เมื่อโดนลวนลามบนเครื่องบิน นั่งเครื่องกลับจากลอนดอนมาโตเกียว

สวัสดีค่ะ สิงห์ใต้เงาจันทร์ค่ะ
เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา สิงห์ฯ นั่งเครื่องกลับจากลอนดอนมาโตเกียว โดยสายการบินของประเทศญี่ปุ่นคือ ANA ขอเอ่ยชื่อเพราะเดี๋ยวจะขอชมค่ะ

หลาย ๆ ท่านน่าจะทราบประเทศญี่ปุ่นนอกจากจะดังเรื่องของกิน ซากุระ อนิเม ที่ท่องเที่ยว ความสุภาพ ฯลฯ แล้วที่นั่นยังมีด้านมืดที่เจอกันอยู่บ่อย ๆ บนรถไฟยามเช้ายามเย็น นั่นก็คือ "คนโรคจิต" (ภาษาญี่ปุ่นเรียก ฉิคัง 痴漢)

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นที่ผ่านมาด้วยความเป็นคนอวบอ้วนเป็นทุนเดิมหรืออย่างไร เจอแต่"สตอลเกอร์" (stalker ストーカー หรือ โรคจิตชอบตาม) มาตลอด ถึงขนาดเคยไปแจ้งตำรวจมาแล้ว และเรียกได้ว่า รอดปลอดภัยจากโรคจิตประเภทลวนลามหรือ "ฉิคัง" มาโดยตลอด 9 ปีที่อยู่ญี่ปุ่นมา

จนกระทั่งไฟลท์นี้ บินออกมาจากลอนดอนประมาณทุ่มกว่าๆ ใช้เวลาทำการบิน 11 ชม.นิดๆ แน่นอนกินข้าวแล้วก็ต้อง "นอน" ใช่ไหมคะ

ขออธิบายคร่าว ๆ เพื่อให้เห็นภาพเรื่องแผนที่นั่งบนเครื่องเป็นแบบ 3-4-3 ค่ะ จขกท ชอบนั่งติดทางเดิน (เข้าห้องน้ำง่าย) ส่วนตาโรคจิตอยู่ข้าง ๆ ค่ะ ข้างซ้ายของลุงเป็นพี่ฝรั่งบึ้กๆ โปรดดูภาพประกอบ

แผนผัง

ตาลุงเป็นชายชาวญี่ปุ่นอายุประมาณ 55-65 ปี ใส่เสื้อผ้าดูปรกติไม่ได้ดูซกมกอะไร (จริง ๆ หลังเกิดเหตุถ่ายวีดีโอหน้าไว้ได้ด้วย แต่เอามาลงไม่ได้ค่ะ ผิดพรบ คอม ญี่ปุ่น)

เหตุการณ์ตามลำดับ

1. ทานข้าวเย็น ยังไม่มีอะไร
2. ดูหนัง ยังตื่นอยู่ค่ะนั่งดูจอมโจรคิดส์แต่รู้สึกได้ว่าตาลุงพยายามจะเอาขาเอาแขนมาเบียด จนรู้สึกร้อน ตอนแรกคิดว่าที่นั่งแคบ แต่ไฟลท์นี้เครื่องใหม่ค่อนข้างกว้างค่ะ เราก็นึกว่าเป็นพวกชอบกินที่ เลยแอบดันกลับไปนิดนึง แต่เจ้าตัวก็ถอยไป 3 มิล เลยคิดว่าช่างแ..... คนอะไรที่ทางซ้ายก็มีตั้งเยอะไม่ไป หรือไม่อยากเบียดกับฝรั่งสูงล่ำ

(ภายในเครื่องบินไฟให้ทุกคนหลับ)

3. เริ่มง่วงค่ะ หลับไปตอนไหนไม่รู้ หูฟังยังคาหู รู้ตัวอีกทีคือ นิ้วมือทั้งห้า หรือมือส่วนบนของอีตาลุงมาอยู่บนขาเรียบร้อย!!!! เฮ้ยยยยยยย คือแบบตกใจมาก แต่ก็นึกว่าลุงนอนละเมอ และมันก็หมิ่นเหม่ระหว่างจงใจกับบังเอิญมาก เลยขยับตัวแรงๆ แกก็ล่าถอยไป
4. หลับตานอนต่อ เนื่องจากวันนั้นเที่ยวพิพิธภัณฑ์อย่างเหนื่อย รู้ตัวอีกทีรู้สึกถึงไอร้อนของร่างกายคน ขาลุงมือลุง แ....งเบียดมาอีกละ ในใจก็แบบ ลุงงงงงง กินที่คนอื่น ทางนู้นมีตั้งเยอะทำไมไม่ไปปปปป สักแป๊ปก็รู้สึกเหมือนมีคนมาแตะขา เอ้า มือลุงมาอีกละ เราก็ขยับตัวอย่างแรงอีก พร้อมมองหน้าลุงค้อนๆ แบบไรของลุงอะ ลุงก็ล่าถอยไปทางพี่ฝรั่งบึ้กที่นอนคลุมโปงลงกับโต๊ะ

5. ด้วยความโกรธและไม่แน่ใจบวกความง่วงมหาศาล แต่เริ่มรู้สึกว่าลุงจงใจ 60% เลยเอาหมอนรองคอที่เอามาเอง ปล่อยลมหน่อยนึง แล้วกั้นระหว่างเราและลุงเลยค่ะ พลางส่งสายตาพิฆาตไปด้วย!!!! ราวกับจะได้ผล ลุงล่าถอยหันไปทางพี่บึ้กอย่างเห็นได้ชัด หันซ้ายไปเลย โอ้ เราจะได้นอนอย่างเป็นสุขสินะ.... พอตื่นมาหมอนที่ตั้งอยู่มันล้ม!!!! แล้วนิ้วมือทั้งห้าของลุงตอนนี้มาอยู่บนแขนของเรา!!!! ไม่พอตอนสะดุ้งตื่นนี่คือ รู้สึกว่ามีคนมา "ไล้" แบบปูไต่ อี๋ พิมพ์แล้วยังนึกแขยงเลยค่ะ(￣･_______･￣)
6. คราวนี้โกรธมาก อีตาลุงโรคจิตแน่ๆ เลยตัดสินใจลองทดสอบดู แกล้งนอนไปทางขวาสุด หันหน้าเข้าหาทางเดินครึ่งตัว แบบว่า เมิงกล้ามา ชั้นก็กล้าบอกว่าเมิงเป็นโรคจิต

ปรากฎ 10 นาทีแรก เงียบสนิทค่ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....เราก็แบบ..... เอ๊ะหรือเราคิดมากไป???

ก็เลยเตรียมตัวนอนอีกครั้ง พอกำลังเคลิ้มๆ คราวนี้สัมผัส "ปูไต่" ที่แขนกลับมาชัดมากกกก รีบลืมตาตื่นขึ้นมาคือ มือลุงไล้แขนเราอยู่!!!! ไม่เท่านั้น สายตาลุงยังหยาดเยิ้มหรือหื่นกามไม่รู้มองไม่เห็น (เครื่องบินมันมืด) รู้แต่ว่ามันมองเขม็งมาทางเราแน่นอน!!!!

ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงแล้วค่ะ ลุกเลยสิค่ะ วิ่งไปหลังเครื่อง คุยกับแอร์ฯญี่ปุ่นบอกว่าโดนฉิคัง (โรคจิตชอบลวนลาม) ค่ะ

แอร์ฯ ANA คือดีมากค่ะ แกรีบวิ่งไปปรึกษากับเพื่อนแอร์ฯ ทันทีแล้วสองคนก็รีบวิ่งไปเช็ค พลางบอกว่าดื่มเครื่องดื่มร้อน ๆ ไหมคะ ซึ่งตอนนั้นขอเป็นนมสดเย็น ๆ แทน เพราะแค่นั้นเล่าเสร็จ น้ำตามันไหลเจ้าค่ะ!!!! ถ้าดื่มน้ำร้อนตอนนี้คือ จขกทปล่อยโฮแน่ๆ

คือมันไม่ได้ร้องแบบเสียใจนะคะ มันแขยงค่ะ ขยะแขยง รังเกียจเป็นที่สุด ความรู้สึกที่แขนที่ขามันยังเหลืออยู่ อยากไปอาบน้ำมากๆ (โชคดีที่ผ่านเสื้อบาง ๆ กับถุงน่องเลยยังทนไหว)

เคยคิดและพูดมาตลอดนะคะเวลาเพื่อนมาเล่าให้ฟังว่าเจอโรคจิตบนรถไฟ
ทำไมไม่ต่อยมัน!? ตบมัน!?
ทำไมไม่กรี๊ดดัง ๆ !!!?
บีบไข่มันสิ ผ่าหมากมันเลย!!!!!
ไปหาตำรวจดิ เอามันเข้าซังเตเลย!!!

แต่พอมาเจอกับตัว รู้เลยค่ะ มันอึ้ง มันขยะแขยงเกินกว่าที่จะไปทำอะไรได้
รู้อย่างเดียวอยากออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

หลังจากนั้นพี่แอร์ฯ ก็เดินมาบอกว่ามีที่นั่งตรงกลาง ห่างจากที่เกิดเหตุไปแค่แถวเดียว แต่เป็นแนวแทยง (ไฟลท์นั้นเต็มทุกที่ยกเว้นที่นั่นที่เดียวจริง ๆ ค่ะ)

เค้าจะพาเราเดินไป เราบอกขอเดินอ้อมได้ไหมไม่อยากเจอหน้ามัน พี่แอร์ฯ ก็แสนดี พาเดินอ้อมไปทางบิซิเนสก่อน แล้วเจ้าตัวก็บอกว่า

"เดินเข้าไปเงียบ ๆ เลยนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะเอาตัวบังให้"

