คบกับแฟนมา 1 ปี แต่รู้สึกอึดอัดมากค่ะ ทำไงดี

คือเรากันคบมาปีกว่าแล้วค่ะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แฟนเป็นคนจริงจังค่ะ นิสัยดี ไม่เคยมองคนอื่น ไม่มีเรื่องนอกใจเลย แต่บางครั้งเค้าก็เป็นห่วงเรามากเกินไป

ตอนแรกที่คบกัน เค้าก็ห้ามไม่ให้เราไปไหนคนเดียวเพราะหวงและเป็นห่วง .. ก็โอเค เวลาไปไหนก็ไปกับเค้าตลอด ( แต่ถ้าจำเป็นหรือกระทันหันจริงๆก็จะโทรหรือส่งข้อความบอก แต่จะเป็นส่วนน้อยมากที่จะไปไหนคนเดียว) หลังจากนั้นก็มีห้ามเรื่องการแต่งตัว ห้ามใส่สั้น รัดรูป หรือวาบหวิว (ซึ่งปกติเราไม่ค่อยชอบวาบหวิวก็เลยโอเค ไม่เป็นไร .. ต่อมาห้ามเรื่องการแต่งหน้า แต่เราไม่ชอบแต่งหน้าอยู่แล้ว ก็เลยยอมอีก

ช่วงแรกไม่มีปัญหาค่ะ เพราะเรายังไม่เข้าไปเรียนกับสถานที่ที่เป็นสังคมส่วนใหญ่ เคยเรียนแต่โรงเรียนของรัฐ จะมีแต่เด็กอนุบาลจนถึง ม.3 เราก็เลยไม่คิดอะไรมากเรื่องแต่งหน้าแต่งตัว ยังไงก็ได้ไม่สนอะไรเท่าไหร่ แต่พอมาอยู่กับสังคมที่เปลี่ยนไป เจอวัยรุ่นคนสวยคนหล่อมากมาย ก็เลยเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจ แต่ก็บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เรื่องแต่งหน้าแต่ตัวแบบนี้ของเราแฟนเราพอใจอยู่แล้ว เราก็เลยไม่สนใจอะไร

แต่หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ทางโรงเรียนของเราจัดงานสานสัมพันธ์ คอนเซ็บคือชุดราตรี .. เราบอกแฟนเรา .. แฟนเราก็บอกว่า "ไม่ต้องเช่าชุดแต่งหน้าหรอก มันเปลือง เค้าไม่ชอบ แต่งหน้าหนาอย่างกับจะไปเล่นลิเก" ... เราก็โอเค มันเปลืองจริงๆ เห็นเพื่อนๆพี่ๆแต่งชุดราตรีอลังการ แต่งหน้าทำผม รวมๆแล้วก็หลายพัน เราก็เฉยๆไป .. แต่พอใกล้จะเริ่มงาน เพื่อนๆรวมตัวกัน เรานั่งมองแต่ละคน บางคนแต่งหน้ามาเองไม่ได้หนามาก ชุดก็สวยอยู่ ..แต่กลับมองตัวเอง วินาทีนั้นชุดที่ตัวเองใส่คือ "ชุดกระโปรงยีนส์สีน้ำเงิน กับรองเท้าผ้าใบสีดำ" ไม่แต่งหน้าทำผมอะไรทั้งสิ้น ...

เพื่อนเห็น เค้าก็เลยถักเปียให้ แล้วก็แต่งหน้าให้เราเล็กน้อย (คือไม่หนานะ แทบจะมองไม่เห็นเครื่องสำอางด้วยซ้ำ ยกเว้นเขียนคิ้ว จะแปลกตาหน่อย เพราะเราเป็นคนคิ้วบาง และไม่เคยแต่งหน้า ) พอแต่งหน้าก็รู้สึกว่าโอเคขึ้น .. คือในงานเราแต่งตัวแบบนี้อยู่คนเดียว เวลาเดินคนก็จะมองแปลกๆ สายตาประมาณว่า "มาผิดงานรึป่าว" .. เราก็ไม่สน คิดว่าแบบนี้อ่ะดีแล้ว จะแต่งเยอะไปทำไมให้เปลืองตัง .. ก็เลยไม่สนอะไร

พอพักเที่ยง ครูก็ให้ทานข้าวที่โรงอาหารใต้หอประชุมที่จัดงาน เราก็ไปกินข้าว พอกินเสร็จเค้าก็มาหา แล้วจู่ๆเค้าก็เกิดโมโห ถามว่า"ไปแต่งหน้าทำไม" เราก็บอกไปว่า หน้ามันจืดเพื่อนก็เลยแต่งให้ .. เค้าก็บอกให้ลบ เราก็ถามว่าทำไม เค้าก็บอกไม่ชอบ .. คือเราก็งง .. ทำไมเค้ามีอคติอะไรกับผู้หญิงแต่งหน้ารึป่าว .  เราเลยลบ ให้มันบางๆ จากเดิมที่บางอยู่แล้วยิ่งบางเข้าไปอีก แยกไม่ออกว่าหน้าสดหรือแต่งแล้ว แต่เราก็ไม่คิดไรมากแต่แอบฉุนนิดหน่อยที่มาโมโหแบบนี้ ..ก็เลยเฉยๆไป แล้วพองานเริ่มต่อ เค้าก็เลยขึ้นมาบนหอประชุมด้วย เพื่อมาดูเรา 

หน้าเราจืดมาก เหมือนไก่ต้มอะไรประมาณนี้มั้ง ไร้ซึ่งความสดใส ทั้งการแต่งหน้าและการแต่งตัว .. จริงๆชุดกระโปรงของเราเค้าก็จะไม่ให้ใส่นะ เพราะมันสั้น (เลยหัวเข่ามาประมาน 10 ซม.ได้) แต่เค้าก็ทำอะไรไม่ได้เพราะใส่มางานแล้ว ..เราพักเข้าห้องน้ำกับเพื่อน เพื่อนเราก็เลยเพิ่มเครื่องสำอาง แล้วก็จะเพิ่มให้เราด้วย เราเลยปฏิเสธ แต่เพิ่มที่ปากด้วยลิปเปลี่ยนสีแค่นั้นพอ เพราะกลัวจะโดนอีก ไม่อยากทะเลาะให้มันยาว .. สุดท้าย .. ก็ทะเลาะกันอีก ..

พอเลิกงาน เค้ารออยู่หน้าหอประชุม พอเห็นหน้าเราได้ก็โมโหอีก บอกให้ลบ "จะแต่งหน้าทำไม บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ชอบ เค้าว่าเพื่อนเตงอยู่เมื่อกี้ แต่เตงกลับทำซะเองเนี่ยนะ" .. คือเรื่องแต่งหน้าอีกน่ะแหละ เราก็เริ่มโมโหละไง ตอนนั้นฝนตก แล้วแถมไม่เอารถมารับเราด้วย ต้องเดินกลับทั้งๆที่ฝนตกอย่างนั้น ในใจก็คิดหลายอย่าง ทั้งเรื่องคำพูดของเค้า การห้ามของเค้า แต่พอผ่านไปเราก็หายโกรธ เพราะเราใจอ่อนง่ายมาก แต่ก็ไม่เคยหยุดคิดเรื่องนั้นเลย แล้วก็ไม่เข้าใจเค้าด้วยว่าทำไมถึงต้องโมโห .. เพราะมันเป็นแค่งาน แล้วก็จัดปีละครั้ง แค่แต่งหน้า ที่บางจนไม่รู้ว่าแต่ง ก็ยังจะโมโหเลย .. ก็เริ่มเซ็งและอึดอัดเรื่อยๆกับการกระทำของเค้า ..

หลังจากนั้นก็มีทะเลาะกันอยู่เรื่อยๆค่ะ แต่จะเป็นเรื่องไร้สาระซะส่วนใหญ่. พอคบไปเริ่มไม่มีเวลาส่วนตัวเป็นของตัวเอง แล้วเราก็เริ่มมองเค้าในแง่ลบมากขึ้นกว่าเดิม ... เค้าไม่เคยปล่อยให้เราไปไหนมาไหนคนเดียว ซึ่งหลายๆคนก็คิดว่าเป็นเรื่องดี โอเคก็ดี แต่มันก็แย่มากนะ .. ตั้งแต่เราเข้ามาเรียนในโรงเรียนใหม่ เราก็ไม่เคยมีเพื่อนเป็นตัวเป็นตนเลย เวลามีเรื่องอะไรก็เลยปรึกษาใครไม่ได้ งานกลุ่มก้อลำบาก เวลาเรียนอยู่ในห้อง เพื่อนจับกลุ่มคุยกันเราจะคุยด้วยก็ไม่มีใครสนใจ .. ตอนนั้นรู้สึกอึดอัดมาก อึดอัดจนนั่งร้องไห้ซบกระเป๋าในห้องนักเรียน ... 

หลายๆครั้งที่เราพยายามจะเข้าหาเพื่อนในห้อง แต่ไม่มีใครสนใจ หลายครั้งหลายคราที่เป็นแบบนี้จนเราร้องไห้ไม่หยุดในแต่ละวันหลังกลับจากโรงเรียน แต่เค้าก็ปลอบใจ พูดกับเรา .. เค้าบอกว่าเค้าก็มีแต่เราคนเดียวที่อยู่ข้างๆ เค้ามีแต่เราเท่านั้นที่ปลอบใจ ที่พูดได้ทุกเรื่อง ... อยู่ไปๆก็รู้เลยค่ะว่าทำไม เป็นเพราะเค้าชอบมองโลกในแง่ร้ายและแง่ลบ เป็นคนที่ดูคนออกตั้งแต่5นาทีแรกที่ได้คุย เค้าบอกว่าเค้าจะดูเพื่อนที่เราคุยด้วยให้ ว่านิสัยเป็นยังไง .. ตกลงที่ดูมา กลายเป็นด้านลบหมดเลยค่ะ เค้าบอกว่ามีแต่คนเห็นแก่ได้คนเห็นแก่ตัว เรามองคนไม่เป็น มองคนไม่ออก ก็เลยเออๆออๆตามไป จนบางครั้งก็รู้สึกว่าไม่มีความสุขเลย ที่แต่ละครั้งยามคาบว่างต้องนั่งอยู่คนเดียวในห้องสมุด .. นั่งรอครูหน้าห้องเรียนคนเดียว ..เดินไปไหนมาไหนในโรงเรียนคนเดียว.. ไม่มีกลุ่มเป็นของตนเอง ไม่มีใครคอยให้กำลังใจและให้คำปรึกษาในด้านการเรียน การบ้าน ... ไม่มีใครที่สามารถถามได้อย่างหมดทุกคำถามที่สงสัยเกี่ยวกับการบ้าน .. จนบ่อยครั้งต้องพึ่งตัวเอง พึ่งความคิดจนเกิดความเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็น บ่อยมากที่ทำการบ้านแล้วรู้สึกปวดหัวจนแทบทนไม่ไหว .. จนเรารู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนที่เห็นแก่ตัวไปแล้ว

เพราะการอยู่คนเดียวแบบไม่มีใครให้เป็นที่พึ่งด้านจิตใจทำให้เรารู้จักการพึ่งตัวเอง แล้วก็คิดอะไรก็จะนึกถึงตัวเองเป็นอันดับแรก จะทำอะไรสักอย่างนึงก็เห็นแก่ตัวมากๆ จนรู้สึกอึดอัดและไม่เป็นตัวเอง รู้สึกเครียด ท้อ สับสน เหนื่อย .. และบางครั้งก็อยากตายไปให้พ้นๆเลย เพราะไม่มีใครให้ระบายและบอกความรู้สึกแย่ๆออกมา บางครั้งที่ทะเลาะกับเค้าก็รู้สึกเครียดมากๆ เพราะไม่มีใครให้ปรึกษาได้เลย

ทำยังไงดีคะ ถึงจะหายอึดอัดแบบนี้ อยากเปิดอกคุยนะ แต่เคยคุยแล้วก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย มีแต่ทะเลาะกันซะอีก อึดอัดมากๆเลยค่ะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