ก่อนอื่นก็ต้องขอเน้นย้ำว่า เรื่องที่จะได้กล่าวต่อไปนี้ มิได้มีเจตนายุยงให้ผู้ใดลุ่มหลงหรืองมงายกับเรื่องการเป็นคนทรง เพียงแต่นำเสนออีกด้านหนึ่งของประสบการณ์การสัมผัสอีกมิติหนึ่งที่หลายคนอาจ จะไม่รู้ หรือไม่เชื่อว่าจะมีจริงๆ และเป็นความเชื่อส่วนบุคคลเท่านั้น
ก่อนอื่นผมนั้นเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ได้มีความสนใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องการเข้าทรง หรือการไปดูดวงอะไรแนวนี้ จะค่อนข้างแอนตี้เลยก็ว่าได้ คิดว่าเรื่องแบบนี้มันไม่มีจริงในโลกหรอก มีแต่พวกบ้า หรือไม่ก็คิดไปเอง แต่พอเมื่อถึงวาระที่ได้รับรู้ ก็คือได้มีโอกาสได้เห็นการประทับทรงจากเทพแบบจะจะ ผ่านคนใกล้ชิดสนิทใกล้ตัวเลย คือนนท์ โดยที่เทพท่านจะเสด็จมาตามลำดับชั้น บ้างองค์มาท่านจะแสดงองค์ให้ทราบก่อนว่าท่านเป็นใคร เช่น พระแม่อุมา กาลี องค์พระศิวะ พระนารายณ์ พระแม่ลักษมี และพระพิฆเนศวร ด้วยการร่ายรำและการแสดงท่าประจำองค์ เช่นถืออาวุธใด มีพาหนะใด ด้วยเรารู้จักเพื่อนของเราดี  เขาไม่มีทางทำแบบนั้นได้เป็นแน่ ไม่ว่าจะเป็นอากัปกิริยา ถือแม้กระทั่งเป็นบุญที่มีโอกาสได้ฟังท่านเอ่ยเป็นวาจาออกมา ต้องเรียนก่อนว่าปรกติเวลาท่านมา ท่านจะไม่ลืมตา และจะไม่พูด
ถามว่าทำไม ท่านบอกว่ามนุษย์เองนั้น การที่จะพูดจาหรือสื่อสารด้วย เป็นไม่สมควร เพราะหนึ่ง มนุษย์เราเข้าใจในคำพูดที่ท่านพูดได้ยาก เพราะลึกซึ้งมาก จะเป็นคำอุปมาอุปมัย และกล่าวเป็นคำให้เราคิดเองต่อ มิได้บอกทั้งหมด ท่านจะตอบแบบกินใจครอบคลุมความหมาย เกินกว่ามนุษย์เราจะสรรหาคำมาตอบแบบเฉลียวฉลาดดังนักปราชญ์ก้ไม่ปาน อันนี้จริงๆนะครับ ผมได้ฟังแล้วยังขนลุกว่า ไม่เคยได้ยินใครพูดได้ดีขนาดนี้เลย แถมน้ำเสียงท่านยังนุ่มนวล อ่อนหวาน ไม่มีอารมณ์ในคำพูดเลย มีแต่ความเมตตา ทั้งสิ้น ท่านจะพูดน้ำเสียงค่อนไปทางค่อยจนบางทีเราต้องเงี่ยงหูฟัง
และท่านได้บอกเองว่าไม่มีผู้กระทำพิธีใดสามารถมา เปิดปาก หรือเปิดตาให้ท่านได้ เป็นประสงค์ของท่านเองที่จะพูด หรือจะลืมตา หรือไม่ แต่โดยปรกติท่านจะใช้จิตมองจะเห็นหมดว่าเราอยู่ตรงไหน โดยไม่ต้องลืมตา ท่านจะมาบอกเราในเฉพาะเรื่องที่เราสงสัย หรือท่านอยากบอกสื่อสารจริงๆ ท่านจะไม่มาพร่ำเพรื่อ คือต้องวาระโอกาสที่เหมาะสมจริงๆท่านจึงจะเสด็จมา มิใช่เชิญมาก็มาได้ทุกครั้ง
