รับน้อง...ไร้สาระหรือไม่?...ว้ากแล้วได้อะไร?

เนื่องจากข้าพเจ้าเป็นหนึ่งในผู้ที่มีรายชื่อผ่านการ admission ประจำปี 2552 จึงได้มีการเตรียมตัวในการเข้าศึกษา ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ข้าพเจ้าก็ต้องไปร่วมงานที่เราเรียกกันว่า "รับน้อง" นั้นแหละครับ เป็นงานที่มักมีเรื่องราวกล่าวขานกันมายาวนานในเรื่องความโหด ดิบ ถ่อย เถื่อนในบางสถาบันที่ปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์ หรือถ้าเบาก็คือการแกล้ง การว้าก การทำสิ่งไร้สาระที่ปรากฏเป็นการเล่าประสบการณ์ผ่านสื่ออื่นๆเป็นต้น

ดังนั้นวันเสาร์ที่ผ่านมานี้ ผมก็ได้ไปร่วมการรับน้องเป็นครั้งแรกในชีวิต เนื่องจากเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดัง จึงไม่โหด ดิบ ถ่อย เถื่อนชนิดไร้มนุษยธรรมและล่อกันปางตาย แต่ก็ยังมีข้อข้างคาใจว่า ไร้สาระหรือไม่? ว้ากแล้วได้อะไร?

ในพิธีช่วงเช้านั้นก็เป็นกิจกรรมนันทนาการทั่วไป ที่รุ่นพี่ได้มาแนะนำ มาทำกิจกรรมต่างๆให้รุ่นน้องได้ชมกัน และให้รุ่นน้องมีส่วนร่วมสนุก การแสดงของรุ่นพี่นั้นนับว่าฝึกมาได้ดีและเก่งมาก เป็นที่น่าประทับใจและขอชมเชย ซึ่งตรงนี้ผมไม่ถือว่าไร้สาระเลยครับ แต่พอเวลามาถึงตอนบ่าย เริ่มกิจกรรมเข้าฐานก็เหมือนว่าความมีสาระก็เริ่มน้อยลง กลายสภาพเข้าสู่ความรู้สึกที่เรียกว่า "ไร้สาระ" สนุกบ้างนิดหน่อย แต่น่าเบื่อก็ไม่น้อย ทีนี้ล่ะที่ได้รับรู้ว่า สิ่งที่เขาเล่ากันมาก็ไม่ผิดหรอก

มีฐานให้เข้าอยู่หลายฐานด้วยกัน แต่มีที่ปกติ น่ารักอยู่ไม่กี่ฐาน นอกนั้นมีแต่ความซ้ำซากที่สุดแสนจะน่าเบื่อความไร้สาระนี้ ซึ่งหนีไม่พ้นการว้ากที่อ้างว่าเป็นวัฒนธรรมนั่นแหละ ที่มีข้ออ้างกันร้อยแปดพันอย่างสรรหามาอ้างกัน ถ้าถามกันจริงๆอยากให้ศึกษาวิจัยกันหน่อยสิครับว่า การว้ากได้อะไร? การไม่ว้ากได้อะไร?

ผมไม่กลัวหรอกกับการว้ากบ้าๆบอๆอย่างนี้หรอกครับ ชีวิตนี้ผมฟังเพลงร็อกอีโมเมทัลที่พอชินหูแล้ว ประสบการณ์วัยมัธยมที่ผ่านความร้อนหนาว เจ็บปวดมาก็เยอะกว่าที่จะมาฟังว้ากแบบนี้ ผมไม่กลัวหรอก คุณว้ากถามผมก็ตอบ คุณว้ากให้ทำอะไรผมก็ทำครับ

ฐานที่ซ้ำซากกับการว้ากที่ว่านั้น ก็มีอยู่สี่ฐานเลยทีเดียวโดยมีรูปแบบที่ซ้ำซากอยู่ในอ่างก็คือ

1.เอาผ้าปิดตา

2.มุดเข้าฐานที่ทำเป็นอุโมงค์มืดๆ

3.ฟังพวกคุณว้าก

4.เดินออก

ทำอยู่อย่างงี้ ซ้ำๆแล้วจะไม่ให้เบื่อได้ไง แต่เรื่องเบื่อไม่เท่าไหร่หรอก ที่ผมต้องมาพูดกันตรงนี้ก็เพราะว่า คนอื่นล่ะ ที่เขาจิตอ่อนกว่าผม เขาคงลำบากใจบ้างน่ะครับที่เขาต้องมาทำอะไรบ้าๆบอๆไร้สาระแบบนี้ ถามว่าคุณรุ่นพี่ผู้น่ารักทั้งหลายเห็นใจพวกเขาบ้างหรือเปล่าล่ะ?

ข้ออ้างที่อ้างว่าการว้ากเป็นวัฒนธรรม ฝึกความอดทน ฝึกการเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง คุณจะมีข้ออ้างสักกี่ข้ออ้างมันก็ไม่เท่าความรู้สึกของคนที่ได้รับหรอก อย่างที่ผมบอกว่าเรื่องความเจ็บปวดน่ะ ผมผ่านมาเยอะแล้ว มาอ้างฝึกความอดทนนี่ผมว่าฟังไม่ค่อยขึ้นน้า สังคมข้างนอกก็ไม่มีใครมาว้ากใส่กันหรอกครับ มีแต่ด่าว่ากันธรรมดา ส่วนคนที่จิตอ่อนน่ะ เขาอาจไม่ผ่านมาเหมือนผม แต่การว้ากเนี่ย มันช่วยฝึกความอดทนตรงไหน ความรู้สึกของคนจิตอ่อนที่โดนเขารู้สึกเหนื่อยใจ มากกว่าที่จะรู้สึกว่าฝึกความอดทนซะล่ะมั้ง ถามว่ามันเป็นวัฒนธรรมอย่างไร ก็ไม่เห็นเป็นวัฒนธรรมที่ดีเลย เอาแต่ตะโกนแหกปาก ไม่สื่อถึงความเป็นปัญญาชนที่ได้รับการศึกษาที่ดีเลย ผู้ใหญ่หรือใครที่เห็นก็คงคิดในใจว่า "นี่หรือเยาวชนของชาติ"แล้วเขาจะฝากความหวังที่ดีไว้ได้อย่างไร แม้แต่เยาวชนปัญญาชนยังไร้สาระแบบนี้

อีกเรื่องหนึ่งก็คือการรับน้องประเภทให้กินอมยิ้ม กินกล้วยหรือกินอะไรก็ตามต่อกันเป็นกลุ่มๆเนี่ยก็เป็นอะไรที่ไร้สาระ เรียนกันมาป่านนี้ไม่ค่อยรู้เรื่องกันหรือว่าโรคบางชนิด เช่น ไวรัสตับอักเสบบี อาจติดกันทางน้ำลายได้ อย่างนี้ก็ไม่เห็นน่ามีหรอกครับ

ที่อ้างเรื่องการว้ากอย่างโง้นอย่างงี้ ผมว่ามันไม่ใช่หรอกครับ แท้จริงแล้วเหตุผลหลักๆมันก็แค่ระบายอารมณ์ ระบายความเก็บกดใส่รุ่นน้องแค่นั้นเอง สรุปง่ายๆจากอาการที่ปรากฏ ไม่ต้องหาข้ออ้างหรอกครับ ว้ากแล้วได้อะไร?ก็ได้ความสะใจของรุ่นพี่ไง(ในใจ) พอทำบ่อยๆเข้าทุกปีก็เลยกลายเป็นเรื่องธรรมดาไป ข้ออ้างที่อ้างกันก็เลยรู้สึกน่าเชื่อถือ เหมือนอุปาทานหมู่ที่พวกม็อบเสื้อแดงเป็นกันไง

ปัญญาชนเอ๋ย ถ้าท่านทั้งหลายยังทำตัวไร้สาระแบบนี้ ใครที่ไหนจะศรัทธาท่านอย่างเต็มใจล่ะครับ การรับน้องทำเพื่อความสนิทสนมของรุ่นพี่รุ่นน้องมิใช่หรือ? ท่านทำอย่างงี้มันได้สาระ ได้ความสนิทสนมอะไร สำหรับคนจิตอ่อนเขาได้แต่ความรู้สึกทางลบทั้งนั้น มาว้ากเป็นสัตว์ป่ากันให้มันไม่น่าศรัทธาทำไมก็ไม่รู้นะครับ น่าจะปฏิวัติกันเสียบ้าง ประเทศชาติจะได้เจริญขึ้น ดูมีอารยะมีความเป็นผู้ดีอย่างชาติอื่นเขาเสียที

เรื่องแค่นี้ยังไร้สาระ ประเทศชาติจะอยู่อย่างไรครับ?

เราพัฒนามามีอารยะ มีวัฒนธรรมดีงาม มาทำตัวเป็นสัตว์ป่า สมควรหรือ?

ต้องปฏิวัติกันบ้างนะท่านทั้งหลาย อย่าให้ใครมาว่าเราเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน...