ผีมีจริงหรือไม่ และจำเป็นไหมเมื่อเห็นผีจะต้องอุทิศส่วนกุศลไปให้!!

ผีตามพุทธศาสนาในคำของพระวจน  นั้น มีจริง ผีคือ จิตของสัตว์ที่ยังไม่หลุดพ้นที่มีอวิชาเป็นเครื่องกั้นมีตัณหาเป็นเครื่องผูก

ซึ่งสัตว์ไม่รู้ในอวิชาคืออริยัสัจ จึงหลงไปยึดจับธาตุวิณญาน ธาตุในขันธ์ห้า ว่าวิญญานคือตัวเราของเรา

พระพุทธเจ้าบอกว่ามนุษย์ไม่ได้อยู่เพียงผู้เดียวแต่ยังมีโลกธาตุอื่นเยอะแยะ เทพ พรหม เปรต สัตว์นรก เดรัจฉาน โลกธาตุนั้นใหญ่จนมิอาจประมาณได้ดังนั้นมันก็เลยต้องซ้อนทับกัน  เมื่อมนุษย์ผู้มิญาน อินทรีย์ บารมี ไม่เท่ากัน จึงพบเห็นได้และบางคนอินทรีย์ภาวนาน้อยจึงทำให้ไม่สาารถมองเห็นเพราะ การทำสมาธิ เป็นการทำจิตให้ละเอียด ขึ้นไปเรื่อยๆ เมื่อจิตไป ละเอียดเท่ากับโลกธาตุใดเราก็จะสามารถเห็น ผีเห็น เทวดาได้นั้นเอง

พระพุทธองค์บอกโลกนี้มีเรื่องแปลกเรื่องพิศดารมากมายตามรู้ไม่รุ็จบ  ในพุทธกาลมีชายคนนึงนั้งอยู่ริมสระบัว แล้วเห็นกองทัพช้างม้าวัวควายแห่ขบวนกันเข้าไปทางรากบัว   ก้เลยคิดว่าตนนั้นบ้า จึงป่าวประกาศว่าตัวเองบ้าแล้วที่เห็นแบบนั้น

พะรอาานนท์จึงมาทูลถามว่าที่เขาเห็นนั้นจริงหรรือไม่  พระองค์บอกว่า จริง เพราะตอนนั้น เทวดา  สู้รบกับอสูร(เทวดาฝ่ายเลว) แล้วฝ่ายอสูรแพ้จึงยกทัพกลับภพภูมิของตนทางรากบัว

พระองค์บอกเรื่องแบบนี้มีมากอย่าไปตามรู้ให้มารู้อริยสัจพอ!!

แล้วเมื่อเราเจอวิญญานควรที่จะแผ่กุศลหรือไม่

อันนีี้แล้วแต่เรา ถ้าเขามาขอก็แผ่ไปให้ก็ได้ แต่การแผ่ส่วนบุญกุศลนั้นต้องรู้หลัก คือทำจิตให้ละนิวรณ์ห้า หรือ ละกาม พยาบาท เบียดเบียน

พระพุทธองค์เปรียบ จิตเราเหมือนน้ำที่ไหลลงภูเขา และซอกซอยซ้ายขวาคือตัวนิวรณ์ที่จะบั่นทอนกำลังความลงของน้ำดังนั้นถ้าไม่มีนิวรณ์ จิตเราก็จะมีกำลังแผ่ไป ดุงบัรุษผู้เป่าสังข์    ก็คือเสียงสังข์ดังไปได้ไกลเท่าไหร่อยูีที่กำลังการเป่าของเราแลคนที่จะได้รับได้ยินก็ต้องอยู่ในบริเวณนั้นด้วย ถึงจะได้รับ กุศลที่เราแผ่  ดังนั้นจิตที่ฝึกมาดีย่อมแผ่ไปได้ไกล

ถ้าไม่แผ่กุศลเลยทั้งชีวิต  เราก็สามารถหลุดพ้นได้ เพราะการแผ่กุศลไม่ได้เกี่ยวกับการหลุดพ้น

ต่อให้เราไม่แผ่เราก็หลุดพ้นอยู่ที่การฝึกจิตของเราเท่านั้น  แต่การแผ่กุศลก็มีอานิสงค์เหมือนกัน

สรุป ผีมีจริง คือวิญญานที่หลุดออกจากร่างแล้วเค้าได้อัตภาพใหม่ คือเกิดใหม่ตามจิตสุดท้ายก่อนดับ แต่จะอยู่ในรูปของ สัตวนรภเปรตวิสัย หรือสัมเวสี(ต้องไปดูเพิ่มเติมว่าสัมภเวสีคืออะไร) ไม่ใช่เค้ายังไม่ได้เกิด แต่เค้าเกิดแล้ว บางคนก็อาจไปเป็น ลิ้นเห็บไร เดรัจฉานเลย 

แต่เราควรทำจิตอย่าไปยึดในสุขทุกข์ความพอใจ  รู้ว่ามีก็พอแล้วสิ่งพวกนี้จะกลายเป็นเรื่องธรรมดา ในผู้เห็นอริยสัจการเกิดดับที่ตถาคตเป็นผู้ตรัสรู้