หยุดก่อนชีวิต "ปาย" นี้ฉันจะลง

หยุดก่อนชีวิต “ปาย” นี้ฉันจะลง

เรื่อง/ภาพ เดชา เวชชพิพัฒน์

ในนวนิยายเรื่อง “ล่า” โดย “ทมยันตี”

มีประโยคหนึ่งที่ผมจำได้ขึ้นใจ แม้อ่านมานานมากกกก

“หยุดก่อนชีวิต ป้ายนี้ฉันจะลง”

ที่มาของประโยคนี้คือชีวิตนางเอกอยู่ในช่วงหมดโปรฯ เข้าสู่โหมดตกอับแบบ “อัปรีย์เรียกพี่” (ตัวเองและลูกสาวถูกข่มขืนจนต้องปฏิบัติการ “ล่า”) ตอนนั้นถึงขนาดว่าเธอต้องขึ้นรถเมล์ไปทำงาน ขณะอยู่บนรถเธอก็คิดอย่างท้อแท้ว่า หากชีวิตเปรียบเหมือนรถประจำทาง เธออยากบอกว่า

“หยุดก่อนชีวิต ป้ายนี้ฉันจะลง”

ลงไปทำไมล่ะ ... ลงไปหาโปเกม่อนมั้ง

ลงไปพักไง ไม่ว่าจะลงไปนั่งพัก ลงไปหาของกิน ลงไปหาห้องน้ำ หรือลงไปเดินเล่น ล้วนถือเป็นการพักชีวิต ชาร์จแบตฯนิสสสสนึงก่อนกลับมาขึ้นรถเมล์เดินทางต่อ

เอาล่ะ จบเรื่องล่ามาเรื่องล่อ เอ๊ย เรื่องเที่ยวของผมกัน

ชีวิตผมเองก็ไม่มีอะไรหนักหนาสาหัสหรอก พูดง่ายคือไม่เคยหมดโปรฯ เพราะใช้แบบเติมเงิน อิอิ

แต่เป็นคนเหนื่อยง่าย เบื่อง่าย เอะอะอะไรก็พยายามหาเรื่องพัก

อาศัยทำงานไปพักไปแบบนี้แหละ เจริญนะจะบอกให้ ... เจริญกว่ารุ่นน้องไง รุ่นเดียวกันไม่ต้องพูดถึง

มีการพักครั้งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้ลงจากรถประจำทางสายชีวิตลงไปพักอย่างจริงๆจังๆ นั่นคือคือตอนไปอยู่ ปาย เจ็ดวันเจ็ดคืน

วันๆไม่ทำอะไร เช้าตื่นมากินข้าวแล้วก็ปั่นจักรยานไปเที่ยว

ช่วงแรกก็ปั่นเที่ยวในตัวเมืองก่อน

วันต่อๆมาก็ปั่นเที่ยวรอบๆตัวเมืองปาย

ปั่นไปเที่ยววัด เที่ยวน้ำตก

ปั่นไปเที่ยวหมู่บ้านชาวจีนเพื่อกินข้าวขาหมูกับหมั่นโถว

ปั่นไปกองแลน

ปั่นไปชมสะพานเก่า

ปั่นไปเที่ยวชมหมู่บ้านที่ขึ้นชื่อเรื่องการทอผ้าและปลูกดอกไม้

ทำแบบนี้อยู่เจ็ดวัน กลับไปทำงานปรากฏว่าทำงานไม่เป็นครับ ลืมหมดเลย ต้องให้ลูกน้องมาสอนงานใหม่ (ทำแบบลับๆไม่ให้เจ้านายรู้ ไม่อยากโดน “รีโปรเบชั่น” ให้เสียประวัติ)

ใครอยากเป็นเหมือนผมบ้าง ... เที่ยวจนทำงานไม่เป็น

ลางานแล้วเก็บกระเป๋าไปเที่ยวหลายๆวันเลยครับ

###

ติดตามเรื่องท่องเที่ยวสไตล์ผม

ด้วยการกดไลค์เพจ “เที่ยวเหอะน่าอย่าคิดมาก”

https://www.facebook.com/TeawHerNaa/