"ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้ใครติดเอดส์"

เรื่องจริงของหญิงบริการทางเพศ

หญิงบริการทางเพศ...ที่จะต้องมาตรวจเลือด และตรวจภายในเพื่อค้นหาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

 

ทุกบ่ายวันพุธ เมื่อครั้งที่ฉันเป็นพยาบาลหัวหน้าหอผู้ป่วยนอก และรับผิดชอบงานคลินิกกามโรค ของ รพ.ชุมชนหนึ่ง ในจังหวัดภาคเหนือ ประมาณปี 2533-2535 หลังจากเอดส์เข้ามาเยือนคนไทยเมื่อปี 2527

 

เราต้องติดตามหญิงบริการจากซ่องโสเภณีจากทุกสำนักในอำเภอ เพื่อมารับการตรวจให้ได้ทุกคน

 

สำนักไหนขาด...ก็ต้องตามมาตรวจจนได้

 

หลายคน....ติดเชื้อเอดส์....และยังให้บริการแขกอยู่

 

เชื่อมั้ย...หญิงสาวบางคนอายุแค่ 15 ปีเท่านั้น หลายคนยังไม่บรรลุนิติภาวะ

 

คนหนึ่งเริ่มมาทำงานตั้งแต่อายุ 13 ปี...เธอยังเป็นเด็กมากๆ

 

จากที่ต้องเจอกันทุกสัปดาห์ ทำให้น้องหนูเหล่านั้นคุ้นเคยกับฉันเป็นอย่างดี

 

เขาเหมือนเรานี่ล่ะค่ะ...ไม่ใช่คนเลว ไม่ใช่คนแร่ด มา รพ.แต่งตัวมิดชิด

 

หาได้วี๊ดว้ายกระตู้วู้จัดจ้านอย่างภาพที่สังคมวาดให้เหมือนในหนังในละครไม่

 

ทั้งหมดมาจากครอบครัวฐานะยากจน และไม่มีโอกาสเรียนหนังสือต่อ เมื่อจบ ป.6

 

นอกจากให้ความรู้เรื่องโรคเอดส์ และโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์เป็นรายกลุ่มแล้ว

 

ฉันยังพูดคุยเรียงตัวกับน้องหนูทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น้องหนูที่ติดเชื้อ

 

" รับแขกอยู่หรือเปล่าอนงค์"..ฉันถามเพราะสัปดาห์ที่แล้วอนงค์เป็นหนองใน

 

และร้ายกว่านั้น...อนงค์ HIV POSITIVE เธออายุ 17 ปี

น้องสาวของอนงค์ อายุ 15 ปีมาทำงานอยู่ซ่องเดียวกัน

 

" ถ้าไม่มีเมนส์ก็ทำงานอยู่พี่"

 

"แล้วใส่ปลอกหรือเปล่า?"...เรากำชับให้ทุกสำนักต้องมีถุงยางอนามัยไว้บริการแขก

 

"หนูจะให้แขกใส่ทุกครั้ง แต่แขกบางคนเมาเขาไม่ยอม บางคนไม่เมายังไม่ยอมเลย แต่บางทีใส่แล้วถุงแตก"

 

"ถ้าไม่ยอม เราไม่รับได้มั้ย ไม่ใช่แค่เอาโรคติดเขา แต่มันอันตรายสำหรับน้องด้วยนะ"

 

"แม่(เล้า)ให้รับ หนูขัดไม่ได้"...อย่างนี้ แม่(เล้า)ก็งานเข้า เราต้องไปคุยด้วยหน่อย!

 

"วันนึงรับแขกกี่คนล่ะนี่"

 

"ต้องสิบขึ้นไปหนูถึงจะอยู่ได้" ....( คืนละสิบอย่างน้อย! ...)

 

"แขกเขาพร้อมมาแล้วพี่...10 นาทีก็เสร็จกิจ" ...(สงสัยจะเดารู้ข้อสงสัยในใจฉัน)

 

"น้องได้ค่าบริการยังไง?"

 

"คนละ 50 แบ่งแม่(เล้า)ครึ่งนึง เหลือ 25 บาท" ....(ราคาเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว) "ส่งให้ที่บ้าน หนูเก็บไว้นิดหน่อย กินกับแม่(เล้า)อยู่กับแม่(เล้า)"

 

"หาอาชีพอย่างอื่นทำไม่ดีเหรอ?"

 

"หนูเรียนแค่ ป.6 หนูจะไปทำมาหากินอะไรได้พอส่งทางบ้านล่ะพี่ รับจ้างรายวันได้แค่วันละ 60หนูหาเงินซื้อนา ปลูกบ้านให้แม่ อีกกี่ชาติมันจะพอ"

 

คำตอบคล้ายกันทั้งนั้นค่ะ จากการคุยกับน้องหนูแต่ละคน

ช่วงเวลานั้นในอำเภอมีผู้ติดเชื้อHIVรายใหม่เป็นจำนวนมาก หลายคนเริ่มมีอาการ ติดเชื้อจากโรคฉวยโอกาส และเสียชีวิตในเวลาต่อมา

 ส่วนใหญ่เป็นคนไข้ที่ฉันคุ้นเคย

 

หลายคนเป็นแม่บ้านติดเชื้อจากสามี

 

แม่บ้านคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก สามีเสียชีวิตแล้ว มีลูกสาวหนึ่งคน

 

แม้ฉันจะลาออกจากราชการนานแล้ว แต่ยังทำงานคลุกคลีกับคนไข้อยู่ในพื้นที่เดิม ฉันยังได้พบเห็นและรับรู้เรื่องราวของเขาอยู่ต่อเนื่อง

 

แม่บ้านคนนี้หน้าตาน่ารัก เรียบร้อย ฉันซื้อหนังสือ "แก้วไดอารี่"ให้เขาอ่านเพื่อเป็นกำลังใจ ทุกวันนี้เขายังมีชีวิตอยู่ (สามีเสียชีวิตเกือบ 10 ปีแล้ว)

 

มีพ่อแม่คู่หนึ่ง..มีลูกชาย 2 คน เสียชีวิตจากโรคเอดส์ทั้งคู่ ตอนนี้เลี้ยงหลานอยู่ โชคดีหลานไม่ติดเชื้อ

 

มีแม่บ้านบางคน มาตรวจเลือด รู้ดี สามีเจ้าชู้ กลัวเอาเชื้อเอดส์มาฝาก

 

เมื่อแนะนำให้ใช้ถุงยางอนามัยหากสามีจะกุ๊กกิ๊กด้วย..เธอว่า "สามีไม่ยอม" เธอก็ไม่กล้าขัด

 

ฉันไม่รู้ว่าแม่บ้านคนนี้จะปลอดเอดส์ไปอีกนานเท่าไหร่?

 

..................................................

 

ประสบการณ์ในคลินิกกามโรค...นั่นมัน เกือบยี่สิบปีแล้ว

 

ซ่องสำนักให้บริการเป็นกิจลักษณะ มีตำแหน่งแห่งหนแน่นอน ไม่มาก็ตามได้

 

วันนี้...โลกเปลี่ยนไป รูปแบบการให้บริการทางเพศก็เปลี่ยนไป

เร่ขายหน้าผับ นักเรียนนักศึกษาขายตัว ชายบริการ สถานบันเทิงเลิกแล้วอ๊อฟได้

และ......และ.....และ.....และ........และ...

 

จะไปตามที่ไหนคะ...เขาจะปลอดเอดส์หรือ...ดูหน้าบอกไม่ได้

 

บางคนหน้าใส หน้าเด้ง อ้วนพี แต่งตัวดี ดูสะอาดสะอ้าน..

 

ยิ่งดูดี ยิ่งแต่งชุดนักศึกษา แอ๊บบริสุทธิ์...ยิ่งได้ราคา

 

คนใช้บริการอุ่นใจ คิดว่าได้เปิดบริสุทธิ์...ไม่ป้องกัน ก็อาจติดเอดส์ได้

 

...............................

 

ทุกวันนี้ จึงมีแม่บ้านติดเชื้อ HIV เป็นจำนวนมาก และมากขึ้น

และน่าเศร้า...ผู้ติดเชื้อรายใหม่ประมาณ 40% เป็นเยาวชน

ผู้ติดเชื้อตายไปแล้ว คนแล้วคนเล่า

อนงค์..ก็คงตายไปแล้ว

แต่เชื้อ HIV จากอนงค์..ยังไม่ตาย

แจกจ่ายไปถึงใครบ้างไม่รู้

ต่างรักเดียวใจเดียว...คงไม่มาถึงเรา