การดมกางเกงใน ถือว่าเป็นโรคจิตไหม

คือผมจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่ผมจะมีอาการอย่างที่ว่าน่ะครับ

   เรื่องก็คือว่าผมก็เป็นคนธรรมดานี่ล่ะ จนมาอยู่ในกทม.
แล้วได้มาเช่าห้องพักในบริเวณมหาลัย ซึ่งเป็นหอรวมก็จะมีนักศึกษาทั้งชายและหญิงเข้ามาพักรวมกัน จนวันนึงวันเกิดเรื่องคือมีนักศึกษาหญิงได้เอาตระกร้าผ้าเตรียมลงไปซัก

ซึ่งก็ถัดจากห้องผมไปไม่กี่ห้องวันนั้นวันเสาร์พอดี ผมกำลังจะออกไปเช่าวีดีโอ เผอิญนักศึกษาคนนั้นเขาเดินหอบตระกร้าผ้าไปแล้วทำกางเกงในตกลงมาบนพื้นโดยที่เขาไม่รู้ตัวผมซึ่งเดินตามมาติด  เห็นมันตกใจจะบอกก็กลัวเขาอาย(ผมเองคนบอกฏ้อายตะหงิดๆ)
จนกระทั่งเขาเดินเข้าลิฟท์ที่มุมตึกไปแล้ว  ผมจึงค่อยๆหยิบขึ้นมา เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่ล่ะซิถ้าใครเห็นเข้าจะว่าไงวะเนี่ย ในสมองผมปั่นป่วนไปหมดไอ้เรื่องเช่าวีดีโอเลิกล้มไปโดยปริยาย เหมือนที่เก็บของร้อนไว้ในมือหยั่งกับของโจรเลยแฮะ...ใจก็คิดถ้าเราเอาไปวางหลบๆที่ลับตาคนแล้วลงไปกระซิบบอกเขาทำผ้าตกตรงที่เราเอาไปวางไว้ลับตาคนเขาคงไม่อาย  ว่าแล้วผมจึงห่อเกงในกำแน่นแล้วหันหลังเดินกลับเข้ามาไขกุญแจห้อง ...ไหงเป็นงั้นได้หว่า

      เพราะยังไงผมคงไม่กล้าอยู่ดี อีกอย่างแค่เกงในตัวจิ๋วสีดำลายลูกไม้ตัวเดียวเธอคงขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก
เมื่อเปิดกุญแจเข้าห้องเปิดไฟ ผมค่อยๆคลี่กางเกงในลายลูกไม้สีดำตัวนั้นออกอย่างทนุถนอม(ก็มันไม่ใช่ของเรานี่หว่าเป็นไรไปมีหวังเสียเงินอีก)   แอ๊ะยังแฉะๆอยู่เลยนี่หว่าเนี่ย เอาล่ะครับไอ้ผมเกิดมาค่อนข้างจะเป็นคนเย็นชาต่อโลกภายนอกทำไมตอนนี้เหงื่อชุ่มตัว ใจเต้นระรัว สั่นๆมือไม้ไมมันชาดิกอย่างนี้วะเนี่ย  จับไปจับมาชักคุ้นมือจนหนำใจ แต่แอ๊ะเหมือนมันขาดอะไรบางอย่าง นั่นคือยังไม่ได้พิสูจน์กลิ่นซึ่งไอ้ตัวกระพ้มเองนั้นไม่ได้พิศวาสการดมซักเท่าไรห่นักขนาดน้ำหอม หรือกาแฟที่เพื่อนๆบอกเจ้าโน้น เจ้านี้กลิ่นหอมผมยังไม่ค่อยสนใจจะดมเลยแค่ให้มันมีกลิ่นใช้ได้พอ  แต่ทำไมวันนี้อะไรมันมาดลใจให้ผมทำเรื่องบ้าๆอย่างนี้ อีกทั้งสิ่งที่จะดมมันไม่ได้เป็นสิ่งที่ชาวบ้านทั่วๆไปเขาหาดมกัน เอาวะเอาไงเอากัน ผมจึงจับมันมาอยู่ใกล้ๆแบบกล้าๆกลัวแล้วก็   ซู๊ดๆๆๆๆ บ้าจริงอะไรเนี่ย กลิ่นมันทะ:-)ๆแต่แอ๊ะทำไมมันทำให้เราต้องดึงกลับไปดมรอบสอง ยื่นออกแล้วดึงกลับไปเป้นครั้งที่สาม สี่ ห้า.6..7..8.......

    วันนั้นตั้งแต่4โมงเช้า จรด5โมงเย็นผมไม่ได้ลงไปไหนอีกเลยวนเวียนอยู่กับการสูดดมกางเกงในหญิงสาวคนสวยคนนั้น ยิ่งนึกถึงหน้าหวานๆผิวขาวๆขาเรียวๆของเธอนั้นผมถึงกัลืมทำธุระ ลืมกินไปได้ขนาดนั้นเชียวหรือเนี่ย ผมนอนบนเตียงถอดเสื้อออกเหลือแต่ใส่กางเกงยีนเท่านั้นที่ยังไม่ได้ถอดออก ทำไมไอ้พฤติกรรมบ้าๆมันต้องมาเกิดกับผมจนได้แต่ก่อนผมเห็นแต่ในหนังเอวียี่ปุ่น เห็นแล้วพาลขยะแขยงทำไมมันต้องมาเกิดกับผม ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

พี่ๆคิดว่าในทางวิทยาศาสตร์แล้วมันเกิดจากสาเหตุอะไรครับใช่กลิ่นหรือไม่หรือพฤติกรรมตัวผู้ที่ได้กลิ่นของตัวเมียผมเองก็ยังไม่เข้าใจเพราะมันก็ไม่ใช่กลิ่นที่หอมหวลชวนดมอะไรมากนัก แต่ทำไมมันวางไม่ลงจนถึงตอนนี้อาการที่ว่าก็ยังเป็นอยู่  แล้วผมจะเข้าข่ายโรคจิตไหมเพราะผมก็เป็นปกติทุกอย่างทั้งเรื่องเรียน เฮฮาปาตี้เหมือนเดิมกับคนอื่น ไม่มีพฤติกรรมก้าวร้าว ตลกโปกฮาเหมือนเดิม
 ยังไงก็ช่วยวิเคราะห์หน่อยนะครับ