รู้ตัวก็สายไป....

สวัสดีคร๊าฟเพื่อนๆ

วันนี้เราอยากเขียนบทความบทบทหนึ่ง ซึ่งเตือนใจให้เพื่อนๆทำเวลาที่ยังมีพ่อแม่อยู่ให้ดีที่สุด จะได้ไม่เสียใจเหมือนเรา เราเป็นวัยรุ่นคนคนหนึ่งที่นอนดึกตื่นสาย สายประมาณ 9 - 11 โมง แล้วแต่วัน แม้ว่าพ่อจะว่าจะบอกกยังไงก็ยังตื่นสายอยู่ นอนและตื่นเวลานี้เป็นปกติของเราจนวันหนึ่งคำว่าปกติของเรามันก็ทำให้เราเสียใจมาถึงทุกวันนี้

วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ประมาณร้อยกว่าวันที่ผ่านมา มันทำให้เรารู้เลยว่า เราไม่มีสิทธิ์แก้ตัวได้ เชื่อฟังเค้าได้เมื่อเค้าไม่อยู่

วันนั้นเป็นวันพฤหัส ที่ 15 พ.ย. 55 เราก็นอนตื่นสายของเราเหมือนทุกๆวัน แล้วก็มีเสียงพ่อที่เพิ่งกลับจากข้างนอกมาว่า มาเร็วมาดูขนมเยอะแยะเลยมากินเร็ว ปกติเราก็จะออกไปแต่ทำไมวันนั้นทำไมเราไม่ออกไป อันนี้ไม่รู้จริงๆ จนพ่อออกไปข้างนอกอีกรอบหนึ่งด้วยจักรยานยนต์ เราก็ออกจากห้อง จะมาซักเสื้อผ้า ก็มีเสียงเรียกจากหน้าบ้านบอกว่าพ่อโดนรถชน ตอนนั้นในใจคิดพ่อไม่เป็นรัย พ่อไม่เป็นอะไรหรอก แต่ก็ด้วยความตกใจแต่ก็ยังมีสติขับรถตามไปดู เห็นพ่อนอนอยู่ตรงถนน บอกตรงๆตอนนั้น  ความรู้สึกใจไม่ดีพอเห็นเลือด แต่ก็รีบพาพ่อส่ง รพ แล้วก็กลับมารับแม่ไปส่ง รพ เราก็รอฟังผลที่บ้าน รู้ว่าไม่เป็นอันทำอะไรเลย พออาบน้ำแม่โทรมาบอกว่าพ่อไปแล้ว เข่าอ่อนร้องไห้พูดแต่พ่อ พ่อ พ่อ แต่เค้าก็ไม่กลับมาแล้ว  เราอยากจะบอกว่าวันนั้น ถ้าเราออกมาตอนพ่อเรียกได้เห็นรอยยิ้มครั้งสุดท้ายเค้าก็ยังดี แต่มันเป็นเพราะความชะล่าใจ เป็นเพราะความเขินอาย ทำให้เรามานั่งเสียใจจนถึงทุกวันนี้ ติดในใจจนถึงทุกวันนี้

อยากจะฝากบอกเพื่อนๆว่า วันนี้เรามีพ่อแม่อยู่กับเรา เราก็ควรดูแลเค้า ทำทุกอย่างให้เค้าดีที่สุด ให้เค้ามีความสุขที่สุข ที่สำคัญการแสดงความรู้สึกบอกความรู้สึก บอกไปเถอะคร๊าฟ บอกซะตั้งแต่เค้ายังอยู่ ก่อนที่จะสายไปแล้วไม่มีวันอย่างเรา  เสียใจและก็เจ็บใจจนถึงทุกวันนี้ไม่มีวันลืม'