ฉันลงไปในนรก "ครั้งที่ 1"

สมาชิกเวบไซต์พันทิปที่ใช้ชื่อว่า ตามหาอะไรก็ไม่รู้_ขอนึกก่อนนะ ได้แชร์ประสบการณ์ลึกลับเกี่ยวกับการไปนรก มาแชร์ให้โลกออนไลน์ได้อ่านกัน เพื่อจะได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่โดยไม่ประมาทหรือทำผิดบาปมากไปกว่านี้ ทั้งนี้โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ซึ่งเจ้าของกระทู้ได้โพสท์เรื่องราวดังต่อไปนี้...

"เรื่องนี้เป็นความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน"

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ อาจจะเป็นแค่ความฝัน จขกท เอง

เมื่อช่วงปี พ.ศ. 2558 เราจะไปบวชชีพราหมณ์ ถือศีล ภาวนา บ่อยมาก ทั้งไปคนเดียว ทั้งไปกับเพื่อน มีเวลาว่างต้องไปตลอด  

ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ที่ฉันได้ลงไปในนรกนั้น ฉันได้ไปบวชชีพราหมณ์ 3 วัน 
คืนสุดท้ายที่ฉันอยู่ในศีล 8 หลังจากเดินจงกรม นั่งสมาธิเสร็จ ถึงเวลา ต้องเข้านอนเพื่อมาทำวัดเช้า .. และลาศีล 

ในคืนนั้น ฉันล้มตัวลงนอน ฉันกำหนดลมหายใจ.... หายใจเข้าพุท หายใจออกโท ..... 
ประมาณ 8-9 ครั้ง 

ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติ ฉันได้ยินเสียงโหยห่วน 
เสียงทุรนทุราย อืออึงไปหมด ฉันค่อยๆ ลืมตา มองรอบด้าน 

ในตอนนั้นที่ฉันเห็นว่า ตัวฉันเองยืนอยู่ ตรงปากเหว แล้วด้านหลังของฉันเป็นประตูหิน มีความึดมิด หินเป็นสีดำมันเงา ด้านล่างของเหว ฉันเห็นเป็นธารเพลิง ที่มีไฟลุกขขึ้นมาตามผิวลาวา ลาวาเป็นสีฟ้า ๆ ส้ม แดง ตลอดเวลา และมีสะพานทางเดิน ที่เป็น ไม้ หรือ โซ่เหล็ก ฉันไม่แน่ใจ แต่เป็นทางเดินที่เล็กและ แคปมาก

ด้านล่างมีผู้คน สัตว์ เปรต และ สิ่งที่อธิบายไม่ได้ว่าเรียกอะไร ต่างยื้อแย้ง และปีนป่ายเหยียบกันไปมา ต่างพยายามจะปีน ผนังหิน  เสียงโอดครวญที่ระงม เสียงกรีดร้องที่เสียดแทง เสียงครวญครางที่น่าเวทนาและสงสาร 

ความแหลมและคมของหิน  เสียบแทงลงไปใน ร่างกายของผู้ทึ่กำลังปีนป่ายกำแพง คนที่ตกลงไปในธารเพลิง เผาใหม้ สักพักก็กลับมีรูปร่างขึ้นมาอีก วนเวียน ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าอยู่แบบนี้ 

ฉันเริ่มแปลกใจ รอบด้านฉันเป็นบรรนากาศที่ดูอึดอัด แล้วร้ินมาก แต่ตัวฉันเองรู้สึกเย็นสบาย ไม่รู้สึกระคายผิวถึงความร้อน รอบด้าน นอกจากแสบตาจากแสง สีส้ม สีแดงของ สีฟ้า และเสียงร้องโหยหวน 

ฉันก้าวถอยหลังมาจากขอบเหว 
ตอนนั้นฉันจำได้อย่างชัดเจน ว่าฉันคิดอะไร 

'จะทำยังไงให้พวกเค้าเหล่านั้น พ้นจากความเจ็บปวด ความทรมาณ' 
จะทำวิธีไหนได้ ?
จะต้องทำยังไง?
ต้องไปถามใคร ?

แต่มีเสียงจากด้านหลังบอกว่า 
''จะช่วยทุกคนไม่ได้หรอก แล้วก็ไม่ใช่วันนี้' 

ตอนนั้นฉันหันไปมองตามเสียงคนที่พูด แล้วในความคิดตอนนั้นรู้ว่าคนนี้เป็นใคร คนที่คุยกับฉัน ไม่ใช่คนตัวแดงๆ หรือ คนที่มีเขาแล้วถือหัวกะโหลก นุ่งโจรงกระเบนสีแดง ฉันเห็น ผู้ชายผิวสองสีแต่ดูผุดผ่อง ท่าทางใจดี ใส่ชุดสุภาพ ฉันจำลายละเอียดของเสื้อผ้าไม่ได้ จำได้แต่ดู สุภาพ และสีทึบๆ และดูเป็นคนใจดี อารมณ์ดีด้วยซ้ำ 
แต่เสียงของ ผู้ชายคนนี้ ก้องกังวาลและชัดเจนฉันทำอะไรไม่ถูก นอกจากยกมือ สวัสดีค่ะ 
'
ฉันถามว่า ทำไมวันนี้ไม่ได้ละคะ หนูก็อยู่นี่แล้ว หนูต้องช่วยพวกเค้ายังไง' 
เสียงที่ตอบกลับมาดังและชัดเจนแต่ในน้ำเสียงฉันรู้สึกถึงความเอ็นดู หรือ อาจจะเป็นความไม่ได้สนใจ ในคำพูดฉันนัก 

'ดื้อด้าน ดื้อรั้น ต้องให้ได้รู้ ให้ได้เห็นกับตา ต้องสงสัย ต้องหาเหตุ ไม่ได้เกรงกลัวใคร เลย รึ' 

แต่ตอนนั้นฉัน ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ อยากจะมองหน้า แต่ก็ไม่กล้า จะได้ยินเสียง  ''ไปกลับ' ที่ดังสะเทือนมาถึงใต้ฝ่าเท้าของฉัน แล้วกลายเป็นความมึดมิด 

ฉันได้ยินเสียงรอบข้าง จุกจิ๊ก ๆ จอแจ นู้นนี้ ฉันค่อยๆ ลืมตา ดูเวลาตอนนั้นประมาณ ตี 4 กว่าๆ 
ฉันลุกเก็บของ ทำวัตรเช้า ตักบาตร ลาศีล กลับบ้าน 
แล้วก็ไม่ได้คิดเรื่อง ฝันว่าที่ไปไหนมาเลย 

จนได้ไป นรก ครั้งที่ 2 .....

*รายละเอียด จะตกหล่นไปบ้าง แต่พยายามนึกให้ออกได้มากที่สุด ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั้น บางอย่างก็จดไว้สั้นๆ แต่ส่วนมากจะไม่ค่อยได้จด เพราะเกือบจะจำได้หมด กับเหตุการณ์ที่พบเจอ จะพยายามเก็บรายละเอียดให้ได้มากที่สุดนะคะ 

****หลายคนที่อ่าน อาจจะไม่เชื่อ อย่าว่าแต่คุณไม่เชื่อเลยค่ะ เราเองที่พบเจอกับ ตัวเรายังไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ**** 

อาจจะเป็นเพียงแค่ความฝัน เพราะ จขกท ก็หาคำตอบในเรื่องที่เกิดขึ้น ยังได้ชัดเจน

ที่เล่าให้ฟังไม่ได้ต้องการยอดไลท์ นะคะ แคอยากเล่า ก็เล่า เพราะ ยอดไลท์ไม่ได้มีผลกับการใช้ชีวิต

ฉันลงไปในนรก 'ครั้งที่ 2'

หลังจากที่ออกศีลและฉันขับรถกลับ กทม ในระหว่างนั้น ก็ลืมเรื่องที่ฉันฝัน....

ฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันลืมเรื่องเมื่อวานไปสนิท
จนสี่ทุ่มกว่าๆ ฉันสวดมนต์ นั่งสมาธิ ตามปกติ 
ก่อนนอนกำหนดลมหายใจ หายใจเข้าพุท หายใจออกโท......

ฉันเริ่มได้ยินเสียง กรีดร้อง โหยหวน ฟังไม่ได้ศัพท์ อีกครั้ง ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น ค่อยๆ ปรับสายตา มองรอบๆ สถานที่เดิมที่ฉันมาเมื่อวาน 

แต่วันนี้ คนที่ยืนด้านหลังฉันเมื่อวาน วันนี้เค้ายืนอยู่ตรงขอบเหว หันหลังให้ฉัน
ฉันยกมือสวัสดี คนนั้นฉันไม่รู้ว่าควรจะเรียกเค้าว่าอะไร ในจิตใต้สำนึกฉันรู้ว่าเค้าเป็นใคร
แต่ก็คิดว่าจะถามดีหรือไม่ถามดี ว่าใช่คนที่ฉันคิดหรือเปล่า แต่ก็อยากจะรู้ให้ชัด ๆ 

