แมวจรกับกับชายเร่ร่อน

 เรื่องต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น 

    ณ สถานที่แห่งหนึ่ง 

มีแมวจรจัด 1 ตัว หน้าตามอมแมม เดินผอมโซ หวังว่าจะมึอาหารให้กิน  พอเดินไปถึง ชายเร่ร่อน คนนึงกำลังนอนอยุ่ ข้าง ถนนในซอย เจ้าเหมียวเห็นขนม ที่ ผูัคน นำมาให้ชายเร่ร่อน เจ้าเหมียวกำลังจะกินขนม ชายเร่ร่อน ได้ยินเสียงจึงสะดุ้งตื่น 

ช. ชิ้วๆๆ ไปไกลๆ เลยเจ้าเหมียว

เจ้าเหมียว :  แง้ววววว  ทำหน้าเศร้า เพราะว่าหิว 

ชายเร่ร่อนเห็นจึงสงสาร แบ่งขนมให้ แล้วรับ มาอยุ่ด้วย 

         เย็นวันนั้น ทั้งคู่ เดินไปโดยไม่มีจุดหมายปลายทาง อาหารก็หมด เพราะเจ้าเหมียวหิว มากจึงกินหมดตั้งแต่เช้า ทั้งคุ่หมดแรง นอนลงกับพื้น จนดึก 

       สักพัก มีแสงไฟส่องมากระทบ ทั้งคู่ เป็นแสงไฟจากรถยนต์ คันหนึ่ง

เจ้าของรถ :  ไปๆๆ ไปไกลๆเลย มานอนเกะกะ ขวางทาง พร้อมทั่งจะเตะ ทั้งคุุ่  อยุ่ดีๆ ฝนดันตกทำให้ชายเจ้าของรถ รีบกลับขึ้นรถขับกลับบ้านไป  ทำให้ทั้งคู่ รอดจากการถูกทำร้ายของชาย ไม่ดี  หลังจากนั้นทั่งคู่ก้พยายามลุกขึ้นแต่ พยายามเท่าไหร่ร่างกายก็ไม่ไหว ได่แต่ขยับ ไปนอนข้างทาง หวังว่า เช้า จะมีคนมาช่วย

        เช้าวันรุ่งขึ้น  อากาศแจ่มใสแดดอ่อนๆ

ทั้งคู่รู้สึกตัว ตื่นขึ้นมา ชายเร่รอน ถามเจ้าเหมียว

ช. :: หิวไหมเจ้าเหมียว

เจ้าเหมียว :: แง้วววววว  พร้อมเอาหัวมาถูชายเร่ร่อน  อยุ่ๆ น้ำตาของชายเร่ร่อนก็ไหลออกมา เพราะสงสารเจ้าเหมียว ชายเร่ร่อนพูดขึ้นมาว่า

ช. :: สักวันชีวิตต้องดีขึ้น เจ้าจะสบายนะ เจ้าเหมียววว

เจ้าเหมียว ::: แง้วววว (น้ำตาคลอ เหมือนรับรุ้ในสิ่งที่ ชายเร่ร่อนพูด)  

แล้ว ชายเร่ร่อนก็พา เจ้าเหมียวไปด้วยทุกที ค่ำไหนนอนนั้น แอบขโมย ขนมบ้าง ขอเศษอาหารบ้าง ประทังชีวิต 

      แล้วจุดพลิกผันในชีวิตก้มาถึง 

ในขณะที่ทั้งคุ่ กำลัง กินอาหารและขนมที่ได่มา จู๋ๆ ชายเร่ร่อนก้หันไปเห็น อะไรบางอย่าง ทั้งคุ่ตื่นเต้น แต่ ไม่กล้าเข้าไปดูว่าคืออะไร 

เจ้าของร้านข้าว :: ไปๆๆ เกะกะหน้าร้าน ตัวก็เหม็น สกปรก ลูกค้าจะไม่เข้าร้านแล้ว ไปๆๆ

ทั้งคุ่รีบเดินออกไป 

       ในขณะที่เดินอยุ่ ก้มีรถวิ่งมาด้วยความเร็ว ชนเข้าที่ตัวเจ้าเหมียวอย่างจัง ทำให้ เจ้าเหมียวกระเด็น ได้รับบาดเจ็บสาหัส  ชายเร่ร่อน รีบวิ่งมาดูแต่ก็ไม่พบ เพราะไม่รุ้ว่า กระเด็นไปที่ไหน 

ชายเร่ร่อน ดูเศร้ามาก โทษตัวเอง ว่าทำให้ เจ้าเหมียวต้องตาย (แต่ที่จริงยังไม่ตาย มีคนใจดี พาไปรักษา แล้วรับเลี้ยงไว้ )

          5 ปีผ่านไป ชายเร่ร่อน ยังคงไม่ไปไหน โทษตัวเอง ว่าที่ เจ้าเหมียวต้องตายเป็นเพราะเขา เขากลายเป็นคน บ้า สติ ฟั่นเฟือน พอเห็น แมวตัวไหน ก้คิดถึงเจ้าเหมียว พร้อมทั้ง ทำร้ายร่างกายตัวเอง วิ่งจะให้รถชน 

       เอี๊ยดดดดดด......  เสียงเบรกมาแต่ไกล 

เจ้าของรถ : ทำบ้าอะไรอยากตายรึไง 

เจ้าเหมียว ที่อยู่ในรถ สัญชาตญาณ รับรู้ได้ว่า คนที่เจ้าของนั้น ต่อว่า เป็นชายเร่ร่อน เจ้าเหมียวร้อง  พอชายเร่ร่อน ได้ยินก็รู้ได้ทันทีว่า เจ้าเหมียวยังไม่ตาย ชายเร่ร่อน มองไปรอบๆก็ไม่เจอ พอมองเข้าไปในรถ น้ำตาของชายเร่ร่อน ก้ไหลออกมา พร้อมพูด 

ช. ใช่จริงๆด้วย ใช่เจ้าจริงๆด้วย 

เมื่อทั้งคุ่ได้เจอกันอีกครั้ง  ทั้งคุ่ น้ำตาไหลเพราะคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีก 

เมื่อเจ้าเจ้าเหมียว ได้รู้ถึงความจริง จากปากชาวบ้าน ว่า 5 ปีก่อน ชายเร่ร่อน ได่ช่วยเจ้าเหมียวไว้ แล้ว เกิด รถชน เจ้าเหมียวทำให้ทั้งคุ่ ต้องแยกจากกัน 

เจ้าของ เจ้าเหมียวที่ได้รุ้ความจริงนั้น ก้เดินมาขอบใจ ชายเร่ร่อน ถ้าไม่ได้ นาย วันนั้น ฉันก้คงไม่เจอ เจ้าเหมียวที่ซื่อสัตย์ ขนาดนี้ แล้วก้ต่องขอบคุณ คนที่ชนเจ้าเหมียวด้วย ที่ทำให้ เราได่เจอกัน พร้อม ทั้ง ชวน ชายเร่ร่อนไปทำงาน ด้วย ตำแหน่ง "องครักษ์" ไม่ใช่ของใคร นะ ก็ "องครักษ์" เจ้าเหมียว ของ เขานั้นแหละ เขาดีใจรีบตอบตกลง น้ำตาแห่งความสุขก็ไหลออกมา

ช. เราจะได้กลับมาอยุ่ด้วยกันแล้วนะเจ้าเหมียว เอ้ย ไม่ใช่  ต้องเรียกว่า  "ท่าน" สิถึงจะถูก

เจ้าเหมียว :: ร้องด้วยความดีใจ แง้วววววววว 

แล้ว ทั้ง 3 คน ก็อยู้ด้วยกัน อย่างมีความสุข 

        เรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า การที่เราช่วยเหลือใครสักคน โดยที่ไม่หวัง  "ผลตอบแทน"  แล้ว "ค่าตอบแทน" มันจะกลับมาหา เราเองเสมอ