"เสีย ครั้งแรกเกาะหมากจากแผนผัง

เขาเปลี่ยนเป็นปีนังจำได้ไหม

นั่นแหละบิ่นจาก ขวานทองเล่มของไทย

สามร้อยกว่าตารางไมล์หลักฐานมี "

"ครั้งที่สองเสียซ้ำยังจำได้

เสียมะริดและทวายตะนาวศรี

สองพันสามร้อยสามสิบหกโชคไม่ดี

เสียเนื้อที่ห้าหมื่นกว่าตาราง กิโล "

"ครั้งที่สามบันทายมาศถูกตัดเ...้ยนฃ

แล้วเปลี่ยนเป็นฮา เตียนตั้งชื่อใหม่

สองพันสามร้อยห้าสิบสามแสนช้ำใจ

เสียเนื้อที่ เท่าไรไม่ปรากฎในบทความ "

"ครั้งที่สี่เจ็บแค้นเสียแสนหวี

กินเนื้อที่ถึงเชียง ตุงเหนือกรุงสยาม

ตั้งเก้าหมื่นตารางกิโลโถมันทำ

คนสร้างกรรมบัดเดี๋ยว นี้เขาดีกัน"

"ครั้งที่ห้ามาเสียรัฐเปรัค

เขาหาญหักผลักล้มเชือดคม ขวาน

สองพันสามร้อยหกสิบเก้าแสนร้าวราน

ต่างหยิบขวานขึ้นมาถือดู ชื่อไทย "

"ครั้งที่หกอกตรมเดินก้มหน้า

เสียสิบสองปันนาน้ำตาไหล

ตั้งหกหมื่นตารางกิโลโอ้โหไทย

แทบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา"

"ครั้งที่เจ็ดเสียแคว้นแดนเขมร

เกิดพิเรนเพราะฝรั่ง กำลังบ้า

เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่นอุรา

เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตาราง กิโล"

"ครั้งที่แปดเสียแคว้นดินแดนใหม่

ชื่อสิบสองจุไทยก็ ใหญ่โข

แปดหมื่นกว่าที่กว้างตารางกิโล

แทบร้องโฮใจระเ...่ยเพราะ เสียดาย"

"ครั้งที่เก้าเศร้าแสนแค้นไม่สิ้น

เสียลุ่มน้ำสาละวินด้านฝั่งซ้าย

สิบสามหัวเมืองจำต้องเหมาให้เขาไป

ใครที่ทำช้ำใจไทยต้องจำ "

"ครั้งที่สิบเลียบลำแม่น้ำโขง

ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายเพราะไทยถลำ

"ครั้งที่สิบเอ็ดเสียฝั่งขวาช่างหน้าดำ

มันเจ็บช้ำฝังจำอยู่กลางใจ"

"ครั้งที่สิบสองใจรันทดแทบหมดท่า

เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้

เขาพรากไปจาก แหลมทองพี่น้องไทย

อีกสามหมื่นตารางไมล์โดยประมาณ "

"ครั้งที่สิบสามตรังกานูไทรบุรี

ดินแดนที่มองเห็นเป็นหลักฐานฃ

ไปถึง มะริสติดรัฐกลันตัน

อีกห้าหมื่นโดยประมาณตารางไมล์"

"ครั้งที่สิบสี่เสียเขาพระวิหาร

ปัจจุบันให้เขมรท่านเห็นไหม"

จำไว้เถิดเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย

เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชี่ยวจัด

มาช่วยกันพัดช่วยกันพายอย่าให้พัง

อย่าหันหลังหันหน้าพะว้าพะวัง

คนนั่งกลางอย่าเท้าราลงวารี

เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง

ทะเลล้อมรอบข้างหมดทางหนี

ครั้งที่สิบห้าต่อไปคงไม่มี

ใครกดขี่ข่มขู่ขอสู้ตาย