เอาเป็นว่าข้ามตรงนี้ไปมีโอกาสผมคงยกหน้าที่ให้คุณเด็กวัดได้เล่าเรื่อง เกี่ยวกับเทพในตอนต่อๆไป เข้าเรื่องของผมเลยละกัน ผมเองตอบตรงๆว่าแรกนั้นไม่เชื่อ เลยขอดูของจริง พอเห็นของจริงเลยรู้ว่าแตกต่างจากของปลอมอย่างไร ยิ่งพอได้ทราบประสงค์และคำสอนหลายๆอย่างจากเทพที่ท่านเสด็จมาแต่ละองค์ยิ่ง ศรัทธาเข้าไปใหญ่ แต่พอเขาบอกว่าเราเองก็มีองค์ องค์มาเต็มแล้วทำไมถึงไม่ปล่อยให้ท่านมาผ่านเพื่อสื่อสาร เราเลยเกิดความคิดว่า 1 เป็นไปได้ด้วยหรือเรานี่นะ คนธรรมดาไม่เคยปฏิบัติธรรมมะอะไรจริงจัง และอีกอย่างมนุษย์ก็สกปรกเกินไปที่เทพท่านจะมาอยู่ด้วยมั้ง 2 แต่ว่าเราเองก็อยากพิสูจน์ แต่ไม่ได้ด้วยการไปตามตำหนักให้ใครมาเปิดหรือมาดูให้หรอกนะครับ ผมไม่เชื่อแน่ๆ เลยลองถามท่านเทพผ่านนนท์ว่าต้องทำอย่างไร ท่านบอกเพียงว่าให้นั่งสมาธิเท่านั้น เพราะกายและจิตมนุษย์นั้นหยาบเกินไป จิตของเทพท่านละเอียดว่ามาก จึงเป็นการยากที่เทพท่านจะมาผ่านร่างมนุษย์ได้เลย นอกเสียจากผู้ที่ปฏิบัติฝึกจิตแล้ว และเป็นผู้มีบุญบารมีจากการฝึกฝนจากอดีตชาติเป็นทุนเดิมมาแล้ว
ผมเลยตั้งหน้าตั้งตาฝึกสมาธิว่าจะเป็นอย่างไร แรกๆไม่มีอาการใดๆเลย มีเพียงอยู่ๆก้เกิดอาการสำรอก อยากอาเจียน แต่ก้ไม่เห็นมีอะไรเลยออกมา แต่ก็สำรอกอยู่นั้นติดๆกันจนเราสงสัยตัวเองว่าเป็นอะไรไป แล้วใจก็หวิวอย่างมากเหมือนกับมันจะขาดใจ แต่ไม่ได้ทรมานอะไรมากมาย แล้วก็มึนหัวมาก เริ่มเหม่อลอยไม่เป็นตัวเอง ประสาทสัมผัสทั้งหมดเริ่มอ่อนลง เหมือนกับว่าบังคับตัวเองไม่ได้ อาการก็มีเพียงเท่านั้น
เลยสงสัยว่าไม่เห็นจะมีการทรงอะไรเลย มีแต่อาการแปลกๆเลยเลิกคิดที่จะทำที่จะสรรหา เที่ยวไปถามคนนั้นคนนี้มากมายที่เป็นร่างทรง แต่ก้ไม่ได้อะไร มีหนังสื่ออะไรก็เอามาศึกษาจนหมด อยากรู้ว่าตัวเองเป็นจริงดังคำที่เขาว่าด้วยหรือ แล้วผลสุดท้ายก็จนปัญญาจนเกิดทุกข์กับตัว ว่าทำไมเขาเป็นได้ เราเป็นไม่ได้ ความคิดผิดๆเริ่มเกิด เพราะอยากรู้ว่าเป็นเทพเป็นยังไง จะได้มีตาทิพย์หูทิพย์ได้จริงๆเหรอ พยายามจนสุดท้ายก็ได้ความคิดว่า มนุษย์เรามีแต่ความอยาก เราศรัทธาเทพเพราะอยากเป็นท่านงั้นหรือ นี่ไม่ใช่หนทางที่ท่านชี้แนะนี่นา ท่านมาชี้แนะให้เราเองหันหน้าเข้าหาพระธรรม และปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้า แล้วชีวิตเราจะดีจะเจริญ มิได้สอนให้เรามาเป็นร่างทรงนี่นา
คิดได้ดังนั้น ผมก้เริ่มปล่อยวางทุกสิ่ง ปฏิบัติสมาธิเพื่อละกิเลส ความอยาก และความวุ่นวายทั้งหลาย เพื่อหวังพึ่งหนทางสงบ ใช้เวลาฝึกแบบนี้ไม่แน่ใจ อาจจะประมาณครึ่งปีได้ แต่ทำด้วยความพอดี เดินสายกลาง แต่ตัดละความอยากได้อยากเป็นอยากมีออกเสีย และปล่อยวางออก แต่อาการก็มีเหมือนเดิมเรื่อยๆ จนขนาดว่าไปตามเทวสถาน หรือวัดที่มีพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ที่ไหน ก่อนออกจากประตูรถก้ปรกติ แต่พอพ้นข้ามเข้าเขตไปเท่านั้นหล่ะ สำหรอกติดๆกันเป็นสิบๆที และใจหวิว จนน้ำตาไหล ขาเข่าอ่อนจนรวยแรง จนเพื่อนที่ไปด้วยถามว่าเป็นอะไรขนาดนั้น เราก็ตอบได้เพียงไม่ทราบจริงๆ และเมื่อเริ่มตั้งจิตให้สงบได้ อาการก้หายไปซะอย่างนั้น
แล้วก็มาถึงวันที่ผมได้รับการสื่อสารการประทับทรงจากเทพครั้งแรกในชีวิตก็ เกิดขึ้น คืนนั้นจำได้ว่าเป็นคืนวันโกน ปรกติเทพท่านเสด็จมาผ่านร่างนนท์ คือพระแม่ศรีอุมาเทวีแล้วแต่ปางที่ท่านจะมา แต่ปางที่ท่านเสด็จมาประจำคือปางมหากาลี ผมเองก็นั่งสมาธิปรกติ นนท์เองเขาก็นอนไปแล้ว ส่วนพี่หนิงเองก็ยังไม่นอน ก็สวดมนต์กันไปตามแต่อัธยาศัย พอผมนั่งสมาธิไปสักพักผมเริ่มเกิดอาการร้อนอย่างกับว่ามีใครมาจุดกองไฟหลัง ผมเลย มันร้อนขนาดที่ว่าเหงื่อไหลเป็นทางเลย แล้วอาการทั้งหลายก้เริ่มเกิดขึ้น ผมใจหวิวมากๆแล้วเหมือนจิตหลุดจากความเป็นเรา เหมือนอยู่ในภวังค์มันมืดสนิทไปหมดเลย แล้วหนักที่บ่าและต้นคอมากๆ สักพักแขนขามันชาเหมือนมีอะไรไต่เลย มันลามขึ้นๆ ขนก็ลุกซู่ทั้งตัว แต่มันทรมานมากๆ ทรมานจนเราอธิฐานจิตบอกท่านเลยว่า หากท่านแม่ต้องการแทรกจิตผ่านร่างนี้ ลูกขอให้ท่านถอยออกเถิด เพราะลูกทรมานเสียเหลือเกิน มันเหมือนยื้อกันไปยื้อกันมา เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง
พออธิฐานเสร็จอาการทั้งหมดมันเริ่มคลาย แล้วผมก็ออกมาจากสมาธิเลย แล้วท่านเทพก็ได้เริ่มผ่านร่างของนนท์ซึ่งนอนหลับไปแล้ว ลืมบอกให้ทราบก่อนว่าเทพจะแทรกผ่านนนท์ได้ท่านจะดลจิตให้นนท์ง่วง และหลับไปเสียก่อน พอเทพท่านผ่านนนท์ในเวลาใกล้เคียงกันนั้น ผมก็ได้ยินเสียงหนิงบอกว่า ท่านแม่ครับโปรดช่วยกันต์ด้วย กันต์เป็นอะไรไปไม่รู้ หนิงทำเสียงตกใจ ผมเองก้มีอาการเหนื่อยเอามากๆเหงื่อเต็มตัว ท่านแม่ที่สื่อผ่านร่างนนท์ก้เรียกผมมาใกล้ๆ แล้วท่านก็ทำพิธีอะไรสักอย่างคล้ายการเจิมที่หัวและหน้าผากทั้งหมด แล้วท่านก็ร่ายมนตราไปด้วย สุดท้ายพอเสร็จพิธีท่านก้ตบบ่าผมเบาๆ เหมือนว่าเสร็จแล้ว ผมก็ก้มลงกราบท่านที่ตัก แล้วท่านก็เอามือมาลูบหัวผมเบาๆ จนผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มันอบอุ่นอยากบอกไม่ถูก นี่แหล่ะครับความประทับใจที่พวกผมทั้งสามคนจะไม่มีวันลืมได้ จากทั้งท่านแม่และท่านพ่อเสด็จมาโปรด ทุกพระองค์จะทำเหมือนๆกันแบบนี้เลย เสมือนเรารักท่านเทิดทูลบูชาท่านดั่งพ่อแม่ หรือคนในครอบครัวเราเลย ไปไหนก็คิดถึงท่านท่านก็จะรักและเอ็นดูเราเหมือนเราเป็นลูกท่านจริงๆ แรกๆเราคิดเลยว่าเทพท่านต้องสูงส่งน่ายำเกรงและสูงส่งจนเราแตะต้องไม่ได้ แต่พอได้สัมผัสจริงๆไม่ใช่เลย ท่านอยู่ใกล้เราและเป้นส่วนหนึ่งกับเราจริงๆ เอาหล่ะครับเรื่องของคืนนี้ก็จบลงด้วยที่ว่าท่านแม่ทำพิธีให้ผมเสร็จให้พร เราและเสด็จกลับ เราก็พากันนอน แล้วจะเกิดอะไรกับผมอีก โปรดติดตามในตอนต่อไปนะครับ..

เขียนโดย : น้องกันต์ บ้านโลกทิพย์