[วิจารณ์] Hormones วัยว้าวุ่น 3 : EP13 – เพราะพวกเราคือวัยว้าวุ่น (END)

ในที่สุดฮอร์โมนวัยว้าวุ้น The Final Season ก็เดินทางมาถึงตอนสุดท้ายแล้ว หลังจากสร้างปรากฎการณ์เอาไว้มากมาย เป็นซีรีย์ส่งข้อความไปถึงสังคมเรื่องปัญหาวัยรุ่นได้ดี แต่ตรงใจวัยรุ่นมากที่สุด ในที่สุดก็มาถึงตอนสุดท้ายจริงๆ กันซักที ซึ่งมาตอนนี้ก็เหมือนเป็นตอนที่มาคลายปมทุกอย่างที่เคยถูกผูกไว้ ซึ่งจะคลายออกหมดหรือไม่ เราตามมาดูกัน

ออย

ซีนเริ่มเล่าย้อนกลับไปตั้งแต่ออยกำลังเขียนจดมายลา ซึ่งเนื้อความก็ได้บอกเล่าสาเหตุถึงการเปลี่ยนจากความ “รัก” ไปเป็นความ “เกลียด” ของออยที่มีต่อขนมปัง รวมถึงความรักที่มีต่อเฟิร์ส พร้อมกับขอโทษกับที่ผ่านมาด้วย ซึ่งออยก็บอกว่าอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว ไม่รู้จะสู้หน้าใครยังไง ไม่รู้จะมีโอกาสมีความสุขได้อีกไหม… แต่พอวินาทีที่พูดถึงความสุข ความทรงของออยที่เคยมีความสุขกับครอบครัวตั้งแต่สมัยเด็กก็ลอยขึ้นมา นั่นเองก็เป็นสาเหตุที่ออยไม่อยากตายอีกต่อไปแล้ว

“พอคิดถึงความสุข ในเวลาที่จะจากไปจริงๆ มันก็น่ากลัวมากนะ”

ออย – ขนมปัง

สุดท้ายขนมปังก็ต้องเจ็บปวดจากความรักทีมีต่อเพื่อนสนิท คิดว่าเค้าเป็นเพื่อนสนิทมาตลอด ถูกเกลียดทั้งๆ ที่ยังไม่เข้าเลยว่าตัวเองทำอะไรผิด ออยเองก็ไม่สามารถควบคุมตนเองไม่ให้เกิดความเกลียดต่อขนมปังได้ สุดท้ายทางออกที่ดีต่อทั้ง 2 ก็คือ การอยู่ห่างจากกันดีกว่า เพราะจะได้ไม่มีใครต้องเจ็บอีก ทั้งตัวขนมปัง และตัวออยเองด้วย

“คนบางคนต่อให้อยากเป็นเพื่อนกัน แต่มีความสุขร่วมกันไม่ได้ ก็ไม่มีทางอื่นนะ”

ออย – เฟิร์ส

เพราะออยขอโอกาสกับเฟิร์ส เฟิร์สจึงอยากเริ่มใหม่อีกครั้ง เพราะออยพึ่งผ่านเหตุการณ์มากมากมายมาเฟิร์สจึงเลือกที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างและมาดูแลออยให้เต็มที่ ทั้งเลิกวิ่ง ทั้งเลิกเล่นเกม แต่สำหรับออยแล้วนั่นก็เหมือนเฟิร์สทิ้งความสุข ทิ้งรอยยิ้มของตัวเองเพื่อออย เป็นบ้าเป็นบอก็เพราะเป็นห่วงออย ซึ่งสุดท้ายแล้วเป็นสิ่งที่ออยไม่อยากเห็นเพราะออยรักเฟิร์สจริงๆ ดังนั้นเราเลิกกันเถอะนะ เราจะอยู่ให้ได้…

“เพราะเรารักคนคนนั้นจริงๆ เราถึงอยากเห็นเค้ามีความสุข แม้เค้าจะไม่ได้เป็นของเราก็ตาม”

ดาว – ก้อย

ก้อยยังคงหวั่นวิตกกับเรื่องพ่อ เพราะขนาดมาดูหอร่วมกับดาวก็ยังไม่ได้บอกพ่อเลย แต่ดาวก็ให้ความมั่นใจกับก้อยว่า ถ้าดาวมีความสุขแต่ก้อยต้องทะเลาะกับพ่อดาวก็คงไม่มีความสุขไปด้วย อยู่ไกลก็แค่เจอกันน้อยลง กอดกันน้อยลง แต่ว่เวลาได้เจอก็คิดถึงกันมากขึ้น กอดกันแน่นขึ้น ผ่านอะไรกันมาตั้งมากไม่เลิกกันเพราะอยู่ไกลกันหรอก ดังนั้นให้เลือกอะไรที่ก้อยสบายใจดีกว่า

