ความสำคัญยิ่งของธงไชยเฉลิมพล

      ธงไชยเฉลิมพล หรือ ธงชัยเฉลิมพล (เขียนได้ทั้งสองอย่าง ) เป็นธงประจำหน่วยทหาร  ธงชัยเฉลิมพลถือเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของทหาร เป็นเกียรติยศของหน่วยทหารนั้น ๆ เมื่อเวลาเข้าสู่สงคราม ทหารทั้งปวงต้องพิทักษ์รักษาธงชัยเฉลิมพลของหน่วยตนไว้ด้วยชีวิต ธงชัยเฉลิมพลจึงเป็นเครื่องนำความองอาจ กล้าหาญ แห่งหมู่ทหารทั้งปวง ให้เข้าต่อสู้ข้าศึกศัตรูให้ได้ชัยชนะกลับมา

การปฏิบัติต่อธงชัยเฉลิมพลทุกขั้นตอน ต้องเป็นไปตามพิธีการ ระเบียบแบบแผนที่วางไว้อย่างเข้มงวดกวดขัน ในโอกาสที่จะเชิญธงชัยเฉลิมพลออกประจำที่ต้องเป็นพิธีการที่มีความสำคัญเกี่ยวกับเกียรติยศและเชิดหน้าชูตาเท่านั้น เช่น พิธีกระทำสัตย์ปฏิญาณตนของทหาร และไปราชการสงคราม เป็นต้น

ละเลงเลือด(ฝรั่งเศส)ที่สมรภูมิบ้านพร้าว

สงครามจบ ก็ต้องนับศพทหาร

หลังจากเอาเลือดทหารต่างด้าวฝรั่งเศสละเลงแผ่นดินเขมร (ที่ตอนนั้นเราอ้างว่าเป็นแผ่นดินของเรา)แล้ว  ถึงคราวที่จะต้องรายงานผลงาน

พอกระสุนนัดแรกของปืนกลหนักระเบิด ทหารฝรั่งเศสก็วิ่งแข่งกันหนีหายไปในความมืดกันหมด คงไม่มีใครยืนท้าทายกระสุนอยู่นิ่งๆแม้วินาทีเดียว  จริงๆแล้วแผล็บเดียวบนลานสังหารก็ไม่เหลือเป้าให้ยิงอีก ทหารไทยต้องวิ่งตามไปยิงขับไล่จนฟ้าสว่างจึงได้กลับมานับศพ ส่วนรถถังสองคันที่มาตอนสายก็คงจบภาระกิจก่อนเที่ยง เวลาที่เหลือเป็นเวลาที่ฝรั่งเศสใช้ในการลำเลียงศพเพื่อนที่ลากมาได้และผู้บาดเจ็บใส่รถ สำหรับคนที่เดินได้ก็เดินกลับไปศรีโสภณ เป็นอันว่าจบวันมหาวินาศอันยาวนานเพียงแค่นั้น

ด้วยยุทธวิธีของกองพันที่ 3 ในบังคับบัญชาของ พันตรี ขุนนิมมาณกลยุทธ ในครั้งนี้ฝ่ายเราสามารถบดขยี้ฝ่ายข้าศึกเสียชีวิตไปประมาณ 400 นาย และถูกจับเป็นเชลยอีกจำนวนมาก ตัวผู้บังคับกองพันของทหารต่างชาติเสียชีวิตในที่รบ นอกจากนี้ยังสามารถยึดธงชัยเฉลิมพลของข้าศึก ซึ่งประดับเหรียญกล้าหาญครัวเตอร์แกไว้ได้ กองทหารเขมรและทหารญวนที่ติดตามมาอีก 2 กองพัน ได้แตกกระจัดกระจายไป นับว่ากองทหารต่างชาติซึ่งผ่านการรบที่โชกโชนแล้ว ต้องพินาศย่อยยับเกือบหมดทั้งกองพัน สำหรับฝ่ายเราเสียชีวิตในที่รบ 1 นาย คือ พลทหาร จอน ปรีพงศ์ และได้รับบาดเจ็บอีก 2 นาย

ในวันที่ ๑๖ มกราคม พุทธศักราช ๒๔๘๔ เวลาประมาณ ๐๕๐๐ น. กองพันทหารต่างด้าวของฝรั่งเศส ได้เคลื่อนกำลังเข้ามาหน้าแนวห้วยยางในพื้นที่สังหาร ทหารไทยจึงได้ยิงด้วยอาวุธทุกชนิดอย่างหนักทำให้ข้าศึกเสียชีวิตและบาดเจ็บประมาณ ๒๐๐ คน ผู้บังคับหน่วยของข้าศึกตายในที่รบ และจับเป็นเชลยได้เป็นจำนวนมาก ในจำนวนนี้มีทหารฝรั่งเศส ๕ นาย และสามารถยึดธงชัยเฉลิมพล ซึ่งประดับเหรียญกล้าหาญ ครัวซ์ เดอ แกร์ ของฝรั่งเศสได้

เมื่อถึงเวลา ๐๕.๐๐ น.กองพันที่ ๓ ของกรมทหารราบต่างด้าวที่ ๕ ซึ่งเป็นหน่วยกล้าตายชั้นหนึ่ง มีกิตติศัพท์อันเกรียงไกรมาแล้ว ในหลายสมรภูมิอินโดจีนฝรั่งเศส ก็เคลื่อนขบวนเข้ามาในเขตแผนการยิงของไทย เป็นแถวตอนเรียงสามเดินตามสบาย เพราะยังอยู่ห่างจากบ้านพร้าวอีกตั้ง ๔ ก.ม. เสียงปืนกลนำสัญญาณก็ดังปะทุขึ้น และตลอดความยาวของแถวตอนเรียงสามทหารข้าศึกอยู่ในแผนการยิงอย่างถี่ยิบของทหารไทย ที่ส่งกระสุนปืนเล็กยาว ปืนกลเบา ปืนกลหนัก ที่สาดกระสุนเหล็กเข้าบดขยี้จนละลายไปหมดทั้งกองพัน มีการยิงต่อสู้ประปราย จนเวลา ๐๘.๐๐ น. ผู้บังคับกองร้อยได้เข้าไปเก็บเชลยที่หลงเหลืออยู่ในพื้นที่ของกองร้อยได้เชลยศึก ๗ คน ที่ทำหน้าที่เป็นหน่วยลาดตระเวนข้างหน้าขบวนตอนเรียงสาม ทั้งหมดนี้ได้หลบอยู่หลังต้นไม้ที่ล้มกลางลำห้วยแห้ง กับทหารอีก ๕ คน รวมเป็น ๑๒ คน 

และยึดได้ธงชัยเฉลิมพลที่มีเหรียญกล้าหาญดรัวซ์เดอแกรร์ติดอยู่ ได้ยุทโธปกรณ์หนักคือ ปืนกลหนัก ๑ กระบอก ปืนกลเบา ๕ กระบอก กระสุนและปืนเล็กประจำกายมาก แต่เครื่องยิงระเบิดไม่มี ผู้บังคับกองพันที่ ๓ กรมทหารราบต่างด้าวที่ ๕ คือ พันตรี เรเมอรี่ ตายในที่รบ ค้นได้บัตรประจำตัว นอกนั้นได้เอกสารเกี่ยวกับการรบอีกด้วย

การสูญเสียของทหารฝรั่งเศส นับศพในบริเวณสู้รบ ๕๐ ศพ ถูกจับเป็นเชลย ๒๐ คน ที่เหลือหลบหนีไปขณะยังไม่สว่าง ทั้งบาดเจ็บและไม่บาดเจ็บ หลักฐานทางฝ่ายฝรั่งเศส ตาย ๑๑๐ บาดเจ็บ ๒๕๐ สูญหาย ๕๘ ถูกจับ ๒๑ คน
ฝ่ายเราเสียชีวิตในที่รบ ๑ นาย บาดเจ็บสาหัส ๒ นาย

สำหรับเหตุการณ์ตอนที่ทหารไทยยึดธงไชยเฉลิมพลของกองพันทหารต่างด้าว III/5e REI ของฝรั่งเศสพร้อมเหรียญกล้าหาญครัวซ์ เดอ แกร์ (Croix de guerre) มีดังนี้
เมื่อเห็นเพื่อนล้มตายและถูกทหารไทยตามยิงไปติดๆ ทหารต่างด้าวอันลือชื่อก็ถอดใจ ทิ้งอาวุธหนีเอาตัวรอด ที่ยังถืออยู่ในมือพอเห็นทหารไทยเข้าก็โยนปืนทิ้งหันหลังแจวอ้าว เสธฯพรท่านบอกว่า เราก็ไม่ได้ยิงตาม คงปล่อยให้มันวิ่งหนีและไม่ได้คิดจะวิ่งตามไปจับเป็นเชลยด้วย นอกจากพวกที่ยอมมอบตัว
 
เหตุการณ์ตอนที่ยึดได้ธงไชยเฉลิมพลของฝรั่งเศสมาท่านก็อยู่ ณ ตรงที่เกิดเหตุด้วย พอตามไล่พ้นแนวไม้มาก็ประจัญกับทหารฝรั่งเศสกลุ่มหนึ่ง พอเห็นเราเข้าเท่านั้นก็ตกใจทิ้งปืนชูมือหรา มีคนหนึ่งยังถือถุงยาวๆอยู่ทหารไทยก็เข้าไปกระชากมา เขาก็ยอมปล่อยมือโดยดี ทหารไทยได้มาแล้วก็โบกมือไล่ให้วิ่งหนีไปทั้งหมด พอดึงออกมาจากถุงจึงรู้ว่าเป็นธงไชยเฉลิมพล
 
“ปกติไม่มีใครเขาเอาธงไชยเฉลิมพลมาออกรบ เพราะปะเหมาะเคราะห์ร้ายถูกข้าศึกยึดไป มันก็จะเสียหายถึงเกียรติภูมิของชาติไปด้วย แต่นี่พวกฝรั่งเศสเห็นว่าคงจะชนะแน่ถึงพาธงไชยเฉลิมพลมาด้วย คงกะจะเอาไว้ฉลองชัยชนะ”

ที่เขียนกันว่าธงดังกล่าวนี้ ทหารไทยพบว่าตกอยู่หน้าแนวรบประมาณยี่สิบเมตร ผู้ถือธงคงจะเสียชีวิตไปแล้ว และทหารฝรั่งเศสมีการพยายามแก้สถานการณ์เพื่อช่วงชิงธงนี้กลับคืนไปให้ได้นั้น ท่านบอกว่า “ไม่จริงหรอกครับ เรากระชากมาจากมือมันเลย ตอนนั้นพวกมันไม่คิดจะสู้แล้ว คิดแต่จะหนีอย่างเดียว”
พอทหารไทยเอาธงนี้ไปให้พวกเชลยที่จับมาได้ดู พวกนั้นเห็นเข้าถึงกับออกอาการเซ็ง บางคนถึงกับร้องไห้สงสารเพื่อนที่มาตายหมู่ครั้งนี้

ธงที่ท่านผู้บัญชาการทหารสูงสุดและท่านแม่ทัพกองทัพบูรพากำลังยืนชื่นชมอยู่ และรัฐบาลไทยเอารูปออกประจานฝรั่งเศสไปทั่วโลกนั้น เป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส ด้านละประมาณ ๙๐ เซนติเมตร พื้นสีเทาอ่อน มีขลิบโดยรอบ ด้านหนึ่ง มีรูปหน้าเสือ อีกด้านหนึ่งเป็นอักษร บอกนามหน่วย มีเหรียญครัวซ์ เดอ แกร์ กับเหรียญตรามังกร และเหรียญอื่น ประดับอยู่ที่ยอดเสาธง รวม ๓ เหรียญ 
เสธฯพรท่านบอกว่า ธงอยู่ในถุง ไม่มีเสา เหรียญอะไรที่ว่าก็ไม่เคยเห็น ท่านก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าในรูปนั้น เขาเอามาจากไหน

อย่างไรก็ตาม จะจริงไม่จริงประการใดฝรั่งเศสก็คงไม่กล้าโวยว่าเราจัดฉากแต้มสีใส่ไข่ซะมากเกิน แค่นี้ก็อายจะแย่ขืนเถียงไม่จบจะยิ่งเหอวะหวะ นักประวัติศาสตร์สงครามของฝรั่งเศสไม่มีใครยอมเขียนเรื่องการที่ฝ่ายเราได้ธงไชยเฉลิมพลของเขามานี้เลย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะเฉยๆ

หลังสงครามโลกยุติแล้ว ฝรั่งเศสเป็นฝ่ายชนะ ไทยกำลังถูกจัดว่าเป็นฝ่ายแพ้ ฝรั่งเศสก็ขอเจรจาขอให้ไทยคืนธงดังกล่าวให้เพื่อแสดงความเป็นมิตร จะได้เลิกเป็นศัตรูกันเสียที เราก็คืนให้ไปด้วยความเข้าใจเป็นอันดีถึงหัวอกทหารของเขา

The Thais suffered two wounded and one dead (Private Jon Priphong). Of the French, Major Khun Nimmankolnlayuth estimated that they suffered some 49 dead and 110 wounded(พันตรีขุนนิมมาณกลยุทธได้ประมาณว่าฝรั่งเศสตาย๔๙ คน บาดเจ็บ๑๑๐). Twenty soldiers were captured by the Thais, including Adjutant-Chef Francis Krausz, who would be killed during the Japanese takeover of Indochina in March 1945.

On the night of 15/16 January the Vichy spearhead (four battalions, each from a different regiment) and supporting tanks and guns moved into position to mount their counter-offensive; it was launched from northwest of Sisophon against the left flank of the Siamese advance on the morning of the 16th. The Siamese were alert, the attack was uncoordinated and poorly executed, and the battle did not go as the Vichy commanders had planned. Siamese aircraft controlled the skies and their tanks were well-handled in counterattacks which were only stopped by Vichy 75mm AA guns. By the end of the afternoon the Vichy attackers had withdrawn. 
While the attack did not gain its objectives, Vichy claimed to have inflicted some 800 Siamese casualties against only 120 of its own. (รัฐบาลวีชี่อ้างว่าได้ลงโทษไทย ทำให้บาดเจ็บล้มตายไป๘๐๐คนเทียบกับฝ่ายฝรั่งเศสเพียง๑๒๐)Those claims seem exaggerated, but the Siamese advance came to a halt. 

ศพทหารยังมั่วกันถึงขนาดนี้ แต่ก็ไม่ยิ่งไปกว่าที่ฝรั่งเศสมั่วว่า การรบครั้งนี้เป็นการแสดงวีรกรรมอันกล้าหาญยิ่งของกองพันที่๓กรมทหารต่างด้าวที่๕ ที่สามารถต่อสู้ยันทัพของผู้รุกรานไว้ได้ถึง๘ชั่วโมง ถึงกับให้เหรียญกล้าหาญครัวซ์เดอแกร์อันใหม่ ไปติดธง(ผืนใหม่)เป็นการแก้เขิน

อย่าไปคิดมากครับ รัฐบาลไทยก็ทำเช่นเดียวกันในการอ้างชัยชนะที่เกาะช้าง เพราะสามารถไล่ศัตรูกลับไปบ้านได้