ต่างโลกหรรษา กับยัยผมม้าจอมซึน

นามปากกา : Neptheduck

 
Chapter 1.2

ดาดฟ้า 🔞

 

        ปลายลิ้นระรัวถึงใจกำลังชำแรกกลีบสวาทจนฉ่ำเยิ้ม พร้อมทั้งนิ้วเรียวยาวที่สั่นเทา ค่อยๆ เคล้นคลึงติ่งเสียวที่ยื่นออกมาไว้ปัสสาวะ ซึ่งหนังผู้ใหญ่ได้สอนให้เขาเรียนรู้ว่ามันคือจุดยุทธศาสตร์ของผู้หญิง

        "อ๊ะ อ๊ะ อ้าาา~"

        และมันก็ทำให้ไอยาเนะส่งเสียงร้องออกมาราวกับเปิดสวิตช์ ช่างเป็นเสียงที่ไพเราะราวกับเสียงซิมโฟนี่

        "ชอบตรงนี้สินะ"

        "อื้อ...ชอบ~"

        คำพูดที่สั่นเครือและใบหน้าที่หันมามองแดงก่ำ มันคือสิ่งเพิ่มความมั่นใจให้เขาเป็นอย่างมาก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วกลางและนิ้วนาง ค่อยๆ คลืบคลานเข้ามาสำรวจโพรงแคบอ่อนนุ่ม ที่ผ่านการใช้งานด้วยดิลโด้ขนาดย่อมและไข่สั่นมาแล้วไม่ต่ำกว่า 50 ครั้ง

        เมื่อถูกกระตุ้นเร้าหลายทางอย่างที่ไม่เคยทำตอนช่วยตัวเองมาก่อน ก็ทำให้ไอยาเนะถึงกับฟุบหน้าบีบขอบระเบียงและบิดกายเร่าๆ พร้อมทั้งส่งเสียงครางออกมาอย่างเต็มที่

        "อ๊ะ!!~ บะ...แบบนั้นแหละ"

        "อืม~"

        "ดีมาก อร๊างงงง~"

        เสียงหวานครางแว่วในสายลมเมื่อความเสียวซ่านที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ทำให้เธอเสร็จสมไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่สวยที่แดงระเรื่อก้มมองปลายนิ้วของคิริวที่ยังคงบีบคลึงหว่างขาของเธอเบาๆ โดยที่ปลายลิ้นซนของเขายังคงตวัดเลียกลีบอ่อนนุ่มของเธอราวกับติดใจในน้ำหนืดรสหวานอ่อนๆ นี้

 

        'ยะ...แย่แล้ว'

        'ชักอยากพาเจ้าแว่นหนานี่กลับไปนอนกอดที่ห้องซะแล้วสิ'

        .

        .

        'แต่ถ้าทำแบบนั้น คุณปู่กับคุณย่าที่เคร่งศาสนามากจะต้องไล่ฉันออกจากบ้านแน่ๆ '

 

        แม้ว่าอีกไม่กี่เดือนเธอจะต้องเข้าเรียนระดับมหาวิทยาลัย และไม่ต้องอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ที่น่าอึดอัด แต่เธอก็ยังต้องทำตัวเป็นหลานสาวที่น่ารักกับพวกท่าน เพราะเธอไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่าเทอมและค่าหอพักที่แพงระยับ และพวกท่านยินดีจะส่งให้เธอเรียนสูงๆ จนกว่าเธอจะพอใจ

        ขอเพียงเธอยังคงถือครองความบริสุทธิ์ และไม่เสียท่าให้กับใครก่อนวัยอันควร...

 

        'แต่มันสายไปแล้วล่ะ'

        'ตั้งนานแล้วด้วย!'

 

        ก็ตั้งแต่ที่เธอเริ่มรู้จักร่างกายของตัวเอง ความอยากกระหายมันก็เพิ่มพูนขึ้นทุกวันอย่างไม่รู้จบ และตอนนี้คุณรองหัวหน้าห้องคิริว ก็กำลังจะกลายเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ลิ้มรสร่างกายของเธอ

 

        "อ่าา~"

        ไอยาเนะมองดูชายใต้ร่างด้วยแววตาพึงพอใจอย่างที่สุด ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามออกไปขณะน้ำใสหนืดไหลออกมาเปรอะเรียวขาด้านในของเธอ ก่อนจะหยดลงบนพื้นหลายหยด

        "เรียนจบแล้วนายจะไปต่อที่ไหน?"

        "เซานอร์ท ยูนิเวอร์ซิตี้ ฉันตั้งใจจะยื่นขอทุนไปที่นั่น"

        แม้จะรู้สึกแปลกใจที่จู่ๆ เธอก็เอ่ยถามเรื่องนี้ขึ้นมาขณะที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม แต่เขาก็ตอบมันออกมาแต่โดยดี ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง และโอบแขนจับราวเหล็กคล่อมร่างบอบบางที่สูงเพียงไหล่

        "ทำไมถึงถาม..."

        "ฉันจะไปที่นั่นด้วย"

        "ปะ...ไปกับฉัน!?"

        "ก็ได้ยินแล้วนี่"

        คิริวที่ถึงกับตัวสั่นด้วยความดีใจ ถึงกับโอบแขนรอบเอวคอดและหอมแก้มใสเสียฟอดใหญ่

        "นี่ ให้มันน้อยๆ หน่อย การทดสอบของนายเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเองไม่ใช่เหรอ?"

        เสียงดุของเธอทำให้คิริวถึงกับหัวเราะแหะๆ และวางมือลงบนเรียวขาด้านหน้าของเธอ ก่อนจะค่อยๆ ลูบไล้ขึ้นมายังผิวเนื้ออวบนูนที่มีไรขนอ่อนปกคลุม

        "ไอยาเนะ"

        "หืม~"

        "ฉันไม่มีถุงยางนะ เรากลับไปต่อกันที่บ้าน..."

        "ฉันจะจัดการเอง"

        แม้ว่ายาคุมแบบฉุกเฉินจะอันตรายต่อร่างกาย ไม่สามารถป้องกันโรคและมีความเสี่ยงตามมา แต่ ณ เวลานี้ต่อให้ใครมาขวางพวกเขาทั้งสองก็จะทำมันให้ดูต่อหน้า จนกว่าจะเสร็จเลยทีเดียว!!

 

        "อึก..."

        ความคับแน่นที่ท่อนเอ็นอุ่นค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาในทางรัก ทำให้ไอยาเนะเข่าแทบทรุดเพราะไม่อาจคาดคะเนขนาดความเป็นชายของอีกฝ่ายได้

        "เจ้าหนอนหนังสือนี่~"

        "แต่ไม่เล็กเหมือนหนอนหรอกนะ"

        "อร๊างงงง~ ขยับเลย"

        "จัดให้ตามคำขอครับ คุณผู้หญิง~"

 

        สวบ สวบ~

        "คิ...ริว อึก!!~"

        แม้จะมีน้ำหล่อลื่นแต่ก็ไม่อาจทำให้ความแสบจางลง จนต้องใช้น้ำลายและปลายนิ้วของตนคลึงเพิ่มน้ำหล่อลื่นกว่าเดิม

        แม้ว่าอีกใจอยากจะให้อีกฝ่ายหยุด แต่ความสุขที่แผ่ซ่านไปทั่วตัว และความตื่นเต้นยามเมื่อได้ยินเสียงคุยของผู้คนแว่วมา ก็ยังคงส่งเสียงร้องเรียกในใจให้เขาเพิ่มความเร็วขึ้น

 

        กึกกึก!!

        ครึก!

        "สะ...เสียงอะไรน่ะ!?"

        "ตั้งใจทำไปเถอะน่า~"

        "กะ...ก็ได้"

 

        กึก!!

        เคร้งงงง!

        "คิริว..."

        จู่ๆ ภาพวิวท้องฟ้าและตึกสูงที่ทั้งสองคนเห็นก็เลื่อนต่ำลง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นภาพฝูงชนและร้านรวงด้านล่าง

        "แย่แล้วล่ะไอยาเนะ!!"

 

        ฟิ้วววว

        พรึ่บ พรึ่บ!!

        แรงลมปะทะร่างกายของทั้งสองที่กอดกันไว้แน่น จนเสียงกระพือของชุดที่สวมดังยิ่งกว่าเสียงกรีดร้องของคนเบื้องล่าง

        "กรี๊ดดดดดดด!!!"

 

        ฟิ้ววว~

        .

        .

 

        ฟุ่บ!

 

        เงาดำใหญ่ที่อยู่เหนือน่านฟ้า จู่ๆ ก็พลันหายไปต่อหน้าของผู้คนนับพัน เหลือไว้เพียงดอกคาเนชั่นสีชมพู ที่หล่นลงมาบนพื้นปูนหน้าอาคารอำนวยการ และถูกเหยียบจนแหลกเละด้วยรองเท้าของหนึ่งในนักเรียนที่สวมมาสคอตไดโนเสาร์เป่าลม

        โดยที่ทุกคนทำเพียงก้มหน้าและหันกลับมาสนใจกิจกรรมที่กำลังทำอยู่

 

        ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...