นิทานแทงใจดำ 3 เรื่อง

นิทานแทงใจดำ 3 เรื่อง
เรื่องที่1
เอไม่ชอบกินไข่ต้ม ทุกครั้งที่ได้รับแจกไข่ต้มเอก็จะให้บีกิน แรกๆ บีก็รู้สึกขอบคุณ แต่เมื่อนานวันเข้าก็กลายเป็นความเคยชิน เมื่อชินแล้วก็กลายเป็นสิ่งที่สมควร แต่ทว่า เมื่อวันหนึ่งเอได้นำไข่ต้มให้กับซี 
บีก็รู้สึกไม่พอใจ เธอลืมไปว่า เดิมทีไข่ต้มฟองนั้นเป็นของเอ เอจะให้ใครกินก็เป็นสิทธิของเอ 
ด้วยเพราะเหตุนี้ บีก็ทะเลาะกับเอ และเลิกคบกันไปเลย

เรื่องที่2
หน้าร้อนในปีหนึ่ง มีคนเป็นจำนวนมากออกไปพายเรือเล่นน้ำ 
เด็กสาวผู้หนึ่งทำรองเท้าหายไปตอนเล่นน้ำ เมื่อขึ้นฝั่งเท้าอันเปลือยเปล่าของเธอก็กระทบกับก้อนหินอันแสนจะแผดร้อน และทางที่เป็นหินก็ไกลมากพอสมควร เธอจึงขอความช่วยเหลือจากใครๆ แต่ว่า ไม่มีใครยินดีสละรองเท้าให้กับเธอเลย 
เด็กสาวรู้สึกไม่พอใจ เพราะยามปกติ เมื่อเธอขออะไรจากใคร แค่เพียงเธอฉอเลาะเธอก็มักจะได้รับการช่วยเหลือจากผู้ใหญ่เหล่านั้นเสมอ แต่ทว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม เธอรู้สึกว่าคนเหล่านี้เป็นคนไม่ดีไม่มีน้ำใจ เห็นคนตกทุกข์กลับไม่ยอมช่วยเหลือ 
เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็นำเอารองเท้าแตะของเขามาให้กับเธอ จากนั้นเขาก็เดินด้วยเท้าเปล่าไปบนหินที่แสนจะแสบร้อนนั้น แถมยังบอกับเธออีกว่า เท้าเขาเป็นกระทะเหล็กเทปปันยะกิไม่กลัวความร้อน 
เมื่อเด็กสาวกล่าวคำขอบคุณ เด็กหนุ่มก็กล่าวออกมาว่า 
“เธอจงจำไว้ให้ดี ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ใครๆจะต้องช่วยเหลือเธอ คนที่ยอมช่วยเธอก็เพราะเขาอยากสานสัมพันธ์กับเธอก็เท่านั้น การที่ใครเขาไม่ช่วยเหลือเธอนั้นมันก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”
เด็กสาวจดจำคำบอกกล่าวของเด็กหนุ่มคนนั้น จากนั้นเป็นต้นมา เธอก็ได้เรียนรู้กับการหยิบยื่นและคำว่าเป็นผู้ให้
มีหลายครั้ง ที่เรามักหวังจะได้สิ่งดีๆจากผู้อื่น 
เมื่อแรกเริ่ม ซาบซึ้งอย่างหาที่สิ้นสุด แต่เมื่อนานวันเข้า กลับกลายเป็นความเคยชิน 
เมื่อชินแล้วในการที่ใครๆเขาก็ดีกับเรา มันจะกลายเป็นสิ่งสมควร คิดว่าสมควรแล้วที่ใครๆก็ควรดีกับเรา
หากวันหนึ่งใครเขาไม่ดีกับเรา เราก็โมโหแค้นเคือง
แท้จริงแล้ว ไม่ใช่เพราะคนอื่นไม่ดี แต่เป็นเพราะเราเรียกร้องมากเกินไปนั่นเอง 
เมื่อได้จนชิน ก็ลืมสำนึกคุณ

