คนเราทุกข์ เพราะอะไร ??

 

ชีวิตของคนเราที่เป็นทุกข์ เกิดจากอะไร ?  ….. เพราะ ตัวเราได้ไปนำเรื่องในอดีตของเรามาใช้ในปัจจุบัน  หรือไปใช้ในการสร้างความวิตกกับอนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้น  และปัจจุบัน ก็ไม่ยอมอยู่กับปัจจุบันอย่างที่มันควรจะเป็น  ทำให้เราไปดึงอดีตและอนาคตมาใช้ในปัจจุบัน  มันก็เลยทำให้เราเป็นทุกข์

                คนที่ผิดหวังในความรัก  อกหัก  ถูกดุ  เจ็บป่วย  มีความเห็นไม่ตรงกับผู้อื่น  เกลียด ไม่ชอบผู้อื่น ไม่ชอบหัวหน้า ไม่ชอบลูกน้อง ทะเลาะกับแฟน  ฯลฯ  ล้วนเป็นทุกข์  เพราะเกิดจากการตีความ จากความคิดของคนแต่ละคน  ทำให้เรามีความวิตก  กลัว หดหู่  เศร้า  ทำให้เป็นทุกข์มากขึ้น  ยิ่งเรามีเรื่องราวมาก  ตีความจากความคิดเรามากเท่าไร่ ยิ่งทำให้เราทุกข์มากเท่านั้น  

                หากเรายอมรับเรื่องราวนี้ได้  เรียนรู้อยู่กับมัน รู้ทันความคิดของเรา   ยอมรับว่า ธรรมชาติของเรื่องราวเหล่านี้ เป็นอย่างนี้เอง  มีสติรู้เท่าทัน  ก็จะทำให้เราอยู่กับมันได้ และไม่เป็นทุกข์

                ดังตัวอย่างที่ผมจะเล่าผู้อ่านให้ฟัง  ซึ่งเป็นเรื่องที่จะทำให้ผู้อ่านได้เห็นถึงความทุกข์  ซึ่งเกิดจาก การตีความของเรา  ซึ่งหากเราตีความในทางลบ  ย่อมส่งผลด้านลบกลับมาที่เรา  ดังเรื่องเล่าต่อไปนี้

 

กาลครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มกับหญิงสาวคู่หนึ่ง เพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่นาน  ฝ่ายชายก็ถูกเรียกตัวไปราชการสงคราม  หญิงสาวไปส่งสามีจนสุดสายตา  เขาหายไปในสงครามเป็นเวลา 3 ปี จึงส่งข่าวคราวกลับมา  เช้าวันนั้น ที่สามีเธอจะกลับมา  เธอจูงมือเจ้าตัวเล็กไปรับผู้เป็นพ่อด้วยกัน  ทันทีที่พบกัน เขาและเธอก็โผเข้ากอดกัน  สัมผัสไออุ่นจากกันและกัน นิ่ง นาน  จนเกือบลืมไปว่ามีลูกชายตัวเล็กยืนจ้องตาแป๋วอยู่  ผู้เป็นพ่อดีใจมาก ยื่นมือไปหมายจะกอดลูกชาย แต่เจ้าหนูถอยกรูด

                หญิงสาวปลอบว่า  อย่าตกใจ เจ้าหนูไม่เคยเห็นหน้าพ่อมาก่อนก็เป็นเช่นนี้แหละ  ทั้งสามเดินกลับมาตามทางจนถึงตลาด หญิงสาวขอตัวเข้าไปซื้อข้าวของสำหรับทำกับข้าวมื้อพิเศษ ชายหนุ่มมีโอกาสอยู่กับลูกชายจึงขออุ้มเจ้าตัวน้อยอีกครั้งแต่ไม่สำเร็จ  เท่านั้นยังไม่กระไรพอเจ้าลูกชายเริ่มพูดบางสิ่งบางอย่าง  เขาจึงรู้สึกได้ถึงที่มาแห่งปฏิกิริยาอันผิดปกติ  น้าไม่ใช่พ่อของหนู พ่อหนูมาหาแม่ทุกคืน พอแม่นั่งพ่อก็นั่ง พอแม่ยืน พ่อก็ยืน...

                เพียงไม่กี่คำเท่านี้เอง หัวของชายหนุ่มผู้เหนื่อยหนักมาจากสงครามอันแสนหฤโหดยาวนาน ก็พลันกระด้างยังกับแผ่นศิลา สักพักหนึ่งพอหญิงสาวเดินกลับมาจากตลาด เธอก็พบว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาไม่เพียงแต่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน หากหน้าเธอก็ไม่ปรายตามมองอีกต่อไป …. “ เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ”……