ได้แต่เอ๋ยออกมาว่า...
'สวัสดีค่ะ'

ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นว่า'ต้องสงสัย ต้องอยากรู้ ต้องพิสูจน์ อะไรเป็นเท็จ อะไรเป็นจริง รู้แจ้งอยู่แก่ใจ เราพานางน้อยลงมาได้ ยังจะมีคำถามอีก ฤ ว่าเราเป็นใคร'

ฉันเลยถามว่า 'ที่นี้คือที่ไหนคะ ในใจหนูอะพอทราบ แต่ไม่มันใจ ว่าใช่สถานที่เดียวกับที่หนูทราบหรือเปล่า'

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเสียงก้องกังวาล แล้วพูดกับฉันว่า
เวลานี้ นางน้อย ช่วยสัตว์นรกเหล่านี้พ้นทุกข์ได้เพียง 2 ครั้งเท่านั้น ตามแต่ใจนางน้อยจะช่วยเหลือสัตว์นรกตนได ให้ได้รับบุญของนางน้อย เพ่งพินิจให้ดีแล้วจึงค่อยตัดสินใจ

ฉันเดินไปตรงขอบเหว ฉันอยากจะหันไปมองหน้า ผู้ชายคนนี้ แต่ไม่สามารถทำได้จริงๆ ได้แต่ก้มหน้า 
แล้วมองลงไปข้างล่าง ที่มี ทั้งคน สัตว์ เปรต อสูรกาย เยอะแยะเต็มไปหมด แสงสีของเปลวเพลิง กระทบสายตา แต่ยังเห็นพวกเค้าเหล่านั้นได้ชัดเจน เสียงอันโหยหวน น่าเวทนา เสียงร้องระงม

ฉันค่อย ๆ กำหนดจิต ในขณะที่ฉันหลับตา กำหนดจิตนัน ฉันได่เห็น ช้างเผือก 1 คู่ ที่งวงเกี่ยวกันไว้ตลอด ที่โดนเบียดเสียดอยู่ตรงกลางสะพาน  ฉันตัดสินใจจะช่วยช้างคู่นี้ เพราะด้วยงวงที่เกี่ยวกัน ถ้าฉันช่วยให้พ้นจากบ่อน้ำ สายธารที่ร้อนและพร้อมจะเอาชีวิตถ้าใครพลังพลาดตกลงไป และหินแหลมคม ที่คอยกรีดแทงใครที่ดื้อรั้นและก้าวร้าว อย่างน้อยก็ได้ 2 ชีวิต   

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะอีกครั้ง แล้วบอกกับฉันว่า 'เลือกได้ดี ช้างคู่นั้น ใกล้ถึงเวลาจะไปใช้กรรมดีของตัวเองแล้ว กรรมชั่วที่ไม่ได้ตั้งใจ กรรมชั่วที่กระทำเพราะความจำเป็น หมดลงแล้ว นางน้อยจงช่วยด้วยกำลังบุญของตนเอง'

ฉันพนมมือตั้งจิตอธิฐาน 'บุญที่ลูกได้ทำมาในครั้งนี้ ส่งผลให้ลูกได้ช่วยช้างคู่นี้พ้นจากความทุกข์ในครั้งนี้ด้วยเถิดดด'

ที่ฉันเห็นตอนนั้น มันเหมือนเป็นสะพานโปร่งแสงที่ให้ช้างคู่ที่ ค่อยๆ เดินขึ้นมา จากตรงนั้น พอมาถึงตรงที่ยืนอยู่ 
ช้างคู่นั้นหมอบคลานเหมือนทำความเคารพ ผู้ชายคนนั้น ก่อนจะยืนขึ้น แล้วเอางวงมาสัมพัสที่มือของฉัน ผงกหัวขึ้นลง แล้วค่อยๆ เดินไปด้านหน้าประตู ด้านหลังของฉัน ประตูหินที่ปิดสนิทค่อยๆ แง้มเปิด เหมือนดูดช้าง 2 ตัวนี้เข้าไปแล้วปิดลงในทันที

 

ผู้ชายคนนั้นพูดกับฉันว่า 'เหลืออีก 1 ครั้ง นางน้อยจงคิดให้ดีว่าจะช่วยเหลือผู้ใด ใช้สมาธิและจิตที่ตั้งมั่นเพ่งพินิจ ให้ดี'

ฉันคิดแค่ว่าทุกคนต่างต้องใช้กรรมตัวเอง ที่ตัวเองได้ก่อขึ้นมา ฉันไม่สามารถที่จะเอาบุญที่เราตั้งใจทำ ด้วยจิตอันบริสุทธิ์มาช่วยเหลือผู้กระทำความชั่ว กระทำความผิด ให้สุขสบายโดยที่ตนเองไม่ได้รับผลกรรม จากการกระทำอันเลวร้าย ผิดศีลธรรม 

แล้วจริงๆ ที่ช่วยช้างเพราะตอนนั้นเห็นจิตที่บริสุทธิ์ของทั้งสอง และอีกอย่างช้าง 2 ตัวนั้น ตอนที่โดนเบียดโดนเหยีบบ ต่างก้มหน้ามองลงพื้น และระลึกถึงความผิดบาปที่ตนที่ลงไป (ในความคิดของฉันตอนนั้นนะคะ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือเปล่า)

ฉันตอบกลับไปว่า 'หนูขออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลที่หนูได้ทำมา ให้พวกเค้าเหล่านั้นทั้งหลายด้านล่างนี้ ได้หายทุกข์ทรมาณ ไฟที่แผดเผาทุรนทุรายและจากความหิวโหย จากบุญที่ลูกมี จะนาทีหรือเสี้ยววินาที แล้วแต่ท่านผู้มีอำนาจในสถานที่นี้จะเห็นควร'

ฉันพูดจบ ผู้ชายคนนั้น ยืนแก้วน้ำมาให้ฉัน 1 ใบมีน้ำประมาณครึ่งแก้ว ฉันตั้งจิตอธิฐานเหมือนเดิม แล้วค่อยๆ เอามือจุ่มน้ำแล้วสะบัดๆ ลงไปข้างล่าง

หลังจากที่สะบัดน้ำลงไปแล้ว สิ่งที่ฉันเห็นมันคล้ายเป็นสายฝนลงไปด้านล่าง พวกที่อยู่ด้านล่าง ต่างแย่งกันอ้าปากรับสายฝนที่ตกลงไป ไฟที่ลุกโชนก่อนหน้านี้ ค่อยๆ เบาลง แค่เพียงฉันกระพริบตา 1 ที ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ ไฟที่เบาลง ลุกโชนเหมือนเดิม

ผู้ชายคนนั้นบอกกับฉันว่า 'เท่านี้ก็มากเกินพอ สำหรับพวกสัตว์นรกเหล่านี้แล้ว'

ฉันถามว่า 'พวกเค้าจะเดินกันไปที่ไหนคะ'
ผู้ชายคนนั้นตอบว่า 'สัตว์นรกเหล่านี้ ได้ถูกไตร่สวนความผิดบาปของพวกมันแล้ว กำลังเดินไปรับโทษของพวกมันเองในแต่ละ กรรมที่มันกระทำ พวกดื้อด้าน ดื้อรั้น ไม่ยินยอมที่จะไปในเส้นทางของตนหลบเลี่ยง ได้แต่คอยว่าเมื่อไหร่จะมีบุญอันน้อยนิดส่งมาถึงพวกมัน รูปร่างก็จะเปลี่ยนไปตามความดำมึดของจิตใจ'

'จงจำเอาไว้ให้มั่น อะไรที่เห็น อะไรที่รู้ บางอย่างเอ๋ยออกมาได้ บางอย่างก็อย่าได้เอ๋ยออกมา ถึงเวลาก็จะได้รู้เองว่าเจ้านั้นมีหน้าที่ทำสิ่งไดและจดจำไว้ให้มันสลักลงไปในจิตเจ้าให้จงดี'

หลังจากนั้นฉันรู้สึกตัวอีกที ก็ลืมตามาอยู่ในห้องนอน ของตัวเอง มองเวลาในมือถือ จะห้าโมงเย็นแล้วววว โดนแม่บ่นแน่นอนนอนขนาดนี้ เฮ้ออออ

จบการลงไปในครั้งที่ 2 

ตั้งแต่ครั้งนั้นฉันคิดเสมอว่า คิดดี ทำดี ไม่เอาเปรียบใคร ไม่มีใจอิจฉาริษยาใคร ไม่อยากได้อยากมีสิ่งที่ไม่ใช่ของตน ไม่โลภที่อยากจะได้ทุกอย่างมาเป็นของตน พยายามรักษาศีล 5 ให้ได้ และทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด ไม่ว่าเราจะกระทำการสิ่งได ทุกสิ่งที่เราทำนั้น มีผลลัพธ์สะท้อนกลับมาหาเราเสมอ ไม่ช้าก็เร็ว 


ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ><