วลีเด็ด! ใครว่าผม ขี้ยา มาวิ่งกับผมมั๊ย

เราเรียนรู้อะไรจากการวิ่งของพี่ตูน ??? (ยาวนะ)

สารภาพตามตรงว่า ครั้งแรกที่ได้ยินว่าพี่ตูนจะวิ่งเพื่อการกุศลครั้งนี้รู้สึกเฉย ๆ เพราะไม่รู้ว่าวิ่งไปทำไม จะเอาเงินไปทำอะไร หรือคิดไม่ออกตั้งแต่แรกว่าทำไมต้องวิ่ง

แต่จากการรายงานข่าวอย่างใกล้ชิดของครูโอ๊ต และการที่ 2-3 วันนี้ สื่อเริ่มจริงจังกับข่าวนี้มากขึ้น ทั้งสื่อบันเทิง สื่อกีฬา สุดท้ายมาจบที่สื่อการเมือง เนื่องด้วยนายกลุงเอ่ยปากชมเชยเข้าให้

จึงทำให้ผมได้พลอยรู้เรื่องราวนี้อย่างเข้มข้นไปด้วย และเป็นที่มาของการตั้งคำถามว่า เราเรียนรู้อะไรจากเรื่องนี้บ้าง

#เริ่มที่ตัวเอง

ผมลองคิดว่า ถ้าเรื่องนี้เปลี่ยนพล็อตไป มันจะสำเร็จได้ขนาดนี้ไม๊ เช่นว่า...

พี่ตูน รู้ข่าวความขาดแคลนเครื่องมือของ รพ.บางสะพาน ก็เลยไปให้สัมภาษณ์ออกสื่อ บอกสภาพปัญหานั้น และบอกว่าอยากให้คนไปช่วยเหลือกัน ขอร้องให้หน่วยงานที่หน้าที่ของรัฐลงไปดูแล

เรื่องคงสนุกน้อยกว่านี้...

ทว่า การถามหาผู้รับผิดชอบนั้น ไม่ใช่เรื่องไม่ดี แต่บ่อยครั้ง มักเป็นการเขี่ยเรื่องออกจากตัว สุดท้ายหลังจากเขี่ยไปแล้ว ก็อาจไม่ได้ติดตาม เหลียวแลอีก

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นช่วงอาทิตย์นี้ เป็นการทำอีกแบบหนึ่ง คือลุกขึ้นมาบอกเลยว่า "ฉันนี่แหละ จะขอร่วมแก้ไขปัญหานี้ด้วยคน"

ซึ่งผลของการเริ่มที่ตัวเองของพี่ตูน ก็เห็นประจักษ์อยู่แล้วว่า สำเร็จเพียงใด

#ไม่ใช่แค่ทำ #แต่ต้องทำให้ดี

หลายครั้งที่เราเห็นการขอระดมทุนแบบทำ "ให้เกิดขึ้น" แต่ไม่ใช่ทำเพื่อให้ "สำเร็จ"

แต่งานนี้ไม่ใช่...

รู้มาว่ามีการวางแผนเส้นทาง จุดเริ่ม จุดพัก ระยะเวลา จุดทำกิจกรรม และการบริหารจัดการในการระดมทุนเป็นอย่างดี

ผมมองเทียบกลับไปที่งานเพลง หรือคอนเสิร์ตที่พี่ตูนจัดขึ้น และวิเคราะห์อย่างเข้าข้างข้อสันนิษฐานของตัวเองว่า ที่งานออกมาเนี๊ยบแบบนี้ เพราะนิสัยความเป็น ซุปเปอร์ เพอร์เฟคชั่นนิสต์ ของพี่ตูน โดยแท้

ซึ่งนิสัยแบบนี้ สำหรับผมแล้วไม่ได้แปลว่า "สมบูรณ์ที่สุด" แต่มันหมายถึงการยึดหลัก "ดีที่สุด" เป็น core valueในการทำงานทุกสิ่งอัน

สองคำนี้มีความแตกต่างกันในความคิดผม เพราะถ้าสมบูรณ์ที่สุด มันเป็นการมองในมุมของ "ผู้ผลิตผลงาน" แต่ดีที่สุด จะกลับกัน โดยมองจากฝั่ง "ผู้เสพผลงาน"

ตัวอย่างจากงานนี้ และผลงานที่ผ่านมาของพี่ตูน ทำให้เราเห็นความเชื่อมโยงกันแบบพอดีระหว่างความสุขใจของผู้ผลิต และความอิ่มเอมใจของผู้เสพแบบไม่ต้องถามหาคะแนนความพึงพอใจจากไหน

#ใจกว้าง

ฟังจากข่าวว่า พี่ตูนสร้างภาพฝันให้การวิ่งครั้งนี้ เป็นการวิ่งการกุศลเงียบ ๆ ชวนคนรู้จักมาวิ่งด้วยกัน กะว่าได้เงินสัก 4-5 ล้าน ก็โอเคแล้ว

ซึ่งอันที่จริง ชื่อชั้นระดับ "ตูน บอดี้สแลม" ประกาศทำคอนเสิร์ตเอง รับเงินบริจาคเอง หรือวิ่งเองลุยเดี่ยว ก็ย่อมบรรลุเป้าหมายได้ไม่ยาก แต่สิ่งที่เค้าเลือกทำนั้น กลับตรงกันข้าม

เปิดโอกาสให้ทั้งคนรู้จัก ให้คนมีจิตศรัทธา หรือกระทั่งให้สื่อ ให้องค์กรนู่นนี่ หยิบยกชื่อพี่ตูนและกิจกรรมนี้ ไปขยายความ ได้มากมาย

นี่เป็นเรื่องที่ตำราโบราณบอกว่า คนยิ่งใหญ่ มักใจกว้าง

#ไม่บ่น #แต่ลงมือทำ

เรื่องสุดท้าย เป็นเรื่องที่ตกผลึกได้แล้ว อดอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากไม่ได้

เพราะไม่ว่างตารางนิ้วไหนของบ้านนี้ เมืองนี้ หรือกระทั่งโลกนี้ ก็มีปัญหาอยู่ทุกหัวระแหง ยิ่งไปกว่านั้น เราทุกคนบนประเทศนี้ ก็เห็นปัญหาเหล่านั้นอยู่ทุกวัน

จุดสำคัญ มันอยู่ที่ว่า คุณจะทำอะไรหลังจากเจอปัญหาเหล่านั้นแล้ว...

เฉย ๆ / บ่น / สร้างกระแส / ลงมือแก้ไขมัน ?

ผมเชื่อเหลือเกินว่า สัดส่วนของคนลงมือแก้ไขนั้น มีน้อยเต็มที

ซึ่งพี่ตูนวันนี้ เป็นส่วนหนึ่งในชนกลุ่มน้อยนั้น

หลายคนคงบอกว่า ก็นี่มันพี่ตูน... ใช่ครับ ไม่ผิดเลย

แต่ผมเชื่อว่า คนเกือบ ๆ ครึ่งหนึ่งที่ไม่รู้จักพี่ตูน แต่กลับรีบคว้าโทรศัพท์มากดบริจาค เพียงเพราะเห็นและศรัทธาในความตั้งใจจริงของมนุษย์ผู้ชายหุ่นผอมแห้งคนนี้เท่านั้น

(อย่างน้อยก็พ่อ-แม่ ผม คู่หนึ่งล่ะ)

ขอบคุณพี่ตูนที่สร้างเรื่องราวดีดีให้เกิดขึ้น

ขอบคุณครูโอ้ตที่ถ่ายทอดเรื่องดีดีอย่างต่อเนื่อง (ไม่แท็กนางหรอก แต่คิดว่านางคงได้อ่าน)

และได้แต่หวังลึก ๆ ว่า ไม่นานจากนี้ พี่ตูนจะให้เกียรติ Inspiration Forum ของ GEN351 มาถ่ายทอดแนวคิดดีดีให้พวกเราได้ฟังบ้าง