                เย็นวันนั้น อาหารที่เธอบรรจงทำอย่างสุดฝีมือเพื่อต้อนรับการกลับมาของเขาจืดสนิท ทั้งคู่เข้านอนแต่หัวค่ำต่างนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืด เธอถามตัวเองว่า  เกิดอะไรขึ้น  ??  เธอแวะไปซื้อของ เขาถามว่า เธอยังเป็นผู้หญิงคนที่เขารักสุดอย่างจับใจคนเดิมอยู่หรือเปล่า  ต่างคนต่างถามกันและกันในความมืด ทว่าเป็นการถามที่เงียบงำจนวังเวงเขาเย็นชากับเธอ  จากวันแรกจนถึงวันที่สาม  ไม่มีการถามไถ่  ไม่มีการโอบกอดอันอบอุ่น ไม่มีการรับประทานอาหรร่วมกันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีแม้แต่การปรายตามองกันและกันอย่างเต็มสองตาฉันสามีภรรยา  เวลาผ่านไป จนถึงเย็นวันที่สาม  ความอดทนของเธอก็สิ้นสุดลง  เธอตัดสินใจลาจากความระทมทุกข์ที่แม่น้ำสายหนึ่ง  ทิ้งปมปัญหาทุกอย่างไว้ข้างหลังอย่างไม่ใยดี

                เย็นวันนั้น  ชายหนุ่ม ได้รู้ข่าวการจากไปของเธอ  ด้วยน้ำตานองทั้งสองแก้ม  เขาไปรับศพเธอมาบำเพ็ญกุศลอย่างเงียบ ๆ ในบ้านของตัวเอง  มีเพียงเจ้าหนูเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนเขาจนดึกดื่น  และคืนนี้ความลับทั้งปวงก็ได้รับการคลี่คลาย  ตะเกียงน้ำมันก๊าดที่จุดไว้บนโล่งค่อย ๆ  หลี่ลงจวนเจียนจะดับ  เขาเติมน้ำมันแล้วจุดใหม่ เปลวไหโชนแสงวูบวาลเขาลุกเดินกลับไปกลับมา  ขณะนั้นเอง  เงาของเขาทาบทอไปปรากฏฝาเรือน  เจ้าหนูชี้ไปที่เงาพลางตะโกนลั่น  นั่นไง!!  พ่อหนูมาแล้ว  พอแม่นั่งพ่อก็นั่ง  พอแม่ยืนพ่อก็ยืน  คนนั้นแหละพ่อของหนู

                ชายหนุ่มมองตามเจ้าหนู เห็นเงาของตัวเองทาบอยู่ที่ฝา  จึงเข้าใจขึ้นมาในนาทีนั้นเองว่า  พ่อที่เจ้าหนูเอ่ยถึงก็คือ “ เงา ” ที่เห็นอยู่นั่นเอง

                ปริศนาทุกอย่างกระจ่างแล้ว  เธอ....คงรักเขามากสินะ  ถึงขนาดสมมุติให้เงาตัวเองเป็นเขา แล้วบอกเจ้าหนูว่า  เงาก็คือตัวเขา  คือ พ่อที่หายไปในสงคราม

                โอ!! ..ไม่น่าเลย

                ความจริงนี้เจ็บปวดเกินไป  เจ็บเกินกว่าหัวของคนธรรมดาจะรับไหว  รุ่งขึ้นอีกวันเขาชดใช้ความผิดพลาดอย่างมหันต์ของตัวเอง  ด้วยการให้แม่น้ำเป็นตุลาการผู้พิพากษาชีวิตเขาอีกชีวิตหนึ่ง.....เรื่องราวของเขา  และเธอเป็นโศกนาฏกรรมแห่งความรัก  ที่เล่าขานกันไปอีกนานนับนาน

                วันนั้น  หลังจากเจ้าหนูพูดถึง  พ่อ  ของตัวเองให้เขาฟัง หากเขาไม่หุนหัน พลันแล่น  มีสตินิดหนึ่ง  ถามไถ่จากเธอว่าพ่อคนที่เจ้าหนูพูถึงคือใคร  และหลังจากที่เขาเย็นชา  ปิดปากเงียบสนิท  หากเธอจะอาจหาญถามเขากลับไปว่ามันเกิดอะไรขึ้น  เธอคงไม่ต้องเจ็บคนเกินเยียวยาและเขาเองก็ไม่ต้องจบชีวิตอย่างอนาถเช่นนั้น  ไม่ใช่เธอไม่รักเขาและไม่ใช่เขาไม่รักเธอ  หากทั้งเธอและเขาต่างรัก  ต่างภักดีต่อกันอย่างสุดซึ้งความรักของคนทั้งสองบริสุทธิ์  งดงาม  หมดจด  จนกลายเป็นตำนานเล่าขานดังเรื่องราววีรบุรุษวีรสตรี  ความผิดพลาดหากจะพึงมีบนเส้นทางแห่งรักแท้จนกลายเป็นโศกนาฏกรรมของคนทั้งคู่เกิดจากความคิดของเขาและเธอ  การไม่สื่อสาร  การปล่อยให้ความคิดในสมอง ทำงาน โดยคิดจากเรื่องราวหรือประสบการณ์ของตน  ที่ทำให้เป็นทุกข์  หากทั้งเธอและเขาไม่สร้างเรื่องราว หรือคิดในสิ่งที่ทำให้เป็นทุกข์ แล้วหันหน้าเข้าหากันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย ถามไถ่จากกันและกันอย่างให้เกียรติกันทั้งสองฝ่าย  ไหนเลยจะต้องมาพรากทั้งที่ยังรักกัน