.ดอกไม้ในรั้ว

เด็กน้อยน่ารักคนนึง เดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆด้วยความเหงาเศร้าสร้อย
เพื่อนๆไม่ได้ให้ความสนใจและเล่นสนุกกับเธอเลย
เธอเดินไปเรื่อยๆเหงาๆคนเดียว จนกระทั่งมาหยุด ณ ที่แห่งหนึ่ง


ณ ที่แห่งนี้ ภายในรั้วไม้เตี้ยๆเป็นสวนดอกไม้ที่มีดอกไม้สวยงามอยู่มากมาย
ชายเจ้าของสวนท่าทางใจดีเห็นเด็กน้อยอยู่ภายนอก
จึงเปิดประตูรั้วให้เด็กน้อย และเชิญชวนเด็กน้อยเข้ามาชมสวน
เด็กน้อยดีใจและมีความสุขมากๆ
ก่อนจากกัน ชายเจ้าของสวนได้มอบดอกไม้แสนสวยให้เด็กน้อยดอกหนึ่ง

มันคือดอกไม้แห่งมิตรภาพ


เด็กน้อยวิ่งจากไปอย่างมีความสุขพร้อมกับดอกไม้ในมือดอกนั้น
เธอวิ่งไปหาเพื่อนๆพร้อมกับอวดดอกไม้ในมือของเธอ
พร้อมกับเล่าเรื่องราวความรู้สึกดีๆที่เธอมีต่อชายใจดีและสวนสวยแห่งนั้น

เช้าวันต่อมา เด็กๆหลายคนชักชวนกันไปเที่ยวชมสวนสวยแห่งนั้น
รั้วไม้เตี้ยๆไม่อาจจะขวางกั้นให้เด็กๆปีนป่ายเข้าไปชมความงามภายในสวนได้
ดอกไม้ถูกเด็กๆเด็ดไปชื่นชมมากมายหลายดอก
ชายเจ้าของสวนไม่พอใจที่เด็กๆพาเข้ามาในสวนดอกไม้และเด็ดดอกไม้ของเขา
และเมื่อสอบถามเด็กเหล่านั้นก้อได้ความว่าเด็กน้อยที่มาเมื่อวันวาน
เป็นคนเล่าให้ฟังถึงชายเจ้าของสวนสวยผู้ใจดี พวกเด็กๆจึงพากันมาที่นี่

วันต่อมาเด็กน้อนคนเดิมกลับมาชายใจดีที่สวนอีกครั้งหนึ่ง
วันนี้ชายใจดีไม่ได้ยิ้มแย้มอย่างเช่นเคย เขาเพียงพูดกล่าวผ่านออกมารั้วไม้เตี้ยๆนั้น
เพื่อถามเด็กน้อยเพียงว่า ทำไมเด็กน้อยเอาเรื่องสวนและดอกไม้ที่มอบให้ไปเล่าให้เพื่อนๆฟัง


เด็กน้อยบอกว่าเธอเพียงต้องการแบ่งปันความรู้สึกดีๆที่เธอได้รับจากชายใจดี
สู่เพื่อนๆของเธอ อยากให้เพื่อนๆของเธอได้มีโอกาสเห็นสิ่งดีๆ

ชายใจดีบอกเด็กน้อยด้วยสีหน้าที่ราบเรียบว่า
สวนดอกไม้แห่งนี้ฉันเปิดให้เธอเข้าชื่นชมได้เพียงผู้เดียว
เธอไม่ควรที่จะนำเรื่องนี้ไปแพร่งพรายให้เพื่อนๆได้รับรู้
สวนสวยแห่งนี้ตอนนี้ขาดความสงบเป็นส่วนตัวไปเสียแล้ว
เธอรู้ไหมว่าดอกไม้เหล่านี้มันบอบบางเกินกว่าที่จะถูกรบกวน
หรือดำรงคงอยู่ได้ในโลกอันแสนโหดร้ายนอกแนวรั้วนี้

เด็กน้อยร้องไห้เสียใจ

เด็กน้อยไม่คิดว่าการกระทำของเธอจะทำให้ชายเจ้าของสวนไม่พอใจ
เธอไม่คิดว่าดอกไม้ที่แสนบอบบางจะถูกทำร้ายจากโลกภายนอก
เธอไม่คิดว่าจะเป็นการละเมิดสิทธิที่เธอได้รับจากชายชาวสวน
เธอไม่คิดว่าเพื่อนๆของเธอ จะสร้างความเดือดร้อนรำคาญให้แก่ชายชาวสวน

ในสายตาของเธอตอนนี้ รั้วไม้เตี้ยๆในตอนนี้ มันค่อยๆสูงขึ้น สูงขึ้น
ระยะห่าง ระหว่างเด็กน้อย สวนสวย และชายผู้ใจดี เริ่มห่างขึ้นเรื่อยๆ


เด็กน้อยเดินจากชายหนุ่มและทิ้งสวนสวยไว้เบื้องหลัง
ระยะทางห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับรั้วไม้ที่ค่อยๆสูงขึ้นๆในใจเธอ

คืนนั้นเธอนอนร้องไห้จนหมอนเปียกปอน
แม้ว่าเธอจะเสียใจแต่เธอก็เข้าใจอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่เปราะบาง
บางอย่างที่ไม่มีสิทธิครอบครองอันแท้จริง
และบางอย่างที่ระหว่างคนสองคนเท่านั้นจะเข้าใจ

ดอกไม้ดอกนั้นยังคงอยู่ในเจกันแก้วใสที่วางอยู่ริมหน้าต่าง
มีผึ้งและผีเสื้อหลงบินวนเวียนอยู่นอกกระจกหน้าต่าง
เพื่อที่จะหาทางเข้ามาในห้องและเชยชมดอกไม้สีสวยดอกนั้น

เช้าวันต่อมาเด็กน้อยไปที่สวนดอกไม้อีกครั้งหนึ่ง
ในมือของเธอมีลูกโป่งสวรรค์สีแดงใบใหญ่ที่ได้จากป้าใจดีคนนึง
ชายหนุ่มเจ้าของสวนไม่อยู่ ประตูรั้วของสวนถูกโซ่คล้องปิดไว้อย่างแน่นหนา
เด็กน้อยจึงได้เพียงนำลูกโป่งไปผูกไว้ที่หน้าประตูรั้ว
ก่อนเธอเดินจากไปเธอได้เขียนคำว่า ขอโทษ ตัวโตๆลงไปบนลูกโป่งใบนั้น

อีกาสีดำตัวใหญ่ที่ทำรังอยู่บนโอ๊คมาคาบเอาลูกโป่งไป

ผ่านไปวันแล้ววันเล่า
ดอกไม้ในเจกันแก้วใสเริ่มหม่นหมอง
เด็กน้อยจึงนำดอกไม้ดอกนั้นมาใส่ไว้สมุดไดอารี่เล่มใหญ่
ดอกไม้ดอกนั้นค่อยถูกบรรจงจัดเก็บลงตรงกลางเล่มไดอารี่
ดอกไม้ดอกนั้นถูกปิดและเก็บรักษาไว้
มีเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าดอกไม้ดอกนั้นอยู่ที่ใด

วันเวลาหมุนเวียนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
สนามเด็กเล่นที่เด็กๆเคยได้วิ่งเล่นกันหายไปกลายเป็นตึกรามบ้านช่อง
สวนดอกไม้แสนสวยแห่งนั้น ถูกห้อมล้อมไปด้วยตึกระฟ้า
สวนดอกไม้ของชายหนุ่มกลายเป็นเพียงพื้นที่สีเขียวเพียงแห่งเดียวในเมืองแห่งนี้
ชายหนุ่มยังคงวุ่นวายกะการปลูกดอกไม้ขาย
ทุกๆวันเขาจะวุ่นอยู่กับบรรดาเหล่าลูกค้าที่มาสั่งซื้อดอกไม้
สวนดอกไม้เพียงแห่งเดียวในเมืองใหม่เมืองนี้จึงวุ่นวายเป็นพิเศษ

ส่วนเด็กน้อยๆก็ค่อยๆเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่
เธอย้ายไปเรียนที่เมืองข้างๆหลังจากนั้นไม่นาน
เธอเพิ่งย้ายกลับมาเรียนต่อที่เมืองแห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง
สมุดไดอารี่เริ่มโตเริ่มถูกจดบันทึกต่อจากวันนั้นอีกครั้งหนึ่ง

ดอกไม้แห้งในสมุดไดอารี่ยังคงอยู่