ถ้าผมฆ่าตัวตายในคืนนั้น....

ถ้าผมฆ่าตัวตายในคืนนั้น...

ความฝันของเด็กบ้านนอกคงจบลง หัวใจของคนเป็นพ่อของคนเป็นแม่คงแตกสลาย จะเป็นแค่ข่าวรายวัน ที่คนอ่านผ่านๆ ไป
และวันนี้ โลกก็จะลบผมออกจากความทรงจำของทุกคน จะไม่มีผมในวันนี้ 

เรื่องราวที่ผมจะเล่าในตอนนี้ ผมจะไม่เล่าให้มันเศร้า ร้องไห้ 
ผมจะเล่าให้คุณมีกำลังใจ มีพลัง! มีความหวัง
ก่อนที่คุณจะอ่านผมอยากให้คุณอ่านอยู่คนเดียว เพราะอยากให้คุณได้ รับรู้ถึงความรู้สึก และให้คำตอบว่า ถ้าเป็นคุณจะทำยังไง...อ่านจบแล้วคุณรู้สึกอย่างไรช่วยบอกกับผมด้วยนะครับ

ชีวิตของผมหลังจากที่ผมย้ายมาอยู่กับพี่ชายที่เชียงใหม่ เราลำบากมาก มีแค่จักรยานคันเก่า เสื้อผ้ามีไม่กี่ตัว ไม่มีทีวีดู อดมื้อกินมื้อ บางครั้งไม่มีเงินซื้อ เราก็จะขอเชื่อร้านค้าก่อน เขาก็เมตตา บางทีพี่ชายซื้อไข่ต้มมาให้กิน ผมไม่กินเพราะไม่ชอบ พี่ก็จะตีผม ว่าเรื่องมากทำไม จะไม่มีกินอยู่แล้ว ผมร้องไห้และกินมันเข้าไปทั้งน้ำตา

พี่ผมอยากให้ผมเรียนเก่งก็จะบังคับทุกอย่าง ให้อ่านหนังสือ ให้ท่องจำ สอนทุกอย่าง  ตอนนั้นพี่ตีผมบ่อย ผมคิดว่าแค่นี้ชีวิตยังไม่แย่พออีกเหรอ จนผมคิดว่าพี่ไม่รักผม 
วันนั้นผมทำผิด โดดเรียนไปเล่นเกมส์กับเพื่อน ครูจับได้แล้วแจ้งให้พี่ผมทราบ ผมกลัวมาก พอกลับถึงบ้านพี่ชายทำโทษตีผม จับผมแก้เสื้อผ้าออกให้หมด เหลือแต่กางเกงในตัวเดียวแล้วไปคุกเข่าหน้าบ้าน ผมเจ็บผมร้องไห้ และเดินออกไปคุกเข่า และต้องพูดคำว่า "ผมผิดไปแล้ว จะไม่โดดเรียนเล่นเกมส์อีกแล้วครับ"
ผมพูดซ้ำๆ ไปร้องไห้ไปด้วย ป้าที่อยู่ข้างบ้านก็สงสาร แต่ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าช่วยก็กลัวโดนด่า ชาวบ้านผ่านไปมาก็ได้แต่มอง

จนเวลาผ่านไปพี่ชายผมต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ พี่ชายให้ผมเข้าไปอยู่ในห้องแล้วขังผมไว้ในนั้น คืนนั้นฝนตก
ผมร้องไห้..คิดถึงแม่ ถ้าตอนนี้มีพ่อแม่ผมคงไม่ต้องเป็นแบบนี้
คิดไปก็ฟุ้งซ่านไปคิดว่าพี่ชายไม่รัก เรื่องแค่นี้ต้องทำขนาดนี้ด้วย ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมเก็บเสื้อผ้า 2 ชุด ใส่กระเป๋านักเรียน
ถีบประตู! หนีออกจากบ้าน ตอนนั้นผมอยู่หมู่บ้านป่าพร้าวนอก เดินออกมาจะถึงหน้าซอย มีสนามบอลและร้านเหล้าตองคาราโอเกะ มีขี้เหล้าเอะอะเสียงดังทะเลาะกันเขวี้ยงขวดเบียร์ออกมานอกร้าน

ผมตกใจ ผมกลัว รีบวิ่ง กลัวถูกตื๊บ ลูกหลง ผมวิ่งลัดเข้าซอย ข้างร้านอาหารสายลมจอย ถนนช้างคลาน และเลี้ยวซ้าย
จะไปบ้านเพื่อนแถวๆ โรงเรียนมงฟอร์ตประถม ย่านแถวนั้นจะมีคนอิสลามอยู่เยอะ เดินตากฝนไปซักพัก มีวัยรุ่น 3-4 คน ตั้งวงกินเหล้าเล่นกีต้าร์กัน และเพลงที่ร้องตอนนั้นคือ "เฝ้าอิจฉาดูใครเขาพร้อมครอบครัว...ทำไมฉันมีแต่ตัว หวาดกลัวไม่รุ้เรื่องราว" มันตรงกับชีวิตผมจริงๆ ฟังแล้วปวดร้าว (ตั้งแต่นั้นมาเพลงนี้เป็นเพลงอมตะสำหรบผม)

ผมเดินไปจนถึงหน้าโรงเรียนมงฟอร์ต บ้านเพื่อนของผมอยู่ในสลัม ซอยข้างโรงเรียนมงฟอร์ต แต่ต้องเข้าไป 200 เมตร ผมไม่กล้าเข้าไป ในซอยบ้านเพื่อนมีหมาดุ และมันก็ 5 ทุ่มกว่าแล้ว ผมเดินวนไปมาแถวนั้น เป็นล็อคให้เช่าขายของ (ตรงข้ามโรงพยาบาลเซ็นทรัล)  

ผมไม่มีเงินติดตัว ตอนนั้นท้องผมเริ่มหิว (เพราะปกติพี่ชายผมเลิกงานก็จะซื้อน้ำเต้าหู้มาแบ่งกินด้วยกัน) เลยไปเปิดก๊อกน้ำแถวนั้นกินแล้วเดินไปที่ศาลพระภูมิ เจอของไหว้เจ้าที่ ที่แม่ค้ามาถวายไว้ ผมไม่รู้ว่าทำผิดไหม แต่ท้องผมหิว ผมไหว้ขอเจ้าที่ ขอเอาส้มมา 3 ลูก แล้วเดินขึ้นสะพานลอยหน้าโรงเรียนมงฟอร์ตประถมไป

ผมนั่งทรุดลงแกะเปลือกส้มไปร้องไห้ไป  คือเข้าใจไหมครับ
ผมกินได้แค่กลีบเดียว มันร้องออกมาเยอะมากครับ มันฟูมฟาย น้ำมูกน้ำตามันไหลออกมาหมด 
ชีวิตไม่เคยเป็นขนาดนี้ ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีพี่ชาย ไม่มีบ้าน ไม่มีข้าวกิน ไม่มีเงิน ไม่เหลืออะไรเลย
ในหัวของผมมันก็คิดเรื่องน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของผม 
ผมร้องไห้เสียดังขึ้น  เขวี้ยงส้มออกไป ลุกขึ้นยืนตะโกนกรีดร้อง ด่าทุกอย่าง ด่าคนทั้งโลก!
ชีวิตบั..ซบ เฮงซ..ยชิ..หา.. ชีวิตทำไมต้องเป็นแบบนี้
ทำไมไม่มีพ่อแม่ อยากมีอะไรเหมือนคนอื่นนนน 
ทำไมไม่มีกินเหมือนลูกคนอื่นเขา ฯลฯ

ผมตะโกนดังมากและฝนก็ตกหนัก ตะโกนดังแค่ไหน
ก็ไม่มีใครได้ยิน ถึงได้ยินก็ไม่มีใครสนใจ เหมือนเป็นแค่เศษขยะไม่มีค่า
คิดว่าอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว ไม่อยากมีชีวิตต่อไป ผมเหยียบขึ้นราวสะพาน รอรถยนต์ที่ขับเร็วๆ ผ่านมา ผมจะโดดลงไปให้มันชน ให้มันทับตายๆ ไปเลย  ถึงอยู่ไปผมก็ไม่มีค่า ไม่มีใครแล้ว รถ 6 ล้อกำลังจะวิ่งมาถึง ผมหลับตาลง วินาทีที่จะโน้มปล่อยตัวลงไปตาย  คุณเชื่อไหม

ฟ้าร้องขึ้นมาดังมาก ใบหน้าของแม่เด้งขึ้นมาในสมอง
ผมล้มทรุดตัวลงเกาะราวสะพาน ตบหน้าตัวเองหลายครั้ง ด่าว่าตัวเอง และคิดว่า  ถ้าแม่ออกมาใครจะอยู่กับแม่ อยู่ยังไง ถ้าพ่อแม่รู้ต้องขาดใจลง ผมเลวจริงๆ ที่จะทำแบบนี้

พอคิดถึงแม่ ผมคิดถ้าผมยังไม่ตายผมต้องได้เจอพ่อกับแม่ ผมต้องมีชีวิตให้รอดเพื่อรอวันที่ครอบครัวเราได้กลับมาอยู่ร่วมกัน
ครอบครัวต้องไม่ลำบาก ต้องมีบ้านอยู่ ต้องมีความฝันให้แม่ภูมิใจ ผมเอาเสื้อในกระเป๋าออกมาเปลี่ยน เอากางเกงออกมาห่ม 
เอากระเป๋ามาเป็นหมอน แล้วกินส้มที่เหลืออีก 2 ลูก 

มันสุดๆ จริงๆ มันอธิบายออกมาเป็นคำพูดยาก ความเศร้า เสียใจ เจ็บปวด ผมเปรียบกับเด็กรุ่นวัยเดียวกันแล้วน้อยใจในชีวิต
ฝนตกหนักทั้งคืน ผมหนาว ยุงกัด ผมนอนหวาดกลัวอยู่คนเดียวบนสะพานลอยในคืนนั้น

ตอนเช้าเก็บของเข้าไปบ้านเพื่อน ขอเขาอยู่อาศัย ช่วงนั้นฤดูลำไย ผมกับเพื่อนไปรับจ้างขึ้นลำไยแถวๆ ลำพูน ได้วันละ 100 บาท ได้มาก็แบ่งให้แม่เพื่อน เป็นค่ากินค่านอนที่เขาเมตตาให้ผมได้อยู่ และช่วงกลางคืนเพื่อนชวนผมเที่ยวร้านเหล้าแถวฟ้าใหม่ ผมอยากรู้อยากลองเลยไปด้วย เพื่อนมีแฟนเป็นสาวเสริฟเลยแนะนำเพื่อนแฟนให้ผมรู้จัก

ผมไม่เคยมีแฟนจริงๆ กับเขาซักทีอายุ 15 แล้ว ผมหลงเลย เก็บเงินได้ 200-300 ก็ปั่นจักรยานเพื่อนไปไกลถึงกาดหลวง (วโรรส) เพื่อไปซื้อเสื้อให้เธอ คืนนั้นเอาเสื้อไปให้เธอ โดนเธอมอมเหล้า แล้วก็โดนในคืนนั้นเลย เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเธออายุ 27 แล้ว
แต่ผมก็ยังหลงเธอ ไปหาบ่อยๆ ช่วยเก็บโต๊ะแขก ทำความสะอาด ฯลฯ ผมเพิ่งรู้ "พลังความรักนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ ครับ" 55

หลังจากนั้นก็มารู้ว่าเธอมีลูกแล้ว อีกไม่นานเธอก็มีแฟนใหม่ เธอบอกเลิกผม เหตุการณ์นั้นทำให้ผมได้รู้จักกับคำว่า "รัก"
"ใช้พลังความรักผลักดันสู่ฝันที่ยิ่งใหญ่"

ตอนผมอายุ 5 ขวบได้ บ้านถูกยึด เนื่องจากหลานแม่เอาบ้านที่ดินของครอบครัวผมไปจำนองกับธนาคาร เพื่อกู้ทำธุระกิจแล้วเจ๊ง หลานแม่คนนี้คือน้าของผม และอีกไม่กี่ปีเขาได้ป่วยตายไปทั้งผัวเมีย เขาตายทิ้งลูกไว้ 2 คนครับ  ก่อนหน้านี้ผมได้รู้ความหลัง ผมโกรธน้า ผมเกลียดอดีตอันเลวร้ายที่ต้องระหกระเหินไม่มีบ้านอยู่ ผมไม่มีวันให้อภัยที่ทำให้ครอบครัวของผมต้องเป็นแบบนี้

แต่สุดท้ายแล้ว พอผมได้กลับไปเจอหน้าหลานทั้ง 2 คน ผมรักสงสาร และปัจจุบันผมเลี้ยงดูส่งเสียให้ได้เรียนทั้ง 2 คนมันคนละคนกันครับ มันไม่ใช่ความผิดของหลานของเด็กครับ

ผมรับปากกับป้าก่อนที่ป้าจะตายว่าจะดูแลหลาน ถึงเหนื่อยผมก็จะทำ เพราะเขาคือหลาน เขาคือชีวิต เขาคือเพื่อนมนุษย์ เขาคือครอบครัวของผม ผมไม่ได้หวังอะไรในตัวพวกเขา แค่ต้องการให้เป็นคนดีและพึ่งพาตัวเองได้ในซักวัน หลานของผมทั้งสองคน ฝาแฝดครับ ผมจะสอนชีวิตให้กับเขา การเป็นมนุษย์

อยากให้ทุกคนมีจิตเมตตาและความรักให้แก่กัน 
ทุกอย่างให้อภัยแล้วเหมือนปลดปล่อยความทุกข์ออกจากหัวใจ
บางอย่างในชีวิตไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ แต่เราเริ่มต้นใหม่ให้ดีกว่าเดิมได้เสมอ

ผมเป็นคนนึงที่ยอมแพ้ต่อชีวิต เป็นคนที่จะทิ้งคนที่รักผมไป เป็นคนที่คิดว่าไม่เหลืออะไรในชีวิต เป็นคนที่เห็นแก่ตัว
แต่เพราะความรักผมถึงยังมีโอกาสได้มีชีวิตอยู่ และสู้ชีวิตกับปัญหาอุปสรรคทั้งหมด ผมยังมีลมหายใจ ต่อให้วันหนึ่งผมต้องเจอมรสุม ผมก็จะไม่ยอมแพ้ เพราะผมมีความหวัง ผมมีความฝัน ผมมีครอบครัวครับ

ปัจจุบันผมได้มาเป็นเจ้าของไร่สตรอเบอร์รี่ที่มีความสุข

ผมขอเป็นกำลังใจให้กับคนไม่มีบ้าน คนที่ต้องห่างครอบครัว
คนที่กำลังท้อจากเงินเดือนน้อยๆ คุณยังโชคดีครับที่มีงานทำ
คนที่กำลังเรียนอยากให้ตั้งใจเรียน คุณยังมีเวลาวางแผนอนาคตครับ
คนที่ไม่เข้าใจกันอยากให้หันหน้าคุยกัน รักษาครอบครัวไว้ให้ดีครับ
ผมอยากให้คุณอ่านให้คนที่คุณรักฟัง ให้กำลังใจแก่กันและกัน เดินจับมือไปด้วยกันนะครับ

สิ่งที่ทำมาคืออดีต อาจจะมีบางคนรู้สึกเห็นต่าง
แต่ผมไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ ได้แต่ทำวันนี้และอนาคตให้ดีที่สุด. 

สำหรับผม "ความสุขที่แท้จริง คือความสุขที่แบ่งปัน" ครับ
นายนราธิป นามลือ
สวัสดีครับ

อ่านจบแล้วคุณรู้สึกอย่างไรช่วยบอกกับผมด้วยนะครับ