เขียนเรื่องสั้น

รักของเธอที่ต้องเสียสละ

เอววี่ สาวลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส พ่อของเธอ ชื่อเอรีโก้ นอร์เรียวโจวรีแว เป็นนักการเมืองคนสำคัญของฝรั่งเศสและแม่ของเธอเป็น หมอมหลวง ลวาดี จิราธิกุลวรชัยวงศ์ ครอบครัวของเธอได้ตั้งถินฐานที่ฝรั่งเศสใจกลางเมืองหลวงของประเทศ เอววี่มีอายุ17ปีพอดีแม่ของเธอจึงส่งเธอมาเรียนมารยาทไทยที่พระนครเพราะ ณ ตอนนั้น ยังไม่มีครูสอนมารยาทไทยที่ต่างประเทศแม่ของเอววี่ ส่งเอววี่ ไปอยู่วังหลวงบ้านเก่าของเธอให้ไปอยู่กลับหมอมย่าของเธอที่มีชื่อว่า  

ลำเจียด เธอถูกส่งให้มาเรียนมารยาทในวัง ส่วนแพรว สาวไทยแท้ พ่อของเธอเป็นทนายความมี  ชื่อว่า นายสมหมาย ภักห์ดีสวัสดิ์ และ แม่ของเธอ นาง มลจันทร์ ภักห์ดีสวัสดิ์  แม่ของเธอเป็นแม่ค้าขายขนมที่ตลาดครอบครัวของแพรวเป็นครอบครัวเล็กๆที่เต็มไปด้วยความสุข พ่อของแพรวอยากให้เธอไปเรียนด้านกฎหมายหลังจากที่เธออายุครบ16ปี   แต่เธอกลับไม่ชอบด้านกฎหมาย เพราะเธอชอบทางด้านนาฏศิลป์ไทยมากกว่า พ่อแม่ของแพรวใช้คติที่ว่า ลูกชอบพ่อกับแม่ก็ชอบ และแพรวมีพรสวรรค์ในการรำไทยเธอรำสวยมากเพราะเวลาที่เธอรำเธอตั้งใจในการรำและมีความศรัธธาในตัวครูผู้สอน แพรวเป็นหญิงไทยที่สวยมากและยังรำสวยอีกจึงมีหนุ่มๆมากมายเข้ามาจีบเธอเพราะเธอสวยไปหมดทั้งน่าตา กิริยา วาจา สมเป็นกุลสตรีของไทย

เธอทำให้ พ่อแม่ ครูอาจารย์ ภูมิใจมาตลอด ณ เย็นวันหนึ่ง แพรวกำลังซ้อมรำเพื่อนของเธอก็เข้ามาชวนเธอไปเที่ยวงานวัด เพื่อนของแพรวมีชื่อว่า มะลิ กับ  จำปา  พวกเธอสนิทกันและไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆพวกเขาจึงพากันไปเที่ยวงานวัด ส่วนคุณหญิง ลำเจียด อยากให้ เอววี่  ซึมซับความเป็นไทย จึงให้พี่เลี้ยง พาไปเที่ยวงานวัด พี่เลี้ยงมีชื่อว่า ปิ่น กับ บัว   เอววี่ ปิ่น บัว ตื่นเต้นมากที่จะได้ออกจากวังมาเที่ยวงานวัด ในขณะที่เดิน พี่เลี้ยงต่างหลงใหล ชายหนุ่มที่เข้ามาจีบ จึงลืม เอววี่ และพัดหลงกัน

ส่วนแพรว พ่อของเธอไม่ให้กลับบ้าน ค่ำ จึงขอ มะลิ กับ จำปา กลับก่อน  เอววี่ ไม่รู้ว่าตัวเองเดินไปไหน และอยู่ที่ไหนของพระนคร เธอกลัวมากๆและน้ำตาซึมเบาๆและเธอเป็นสาวลูกครึ่งที่มีน่าตา มีเสน่ห์ ทุกครั้งที่เดินผ่านเธอและใครที่ได้มองเธอจะไม่ยอมละสายตาเลยที่เดียว เธอมองหน้ามองหลังโดยไม่ได้ดูทางจึงเดินไปชนกับแพรวเต็มๆ เอววี่ ไม่ป็นอะไร ส่วน แพรวมีเลือดไหลออกจากหัวเข่าเล็กน้อย เอววี่ รีบขอโทษ และพูดว่า เป็นอะไรมากมั้ยค่ะ แพรวตอบ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกคุณล่ะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เอววี่ตอบ ฉันไม่เป็นอะไรและเธอมองไปเห็นเลือดของแพรวที่กำลังไหลออกมาเธอจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าสีส้มอ่อน ปักชื่อด้วยคำว่า เอววี่ เช็ดลงที่หัวเข่าของแพรวเบาๆแล้วพูดว่าขอโทษค่ะๆซ้ำๆ แพรวหัวเราะเบาๆที่ฝรั่งพูดคำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา เอววี่หน้าแดง ที่จู่ๆหญิงคนนี้ก็หัวเราะแล้วแพรวก็พูดว่านี้ๆๆๆพอแล้วฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แล้วเอามือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือเอววี่แล้วพูดว่า เดี๋ยวฉันซักคืน ขอบคุณนะที่ซับเลือดให้

 เอววี่ พยักหน้า แล้วแพรวก็ถามต่อ นี้เธอจะไปไหนหรอ เอววี่ตอบ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันฉันพัดหลงกับพี่เลี้ยง ไม่นานฝนก็เริ่มตกแพรวจึงจับมือเอววี่แล้ววิ่งไปหลบฝนที่บ้านของเธอ พ่อแม่ ของแพรวตกใจมากที่ที่ลูกพาฝรั่งเข้ามาบ้านพ่อของแพรวจึงคุยเอววี่ เป็น ภาษา ฝรั่งคุยกันไปคุยกันมาจนได้เรื่องว่า เธอชื่ออะไร แพรวถามพ่อว่าพ่อคุยอะไรกันหรือ พ่อของแพรวตอบ เขาบอกว่าเขาชื่อ เอววี่  พึ่งมาอยู่ประเทศไทย เขาเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งเศษ  แล้วเขาพูดภาษาไทยบางคำแต่ฟังรู้เรื่อง

แม่ของแพรวพูดขึ้นว่างั้งคืนนี้ เอววี่ไปนอนกลับแพรวนะ พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน ขณะที่ทั้งคู่กำลังนอนแพรวจึงถามเอววี่ว่า นี้เอววี่ บ้านเธออยู่ไหนหรอ เดี๋ยวฉันจะไปส่ง เอววี่กลัวแพรวจะทำตัวไม่ถูกถ้ารู้ว่าเธอคือหมอมหลวง จึงบอกไปว่า บ้านฉันอยู่แถวนี้แหละ แพรวจึงพูดว่า อ่อ และทั้งคู่ก็คุยไปเรื่อยๆจนทั้งคู่สนิทกันในเวลาอันรวดเร็วเพราะแพรวคือเพื่อนแรกที่มาอยู่ที่ประเทศไทย ขณะที่คุยกัน เอววี่ก็หลับไปแบบไม่รู้ตัวจึงปล่อยแพรวพูดคนเดียวพอแพรวเริ่มรู้สึกเงียบแปลกๆจึงมองดูเอววี่วินาทีที่มองเธอตกหลุมเสน่ห์ของเธอเต็มๆเธอพูดกับตัวเองทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆกับเธอนะเอววี่  

เธอนอนมองน่าเอววี่ทั้งคืน และหลับเอาตอนรุ่งสาง พอเอววี่ ตื่นขึ้นมากำลังจะปลุกแพรว เธอมองใบหน้าของแพรวแล้วพูดว่า แพรวเธอสวยจัง แล้วเอววี่ ก็นอนมองน่าแพรวจนแพรวตื่น ความรู้สึกเหมือนทั้งคู่รู้สึกมีใจต่อกัน ขณะที่แพรวกำลังจะไปส่งเอววี่แพรวรู้สึกไม่อยากให้เอววี่ไปไหน เธอรู้สึกเหมือนว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก และเอววี่รู้สึกต้องจากแพรวไปและไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกมั้ยและแล้วรถม้าก็วิ่งเข้ามามารับเอววี่ไป ก่อนที่เอววี่จะขึ้นรถม้าเธอกระซิบข้างๆหูแพรวว่าไปล่ะนะแพรว แพรวใจสั้น แล้วพูดขึ้นว่าเราอยู่ด้วยกันแค่คืนเดียวแต่ทำไม่ฉันรู้สึกกับเธอได้มากขนาดนี้ และทุกอย่างก็กลับไปเหมือนเดิม แพรวก็ซ้อมรำตามปกติ แล้วครูก็เข้ามาคุยกับแพรวแล้วพูดว่าแพรวเตรียมตัวนะพรุ่งนี้ครูจะพาเธอไปรำที่วัง

แพรวดีใจสุดๆที่จะได้เข้าไปรำในวังเธอจึงตั้งใจซ้อมมากเพราะวังไม่มีใครได้เข้าไปได้ง่ายๆเธอจึงตั้งน่าตั้งตารอวันพรุ่งนี้และแล้ววันพรุ่งก็มาถึงแพรวรำเต็มที่มากๆขณะที่เธอรำที่มองไปเห็นเอววี่นั่งข้างๆคุณหญิงลำเจียด แล้วเอววี่ก็ส่งยิ้มมาให้แพรว  แล้วแพรวก็ส่งยิ้มกลับ พอรำเสร็จคุณหญิงให้เอววี่เอารางวัลไปมอบให้นางรำทุกคนเอววี่เอารางวัลไปให้แพรวและพูดว่าเธอสวยมากนะแพรวเขินจนน่าแดงแล้วพูดว่าบ้าแล้วก็เดินจากเอววี่ไปขณะที่แพรวกำลังล้างน่าเธอพูดกับกระจกว่าทำไมเราต้องเขินด้วยเพราะคนอื่นๆก็ชมเราเหมือนกันแล้วเธอก็ยิ้มให้กับกระจกแล้วคุณหญิงลำเจียด ก็ไปคุยกับครูและวารให้ครูสอนมารยาทไทยให้ เอววี่ เพราะตัวเองแก่มากแล้วครูจึงรับปากและพูดว่าค่ะจะดูแลอย่างดีเลยค่ะคุณหญิงไม่ต้องเป็นห่วงแล้วคุณลำเจียดให้เอววี่ไปเก็บของไปอยู่กับครูเป็นเวลา3เดือน และทั้งคู่ก็เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้นและรักของเธอเริ่มเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเธอสนิทกันมากถ้าคนข้างนอกไม่รู้จักแพรวก็คงคิดว่าเป็นคู่สามีภรรยากันแล้ว และแล้วเอววี่ก็มาอยู่ครบ3เดือนแล้วเธอก็เข้าไปอยู่ในวังเหมือนเดิมและทุกๆคืนเอววี่จะหนีมานอนกับแพรวและบางคืนแพรวก็หนีขึ้นไปนอนกับเอววี่ในวังหลวงและไม่นานแพรวก็ถูกพ่อจับได้ว่าเขากับเอววี่คิดเกินไปมากกว่าเพื่อนแล้วเอววี่ก็ถูกคุณหญิงลำเจียดจับได้  แล้วได้พูดกับเอววี่ว่า หลานก็รู้ว่าความรักของหลานมันเป็นไปไม่ได้ มีที่ไหน ผู้หญิงรักกันหลานแค่รู้สึกขาดเพื่อนแค่นั้นเอง เอววี่พูด แต่เอววี่รักแพรวจริงๆนะค่ะและเอววี่หมั้นใจว่าเอววี่รักแพรวจริงๆไม่ใช้แค่ขาดเพื่อน

จากนั้นคุณหญิงลำเจียดจึงเรียกแพรวเข้าพบแล้วก็พูดว่า ความรักของเธอกับหลานฉันมันเป็นไปไม่ได้เธอก็รู้นิ ถ้าเธอรักหลานฉันจริงๆเธอก็อย่ามายุ่งกับหลานฉันอีกถ้าเธอยังอยากเห็นหลานฉันมีความสุข แพรวน้ำตาซึมพูดกลับไปว่าค่ะ จากนั้นแพรวก็ห่างจากเอววี่  ทุกครั้งที่เอววี่แอบมาแพรวแพรวก็จะพูดจาอารมณ์ร้อนๆใส่ทั้งๆที่มันตรงข้ามกลับใจแต่ก็ต้องหักห้ามใจ เอววี่เสียใจมากที่แพรวเปลี่ยนไปและก็ร้องไห้และก็นอนไปคิดไปแล้วนึกขึ้นว่าแล้วทำไมความรักที่ฝันใฝ่ต้องมาทำร้ายใจเจ็บปวดถึงเพียงนี้แล้วเอววี่ก็คิดขึ้นได้ว่าเป็นเพราะคุณย่าแน่ๆเอววี่จึงรีบไปหาแพรวเธอไปยืนที่หน้าบ้านแพรวเรียกแพรวเป็นร้อยๆครั้งแต่แพรวก็เงียบที่แพรวเงียบก็เพราะว่าตระนึกถึงคำพูดของคุณหญิงแล้วฝนก็ลงมาอย่างนักเอววี่ยืนตากฝนแล้วพูดว่ารักแพรวนะไม่ว่าแพรวจะคิดยังไงเอววี่ก็รักแพรวเหมือนเดิมจนแพรวทนไมไหวที่ต้องทนเห็นคนรักยืนตากฝนจึงวิ่งลงมาจากบ้านแล้ววิ่งเข้าไปกอดเอววี่ทันที

ทั้งคู่ต่างสะอื้นแล้วแพรวพูดว่าที่แพรวทำไปเพราะแพรวรักเอววี่มากนะแพรวจึงพาเอววี่ไปส่งที่วังและก่อนที่ทั้งคู่จะจากกันทั้งคู่สัญญาว่าจะหนีไปด้วยกันและคุณหญิงกำลังจะปิดหน้าต่างจึงได้ยินพอดีและพูดว่าพวกเธออยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ยคุณย่าโมโหมากจึงคิดที่จะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมจึงโทรไปหาพ่อและแม่ของเอววี่และเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พ่อแม่เธอฟังพ่อของเอววี่รับไม่ได้ที่ลูกสาวชอบผู้หญิงด้วยกันจึงหาสามีให้กับลูกสาวและเขาได้รู้จักลูกชายของเพื่อนเขาที่เคยมาเล่นกับเอววี่บ่อยๆเขาชื่อ เจมส์ เจมส์เป็นคนนิสัยดีมากเขาเป็นคนสุภาพมากๆ

สมคำที่ว่าเป็นผู้ดีเจมส์เขาแอบชอบเอววี่ตั้งแต่เขาอายุ9ขวบและเขาดีใจที่พ่อของเอววี่จะให้เขาแต่งงานกับเอววี่พอเอววี่รู้ว่าพ่อของเขาจะให้แต่งงานกับเจมส์เอววี่ถึงกับเข่าอ่อนทันทีส่วนแพรวในขณะที่ซ้อมรำอยู่อยู่ๆคุณหญิงก็เดินเข้ามาและบอกว่าหลานฉันกำลังจะแต่งงานแพรวถึงกับน้ำตาตกในส่วนเอววี่ได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องในขณะที่เธอกำลังจะหนีแม่และพ่อของเอววี่ก็บินมาถึงและเข้ามาในบ้านแล้วพูดว่าพ่อกับแม่เลี้ยงลูกมาตั้งแต่เล็กจนโตอยากได้อะไรก็ซื้อให้ทำให้พ่อกับแม่ได้มั้ยลูกแตเอววี่ก็ดื้อพูดกลับไปว่าไม่พ่อกับแม่ไม่เข้าใจแล้วเอววี่ก็เงียบสิ่งเดียวที่พ่อและแม่เอววี่ทำได้คือต้องไปเจอกับแพรวจึงไปหาแพรวและแม่ของเอววี่พูดว่าแพรวจ๋าน้ามีลูกสาวคนเดียวน้าอยากให้เขามีอนาคตที่ดีอยากให้เขาสุขสบายไม่อยากให้เขาต้องมาลำบากแล้วก็จับมือแพรวแล้วก็ร้องไห้

แพรวเห็นแม่เอววี่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแพรวเห็นถึงความรักที่แม่มีให้กัลลูกเธอสงสารแม่ของเอววี่มากและเธอจึงยอมตัดใจยอมเก็บทุกความรู้สึกไว้ในใจครอบครัวของแพรวย้ายไปอยู่ที่ชลบุรีส่วนเอววี่รู้ข่าวว่าแพรวย้ายไปอยู่ที่อื่นเธอเสียใจมาและเธอรอวันที่แพรวจะกลับมาหาเธอแต่ทุกอย่างก็เงียบทั้ง2ไม่ได้เจอหน้ากันนาน2ปีแต่เอววี่ยังรู้สึกเหมือนเดินกับแพรวทุกๆคืนเอววี่จะมองออกมาจากหน้าและมองพระจันทร์และจะคิดถึงแพรวทุกครั้งที่มองส่วนแพรวก็จะมองพระจันทร์ทุกครั้งที่คิดถึงเอววี่และเอววี่รู้สึกว่าเหมือนเธอจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วจึงตัดสินใจแต่งงานกับเจมส์ เจมส์ ดีใจมากที่เอววี่ยอมตั้งงานกับเธอและบินมาประเทศไทยทันทีที่รู้ข่าวแต่เอววี่บอกเจมส์ว่าจะไม่ให้เจมส์เข้าใกล้จนกว่าจะถึงวันแต่งงาน

เพราะมันเป็นธรรมเนียมของครอบครัวเธอและเจมส์ก็พูดว่าokผมจะไม่ยุ่งกับคุณจนกว่าจะถึงวันของเราเอววี่เห็นความสุภาพและความอดทนที่เจมส์รอเธอนานพอสมควรและเริ่มรู้สึกดีกับเจมส์และเอววี่ก็ยอมเปิดใจให้กับเจมส์เต็มๆและทั้งคู่ก็รักมากส่วนแพรวครอบครัวเธอมีปัญหามากเกี่ยวกับการเงินพ่อของเธอจึงไปยืมเงินนายฝรั่งซึ่งเป็นเจ้านายและเจ้านายก็คือพ่อของเจมส์แล้วครอบครัวของแพรวไม่มีเงินจ่ายเธอจึงยอมส่งลูกสาวไปเป็นคนรับใช้ให้ฝรั่งและพ่อของเจมส์ก็รับเธอมาและพาไปพบลูกชาย

และบอกว่านี้นะนายของเธอแพรวทำงานอย่างซื่อสัตย์และเธอไม่เคยคิดที่จะหนีหรืออกตัญญูสักครั้งเลยครอบครัวของเจมส์จึงชอบเธอมากและเอ็นดูเธอและไว้วางใจเจมส์เดินเข้าไปหาแพรวและพูดว่าแพรวฉันจะให้เธอไปดูและเจ้าสาวของฉันเธอจะไปกับฉันมั้ยแพรวตอบค่ะและเจมส์ก็ยิ้มให้ส่วนคุณหญิงลำเจียดเธอให้หลวงพ่อดูเลิกให้และกำหนดแต่งคือวันที่2เดือน2ซึ่งเหลืออีก2อาทิตย์จะมาถึงส่วนสถานที่แต่งงานคือฝรั่งเศสที่บ้านเกิดของเจมส์และเอววี่ครอบครัวของเจมส์จึงบินกลับประเทศไปก่อนและได้พาแพรวไปด้วยส่วนเอววี่เธอบินตามไปทีหลังเอววี่เดินไปที่เธอเจอแพรวครั้งแรกและพูดฉันคงไม่ได้เจอเธออีกแล้วนะลาก่อน….

ก่อนวันแต่งหนึ่งวันเจมส์ส่งคนมาบอกเอววี่ว่าจะมีผู้หญิงไทยมาดูแลเธอและแต่งตัวให้เธอและเจมส์ก็ส่งแพรวมาแพรวเดินเข้ามาข้างหลังเอววี่แล้วแพรวก็ก้มหน้าพูดว่าดิฉันคือคนที่จะมาดูแลคุณหนูคือคนที่คุณเจมส์ส่งมาค่ะเอววี่รู้สึกเสียงคุ้นๆจึงรีบหันมาทันทีส่วนแพรวก็เงยน่าขึ้นมาพอดีทั้งสองตกใจมากและเอววี่พูดว่าใช่เธอจริงๆด้วยแพรวแล้วเอววี่ก็เดินเข้าไปกอดและพูดว่าฉันคิดถึงเธอมากนะรู้มั้ยแพรวควบคุมสติและพูดว่าคุณหนูค่ะแต่งตัวเถอะมันสายแล้วแพรวก็แต่งตัวให้เอววี่ส่วนเอววี่ทั้งร้องไห้และแต่งตัวไปด้วยในขณะที่แต่งหน้าแพรวเอื้มมือไปเช็ดน้ำตาให้เอววี่และพูดว่าอย่าร้องซิค่ะเดี๋ยวเจ้าสาวคุณเจมส์จะไม่สวยยิ่งพูดถึงคุณเจมส์เอววี่ร้องไห้ทั้งคู่จึงกลั้นใจแต่งน่าแต่งตัวจนเสร็จ

