ศัตรูเอกลักษณ์ไทย ภาษาวิบัติ!
ศัตรูเอกลักษณ์ไทย ภาษาวิบัติ!
"บางคนบอกว่าภาษาวิบัติไม่ใช่ปัญหาสำคัญหรอก มันมีมานานแล้ว และการใช้ภาษาวิบัตินี้เขาก็ใช้กันเฉพาะแค่เพื่อสื่อสารในโลกออนไลน์แบบเป็นกันเอง ถ้าเป็นการสื่อสารแบบทางการเขาไม่ใช้กันหรอก! " 
ส่วนหนึ่งก็ถูกครับ แต่การใช้ภาษาวิบัติจนเคยชิน จนซึมซับเข้าไปถึงภายในซีรีบลัมชั้นคอร์เท็กซ์ของสมองส่วนหน้าแล้วเนี่ย เวลาคนเราจะเขียนอะไรที่เป็นทางการนิดนึง มันก็จะรู้สึกหลงลืมหรือสะกดไม่ค่อยถูกใช่มั้ย ผมเคยเห็นพี่ ๆ หลายคนในมหาวิทยาลัยนะครับ เขาเล่าให้ฟังว่า เขาทำข้อสอบวิชาสังคม แล้วต้องเขียนคำว่า หัวใจ ดันเขียนว่า หัวจัย ทุกคำเลย หรือแม้แต่คำง่าย ๆ ก็ยังสะกดไม่ถูก เช่น จิง ทำมัย ก้อ ซึ่งถ้าพวกเรายังคงใช้คำเหล่านี้อยู่จนเคยตัว เวลาเป็นทางการขึ้นมาจริง ๆ เนี่ย มันจะสับสนมากเลยนะครับ ยิ่งคนที่จะไปสมัครงาน เขียนภาษาผิดถูกเช่นนี้ ถ้าเป็นเจ้านายที่เข้มงวดเขาอาจจะประเมินคุณค่าของเราน้อยลงไปเยอะเลยครับ อย่างคำว่า กะเทย กะเพรา ก็เขียนผิดกันบ่อยมาก ซึ่งคำควบกล้ำ ร. ที่มักเขียนผิดนั้น ส่วนตัวผมแล้ว คิดว่าเป็นปัญหาจากรูปแบบภาษาของเราด้วยครับ ที่บางคำใช้ควบกล้ำ บางคำไม่ควบ เพราะฉะนั้นเขียนผิดโดยไม่ตั้งใจ ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าผิดบ่อยคำ ๆ นั้นก็จะถูกจดจำว่าต้องเขียนใหม่เป็นเช่นนั้น และยิ่งผิดกันบ่อย ๆ เรื่อย ๆ ก็จะแปลเปลี่ยนที่มาที่ไปของคำไปเลย ทำให้เอกลักษณ์ของภาษาไทยสูญหายลงไปด้วย อย่างตัวอย่างต่อไปนี้ ลองอ่านกันดูนะจ๊ะ
"ฉันรักคุณมากนะค่ะ" คำนี้พิมพ์ผิดบ่อยมาก คะ กับ ค่ะ เนี่ย ปัญหาโลกแตกจริง ๆ ข้อสอบภาษาไทย A-net ก็เคยออกยังจะผิดกันอีก เพราะคนเราเวลาพูดมันต้องพูดว่า ฉันรักคุณนะคะ ต่างหาก อย่างเพลง รักนะคะ ก็ไม่มีไม้เอกเห็นหรือเปล่าครับคุณผู้หญิง
"...มีปัญหาอะไรกับกูว่ะ" คำนี้ก็อีกแหละ ว่ะ พิมพ์ผิดนะ ต้องพิมพ์ว่า วะ ต่างหาก
"นายกหุ่นเฉิด" คำนี้อีก เฉิด ต้องเป็น เชิด สิ ผันเสียงวรรณยุกต์กันไม่เป็นเลย
"เรื่องอย่างนี้เขาถือน่ะ" น่ะ พิมพ์ผิดนะ เวลาเราพูด เราไม่ได้พูดอย่างนี้อะ ต้องเป็น ฉันถือนะ ต่างหาก
