ผีหอใน

เรื่องราวเรื่องนี้มันเกิดเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว ในขณะที่พวกเราประมาณ 8 คน เป็นผู้หญิงล้วนได้เข้ามาอยู่ที่หอใน ขอไม่บอกว่า ม.อะไรนะคะ พวกเราเป็นเด็กปี 1 ที่จะต้องอยู่หอในกันทุกคน ด้วยความที่สนิทกันมาก เลยย้ายมาอยู่ห้องใกล้ๆกัน จากตอนแรกอยู่คนละตึก พวกเรามี 8 คน แยกกันอยู่ห้องละ 4 คน

เรื่องมันก็มีอยู่ว่า วันนั้นพวกเรากลับจากไปกินข้าวกันมา ช่วงนั้นมีเพื่อนในกลุ่มคนนึง (มิ๊ก) หน้าตาหมองๆตาคล้ำๆเหมือนว่าไปทำไรมา พวกเราก็แซวกันแบบทะลึ่งๆว่า “เห้ยหนักหรอ 55 ดูซิหน้าโทรมเชียว” ตอนนั้นพวกเราก็ขำๆไม่ได้คิดอะไร แต่มีเพื่อนคนนึงบอกว่า “กูเห็นมีคนตาม (มิ๊ก) ว่ะ” ตอนนั้นเราก็ไม่เชื่อเพราะคิดว่าพูดเล่น เพราะไม่เคยเจอเลยไม่ได้คิดอะไร

คืนนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันนอนตามปกติ ละเรื่องราวต่างๆก็ได้เริ่มขึ้น ในขณะที่ฉัน (พิชชี่) กำลังอาบน้ำก็ได้ยินเสียงเหมือนคนจะเข้ามาในห้อง เนื่องจากว่าลูกบิดห้องเรามันหลวม เวลาเปิดก็จะมีเสียงกุ๊กๆกั๊กๆเหมือนจะหลุด ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่า (ปู) จะเข้ามาในห้อง แต่มันก็ยังดังอยู่แบบนั้นเรื่อยๆ พอออกมาปรากฏว่า ปูอยู่อีกห้องนึง และ (มิ๊ก) กับ (จิ๊บ) หลับไปแล้ว (ห้องเรามี พิชชี่ (จขกท.) มิ๊ก ปู และ จิ๊บอยู่) ใจก็เริ่มหวิวละว่าแบบเชี่ย ละเมื่อกี๊ใครเข้าห้องมาวะ แต่ก็ไม่ไรคิดว่าหูฝาด เสร็จปุ๊บก็ปิดไฟนอน เพราะว่าปูกลับเข้าห้องมาละทีนี้สักประมาณตี 2 ก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรกวนแต่ก็ไม่กล้าลืมตา เพราะมีความรู้สึกว่าถ้ากูลืมตา กูเจอแน่ๆ ละก็เริ่มมีเสียงงึมงำๆข้างหูจับใจความไม่ได้ว่าพูดว่าอะไร และกำลังดังขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้นเอง ปูก็ตะโกนลั่นห้องว่า “อีเชี่ย พิชชี่ คุยโทรศัพท์เสียงดังจังวะ ฉันจะนอน” คือเราก็ช็อกไง เพราะว่าเราไม่ได้คุย เราเลยแบบ “เชี่ยปู ใครให้ทัก นี่มันดึกละนะ” เรา 2 คนก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ละเสียงก็เริ่มชัดขึ้น ปรากฏว่าเป็นเสียงสวดมนต์ “อิติปิโส ภะคะวา อะระหังสัมมา” เสียงสั่นเครือ แต่จำได้เลยว่าเป็นบทนี้ (เขียนไปขนลุกไป ความรู้สึกของวันนั้นมันกลับมาจริงๆ) ปูก็บอกว่า “ลุกไปเปิดไฟดิ” ไอ้เราก็แบบ “กูไม่กล้าว่ะ” เถียงกันอยู่พักนึง สรุปเราก็ไปเปิด ภาพที่เห็นมันยังติดตาพวกเราอยู่ถึงทุกวันนี้

หลังจากเปิดไฟในห้อง ปูก็บอกว่า “ไปดูไอ้จิ๊บดิ มันเป็นไรป่าว” แต่จิ๊บไม่เป็นไร แต่พอเราหันมาหามิ๊กเท่านั้นแหละ เรา 2 คนช็อก “มิ๊กนอนตัวแข็ง พนมมือ เสียงสวดมนต์ยังอยู่ แต่ปากไม่ขยับ น้ำตามิ๊กไหล แต่ไม่สามารถขยับได้” พวกเราก็เรียก เขย่าตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดเลย ประมาณเกือบ 5 นาทีจนพวกเราท้อ ร้องไห้และพูดว่า “อย่าเอาเพื่อนเราไปเลยนะ” และก็หลุด พอหลุดมิ๊กก็พูดไม่ได้อยู่พักนึง ทำไรไม่ถูก เอาแต่ร้องไห้ เราก็กอดมิ๊กและบอกว่า

“ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆเล่า” และมิ๊กก็เล่าว่า

“เห็นผู้หญิงคนนึง พยายามจะเข้ามาในห้องเรา ตอนแรกก็คิดว่าปู แต่ก็เอะใจว่า ทำไมปูเปิดประตูนานจัง เหมือนจะเข้าไม่ได้ ประตูเราก็ไม่ค่อยดีด้วย สักพัก ผู้หญิงคนนั้นก็ทะลุประตูเข้ามาเฉยเลย และมานั่งทับอกมิ๊ก หายใจไม่ออก นึกบทสวดมนต์ได้แค่ นะโมในตอนนั้น สวดนานมาก สวดดังมาก เพื่อที่พวกจะได้ยิน แต่ไม่มีใครได้ยินมิ๊กเลย”

นี่เลยมาคิดว่า เป็นเสียงเดียวกะที่เราได้ยินในห้องน้ำแน่ๆ ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก เลยพากันย้ายห้องไปนอนกะเพื่อนอีกห้องนึง นอนกันเตียงละ 2 คน โดคเบียดอะ เพราะว่าเปนเตียง 3 ฟุต แต่ก็ต้องนอนเพราะว่ากลัวผีมาก และคนที่นอนกะมิ๊กก็คือเราเองค่ะ สักพักพวกเราก็เพลียหลับกันไป ประมาณตี 4 เราก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งอยู่ข้าง (ข้างๆเป็นโต๊ะการบ้าน จะมีให้ทุกเตียง) เราไม่หล้าลืมตาอีกตามเคย แต่ครั้งนี้ต่อให้หลับตาก็เห็น เพราะว่าเขาตั้งใจมาให้เห็น ภาพที่ปรากฏก็คือ ผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษาหน้าตาคมๆสวยเลยแหละ ให้วาดรูปให้ดูตอนนี้ยังได้ ขาว สวย คิ้วเข้มๆคมๆผมยาวดำสวย เขายิ้มและถามเราว่า

“มิ๊กหลับละหรอ” เราก็สลึมสะลือ แต่ก็ตอบนะ “อื้ม หลับไปสักพักละ”

และคนนั้นก็ยิ้มและบอกว่า “เราอยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอนะ”

