เพลิงราคะ
แสนเพริศพริ้งอวลอบนทีศรีสวาด
งามดารดาษพรรณรายมไหศวรรย์
หอมกลิ่นโปรยโชยชื่นลัดดาวัลย์
เริงร่าอนันต์อโนดาตพาดเรืองรอง
ใสสะอาดบริสุทธิ์ดุจแมนสรวง
เหล่าพุ่มพวงดารณีพลีจัดสนอง
ประทุมมาศเต่งตึงอึงคะนอง
ชูชันครองสองเต้าเย้าพริ้มพราย
บุปผาพฤกษ์โปรยปรายไอหอมกลิ่น
โชยระรินกลิ่นผกาฟุ้งจรุงขยาย
ด้วยทีท่าเย้ายวนชวนหทัยคลาย
ปรุงแต่งขจายอาภรณ์ร่อนเริงลม
หวังสลายดวงฤทัยให้แตกซ่าน
พลิกผันผ่านคืนกลับนับเสพย์สม
ด้วยท่าทีอ่อนช้อยปรอยเชยชม
หว่านทวีถมองค์มุนินทร์ชินสีห์
เหล่ามาณวิกาสารพัดจัดถวาย
เพื่อสลายดวงหทัยนัยยวนฉวี
สุดเปล่งปลั่งครอบราคะคละทวี
ยวนยั่วฤดีหลายท่าตัณหาเถกิง
ชม้อยดวงเนตรหยาดเยิ้มเพิ่มพิลาส
แล้วนวยนาดปราศอาภรณ์ร่อนเถลิง
เปล่งสำเนียงหวานหาคราระเริง
หวังกระเจิงดวงหทัยให้ละลาย
องค์มุนินทร์ปิ่นนิพพานนั้นสอน
สิ้นอาวรณ์ตรัสรู้หมู่มารถวาย
เปี่ยมสิ่งเกิดตัณหาราคะขจาย
ซุกซ่อนในธรรมมารมย์บ่มวาง
ทรงตัดขาดเยื้อใยใช้ปัญญา
พิจารณากองไฟอันใหญ่สล้าง
ทั้งเศษเล็กมากน้อยอย่าคล้อยทาง
สมาธิสร้างพลิกค้นจนเบิกบาน.