พอแต่งตัวเสร็จแพรวก็หันหลังกำลังจะกลับเอววี่วิ่งเข้าไปกอดแพรวอย่างแรงแล้วพูดว่าอย่าพึ่งกลับซิฉันยังไม่ให้เธอไปน้ำตาคอลกันทั้งคู่เพราะทั้งคู่ต่างมีความรู้สึกเดี๋ยวกันและก็มีคนรับใช้วิ่งเข้ามาเห็นตกใจมากที่ทั้งคู่กอดกันจึงนำเรื่องไปฟ้องพ่อกับแม่เอววี่พ่อแม่ของเอววี่จึงเร่งเวลาต่งงานให้เร็วมากขึ้นส่วนเอววี่และแพรวก็บอกลากันและเอววี่ก็พูดว่าฟ้าอาจพรากให้เราจากกันแต่ไม่มีวันพรากเธอนั้นจากใจฉันได้แพรวพูดกลับไปว่าฉันนั้นก็รู้สึกดีไม่แพ้เธอเลยแต่ฟ้ากำหนดมาแล้วว่าฉันนั้นไม่คู่ควรกับเธอเลยเธอเองก็มีคนรักอยู่แล้วทันทีที่แพรวพูดแล้วมือของเอววี่ก็อ่อนแล้วจับมือแพรวแล้วพูดว่าเธอรู้มั้ยว่าหัวใจของฉันตอนนี้มันสับสนมากเหลือเกินจากนั้นคนรับใช้เข้ามาแล้วถึงเวลาแล้วค่ะคุณหนูเอววี่แพรวหันหลังและเดินออกจากประตู้มือของทั้งคู่ก็ค่อยๆออกจากกันพอถึงหน้างานพ่อของเจมส์ได้ให้แพรวไปนั่งข้างๆพ่อของเธอ

พอถึงเวลาคนนำงานพูดได้ให้เจมส์และเอววี่มายืนตรงกลางแล้วถามเจมส์ว่าคุณเจมส์คุณจะรับคุณเอววี่เป็นภรรยาหรือไม่เจมส์ยิ้มรับตอบรับครับและถามเอววี่ต่อว่าคุณเอววี่คุณจะรับคุณเจมส์เป็นสามีหรือไม่เอววี่มองมาหาแพรวแล้วน้ำตาก็ไหลทั้งจองตากันบงบอกถึงความอาลัย…..ใจที่มีต่อกันและรำลาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเอววี่ก็ตอบว่ารับค่ะแพรวถึงกับสะอื้นส่วนเอววี่ก็สะอื้นไม่ต่างกันและงานก็จบไปได้ด้วยดีส่วนแพรวก็ทำงานเป็นคนรับใช้ให้เจมส์และเอววี่

  เอววี่ทนเห็นแพรวที่ต้องมาเป็นคนใช้ไม่ได้เพราะยิ่งเห็นยิ่งรักยิ่งสงสารยิ่งทรมารใจและเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นแพรวจึงขอให้เจมส์ส่งเธอกลับบ้านให้เธอไปอยู่กับพ่อและแม่ของเธอเจมส์ทำตามที่เอววี่บอกและส่งแพรวกลับบ้านแพรวยังเก็บผ้าเช็ดหน้าของเอววี่ไว้ติดตัวเสมอแล้วทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยสิ่งเดี๋ยวที่ทำได้คือความคิดถึง(คำที่ฝั้งใจทั้งคู่คือแม้ว่าเราจะไม่ได้รักกันเหมือนคนอื่นๆแต่เธอจะอยู่ในใจฉันเสมอไป)