ผุญิ๋ง>> ผู้หญิง โถ ๆ วิบัติแท้
เด๋ว>> เดี๋ยว ยังงัย>> ยังไง พิมพ์ง่ายกว่าตั้งเยอะ 
เทอ, เทอว์>> เธอ คำยืม พิมพ์ให้ถูกหน่อยดิ
ทามมัย>> ทำไม หัวจัย>> หัวใจ ไม่รู้จะพิมพ์ให้มีไม้หันอากาศกับ ย.ยักษ์ ทำไม เสียเวลาพิมพ์ไปหนึ่งวิ
ก้, ก่, ก้อ>> ก็ จร้า>>จ้า ง่ายกว่าตั้งเยอะ ไม่ต้องเสียเวลาพิมพ์ ร. เรือด้วย ลดเวลาในการพิมพ์ไปตั้งครึ่งวิ
จิง>> จริง คำนี้เป็นคำยืม ยังไงก็มี ร.เรือ ให้หน่อยนะครับ
บางคนอาการหนักถึงขั้นสะกดคำว่า เพี้ยน เป็น เผี้ยน, คำว่า งอน เป็น งอล (งอนแบบโกอินเตอร์นิด ๆ
)
ไม่มีเงิน โอ้ย>>ดูสิ ขนาดมันร้องโอ๊ย ยังร้องผิดคีย์เลย 
ไกล้สงกรานต์แล้ว>> ใกล้สงกรานต์แล้ว ต่างหาก (สับสนไม้ม้วนไม้ยมก)
อากาศ ดี้ดี>> อากาศดี๊ดีต่างหากล่ะตัวเอง
คัย>> ใคร เรย>> เลย (เรย>> แหม! คำนี้ ร. เรือ กระดกซะ
)
น๊ะ>> นะ ก็พอ แหม! พิมพ์ไม้ตรีด้วย เสียเวลาไปหนึ่งวิ
และก็การใช้ไม้ยมกด้วย อันนี้ผมเสริมครับ เพราะใช้ผิดกันเยอะ ไม่เว้นแม้แต่ในหนังสือเรียน เขาบัญญัติไว้ว่าจะต้องเว้นหน้าเว้นหลังด้วย
ดังนี้ครับ กระเทยคนนั้นสวยมาก ๆ , เขาชอบผู้ชายนะจ๊ะ อิ ๆ , ฉันไม่ชอบดูหนังโป๊ตอนค่ำ ๆ , อยากกินข้าวอร่อย ๆ จังเลย, อ่านหนังสือสอบเหนื่อยมาก ๆ เลยจ้า, ฉันเคยไปดูหนังสนุก ๆ กับแฟนของเธอ ฯลฯ 
ส่วนคำอื่น ๆ เช่น ป่าว, จ้าาาาาาาา, ตรู, โด่เอ๊ย, ตายและ, ม้าง, เค้า, ขอบคุณมากน้า, ชอบอ่า ผมถือว่าไม่เป็นไรละกัน เพื่อให้ภาษาพิมพ์ดูเป็นภาษาพูด และได้รับรู้ถึงความรู้สึกของผู้ส่งสาร แต่คำอื่น ๆ นี้สิ ยังไงก็อยากให้ชาวโพสท์จังช่วยอนุรักษ์ภาษาไทยกันหน่อยนะครับ เวลาพิมพ์อะไรขอให้ระมัดระวังนิดนึง ภาษาไทยเราเรียนกันมาตั้งแต่ประถมแล้ว เชื่อว่าทุกคนทราบถึงลักษณะของภาษาไทยเราเป็นอย่างดี ผมเชื่อว่าภาษามันยังไม่ตาย มันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ก็ไม่เสียหายนี่นา ที่เราจะช่วยกันรักษาเอกลักษณ์ของเราไว้ ภาษาไทยมีเสียงอ่านมากมาย และวรรณยุกต์ก็ทำให้ถ้อยคำของเราหลากหลายมากมายเกินคณานับ แต่ข้อเสียก็คือทำให้คนไทยเขียนหรือพิมพ์ผิดกันบ่อย ยังไงก็หวงแหนภาษาไทยกันหน่อยนะจ๊ะ ภาษาไทยจงเจริญครับ 
I love Thailand.
