พ่อครับ...ผมขอยืมเงินสองร้อยครับ

                    

 

เสร็จจากงาน ถึงบ้าน
เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว เขาเดินเข้าบ้าน
ที่ดูเงียบเหงา เนื่องจาก ภรรยาเสียชีวิตไปเมื่อปีกลาย

 

ทิ้งลูกชายคนเดียวไว้ กับเขาให้หาเลี้ยงลูกตามลำพัง
ดีว่าเจ้าหนูน้อยพอจะช่วยตัวเองได้บ้าง
อาหารก็กินอาหารปิ่นโตที่ผูกประจำ หากินเองได้
ทำให้ ไม่เป็นภาระมากมายนัก

 

 

เข้ามาในบ้าน เหงื่ออาบแก้มยังไม่ทันได้พัก ผู้เป็นพ่อ
เห็นหน้าลูกชายวัยซน ที่รอรับเอ่ยปากทัก

 

"พ่อครับวันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยครับ"

 

 

"เหนื่อยสิลูก แล้ววันนี้ทำการบ้านเสร็จแล้วเหรอ "
ผู้เป็นพ่อตอบเนือยๆ พร้อมกับถามต่อ ด้วยความเคยชิน

 

 

"เสร็จหมดแล้วครับ คือ ผม มีเรื่องบางอย่างอยากจะถามพ่อน่ะ พ่อว่างหรือยังครับ "
ลูกชายตัวน้อย ถามต่อ

 

"เดี๋ยวพ่อจะไปอาบน้ำ หาข้าวกินข้าวซัก หน่อย

แล้วคงจะเข้านอนวันนี้เหนื่อยเหลือเกิน ว่าแต่แกจะถามอะไรพ่อเหรอ"

 

ผู้เป็นพ่อ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

 

 

"คือผมอยากรู้ว่า พ่อทำงานได้ ค่าจ้างวันละเท่าไรครับ"

 

ลูกชาย ถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ

 

เค้าหันมามองหน้าลูกชาย พร้อมกับ ขมวดคิ้วด้วย ความสงสัย
แล้วผู้เป็นพ่อ แต่ก็ตอบไปว่า

 

"วันล่ะ สี่ร้อย "

 

"งั้นผม ขอยืมตังค์พ่อ ซักสองร้อยได้ มั้ยครับ"

 

ลูกชายตัวน้อยเอ่ยปากด้วยสายตาวิงวอน

 

"หา แกว่าไง นะ"

 

ผู้เป็นพ่อ ขึ้นเสียงด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

 

ก่อนที่จะหันมา พูดกับลูกชายด้วยเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม

 

" นี่ฟังนะ แกคิดว่า เงินทอง หาได้ง่ายๆ เหรอ กว่าพ่อจะได้เงิน สี่ร้อย บาท
ต้องทำงานเหนื่อยตั้งแต่เช้ายันค่ำแต่พอกลับมาถึงบ้าน เจอแก รอขอยืมเงิน
พ่อง่ายๆแบบนี้นี่นะแกลองไปคิดดูให้ดี สิว่าแกทำประโยชน์อะไรให้พ่อบ้าง
พ่อถึงจะต้องให้ เงินสองร้อยนี่ให้แก ยืม "

 

เด็กชายยืนนิ่ง มองหน้าพ่อ ไม่มีเสียงหลุดออก จาก ปาก
แต่น้ำตาไหลซึม ลงอาบร่องแก้มทั้ง สองข้าง
ก่อนที่จะหัน หลังเดินกลับห้อง ตัวเอง อย่างซึมเซา...

 

 

หลังจากอาบน้ำเสร็จ แวะเข้าครัวหาข้าวปลากินเรียบร้อย
เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เดินไปที่ระเบียง ความรู้สึกเคร่งเครียดที่ได้รับ
มาจากงานนอกบ้าน เริ่มผ่อนคลาย

คิดไปถึงอดีตที่ผ่านและงานที่ทำมาทั้งวัน
แล้วก็ ย้อนกลับคิดไปถึงลูกชายตัวน้อย ลูกเป็นเด็กดี
ไม่เคยเกเร ไม่เคยเอ่ยปากขอเงินเพิ่ม นอกจากเงินค่าขนมที่เขาให้
ประจำวันเท่านั้น แต่วันนี้ทำไม ถึงเอ่ยปากยืมเงินเมื่อสักครู่
เขาเหนื่อยเกินไป หรือเครียดเกินไปหรือป่าว

 

 

ถึงได้ใช้อารมณ์กับลูกไปอย่างนั้น เมื่อได้คิด เขาดับบุหรี่
แล้วเดินไปที่ห้องลูกชายไฟในห้องนอนดับแล้ว
เมื่อเปิดประตูเข้าไปเอื้อม มือเปิดไฟในห้อง หนูน้อยนอนตะแคง
หน้าตายังคงลืมจ้องมองมาที่ประตูแก้มที่แนบกับหมอน ชุ่มด้วย น้ำตา
พร้อมเสียงสะอื้นเบาๆอยู่คนเดียว

 

 

เขาเดินไปนั่งที่ขอบเตียงมือลูบผม ลูกชายเบาๆ พร้อมกับ
เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเครือ จุกคอ

 

 

"พ่อขอโทษนะลูก เมื่อกี้ พ่อเหนื่อยมามากเลยใช้อารมณ์ กับลูกมากไปหน่อย
จริงๆตะกี้พ่อไม่ได้ถามลูกด้วยซ้ำว่า ลูกอยากยืม เงินพ่อไปทำไม ลูกอาจจะมี
เหตุจำเป็นที่จะ ต้องใช้เงินก็ได้ เงินแม้ว่าจะหาได้ลำบาก
ไม่ได้ได้มาง่ายๆ แต่ถ้าลูกมีเหตุผลเพียงพอ พ่ออาจจะให้ยืมก้อได้ เพราะว่าลูก
น่ะสำคัญสำหรับพ่อเหนือสิ่งอื่นใด และพ่อรักลูกจ้ะ"

 

"ว่าแต่ไหน ลูกลองบอกพ่อสิว่า ลูกอยากยืม เงินสองร้อยไปทำอะไร"

 

ผู้เป็นพ่อถามลูกชายที่มอง
หน้าพ่อนิ่ง ด้วยน้ำเสียงปราณี เต็มเปี่ยมด้วยความรัก

 

 

ลูกชายตัวน้อย ส่งเสียงสะอื้นจากลำคอ

 

"พ่อครับ ตั้งแต่แม่ ตาย ผมเห็นพ่อต้องทำงาน
หนักเพื่อหาเงินทุกวัน จนไม่ได้พัก ไม่ได้อยู่กับผมเลย เราแทบไม่มีเวลาได้อยู่ด้วยกัน

 

ผมเลยค่อยๆเก็บค่าขนมของผมไว้ ตลอดมาจนถึงตอนนี้
ผมเก็บได้สองร้อยบาทแล้ว แต่พอผมรู้จากพ่อว่า
พ่อทำงานได้ ค่าจ้างวันล่ะสี่ร้อยผม จึงอยากยืมพ่อเพิ่มอีกสองร้อย
ให้เป็นสี่ร้อยเพื่อจะได้ใช้เป็นค่าจ้างให้พ่อได้พัก
ได้อยู่กับผม ซักวันนึง ครับ "...

 

 

เงินทอง อาจจะจำ เป็น ต่อการดำรงชีวิต
แต่ ครอบครัว ยังคงต้องการ ความรัก ความอบอุ่น และ
เวลาที่มีให้ แก่กัน

 

" อย่าห่วงงานจนลืม ครอบครัว และ คนที่คุณรัก "