ไม่รู้สักเรื่องจะได้ไหม?(เสียงสะท้อนจากใจผู้ชาย)

วันนี้จะไปไหน? 
กลางวันทานข้าวกับใคร? 
นี่รูปใครในมือถือ? 
เมื่อวานโทรไปทำไมไม่รับ? 
ปิดเครื่องหนีใช่ไหม ? 
ทำไมเสื้อตัวนี้ไม่เห็นเคยใส่? 
เพื่อนคนนี้คบกันมาตั้งแต่สมัยไหน? 

เอ่อ...ขอโทษทีนะครับคุณผู้หญิง...ไม่ลากผมเข้าเครื่องจับเท็จซะเลยล่ะ! 

          ผมรู้สึกวิงเวียนคล้ายกินไก่ที่ไม่ได้ปรุงสุกมาสักครึ่งเล้า เวลาเจอคำถามที่ผู้หญิงรัวถามนี่ เหมือนถูกต่อยโดยไม่ทันได้สวนกลับ แค่จะอ้าปากตอบคำถามแรกเธอก็ถามคำถามที่สิบแล้ว พระเจ้าช่วย...!!!นี่น่าจะจับคุณเธอเข้าลงแข่งมนุษย์ที่ปากไวและขี้สงสัยที่สุดในโลกชะมัด!  

นี่คือเหตุผลที่ผมขอตัวอยู่เป็นโสด และเป็นผู้ชายของสาธารณะชนต่อไป... 

          จากประสบการณ์ของคนรอบข้างที่มานั่งหน้าเศร้าเป็นหมาเหงาข้างๆ พร้อมทั้งบ่นเรื่องของ "ผู้หญิง" ให้ผมฟังมีมากมายหลายคนจนผมเองรู้สึกขยาดและขนลุกขึ้นมาซะอย่างงั้น แหม...ก็วีรกรรมของคุณเธอมันช่างน่าปวดเศียรเวียนเกล้า ยิ่งกว่าเมาแล้วไม่ได้ดื่มแฮงค์เสียอีก 

          เพื่อนผมคนหนึ่งมันคบกับแฟนมาได้สักระยะ ไอ้ระยะแรกๆ ก็น่ารักดีอยู่หรอก สุภาพเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ไอ้ฝ่ายผู้ชายก็ฮึกเหิม หุหุ...ได้เป็นใหญ่ก็งานนี้แหละวุ้ย! 

          แต่มันเป็นแค่ช่วงระยะเวลาโปรโมชั่นเท่านั้นครับพี่น้อง...แล้วลายก็เริ่มออก นับวันคุณเธอโทร. จิกตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ราวกับคุณพ่อเป็นเจ้าของบริษัทมือถือ โทรเช้า กลาวัน เย็น โทร. โทร. โทร. และโทร.ถามคำถามเดิมๆ ซ้ำๆ ทุกวัน น่าเบื่อยิ่งกว่าฟังข่าวการเมืองเสียอีก อุ๊บส์!... 

"อยู่ไหน?" 

          "อยู่บ้าน"...(ถึงอยู่ข้างนอกเธอก็ไม่รู้หรอก แน่จริงก็ติดGPSสิจะได้ตามตัวถูก 55)

"ทำไมมีเสียงรถ?" 

          "ก็...รถมันแล่นผ่านหน้าบ้านน่ะ พวกรถซิ่ง" (โธ่...บ้าหรือเปล่าเธอ บ้านอยู่ในเมืองนะ ไม่ได้อยู่แถวทุ่งนา จะได้มีแต่เสียงจิ้งหรีด! เสียงกบ!)

"ทำอะไรอยู่?" 

          กำลังดูทีวี ...(กำลังหายใจและกำลังเกาก้น มีปัญหามะ?)

"ดูรายการอะไร?" 

          "ดูละคร" (กำลังดูนางเอกด้วย ใส่กระโปรงสั้นขาเนียนได้ใจมากกกกก... )

"แล้วเมื่อกลางวันกินข้าวกับอะไร?" 

          "กินก๋วยเตี๋ยว" (…บอกว่ากินกับตะเกียบจะเป็นไรไหมเนี่ย?) 

"เส้นอะไร?" 

          "เส้นเล็กจ้า" (...ไม่ถามด้วยล่ะว่าใส่น้ำตาลกี่ช้อน) 

"ใส่น้ำตาลกี่ช้อน?" 

          "เอ่อ...จำไม่ได้อ่ะ" (ถามจริงๆด้วยวุ้ย! พระเจ้าช่วย!)  

"แปลว่าไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวจริงๆ?" 

          "กินจริงๆ" (...สอดรู้จริงวุ้ย กินข้าวมันไก่...แต่จะตอบก๋วยเตี๋ยวมีไรป่ะ)

และบทสนทนาราวกับกำลังสอบสวนนักโทษก็ดำเนินต่อไป...ตราบจนกาลอวสาน

          โอ๊ย!!!...อะไรมันจะขนาดนั้นแม่คุณเอ๋ย... นี่ว่างมากถึงขนาดต้องมาถามนั่นถามนี่ให้ปวดสมองเล่นกันทุกวัน วันละสามเวลาเลยหรือไงเอาเวลาไปแต่งหน้า ทำผม ซื้อเสื้อผ้าบ้างก็ได้ แค่นี้ก็เหมือนศพเดินได้ ขึ้นทุกวันทุกวัน มาถามอะไรไร้สาระแบบนี้ ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย 

          แต่ที่ยอมตอบไปก็เพราะรักนั่นแหละครับ ไม่อยากมีปัญหากัน ไอ้คนถามก็ชอบใจ นึกว่าชอบให้ถาม เพราะเห็นไอ้คนตอบตอบดี ไอ้คนตอบก็ตอบไปแบบส่งๆ ต่างคนต่างทนกันไปทนกันมา ถามจริง...สนุกกันมากไหมน่ะ? 

          ผมว่า...ก็เพราะ รักกัน ทั้งคู่นั่นแหละ แต่ก็อย่างว่า...คนเรารักกันก็ควรไว้ใจซึ่งกันและกัน อาจฟังดู โคตรเชย แต่มันเป็น เรื่องจริง ครับ ถ้าคนรักกันขาดความไว้ใจซึ่งกันและกัน คอยจับผิดกันตลอดเวลา ความรักมันจะจบลงที่ความสุขได้อย่างไรกัน 

เคยได้ยินไหมครับ... "เรื่องบางเรื่องไม่รู้ซะยังดีกว่า? " 

          ผมว่าเขาพูดถูกทีเดียว บางทีการที่ผู้หญิงแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ซะบ้าง มันก็คล้ายกับการที่เราเลี้ยงหมา รู้จักปล่อยให้มันไปวิ่งเล่นตามประสาแม้มันจะหายไปนาน หายไปบ่อย หายไปแอบเล่นกับหมาข้างบ้าน แต่สุดท้ายมันก็จะกลับมาหาคุณเช่นกัน... หาก  กักขัง  กันไว้มาก เหมือนเราเลี้ยงนกไว้ในกรง

นกจะพยายามหาวิธีที่จะ หนี ออกไปจากกรงที่คุณขัง และแน่นอนว่าหากมันได้กางปีกบินออกไปแล้วก็ ยาก นักที่จะบินกลับมานั่งสงบนิ่งในกรงแบบเดิม ไว้ใจคนรัก...ให้เหมือนที่อยากให้เขาไว้ใจเราแล้วความรักของคุณและเขา...จะไม่มีวันหนีไปจากกันอย่างแน่นอน แต่ถ้ายัง... 

          วันนี้จะไปไหน? 
          กลางวันทานข้าวกับใคร? 
          นี่รูปใครในมือถือ? 
          เมื่อวานโทรไป ทำไมไม่รับ? 
          ปิดเครื่องหนีใช่ไหม? 
          ทำไมเสื้อตัวนี้ไม่เห็นเคยใส่? 
          เพื่อนคนนี้คบกันมาตั้งแต่สมัยไหน? 

          ผมขอแนะนำให้จิกตาใส่ (เสียงจริตชายเล็กน้อยไม่ว่ากัน) 
          แล้วถามกลับไปว่า... "ไม่รู้สักเรื่องได้ไหมแม่คุณ?" 
          หากเจ้าตัวยังยืนยันว่า "ไม่ได้!!" 
          ก็สมควรโบกมือบ๊ายบาย... หาแฟนใหม่ง่ายกว่าครับ

เขียนโดย : ภาคินัย  

ซ้ำขออภัยค่ะ

ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต