นี่หรือสังคมไทย เหลือบนักเลงตีหัวลุงวัย 78 ปีตาบอดหนึ่งข้าง ที่เสียสละดูแลหมาวัดที่ถูกทอดทิ้ง

25 กุมภาพันธ์ 2558 (12:37) โพสท์โดย ทิมมี่ ทิมมี่

Thecop Khemtong แชร์ข้อมูลที่มีค่ามากในเพจ ทาสแมว

กระทู้ยาวหน่อยนะครับ ขอรบกวนพื้นที่

เมื่อค่ำวันที่ 21 ก.พ. 58 ผมได้ขับรถไปซื้อกาแฟกรรมกรที่เซเว่น มาโม่งานต่อยามดึก จังหวะที่กำลังเดินหาซื้อของในเซเว่น มีคุณตาคนนึงอายุ อานามน่าจะเลย 60 ไปไกล ใส่ชุดค่อนข้างเก่าและมีกลิ่นตัวที่ค่อนข้างแรง เดินเข้ามาในเซเว่น ผมเหลือบมองแก เห็นว่าแกตาเข ด้วยความกลิ่นตัวแรง และสภาพที่ค่อนข้างไม่สู้ดีนัก ทำให้คนในเซเว่นเดินหลบแกไปคนละทางสองทาง

แกก้มหน้าชิดตู้เครื่องดื่มเหมือนพยายามเพ่งมอง อยู่นานสองนาน ผมสงสัยเลยเดินเข้าไปถาม แกหันหน้ามาพร้อมรอยยิ้มและบอกว่าช่วยพาแกไปตรงขายนมสดหน่อย แกตามองไม่ค่อยเห็น ผมเลยแตะแขนแกพามาตรงชั้นวางนม

แกก้มลงไปจนติดขวดเพื่ออ่านราคา และแกก็ถามราคาผมว่าขวดนี้เท่าไหร่ นมนี้นมจืดไหม ผมบอกราคาแกเสร็จแกก็หยิบและรี ๆ รอ ๆ ก่อนถามว่าต้องไปจ่ายเค้าท์เตอร์ใช่ไหม และแกก็เดินไปที่เค้าท์เตอร์

ผมเดินไปจ่ายเงินอีกช่องถัดจากแก แกหยิบนม 1 กล่อง กับอะไรอีกสักอย่างมองไม่ถนัด ราคารวม 48 บาทมั้ง แกล้วงกระเป๋ารอบตัวเพื่อหาเงิน และเจอแบงค์ 100 ใบนึง จึงค่อย ๆ ยื่นให้พนักงานเซเว่น

จังหวะจะคิดเงินนั้น ผมเห็นหน้าเซเว่นมีรถเข็นเก่า ๆ และมีหมานอน 1 ตัวและมีจีวรพระคลุมอยู่ โผล่มาแค่หัว ผมเลยถามว่ารถลุงเหรอ หมาเป็นไรครับ

แกหันมา แล้วตอบว่า "ของลุงเอง หมาที่วัดมัน มันไม่สบาย ถูกเอามาทิ้ง ไม่สบาย เลยพามาหาหมอ"

แกบอกอีกว่า "มาหาหมอและ หมอไม่ได้บอกอะไร สงสัยหมอไม่รู้ว่าป่วยอะไรมั้ง" แล้วแกก็ทำหน้าเศร้า

ผมคิดเองว่าแกอาจไม่มีเงินกระมัง หมออาจไม่สามารถรับรักษาก็เป็นได้ แล้วแกก็บอกอีกว่า "เรามันคนอยู่วัด หมามา ก็อยู่วัด เป็นหมาวัด คนอยู่วัด ก็ต้องช่วยหมาวัด เพราะเราอยู่ด้วยกัน"

ผมเลยถามต่อว่า ลุงซื้อนมไปทำไม แกตอบว่า "ให้หมามัน มันคงหิว ไม่ได้กินไร ตั้งแต่โดนทิ้ง"

ผมจ่ายเงินเสร็จแล้วเดินกลับไปที่รถที่จอดข้าง ๆ รถเข็นแก จังหวะสตาร์ทรถ และนั่งมองน้องหมาที่โผล่หัวที่จีวร และหันกลับไปมองตุ๊กตาที่เสียเงินหลายร้อย เพื่อเล่นแล้วได้มา และจึงเดินกลับลงไปหาลุงแก แล้วถามว่า "ทานไรยังลุง" ลุงแกส่ายหัวแทนคำตอบ

ผมเลยเดินไปซื้อข้าวเซเว่นยื่นให้แก และยื่นเงินยัดใส่มือแกจำนวนหนึ่ง แกมองไม่ค่อยเห็นเลยยกมาจ้องใกล้ ๆ กับตา แล้วแกก็ยิ้มให้ ผมบอกว่า "ลุงเอาไว้ดูแลตัวเองด้วย เอาใจช่วยลุงนะ"

แกยืนยิ้มแล้วพูดกับผมว่า "ขอเอาไปซื้อเป๊ปซี่กินได้ไหม"

ผมบอกว่าตามใจลุง ลุงเข็นรถจากวัดมาตั้งไกล (ราว ๆ 2-3 กิโลได้) สายตาก็ไม่ดี มันดึกแล้ว
ลุงแกบอกว่า อยากเข้าไปซื้อเอง ผมก็พาแกเดินไปเซเว่นใหม่ พอแกเปิดขวดเป๊ปซี่ แล้วยกขึ้นดื่ม แกอุทานกับผมว่า "มันเย็นดีจังนะ" แล้วแววตาแกก็เปื้อนด้วยรอยยิ้ม

ผมได้แต่เอามือลูบหัวหมาน้อยในจีวร และขึ้นนั่งในรถ นั่งมองลุงแกค่อย ๆ ดื่มเป๊บซี่เย็น ๆ และเอาขวดมาแนบตามใบหน้าและลำคอ ก่อนจะซุกขวดลงในกระเป๋าเสื้อขาด ๆ และเข็นรถเข็นเดินทางกลับวัด พร้อมหมาน้อย

เฮ้อ คนเราเลือกเกิดไม่ได้จริง ๆ แต่ลุงแกก็เลือกที่จะเป็นคนดี ที่จะดูแลสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งที่ถูกคนทิ้ง เลือกเจียดเงินมาซื้อนม ซื้ออาหารให้น้องหมา โดยที่ตัวแกไม่ได้ทานอะไร

ที่ผมมาโพส ไม่ได้ว่าจะโพนทะนาตัวเองว่า เป็นคนดีมีน้ำใจ ผมเป็นแค่คนธรรมดาคนนึง ที่ก็มีหลายครั้งที่ใช้เงินสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ แต่เหตุการณ์ที่พบเจอลุง ทำให้สะกิดใจตัวเองบางอย่าง ก็หวังให้สิ่งนี้สะกิดใจเพื่อน ๆ ด้วยเช่นกัน

น้ำใจหยิบยื่นให้ได้ในรอบตัวเรา คนดี ไม่ได้วัดที่ฐานะความเป็นอยู่ หรือการแต่งกาย ยังมีคนอีกมากมายเช่น คุณลุงที่ทำดีและเสียสละเพื่อชีวิต ๆ หนึ่ง โดยไม่ได้ป่าวประกาศเรียกร้องความช่วยเหลือ และยังมีน้ำใจยิ่งกว่า อดีตเจ้าของหมาตัวนั้น ที่นำน้องที่ป่วยมาทิ้งไว้ที่วัด โดยไม่สนใจว่าหมาตัวนั้นจะมีชีวิตต่อไปได้เช่นใด

ต่อมาในวันนี้ 24 ก.พ. 58

วันนี้ผมนั่งทำงานวิจัยด่วนที่ร้านกาแฟ แถวบ้าน จังหวะนั้นเห็นคุณลุงท่านเดิม เข็นรถเข็นผ่านหน้าร้านไป ผมจดจำลุงได้ทันที เลยรีบวิ่งออกจากร้านวิ่งไปหาลุง

ยังคงเป็นภาพเดิมครับ ลุงเข็นรถเข็นมีเจ้าหมาน้อยนอนอยู่ที่รถเข็น และ เข็นรถด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เพราะสายตาลุงที่ไม่ดี

ผมช่วยลุงเข็นรถข้ามไปยังร้านหมอสัตว์แห่งหนึ่ง ลุงบอกว่า "เข็นมาหาทุกวันสงสารมันจัง" แล้วลุงก็เข้าไปติดต่อร้านหมอ วานหมอออกมาดู

ผมถามว่าลุงมีเงินกี่บาท ลุงตอบว่า "มีอยู่ 200" ผมถามต่อว่าถ้ารักษาไม่ไหวทำไงหล่ะลุง ลุงพยายามเพ่งมองหน้าผมแล้วตอบด้วยเสียงสั่นเครือว่า "เราทำได้เท่านี้ ไม่งั้นก็ปล่อยตายไป"

จังหวะที่พยายามอุ้มหมาน้อย เข้าไปยังร้านหมอ เจ้าหมาน้อยก็คงรู้มั้งว่าลุงแกรักมัน ลุงทะนุถนอมมันมาก ผมถามต่อว่า ลุงอายุเท่าไหร่ แกตอบว่า "78 แล้ว"

ทำงานไรครับลุง "ลุงตอบว่าไม่ได้ทำไร แก่แล้ว พึ่งข้าววัดเอา รับจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ พอได้" ลุงขยายความเพิ่มเติมว่า "ตอนเช้า ลุงก็ไปขอข้าวพระ เราคนเดียวกินข้าวถุงเดียว ที่เหลือก็เอามาแบ่งหมาวัด"

ผมคิดในใจคนอายุ 78 และเป็นคนที่ค่อนข้างสูญเสียโอกาสในสังคม แต่กลับเสียสละดูแลหมาวัดที่โดนคนเอามาทิ้งขว้าง ถามต่อว่า ลุงดูแข็งแรงนะ "ไม่หรอก โรคเยอะ ตาก็บอดข้างนึง นี่ก็พยายามเข็นรถ ประคองมา ดูแลกันไป"

จังหวะที่ถามนั้น ผมเห็นที่ใบหน้าลุงมีรอยคราบเลือด จึงถามด้วยความสงสัย

ลุงตอบว่า "โดนคนแถวนั้นตีหัวมาตั้งแต่เมื่อคืน เลือดอาบเลย แต่ไม่ได้มาหาหมอเลย ไอ้คนนั้นมันไม่ชอบลุง ที่ลุงไปเตือนมันเรื่องหมา ไอ้พวกหากินกับหมาลุงไม่ชอบ"

ผมขอดูแผลลุง ๆ เปิดหมวกให้ดู ผมเลยบอกลุงให้ไปหาหมอทำแผลเสีย มันตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ แล้วจึงฝากหมาไว้กับคลีนิค แล้วเดินจูงลุงไปที่คลีนิคในซอย

ผมเดินไป 3 คลีนิค ประคองคุณลุงไป ทั้งสามที่ตอบเหมือนกันว่า "ไม่รับทำแผล เราเครื่องมือไม่พร้อม" และให้ผมไปโรงพยาบาลแทน ผมมองซ้ายขวาก็ไม่รู้จะพาไปทางไหน เอาลุงไป รพ. แกก็ไม่ยอมแกห่วงหมา

เลยตัดสินใจ เอาวะ ทำแผลเองก็ได้วะ อย่างน้อยทักษะที่เคยร่ำเรียนมายังมีติดตัว จึงวิ่งไปซื้ออุปกรณ์ทำแผล ล้างแผล และพาลุงมานั่งทำแผลที่ร้านกาแฟ

ต้องขอบคุณร้านกาแฟเจ้าประจำที่เอื้อเฟื้อสถานที่ น้ำและผ้าสะอาด ผมทำความสะอาดแผลคุณลุง พบเลยว่ามีรอยเแผลโดนตี เป็นรอยฉีก เลือดแห้งกรังติดผม และเสื้อผ้าจำนวนมาก

ผมไม่ใช่หมอ แต่พอมีทักษะการปฐมพยาบาลจากการเรียน และการฝึกฝน มองแผลก็เห็นรอยยาว คาดว่าสมควรต้องเย็บแผล ผมยืนกรานให้ไป รพ. แกก็ไม่ยอมไป แกห่วงหมา ถึงผมบอกว่าจะรักษาให้ แกก็ไม่ยอม

ภาวะจำยอม ผมจึงต้องทำความสะอาดบาดแผลเท่าที่ทำได้ ด้วยอุปกรณ์ที่หาซื้อมา

จังหวะทำแผลนั้น ลุงแกก็เล่า แกบอกว่าวัด (ปกปิดชื่อ) พระไม่เอาหมาเลย เดี๋ยวนี้ทำวัดใหญ่โต แต่ไม่เอาหมา ให้เทศบาลมาเก็บไปก็เยอะ ลุงคนอยู่วัด ก็ต้องดูแลหมาวัดเหมือนกัน ซ้ำร้ายมีคนมาแอบอ้าง คนแถวนั้นนี่แหล่ะ มาแอบอ้างรับเงินว่าจะดูแลหมา คนที่เอาหมามาปล่อย ก็เอามาปล่อยกัน แล้วให้เงินคนนี้ (คนที่ตีลุง) เป็นเงินค่าจ้างดูหมา ไอ้คนนี้มันก็รับเงิน แล้วปล่อยหมาตามยถากรรม ตายเยอะ ป่วยเยอะ บางครั้งเอาหมาไปขายอีก ลุงไปบอกมัน ๆ เลยตีเอาแบบนี้

เมื่อทำแผลเสร็จ ก็หาอาหารให้ลุงทาน ร้านกาแฟก็มอบขนมปังเล็ก ๆ น้อย ๆ น้ำเปล่าให้ลุงติดตัวไว้ ก่อนที่แกจะเดินไปที่ร้านหมอ

ผมเดินตามไป แต่ติดสายโทรศัพท์เรื่องงานพอดี เดินไปถึงเห็นหมาน้อยตัวเดิมนอนอยู่ในรถเข็น ลุงเดินไปถามหมอ ๆ ชายวัยกลางคน เดินมาแล้วบอกว่า "มันเป็นหัด ไม่ต้องรักษา เดี๋ยวมันก็ตาย" ผมจับใจความประมาณนี้นะ ลุงยืนคอตกและพยายามคุยกับหมอ แต่หมอก็ตัดบทแล้วเดินเข้าร้านไปทันที และเก็บตังค่ารักษาด้วยซ้ำไป

ลุงเดินไปลูบหัวหมาน้อย แล้วบอกว่า "กลับวัดกันนะ" แล้วลุงก็เข็นรถกลับ ผมเดินไปหาลุงเอามือแตะแขนลุง ลุงหันมาแล้วบอกว่า "ขอบใจมาก ทำเต็มที่แล้ว"

แล้วลุงก็เดินเข็นรถจากไป

ทำไม คนเราไม่เท่ากัน ผมคิดในใจ ผมเดินไปรับปากกับลุงว่า ผมจะช่วยลุงเท่าที่ช่วยได้นะ เพื่อนผองผมพร้อมจะช่วยลุง ๆ เป็นคนที่เสียสละเพื่อน้องหมา ยอมทนเจ็บไม่ไปหาหมอ แต่กลับพาน้องหมามาหาหมอแทน คนที่ยอมเอาความปลอดภัยตัวเองเข้าปกป้องน้องหมา จนถูกทำร้าย คนที่ยอมอดมื้อกินมื้อเพื่อหมาให้อิ่มท้อง

"มันเป็นหมาวัด เราก็อยู่วัด เด็กวัดเหมือนกัน ก็ดูแลกัน" ยังก้องในใจผม และผมสัญญาว่าจะกลับไปช่วยคุณลุงเอนกครับ