คือพี่แอร์ฯ หรือน้องแอร์ฯ ไม่แน่ใจ ขอเรียกพี่ละกันด้วยความประเสริฐจริง ๆ ค่ะ

สุดท้ายเราก็หนีเข้าไปได้ตามรูป (ที่นั่งแทยงขวาบน) และที่นั่งมันกว้างมากค่ะ ตัวใหญ่ ๆ อย่างเรานั่งสบายไม่ต้องเบียดใคร.......(♯｀∧´)

พอไฟเปิด อีตาลุงก็รู้ตัวว่าเรามานั่งข้างหน้า คงเห็นแอร์เดินมาคุยกับเราเรื่องจะแจ้งความไหม (เสียงเบามากไม่น่าจะได้ยินเนื้อความ) ลุงก็หันรีหันขวาง มองมาทางเราทีแอร์ฯ ที

ลุงรู้จักคำว่า "พิรุธ" ไหมค้าาาาาาา

ตอนแรกคิดว่าจะแจ้งความ แต่คุยกับพี่แอร์ฯ แล้วว่าตอนเกิดเหตุ เราเห็นคนเดียว ไม่มีพยาน โอกาสลุงรอดสูงมาก เสียเวลาอีก 2-3 ชม. และวันนั้นก็เหนื่อยมากแล้ว ความขยะแขยงทำให้อยากรีบลงเครื่องกลับบ้านไปอาบน้ำ

ปรกติเป็นคนสู้คนนะคะ แต่วันนั้นไม่รู้ทำไมถึงอ่อนแอเหลือเกิน รู้สึกผิดหวังกับตัวเองมาก ๆ เลยค่ะ

แต่อย่างน้อยตอนลุกจากที่นั่งก็ขอถ่ายวีดีโอหน้าอีตาลุงเอาไว้จำใส่ใจ ถ้าเห็นอยู่ใกล้ๆ ครั้งหน้า ขอด่าและขอย้ายที่ก่อนเลยลุงยังคงแอบจ้องหน้าเราเป็นระยะๆ ตลอด

ความดีเลิศของพี่แอร์ฯ ยังไม่หมดค่ะ

ก่อนลงจากเครื่องพี่แอร์ฯ มาถามอีกว่ามันจับกี่ครั้ง? อะไรยังไง? (เค้าคงจะทำรีพอร์ต) จดลงกระดาษใหญ่เลย แล้วก็ถามอีกครั้งว่าจะไม่แจ้งความใช่ไหม? ตอนนั้นคนกำลังจะลงจากเครื่องและอีตาลุงกำลังจะมา

เราตอบไปว่า "ไม่เป็นไรค่ะอยากรีบกลับบ้าน"

พี่แอร์ฯ รีบบอกว่า "งั้นรีบเดินไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเจอคนนั้นอีก" (เอาตัวเข้าขวางทางเดิน แกปกป้องสุดชีวิต)

ส่วนตัวไม่เคยคิดเลยว่าจะมาโดนลวนลามบนเครื่องบิน ตอนนี้สิ่งที่จำได้คือ
"ความแคบ" "ความมืด" และ "ความอึดอัด"

น่าประหลาดไหมคะ ตอนอยู่บนเครื่องเราวิ่งหนีไม่อยากเจอหน้าลุง ถึงกับหนีไปเข้าห้องน้ำไปไกลๆ แต่พอเราลงมาในโถงรับกระเป๋า เรากลับไม่จำเป็นต้องอยู่ห่างจากลุง ส่งสายตาพิฆาตไปได้ แม้จะไม่ได้แจ้งความก็ตามเพราะคิดว่าทำทานให้....ไป

จริง ๆ นับเวลานั่งกับลุงแล้วทั้งหมด 8 ชม. เต็มๆ!!!!! เป็นคนหลับลึกค่ะ เอาจริงๆ โดนจับไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ (￣･_______･￣)

เราไม่ได้เรียนมาค่ะ ไม่ทราบว่านี่เป็นผลทางจิตวิทยาของสถานที่หรือเปล่าที่ทำให้เราหวาดกลัวกว่าปรกติ แต่ก็อยากเตือนทุกท่านที่ขึ้นเครื่องบินทุกคนนะคะว่าให้ระวังด้วย รู้หน้าไม่รู้ใจค่ะ มันมาตอนคุณเผลอหลับ

ถ้าครั้งหน้ามีอีก
1. จะรีบขอแอร์ฯ เปลี่ยนที่ ไม่ทน
2. จะไปแจ้งความค่ะ

มีเพื่อนและเจ้านายแนะนำวิธีอื่นไว้ด้วย
1. เรียกแอร์ฯ มาดู (แต่ต้องยอมเป็นเหยื่อ) - หาพยาน
2. หันไปคุยกับรอบข้างแล้วบอกให้เค้าช่วยดู ในที่นี่คนนั่งตรงข้ามทางเดินเป็นครอบครัวหลับปุ๋ยเหมือนกัน
3. สั่งชาร้อนมา เทตรง......เลย (อันนี้คิดไม่ถึงค่ะ) 5555 แต่เกรงว่าจะได้ข้อหาทำร้ายร่างกายมาแทน.....| ￣∀￣ |

ไว้เป็นอุทาหรณ์นะคะ

สิงห์ใต้เงาจันทร์