“ไม่ว่าทางไหนก็จะมีชั้นอยู่ทั้งนั้นแหละ เลิกกลัวได้แล้ว”

ก้อย – พ่อ

เพราะความเป็นห่วงในฐานะคนเป็นพ่อ ที่พ่อเคยเตือนก้อยมาทั้งหมด ก็เพื่อจะต้องการให้ก้อยคิดอย่างรอบคอบ คิดดีดี แต่ยังไงก็ตามสุดท้ายพ่อก็รักก้อยมากพอ ที่จะยอมให้ก้อยเลือกเอง

“พ่อให้ก้อยเลือกเองแล้วกัน”

ขนมปัง – นน

เพราะอยากให้ขนมปังสบายใจ นนจึงเลือกที่จะชวนขนมปังมาร้องเพลงเพื่อสื่อความหมายให้เธอหายเศร้า เพราะทุกครั้งที่เธอมีน้ำตาดั่งฟ้าทลาย… อยากให้เธอได้เจอกับความสดใส… แต่เพราะบรรยากาศเป็นใจ ทั้งคู่จึงเกือบจะจูบกัน แต่จู่ๆ ปังก็เลือกที่จะหนีไป สุดท้ายนนจึงส่งไปขอโอกาสที่จะเป็นเพื่อนอีกครั้ง ซึ่งปังที่คิดมาดีแล้วก็ถามกลับไปว่าจะเป็นแค่เพื่อนกันหรอ พร้อมกับสารภาพว่าจริงๆ รู้สึกดีกับนนมาก แต่ก็กลัวจะเสียนนไป (แบบต้า) แต่ตอนนี้เธอก็เปลี่ยนใจแล้ว จริงๆอาจจะเป็นเพราะส่วนหนึ่งเธอเห็นพี่เต้ยด้วย เลยยิ่งทำให้ทำใจได้ง่ายขึ้น

“มันก็ยากเหมือนกันนะ ที่จะก้าวข้ามแผลครั้งเก่า จนยอมเปิดโอกาสให้ตัวเองอีกครั้ง”

พละ – ส้มส้ม

ในที่สุดส้มส้มก็ได้มาเผชิญหน้ากับยายของพละอีกครั้ง ซึ่งหลังจากที่ยาย (แอบ) ดู พละกับส้มส้มก็เข้าใจได้ว่า ส้มส้มไม่ได่มีความรังเกียจพละที่เป็น HIV เลย ยายจึงเลือกที่จะเปิดใจให้กับส้มส้ม ส่วนพละกับส้มส้มก็ตกลงปลงใจเป็นแฟนกัน (แบบแมนๆ) ซักที

“พอมีใครซักคนที่เข้าใจความต่างของเรา จับมือไปด้วยกัน ทุกอย่างมันก็ดูง่ายขึ้นนะ”

เภา – โรบอต – มะลิ

เภาที่เริ่มรู้ตัวว่าชอบมะลิก็ถูกฟ้าฝ่า เมื่อโรบอตขอคำปรึกษาเพื่อต้องการจะสารภาพรักกับมะลิในวันปีใหม่ เจ้าตัวไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยตอบส่งๆ ไปว่ากลับไปนัดกับพี่มายด์ไว้แล้ว ซึ่งโรบอตก็บอกไว้ว่า แกก็ควรไปกับคนที่รักสิ ซึ่งสุดท้ายเภาก็เลือกที่จะรัก “ดนตรี” และปล่อยให้โรบอตมีความสุขกับมะลิไป (แมนจริงๆ) รวมถึงการตัดใจจากพี่มายด์อย่างจริงจัง สำหรับเภาแล้ว

“มิตรภาพสำคัญกว่าความรักอีกนะ”

เจน – ซัน

สุดท้ายเจนก็ตัดสินใจที่จะกลับไปนิวยอร์ก โดยเธอเลือกจะบอกขนมปัง แต่พอขนมปังถามเรื่องซัน เธอก็ไม่กล้าที่จะพิมพ์บอก สุดท้ายแล้วซันก็นัดเธอออกมาทานข้าว พร้อมบอกว่ารู้แล้วเรื่องที่เธอจะไป ซึ่งเจนก็ให้เหตุผลว่า เรารู้สึกว่าเรารู้สึกไม่เหมาะกับที่นี่ พอไม่เหมาะ ก็เลยไม่มีเหตุที่จะอยู่ต่อ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้อยากที่จะอยู่ต่อ ซึ่งซันก็ถามกลับไปว่า แล้วซันพอที่จะเป็นเหตุผลให้เธออยู่ต่อได้มั๊ย ?? ซึ่งในวันสุดท้ายของการสอบ ซันก็เลือกที่จะเซอรไพรสเจนโดยการเล่นดนตรีพร้อมกับวงโย ซึ่งเธอเคยมีประเด็นมาก่อน สุดท้ายเจนก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และเลือกที่จะบอกบางอย่างกับซันอีกครั้ง ซึ่งก็คงจะเป็น… ?

“เราว่าตอนนี้เรามีเหตุผลที่จะอยู่ต่อไปแล้วล่ะ ก็คือแก”

บอส – ออย

เก็บคู่นี้ไว้สุดท้าย ( กิ๊ดดดดด ) บอสได้มาตามหาออยถึงที่บ้าน พร้อมถามเหตุผลว่าทำไมเธอถึงบล็อกเฟสของบอส ซึ่งออยก็บอกว่าถึงแกจะไม่เห็นเราก็คงไม่เป็นไร แต่สำหรับบอสแล้ว ออยคือเพื่อน ถึงแกจะไม่เห็นว่าเราเป็นพื่อนแก แต่แกก็เป็นเพื่อนเรานะ.. เพราะอยากเห็นว่าแกทำอะไร คิดยังไง ไปทำเจออะไรมาบ้าง และบอสก็อยากพาออยไปเจอแม่ (กิ๊ดดดดดด กัดผ้าเช็ดหน้า) เพราะตัวเค้าเองเป็นคนที่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของคนอื่น จึงอยากให้ออยได้ลองคุยกับแม่เค้าที่เป็นจิตแพทย์ดู พร้อมกับชวนไปกินข้าวที่บ้าน (กิ๊ดดดดด จิกหมอนรัวๆ) นี่อาจจะเป็นเพราะบอสเองรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับออย เพราะออยดูเป็นคนที่เข้าใจบอสมากที่สุด และตัวบอสเองก็เหมือนมองทะลุตัวออยตั้งแต่ยังไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ ทุกคำแนะนำที่ให้ออยไป (แบบบอสๆ) คือความเป็นห่วงล้วนๆ

“สองคนนี้อาจจะ เป็นคู่ที่นิยามคำว่า ‘แตกต่างเหมือน’ กันจริงๆ”

ยอมรับว่าใจหายมากๆ ที่จู่ๆ ก็อวาสานจริงๆ ซะแล้ว ตามกันมายาวนานตั้งแต่ซีซั่น 1 ผูกพันธ์กันมานาน จะไม่มีอีกแล้วหรอเนี่ย ซึ่งในตอนสุดท้ายนี้สำหรับผมเขียนยากมาก เพราะที่ผ่านมาจะเอาประเด็นใดประเด็นหนึ่งของตัวหลักยืนพื้นก่อน แต่ตอนนี้ไม่มีตัวหลักแต่เป็นบทสรุป งั้นเราก็เลยสรุปตามไปซะเลย ฮ่าๆ ก็ถือว่าเคลียร์กันทุกปมแล้วนะ บางคนบอกว่าปลายเปิด แต่ผมมองว่านี่มันมีเมจเสจหรือคำตอบชัดเจนในทุกตัวละครหมดแล้วจริงๆ แทบจะเรียกว่าปลายปิดเลยก็ได้ ไม่มีประเด็นค้างคาแล้วจริงๆ ขนาดปริศนาของ Gen 1 ยังกลับมาตอบให้หมด แม้กระทั่ง ภู – ธีร์ (ช็อคมาตอนธีร์โผล่มา ถถถถถ) ที่เราคงได้คำตอบแล้วว่าสุดท้ายสองคนนี้ก็ได้กัน เอร้ยยยย และต้องขอบอกว่าชอบตอนจบมากๆ ที่พาไล่ไปทุกโลเคชั่นสำคัญๆ ของทุกเหตุการณ์ยอมรับว่าจำได้หมดทุกฉาก ฉากเล็กๆ แต่มาแรงๆ ก็เห็นจะเป็น ห้องสมุด ณ ไผ่สไปรท์ปากจู๋ สวนฉากที่ผมชอบที่สุดในชุดนี้ก็คงเป็นหน้าโรงยิม ที่ขวัญกับวินเคยปะทะฝีปากกันในตอนแรกของซีซั่นหนึ่ง สำหรับผมซีนนี้มีความหมายสุดๆ เลย แถมอีกอันที่ชอบมากคือตอนจบที่มีเด็กเดินออกมาจากห้องน้ำ คือทุกคนก็จะ Flashback กลับไปกันกับฉากสไปรท์ – วิน ซึ่งคงสื่อแบบกลายๆ ว่า ถึงแม่ซีรีย์จะจบ แต่ปัญหาของวัยรุ่นก็ยังมีอยู่ทุกโรงเรียน เพราะทุกคนก็คือ “วัยว้าวุ่น” นั่นเอง

อีกเรื่องเลยคือสำหรับผมแล้ว ต้องขอยอมรับเลยว่าซีซั่นนี้เป็นซีซั่นที่ดีที่สุดสมเกียรติ์ที่จะปิดท้ายจริงๆ ซีซั่นแรกจะออกมาในรูปแบบปัญญหาของตัวเด็กเอง บวกทั้งปัญหาสังคมที่อาจจะดูไกลตัวคนทั่วไปไปซักหน่อย ซีซั่นสองถึงจะมีประเด็นทางเรื่องสังคมอยู่ไม่น้อย แต่ก็ถูกบดบังไปด้วยประเด็นเรื่องความสัมพันธ์ไปหมด แถมบทยังขาดความต่อเนื่องเป็นเนื้อเดียวค่อนข้างกระท่อนกระแท่น แต่ซีซั่นสามนี้จับเอาประเด็นที่อยู่ใกล้ตัวมากกว่าเก่า อาจจะเป็นเพราะเปลี่ยนชุดตัวแสดงด้วย จึงมีการวางคาแร็กเตอร์ใหม่ได้ดีขึ้น อย่างที่ผมเคยเขียนไปในตอนวิจารณ์ตอนแรกๆ สุดเลย ว่าซีซั่นนี้ตัวละครมีอัตราการเข้าใกล้ค่าเฉลี่ยคนธรรมดามากขึ้น มีตัวละครแรงแต่ไม่ร้ายอย่างส้มส้ม เด็กล้นๆ แบบเภา ซึ่งจะเห็นได้ว่าปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นปัญหาในโรงเรียน แต่ก็เป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับชีวิตวัยรุ่น เช่นกีฬาสี งบ เลือกตั้งประธานนักเรียน ที่สุดท้ายก็ได้แฝงนัยยะของการต่อสู้ของพวกหัว “สีเหลี่ยม” อย่างบอสกับ “นักอุดมคติ” อย่างนน ซึ่งเป็นสงครามที่ถึงเราอาจจะไม่เจอในชีวิตวัยเรียน แต่ชีวิตวัยทำงานก็มีโอกาสสูงเหมือนกัน เราจะเลือกเป็นคนแบบนน อย่างเดียวก็ไม่ได้ ยังไงก็ต้องมีบอสผสมอยู่ให้พอดีด้วย และเราก็อย่าเพิ่งเลือกที่จะเกลียดใครเพราะเรามองมาจากด้านเราเหมือนกัน ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง ทุกคนมี “บาดแผล”

สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทีมงานฮอร์โมนทุกคนที่รังสรรค์ซีรีย์สะท้อนปัญหาวัยรุ่นอันคับแก้วขนาดนี้ ไม่รู้จะได้เห็นซีรีย์ดีๆ แบบนี้อีกเมื่อไหร่ ก็หวังแต่ว่าฮอร์โมนจะเป็นตัวอย่างให้หลายๆ คนในเมืองไทยอยากทำซีรีย์ดีๆ ออกมาอีก และก็ขอบขอบคุณบอร์ดพันทิปที่ได้ให้ผมมาวิจารณ์ฮอร์โมนมันทุกตอน ถือว่าเป็นโปรเจคใหญ่โปรเจคหนึ่งของชีวิต เพราะใช้เวลาไปกับมันเยอะมาก อดหลับอดนอนเขียน ฮาาาาา แต่สุดท้ายก็ทำสำเร็จจนได้กับการตั้งเป้าว่าจะเขียนทั้ง 13 ตอนในปีนี้ (เคยคิดจะเขียนตั้งแต่ซีซั่น 2) เหนื่อยแต่ก็มีความสุข ขอบคุณผู้อ่านทุกคนด้วย ทุกครั้งที่มีคนมาอ่านแล้วชอบ ก็รู้สึกดียิ่งกว่าอะไรแล้ว ยิ่งตอนที่มีบางคนหลังไมค์มาว่าเพราะงานที่เราเขียนมันไป Touch เค้าแล้วมันให้กำลังใจเค้าได้ เหมือนชีวิต achieve บางอย่างเลยนะ ไม่ได้เวอร์เลยนะ รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ฮ่าๆ ยังไงถ้ามีโอกาส เห็นอะไรน่าสนใจก็จะจับมาเขียนมาให้อ่านกันอีกเนอะ วีคหน้าเป็นวีคตอนพิเศษฮอร์โมนแล้ว เดี๋ยวก็กระว่าจะตั้งกระทู้ส่งท้าย รวบรวมทุกกระทู้อยู่เหมือนกัน บ่นยาวไปละมั้ง

“งั้นวันนี้สวัสดีครับ :D”