชื่อเสียงจะอยู่กับเราไม่นาน”

หากเราย้อนกลับไปในปี พ.ศ.2530 ถือเป็นยุครุ่งเรืองของนักเขียนลูกน้ำเค็มชาว จ.ชลบุรี “สุจิตรา จินตนาเรขา” เจ้าของนามปากกา “ชลาลัย” และ “เกตุวดี” ที่สร้างผลงานนวนิยายมีชื่อมากมาย หลายเรื่องถูกนำมาจัดสร้างเป็นภาพยนตร์และละคร เช่น หัวใจมีเงา สายน้ำไม่ไหลกลับ พรหมจารีสีดำ แรงเทียน นางกลางไฟ

ปัจจุบันเธอพักอาศัยอยู่ใน อ.พานทอง กับครอบครัวที่อบอุ่น การพบเจอจึงไม่ยากนัก และเมื่อไปถึงได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี นำมาสู่ความประทับใจเมื่อแรกพบ เบื้องหน้ามีนวนิยายถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ แต่ละเรื่องล้วนเป็นผลงานชั้นครูที่นักเขียนรุ่นใหม่ต้องอ่าน

ความรุ่งโรจน์ในอาชีพ “นักเขียน” ใครจะทราบว่า ครั้งหนึ่ง “สุจิตรา” เคยหลงระเริงกับมันมาแล้ว

เธอเล่าว่า ช่วงปี พ.ศ. 2530 “ชลาลัย” กับ “เกตุวดี” โด่งดังมาก ใคร ๆ ก็ซื้อผลงานไปทำภาพยนตร์ เรียกว่า โรงชนโรง และแต่ละเรื่องล้วนทำเงิน ไปไหนมาไหนนักข่าวจะขอถ่ายภาพด้วย เพราะสมัยก่อนยังไม่มีโซเซียลมีเดีย ทำให้จะพบเจอกันเฉพาะตามงานต่าง ๆ เท่านั้น และทุกครั้งจะได้รับการชื่นชมตลอด

“ดิฉันหลงตัวเอง อาจด้วยความเป็นเด็ก อายุเพียง 25 ปี หลงไปวูบหนึ่งว่า เราดังเหรอ! แต่ยอมรับว่า หลงเดี๋ยวเดียว เพราะรู้สึกว่า ชื่อเสียงจะอยู่กับเราไม่นาน”

เธอคิดเช่นนี้ด้วยเห็นตัวอย่างจากผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์หลายคน เคยโด่งดังจนถึงขีดสุด ทำเงินมหาศาล แต่วันหนึ่งกลับไม่เหลืออะไรเลย  “สุจิตรา” พูดออกมาว่า รู้สึกโชคดีที่ดึงตัวเองออกมาจากมายาเหล่านั้นได้ หลังจากวันนั้นจึงเลือกดำเนินชีวิตอย่างปุถุชนธรรมดา

เส้นทางการก้าวเข้ามาสู่แวดวงวรรณกรรมและยืนหยัดมาได้อย่างมีเกียรตินั้น ต้องยอมรับว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว อาจจะต้องพึ่งพิงโชคชะตาฟ้าบันดาล แต่นั่นคงไม่สลักสำคัญเท่าพรสวรรค์และพรแสวง

เธอเล่าถึงจุดเริ่มในชีวิตการเป็นนักเขียนว่า สมัยเรียนชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยรามคำแหง ครอบครัวประสบปัญหาวิกฤติเศรษฐกิจ แม่จึงไม่มีเงินส่งให้เรียนต่อ  แต่เราอยากเรียนหนังสือ เลยตัดสินใจทำงานส่งตัวเองเรียน พอมีเงินเดือนเลี้ยงตัวเองได้ กระทั่งวันหนึ่งสำนักพิมพ์อำนวยสาส์น เปิดรับสมัครนักเขียนหน้าใหม่ เขียนพ๊อคเก็ตบุ๊กแนวรัก จึงคิดลองดู เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเขียนจบเลย

“จำไม่ได้ว่าเรื่องแรกที่ส่งไปชื่อว่าอะไร แต่จะไปทำงานเช้ามาก เพื่อใช้เวลาก่อนเข้างานและพักเที่ยงเขียนนวนิยาย ส่งไปตามที่อยู่ ไม่ได้โทรถาม และให้เบอร์ติดต่อกลับไว้ พอดีโทรศัพท์ออฟฟิศอยู่ตรงหน้า ใครโทรเข้ามา เราจะเป็นคนรับก่อน ส่งไปประมาณ 7 วัน สำนักพิมพ์โทรกลับมาบอกว่า อยากซื้อต้นฉบับ”

สุจิตราดีใจมาก แทบไม่เชื่อหูตัวเอง  เธอบอกเชื่อหรือไม่ว่า “ค่าต้นฉบับที่ได้รับเท่ากับเงินเดือนที่ทำ”...เขียนแค่สามวัน ได้เงินแล้ว “พูดแล้วขนลุก ฝันไปหรือเปล่า” และนั่นทำให้เกิดนามปากกาแรก “เกตุวดี”

หลังจากครั้งนั้น เธอเปรียบตัวเองเหมือนโรงงานผลิต เพราะสำนักพิมพ์ต้องการต้นฉบับไม่จำกัด แต่ขออ่านก่อน หากไม่ชอบจะไม่ซื้อ แต่ที่ผ่านมาไม่มีต้นฉบับใดที่ไม่ถูกซื้อ จึงกล่าวได้ว่า “ชลาลัย” กับ “เกตุวดี” เกิดจากพ๊อตเก็ตบุ๊ก ไม่ได้เกิดจากการตีพิมพ์ในนิตยสารเหมือนนักเขียนคนอื่น

แต่ละนามปากกาของสุจิตรา แน่นอนว่า ย่อมมีบุคลิกไม่เหมือนกัน ในอดีตนักอ่านจำนวนมากไม่ทราบว่า “ชลาลัย” กับ “เกตุวดี” เป็นคนเดียวกัน แม้จะเคยมีมาสอบถามบ้าง แต่เธอกล่าวตอบแบบติดตลกว่า “ชลาลัยกับเกตุวดีรู้จักกันดี แต่ชอบทะเลาะกัน”

“เกตุวดีจะเขียนงานแนวผู้หญิงรันทด ถูกกระทำ ขณะที่ชลาลัยจะเขียนงานแนวผู้หญิงเป็นฝ่ายกระทำ ไม่ยอมใคร ค่อนข้างแรง บางครั้งผู้อ่านคิดไม่ถึงว่า จะเขียนได้ขนาดนี้อย่าง เมียนอกหัวใจ เป็นต้น”

แม้ตัวละครของชลาลัยจะไม่มีข้อจำกัด แต่จะต้องอยู่ในศีลธรรม เลวได้...ร้ายได้ แต่บทสรุปต้องเป็นไปตามกฎของโลก นั่นคือ ใครทำอะไรไว้ย่อมได้อย่างนั้น จะไม่เขียนออกนอกกรอบความเป็นจริง เพราะไม่มีใครที่ทำอะไรไว้ได้ผลตรงข้าม...เธอเชื่อในกฎแห่งกรรมเช่นนั้น

แต่ละเรื่องจากปลายปากกา ใช้เวลาเขียนประมาณหนึ่งเดือน หากไม่มีเป้าหมาย อันนี้ยาว อย่างเรื่อง “หัวใจที่ไร้เงา” เป็นภาคต่อของ “หัวใจมีเงา”  เขียนมาสองปีแล้วยังไม่จบ เพราะติดอยู่ที่ตัวละครที่มีบางอย่างทำให้รู้สึกค่อนข้างแรง ทำให้เวลาเขียนจะสงสารจนบรรจงอักษรต่อไม่ได้

สุจิตรา บอกว่า ช่างตลกแท้...คนอ่านก็รอ ยอมรับเป็นภาวะกดดันที่ค่อนข้างสูง ปกติความกดดันเหล่านี้จะมาจากสำนักพิมพ์ แต่หนนี้กลับมาจากความรู้สึกของเราเอง

ถามว่าเขียนยากเหรอ เธอตอบว่า เขียนไม่ยาก แต่ไม่รู้เพราะเหตุผลใดทุกครั้งที่ลงมือเขียน จะเริ่มร้อนในตา กล่าวได้ว่า หัวใจที่ไร้เงา เป็นเรื่องแรกของชีวิตที่รู้สึกเช่นนี้ก็ว่าได้

“มีหลายเรื่องที่เขียนทำให้เราร้องไห้กับเหตุการณ์ในเรื่องที่เกิดขึ้น เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราร้องไห้ อย่างเรื่อง สายน้ำไม่ไหลกลับนางเอกเสียชีวิต เชื่อมั้ย เขียนไป ร้องไห้ไป แล้วทำไมผู้อ่านจะไม่ร้องไห้ ในเมื่อคนเขียนยังรู้สึกเช่นนั้น แต่สำหรับ หัวใจที่ไร้เงา เหมือนกับว่า ทำให้เราไปต่อไม่ได้สักที”

การปั้นตัวอักษรเรียงร้อยออกมาเป็นเรื่องราวนั้น เธอกำกับให้ตัวละครทุกตัวมีชีวิตเหมือนมนุษย์  แต่จะให้สอนการวางพล๊อตกับคนอื่นนั้น...สอนใครไม่ได้... เพราะแหกกฎชาวบ้านตลอด

สุจิตรา ยกตัวอย่าง สมมติเจอนักข่าวนั่งรถมอเตอร์ไซต์รับจ้างมาสัมภาษณ์ พล๊อตจะเกิดจากเหตุการณ์ที่เห็นทันที จากนั้นจะเชื่อมร้อยเรื่องราว และไปศึกษาว่า นักข่าวใช้ชีวิตอย่างไร แฟนต้องมีอุปนิสัยแบบไหน และบางครั้งพล๊อตก็อาจมาจากข่าว หรือจากแหล่งอื่น

อย่างชื่อเรื่อง “ไฟสิ้นเชื้อ” มาจากเพื่อนของแฟน วันหนึ่งนั่งดื่มด้วยกัน คุยไปคุยมา เขาพูดขึ้นมาว่า “ชีวิตของคนเราเหมือนไฟสิ้นเชื้อ” เท่านั้นล่ะ เธอขอจดทันที จากนั้นกลับมาบ้านจึงค่อยวางพล๊อตจากชื่อเรื่อง

เมื่อถามถึงผลงานที่กำลังจะเป็นละคร สุจิตราหยิบยกนวนิยาย “นางร้าย” ซึ่งเป็นตัวท๊อปของ “เกตุวดี” ขึ้นมาบอกเล่า เธอกล่าวว่า เป็นเรื่องจริงของนางร้ายหรือตัวอิจฉาจากกองถ่ายละครเรื่องหนึ่งเมื่อ 30 ปีที่แล้ว ผู้หญิงคนนี้เบื้องหน้าร้าย แต่เบื้องหลังเป็นนางเอก ทำงานเลี้ยงดูครอบครัว ปัจจุบันอำลาวงการบันเทิงไปแล้ว เลยเป็นจุดเริ่มต้นของพล๊อตเรื่องทั้งหมด ปัจจุบันกำลังถ่ายทำเป็นละคร เตรียมออกอากาศทางช่อง 7 HD  

ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมากับการโลดแล่นอยู่บนถนนตัวอักษร เธอยืนยันว่า จะเขียนนวนิยายต่อไปจนกว่าจะหมดเรี่ยวแรง จึงขอให้แฟน ๆ นักอ่านอย่าเพิ่งทอดทิ้งกัน

ส่วนคนที่อยากเป็นนักเขียน เคล็ดลับมีไม่มาก ขอเพียงถามตัวเองก่อนว่า แน่ใจหรือไม่ว่าอยากเป็นนักเขียน หรือแค่รู้สึก และเมื่ออยากเป็นจริง ๆ ต้องเริ่มต้นจากการอ่าน ลงมือเขียน โอกาสไปสู่ฝั่งฝันจึงจะประสบความสำเร็จ

เฉกเช่นผู้หญิงคนนี้ ชลาลัย-เกตุวดี “ศิลปินสุภาพสตรีผู้โด่งดังบนบรรณโลก”  .