แก่นแท้ความเป็นมาชีวิตหมอหยอง อยากให้อ่าน

แก่นแท้ชีวิตหมอหยอง

คุณที่รักหลายท่านเข้ามาสัมผัส อ่านคำทำนาย แต่ไม่รู้จัก หมอหยอง และตัวตนที่ลึกซึ้ง แก่นแท้ที่แท้จริง บางคนก็งงงวย เพราะว่าไม่ได้อ่านเบื้องลึก ชีวิต ความเป็นมาของ"หมอหยอง"มาก่อน ครั้งนี้จึงอยากให้อ่าน อย่างลึกซึ้ง แล้วจึงจะร่วมสัมผัสคำทำนายของหมอหยองต่อไปครับ

หมอหยอง.....ผู้มีพลังเหนือมนุษย์
โหราศาสตร์ขวัญใจทุกรุ่นทุกวัย ผู้ทำนาย ชะตาด้วยพลังวันเกิด

ร่วมสามสิบปีเต็ม ที่ชื่อเสียงของหมอดูชื่อดัง นาม หมอหยอง หรือ นายสุริยัน (อริยวงศ์โสภณ )สุจริตพลวงศ์เป็นที่รู้จักของคนทุกรุ่นและแทบทุกรุ่ น แม้ทุกวันนี้หากกล่าวถึงวงการนักโหราศาสตร์เมืองไทย ชื่อของหมอหยอง ก็จะติดอยู่ในอันดับต้นๆของการสำรวจทุกครั้ง
คนจดจำได้ ในสไตล์เฉพาะตัว ของหมอหยอง หมอดูยุคไฮเทคคนนี้ได้อย่างแน่นอน
หมอหยอง เกิดที่จังหวัดตรัง เขาเป็นคนที่ 9 ของครอบครัวในจำนวนพี่น้อง 13 คน บิดาประกอบอาชีพ
ค้าขาย ส่วนมารดา ก็ช่วยบิดาทำงาน ท่ามกลางชีวิตที่เกิดมาต้องดิ้นรนและช่วยเหลือซึ่งกั นและกันภายในบ้าน ชีวิตที่ไร้ความฝันและไร้การคาดคะเนว่า วันหนึ่งพระพรหมจะลิขิตให้เขาต้องเป็นหมอดูชื่อดัง ดั่งเช่นทุกวันนี้

ตอนที่เขาจะเกิด คุณแม่เห็นพระอาทิตย์ดวงใหญ่พุ่งเข้าท้อง และเขาก็คลอดออกมา เวลาเที่ยงตรงพอดี จึงได้ชื่อว่า”สุริยัน” อันมีความหมายว่า “พระอาทิตย์”
เมื่อายุ ๗ ขวบ หมอหยอง ต้องออกขายหนังสือพิมพ์เพื่อนำรายได้มาช่วยทางบ้าน และเป็นทุนการศึกษาของตนเอง และวันหนึ่งโชคชะตาก็พลิกชีวิตของเขา จากเด็กขายหนังสือพิมพ์จากเด็กบ้านนอก ให้ต้องเดินทางบนถนนสายดวงดาว เมื่อเขากำลังวิ่งขายหนังสือพิมพ์ รถสามล้อหรือรถตุ๊กตุ๊ก ได้พุ่งเข้าชนร่างเขาอย่างจัง หมอหยองรู้สึกเพียงแต่ว่า เขาถูกเหล็กหนักๆ ซักแท่งหนึ่งกระแทกร่างเขาเท่านั้น แล้วจากนั้นความรู้สึกของเขาก็ดับวูบลงทันที

ในความทรงจำเมื่อเขาฟื้น เมื่อสลบไป 5คืนกับ 6วันเต็มๆ เขาเห็นตัวเอง เดินอยู่ในที่กว้างใหญ่ เสมือนสนามหญ้ากว้างๆ ผู้คนเดินไปข้างหน้า ไม่มีใครพูดคุยกับใคร แม้ว่าเขาพยายามจะเรียก หรือพยายามจะพูดคุยด้วยก็ตาม ดูเหมือนคนเหล่านั้น ต่างไม่สนใจตัวเขา ต่างพากันเดินไปข้างหน้า ครู่ต่อมา
หมอหยองมองเห็นพระสงฆ์องค์หนึ่ง เดินอยู่ข้างหน้าของเขา จิตใต้สำนึกของเขาตอนนั้น บอกตัวเองว่า นั้นคือหลวงปู่ทวด พระเถระผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้คนนับถือกันทั่วประเทศโ ดยเฉพาะคนปักษ์ใต้ ที่เขาคิดเช่นนั้น เพราะว่า ตัวเขาเองก็แขวนเหรียญหลวงปู่ทวด ที่แม่ให้มาแขวนไว้คุ้มครองตัวเอง
หมอหยองตะโกนเรียก “หลวงปู่ หลวงปู่” สุดเสียง ไม่มีเสียงตอบ แต่มีเพียงพระเถระองค์นั้นหยุดเดินและหันหน้ามามองตั วเขา ไม่พูดไม่ขยับริมฝีปาก แต่จิตใต้สำนึกของเขาบอกว่า ท่านให้เดินตามท่านไป ท่านจะพาไป
พาไปไหน...หมอหยองถามตัวเอง แต่ก็ไร้คำตอบ เขาทำได้เพียงแค่เดินตามไปนั้น

เดินผ่านลานกว้างๆ มีแสงสว่างเสมือนตะเกียงเล็กๆ อยู่ข้างหน้า พอใกล้จะถึงแสงสว่างนั้น ข้างหน้ามีศาลาใหญ่ กลิ่นหอมของดอกไม้ นานาชนิดสิ่งกลิ่นกรุ่นหอมเย็นใจเต็มไปทั่ว พระเถระองค์นั้น หยุดแต่ไม่ได้หันหลังมา หมอหยอง หยุดยืนอยู่ข้างหลัง

“อาตมาพาเจ้ามาส่ง ถึงที่ของเจ้าแล้ว...” หลวงปู่องค์นั้น ไมได้ขยับรมฝีปากเหมือนเดิม แต่หูสองข้างของหมอหยอง ได้ยินชัดเจน พอจะถามต่อว่า ส่งถึงที่ไหน เพราะในใจของเขาอยากจะให้พากลับไปส่งบ้าน พระเถระองค์นั้นก็หายไปแล้ว
หมอหยอง เดินขึ้นไปบนศาลา ข้างในนั้นเย็นและเขารู้สึกว่า ไม่เคยเห็นสถานที่นี้มาก่อน ทันใดนั้น เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองด้านบน เขาต้องผงะ เพราะสิ่งที่เขาเห็นก็คือ องค์พระพิฆเนศวร ในตอนนั้นหมอหยองยังไม่รู้จักว่าท่านเป็นเทพ หรือเป็นองค์อะไร จึงตกใจมาก เพราเห็นศีรษะเป็นช้าง