โตขึ้นอยากเป็นอะไร??

  กระทู้จาก พันทิป ครับ

  คอมเม้นท์ ที่น่าสนใจ

เราเห็นด้วยกับคลิปนี้มากๆ ตอนเราจะเข้ามหาวิทยาลัย เราก็คิดไม่ออกว่าเราชอบอะไร เพราะเราเป็นเด็กพวกที่แบบว่า เรียนอะไรก็เรียนได้เรื่อยๆ คือมันไม่มีวิชาไหนโดดเด่นมาก

 เพราะโรงเรียนไทยจะเน้นพวกวิชาการใช่ปะ คือแบบ เลขเราก็พอทำได้บ้าง ภาษาเราก็พอไหว สังคมเราก็ไม่แย่ แต่ประเด็นคือ มันหลอกเราอะ เพราะเราก็จะมองว่า เออ ตอนเรียนตอนมัธยมยังทำได้เลย ไปเรียนมหาลัยมันก็คงคล้ายๆกันแหละมั้ง

ทีนี้ตอนจะเข้ามหาลัย พ่อเราก็จะพยายามให้เราเรียนบริหาร (ด้วยความที่สายงานเขาอยู่ทางนั้นเหมือนกัน) ด้วยเหตุผลที่ว่า มันกว้างดี ทำอะไรก็ได้ อยากต่อยอดตอนป.โทก็ง่าย แถมเปิดสอนกันหลายมหาวิทยาลัย

      เราก็เกือบเขวอะค่ะ เพราะตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกอยู่แล้วนี่ แต่พอตอนที่จะสมัครมหาวิทยาลัย เรามีโอกาสได้ดูรายชื่อวิชาที่นศ.เขาเรียนกันน่ะค่ะ แล้วแต่ละวิชานี่แบบ...คือถึงเราจะไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับบริหาร แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี่ชวนหลับมาก

         เราก็เลยเริ่มคิดว่าที่จริงแล้วเราอยากเรียนอะไร แล้วเราเป็นคนสนใจด้านจิตวิทยาอะไรแบบนี้อะค่ะ ก็เกือบจะลงจิตวิทยาไปแล้วนะ แต่ก็มานั่งดูรายชื่อวิชาก่อนเหมือนกันแล้วเรารู้สึกว่า โห....จิตวิทยามันดูเป็นวิทย์มาก ซึ่งเราก็ไม่ชอบอีก ก็เลยพยายามหาอะไรเบาๆลงมาหน่อย

         ก็เลยมาเจอการตลาด ตอนที่จะลงการตลาดพ่อเราก็แบบ แน่ใจนะ จะเรียนการตลาดต้องเป็นพวกครีเอทีฟนะ แต่เราก็ไม่สนใจอะไรแล้วอะ คิดอย่างเดียวว่า มันดูน่าสนใจที่สุดแล้ว ถ้าเรียนได้ก็เรียนได้ เรียนไม่ได้ก็ไม่ได้ แค่นั้นเอง แล้วก็ลงวิชานั้นคู่กันกับวิชาเกี่ยวกับสื่อค่ะ (มหาลัยเราเรียนได้สองเอก)

พอเข้ามหาลัยแล้วมาเห็นเพื่อนนั่งเรียนกัน เรารู้สึกโล่งมากเลยนะ เพราะวิชาที่เราเกือบจะต้องเรียนมันดูไม่น่าสนใจสำหรับเราจริงๆอะ แล้วแค่คิดว่าต้องมานั่งอ่านหนังสือ อ่าน journal เป็นสิบๆเล่มเพื่อเขียนรายงาน ก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว ผิดกับวิชาที่เราเรียนอยู่ตอนนี้ เพราะเราสนใจจริงๆอะ เวลาอ่านหนังสือทำงานเราก็จะรู้สึกแบบว่า "เฮ้ย จริงเหรอ สนุกดีจัง อยากรู้เพิ่มอีกๆ" มันก็เลยไม่เบื่อที่จะเรียน

เขียนยาวมาก แต่ฝากถึงคุณพ่อคุณแม่ที่กำลังเครียดด้วยเหมือนกัน
ถ้ามีลูกๆกำลังสับสนว่าจะเรียนอะไร ลองแนะ

แต่อย่าพยายามไปชักจูงเขาให้ไปในทางที่คุณอยากให้เขาไป เพราะถึงคุณจะบอกว่าคุณรู้จักเขาดีมากแค่ไหน มันอาจจะไม่ตรงกับตัวตนของเขาที่แท้จริงก็ได้ แล้วถ้าเขาเรียนไปแล้วไม่ชอบ อยากซิ่ว อย่าไปตอกย้ำ อย่าไปว่า

     ควรจะสนับสนุนเขา เพราะเด็กทุกคนมันสั่งตัวเองไม่ได้ว่า "จะจบมอหกพรุ่งนี้แล้ว โอเครู้แล้วจะเรียนอะไร" ทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องลองทำทั้งนั้นแหละค่ะ ถ้าคุณสามารถให้โอกาสเขาได้ ก็ให้เขาเถอะ แล้วเขาจะมีความสุขกับสิ่งที่เขาทำอยู่ขึ้นเยอะเลย

 อีก เม้นท์ นึงที่น่าสนใจ

 มีบทความหนึ่ง เขียนไว้ว่า
"แม่อยากให้ผมเป็นหมอ บังคับให้ผมเรียนหมอ
ผมจบมาก็เป็นหมอ แต่ผมไม่มีความสุขเลย
เพราะนั่นคือความฝันของแม่ ไม่ใช่ความฝันของผม"

      ที่ผมยกบทความนี้มา เพราะผมเป็นอยู่นะ ผมอยากเรีัยนนิเทศฯ
หรือไม่ก็พวกออกแบบตกแต่ง หรือเรียกว่า Com Sign (เขียนถูกไหมครับ)
แต่แม่ให้เรียน บริหาร

    เป็นเพราะว่าตอนนั้น เด็กนิเทศตกงานเยอะมาก
เค้าก็เลยห่วงอนาคตลูกมั้ง ก็เลยให้ทำตามที่เค้าต้องการ แต่ถามผมสักคำไหม
ว่าสิ่งที่ผมเรียนไป 4 ปี ตอนอยู่มหาลัย ผมมีความสุขหรือเปล่า

และจบมาผมก็ได้งานทำ แต่งานที่ทำ ก็ไม่ใช่ในสิ่งที่ผมรัก เพราะผมรักงานออกแบบดีไซน์
ผมชอบที่จะตกแต่งห้อง ออกแบบการตกแต่งในบ้าน เวลาผมเห็นพวก บริษัท ROYAL HOUSE
SB FURNITURE หรือบุญถาวร

     เค้าเปิดรบสมัคร ตำแหน่งออกแบบ ตกแต่ง ดีไซน์ 
ผมอ่านแล้ว ผมเสียดายมาก เพราะที่ผมเรียน ที่ผมจบ ไม่มีตามที่เค้าต้องการเลย
พอไปถามเค้า เค้าบอก ต้องไปเรียนเพิ่ม พอผมจะไปเรียน ค่าเรียนเทอมละ 5พันถึงหลักหมื่น

เมื่อผมมาปรึกษาแม่ผม เค้าก็จะให้เรียน แต่ผมอยากทราบจริงๆ ทำไมไม่ให้ผมเรียนตั้งแต่เริ่มเข้ามหาลัย
ก็บอกแล้วไง ความฝันของแม่ มันไม่ใช่ความฝันของผม จนถึงทุกวันนี้ แต่ก็ขอบคุณเค้าที่ทำให้ผมมีงานทำ
ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยชอบ แต่ก็ทำให้ผมมีเงินเดือนและเก็บเงินได้ ก็ยังขอบคุฯเค้าครับ

เมื่อผมเอาบทความอันนี้ให้แม่อ่าน แม่ผมรับไม่ได้นะ ทะเลาะกันเลยล่ะ เค้าไม่ยอมรับตัวเองครับ
แต่ช่างเถอะ อย่างน้อย เค้าก็รู้แล้วว่า เค้าทำลายฝันของผมไปแบบตั้งใจจริงๆ เพราะผมเคย
ลองออกแบบบ้าน พ่อผมเอาไปทำ ตามที่ผมออกแบบ มีแต่คนชอบนะ แต่แม่ผมเฉยๆกับสิง่ที่ผมทำ

เสียใจนะแต่มันก็ผ่านไปแล้วครับ กระดาษที่ผมเขียนแบบ ยังแปะไว้ที่ฝาห้อง ผมตื่นมาก็ยังภูมิใจกับมันเสมอครับ
เพราะอย่างน้อย พ่อผมก็ไม่ต้องไปจ้าง บริษัทออกแบบบ้าน มาให้แพงกับค่าใช้จ่าย