เรื่องที่3
บ่ายคล้อยในวันหนึ่ง แพะน้อยตัวหนึ่งเดินเล่นบนเนินหญ้าเพียงลำพัง
อยู่ๆก็มีหมาป่าตัวหนึ่งกระโจนออกมาจากพุ่มไม้ หมายจะจับกินมัน แพะจึงเริ่มวิ่งหนีเอาชีวิตรอด
มันใช้เขาของมันขวิดชนหมาป่าผู้หิวโซ อีกทั้งเรียกร้องให้เหล่าเพื่อนสัตว์ช่วย
วัวตัวหนึ่งที่กำลังเล็มหญ้าอยู่ไม่ไกล เมื่อได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเป็นหมาป่า มันก็ใส่เกียร์วิ่งหนีลับไปในทันที
ม้าเพ่งมองไปยังต้นเสียง เมื่อเห็นเป็นหมาป่า ก็รีบวิ่งหนีไปเช่นกัน
ลาหยุดฝีก้าว เมื่อเห็นเป็นหมาป่า ก็รีบวิ่งลงจากเนินเขานั้นไป
เมื่อหมูผ่านมา เห็นเป็นหมาป่า ก็รีบวิ่งตามลาลงไปติดๆ
เมื่อกระต่ายได้เห็น ก็ตกใจรีบวิ่งหนีเอาตัวรอดเช่นกัน
หมาบ้านตัวหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากแพะ ก็รีบวิ่งจากเชิงเขาเพื่อไปช่วยแพะ
เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุมันก็กระโดดงับไปที่คอของหมาป่า ตะลุมบอนกันครู่ใหญ่ หมาป่ารู้สึกตัวว่าสู้หมาบ้านไม่ได้ ก็รีบวิ่งหนีไปในตอนที่หมาบ้านพักหายใจ
เมื่อกลับถึงบ้าน เหล่าเพื่อนสัตว์ต่างก็พากันมาเยี่ยม
วัว: ทำไมเธอไม่บอกฉัน? ฉันจะเอาเขาของฉันแทงไส้หมาป่าให้ทะลักออกมาเลยเชียว!
ม้า: ทำไมเธอไม่บอกฉัน? ฉันจะกระโดดถีบหัวมันให้เละคาเท้าของฉันเลย!
ลา: ทำไมเธอไม่บอกฉัน? แค่ฉันคำรามใส่มัน มันก็ตกใจจนฉี่ราดไปแล้ว! 
หมู: ทำไมเธอไม่บอกฉัน? แค่ฉันเอาปากงัดมัน มันก็ตกเขาไปแล้ว! 
กระต่าย: ทำไมเธอไม่บอกฉัน? ฉันวิ่งได้เร็ว จะได้วิ่งไปบอกให้ใครๆมาช่วยเธอ!
ในกลุ่มเพื่อนสัตว์ที่มาเยี่ยม มีเพียงแต่หมาบ้านเท่านั้น ที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของมันในค่ำนั้น 

มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่วาจาไพเราะเสนาะหู แต่เป็นมือที่ฉุดเราในช่วงที่สำคัญ 
คนที่อยู่รายล้อมเราในทุกๆวัน สร้างความสนุกสนานกินดื่มกับเรา ไม่แน่เสมอไปว่าจะเป็นมิตรแท้ 
แต่คนที่คอยมองเราอยู่ห่างๆ เขาเหล่านั้นอาจกำลังห่วงใยใส่ใจเราอยู่
ในยามเรามีความสุข เขาอาจไม่ได้มาพะเน้าพะนอ
ในยามที่เราอับจนหมดหนทาง เขากลับทำเพื่อเรา เขากลับห่วงใยใส่ใจ 
คนๆนั้นแหละที่เป็นมิตรแท้!