พอเช้ามา ก็เตรียมตัวไปทำบุญกัน มิ๊กก็ยังหน้าคล้ำๆอยู่นะ และอยู่ๆกูนึกถึงเรื่องเมื่อคืนได้ก็เลยถามมิ๊กว่า “คนที่เจออะ หน้าม้าประมาณคิ้วป่ะ” เท่านั้นแหละมิ๊กร้องไห้ไม่หยุดเลย ในใจเราแบบโดนละ แล้วก็รวบรวมสติพากันไปทำบุญที่วัดกัน 8 คน เราก็ไม่ได้เล่าอะไรให้พระฟังนะ พอทำบุญเสร็จพระก็บอกว่า “โยม อาตมามีอะไรจะให้ทุกครติดตัวไว้ แต่ไม่รู้ว่าจะครบทุกคนรึเปล่านะ” เราก็รับกันมาครบทุกคน ย้ำครบทุกคน ไม่มีขาด ไม่มีเหลือละทำไมพระถึงพูดแบบนั้น หรือเขาจะเห็นมากกว่าเราแค่ 8 คน

พอพวกเรากลับจากวัดถึงจะยังงงๆเรื่องที่พระเห็นคนเกินแต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะคิดว่าเราทำบุญให้แล้ว บวกกับมิ๊กหน้าตาแจ่มใสขึ้น พวกเราก็กำชับว่า ห้ามลืมใส่สร้อยพระอีกนะ (เพราะว่าคืนนั้นอะไรจูงใจให้ถอดไม่รู้) กลายเป็นว่าเขาเลิกตามิ๊ก แต่มาตามเราแทน หลังจากนั้นเราก็เจอเขาตลอดนะ เวลากลับหอ เขายืนรอตรงบันไดบ้างอะไรบ้าง เวลาไปต้มมาม่ากินก็เห็นเขายืนอยู่ตรงทางบันไดหนีไฟบ้าง แต่ไม่ได้เล่าให้ใครฟังมากหรอกเพราะกลัวเพื่อนกลัว พวกเราก็ยังคงนอนห้องเดียวกันเหมือนเดิม อัดกันเตียงละ 2 คนเหมือนเดิม

ส่วนห้องนั้นก็ไม่มีใครกล้าไปนอนอีกเลย จนกระทั่งเรารู้สึกว่าอึดอัดเลยคิดว่าต้องทำไรสักอย่างละ มานอนอัดกันแบบนี้ทุกวันไม่ไหวว่ะ เกรงใจเพื่อน อึดอัดด้วยเลยย้ายกลับกันมานอนที่เดิม แต่เพื่อความอุ่นใจ เราก็เลยไปขอผ้ายันต์พ่อมา พ่อก็เอามาจากวัดที่กรุงเทพเลยนะ จำไม่ได้ว่าวัดอะไร แต่แรงมากและคนที่ต้องติดยันก็คือเราเอง คนอื่นไม่กล้าติด ยอมรับเลยว่ารู้สึกไม่ดีมากๆ

คืนนั้นพวกเรา 4 คนก็นอนกันในห้องที่เจอน่ะแหละ นอนไปได้สักพัก ประมาณตี 2 ร้อน ร้อนมากกกกกกกกกกกกก แบบว่าลุกขึ้นมาโวยวายอะ ว่าแบบ “เห้ยทำไมร้อนจังวะ รีโมตแอร์อยู่ที่ใคร กูนอนไม่ได้เลยเนี่ย” ปูก็โยนรีโมตมาให้ เราก็ปรับจาก 25 เป็น 22 เป็น 20 เป็น 18 และเปิด เบอร์ 3 ด้วย คือเหมือนยิ่งปรับให้เย็น ยิ่งร้อนอะ จนปูโวยวายว่าแบบ “กูหนาว” ตอนนั้นแบบไม่ไหวแล้ว ไม่กล้าบอกใครกลัวเพื่อนกลัว เลยขอปูไปนอนห้องนู้น ปรากฏว่าเพื่อน 3 คนก็ไม่เจอไรนะ และไม่ร้อนด้วย

คืนวันต่อมา ก็ลองนอนห้องที่เจออีกครั้งนึง ก็เป็นเหมือนเดิมอีก จนรู้สึกว่าไม่ปกติละ ร้องไห้โทรหาพ่อว่า “ทำไมยิ่งติดยันต์ หนูกลับยิ่งร้อนเองอะพ่อ” พ่อเลยพาไปวัดบนเขา ไปหาพระ เขาก็เอาลูกประคำมาครอบหัว ละเป่าๆไรออกไปไม่รู้ เขาไม่พูดอะไรนะ ละเราก็ไม่ได้เล่าด้วย เขาบอกแค่ว่า “ต้องทำจนกว่าจะหลุดนะ และไปเอายันต์ออกซะ เขาไม่ชอบ” เท่านั้นแหละ แทบกรี๊ด น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัวเลย ว่าแบบสรุปคือเราไปทำให้เขาร้อน แต่เราร้อนเองใช่มั้ย??

พอกลับมาจากวัดก็รู้สึกว่าสงบขึ้นนะ ไม่ค่อยเจอ เจอก็เจอแบบเบาๆ มาแบบตอนกลางวัน เตะกะละมังบ้างไรบ้าง ตอนอาบน้ำ (คือหอในพื้นที่น้อย เวลาซักผ้าต้องซักหน้าห้องน้ำ) ละก็เจอแบบเวลามานอนพักตอนกลางวัน ปวดประจำเดือนอะ เผลอหลับไง เขาก็เดินมาหาเรานะมานั่งตรงหัวอะ แต่แบบเราไม่ไหวจะต่อสู้ก็บอกเขาว่า เราไม่สบาย ขอพักนะ ละเขาก็ไปนะ เพื่อนๆคนอื่นก็เจอกันเรื่อยๆนะ ได้ยินเสียงกระซิบบ้างไรบ้าง ประตูปิดเองบ้างคิดว่ามีคนอยู่ในห้องบ้าง คิดดูสิกลัวไม่กลัวเวลาปิดประตูห้องหรือจะต้องเข้ามาเอาของในห้องนี้ไม่มีใครกล้ามาคนเดียวได้เลยสักครั้ง ถามว่าทำไมไม่ย้ายออกจากที่นี่ พูดเลยว่าพวกเราพยายามแล้ว หาหอนอกแล้ว จะย้ายออกกัน แต่ไม่รู้ทำไมมีเหตุการณ์ที่ทำให้ออกไปไม่ได้สักที ไม่ว่าจะเรื่องเงิน เรื่องงาน หรือเรื่องเพื่อนหลายๆคน เพราะเวลาจะย้ายก็ต้องย้ายกันหมดกลุ่ม ก็ทนอยู่กันไปจนวันสุดท้ายที่ออกหออะ เก็บของเตรียมตัวออกไปอยู่ข้างนอก เพราะว่าปิดเทอมละ แยกย้ายกลับบ้านบ้างอยู่หอนอกบ้าง แล้วบังเอิญว่าเพื่อนปวดฉี่ “ไม่มีไรหรอกมั้ง นี่กลางวันนะ”

แต่ปูปากดีไง มันพูดว่า “ถ้ากล้ามาตอนกลางวันแสกๆแบบนี้นะ กูไหว้เลย 555″ เพื่อนก็ปราม พูดไรแบบนั้น แต่ก็ขำๆกันละนะ เพราะคิดว่าเขาคงไปแล้ว พอเราเก็บของกันเสร็จตอนกำลังเดินลงบันได ปูเดินตามหลังเรา อยู่ๆก็เดินชนหลังเราเฉย นี่ก็แบบ “ไรเนี่ย ชนกูเพื่อ” ปูก็ไม่พูดไรนะ ละก็หัวเราะ นี่ก็งงๆไง จนพอออกพ้นเขตมาแล้ว ก็เลยถามว่าขำไร ตอนเดินลงบันไดอะ รู้มั้ยมันบอกว่าไร “ปูบอกว่า เขามาส่งเราว่ะ ยืนอยู่ตรงราวบันไดอะ ก้มมองลงมา หน้าม้า เหมือนที่เจอเป๊ะแต่เขาไม่มีหน้านะ”