เรื่องสั้น แล้วเจ้าชายตัวจริงก็มารับเจ้าหญิง ตอนจบ
"เอ่อ...อ่า...” เธออึก ๆ อักๆ อยู่ในลำคอ… พลางหลบสายตาลงต่ำ
“ว่าไงล่ะ รีม…ทำไมกลับบ้านคนเดียว เจ้าหญิงทิ้งเจ้าชายไปไหนแล้ว” มองกิริยาของเธอตอนนี้แล้ว มันยิ่งทำให้เธอน่ารักขึ้นเป็นทวีคูณ นาน ๆ จะได้เห็นเธอลดดีกรีความห้าวลงบ้าง
“คือว่า…” เธอกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะบอกเขา กลัวเขาหัวเราะเยาะเอา เล่นมาถามแบบนี้ แถมยิ้มน่าระรื่นอีกต่างหาก มันทำให้พาลจะพูดอะไรไม่ออกเอาเสียเลย
“เจ้าชายตัวจริงมารับตัวไปแล้ว… เราก็..ก็...เลย…"
"งั้น…กลับกับเรานะ"
น้ำเสียงเขาอ่อนโยน เต็มไปด้วยความเอื้ออาทร เขาสวมหมวกกันน็อคอีกใบให้เธอ มือของเขายังค้างอยู่บนหมวกกันน็อค มองเธอนิ่ง ก่อนที่จะปล่อยมือ แล้วก้าวขึ้นรถ
“…………………….”
"อ้าว! ขึ้นมาสิ! มัวแต่ยืนเซ่ออยู่ได้" เขากระแทกเสียงเมื่อเห็นเพื่อนสาวยืนนิ่งงันงุนงงอยู่
รีมรีบกระวีกระวาดขึ้นซ้อนท้ายเพื่อนหนุ่ม
"นี่! แล้วก็หยุดฝันเฟื่อง ที่จะเป็นเจ้าชายปลอมๆ ได้แล้วเจ้าชายตัวจริงอยู่ตรงนี้ต่างหาก" เขาหันมาบอกก่อนที่จะบึ่งรถพุ่งทะยานไปข้างหน้า
รีมฟังแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดังอย่างขำสุดขีด หลังจากที่เมื่อกี๊รู้สึกเสียฟอร์มสุด ๆ
"เฮ้ย! ผู้หญิงน่ะ เขาหัวเราะเบาๆ โว้ย…!!"
เขาหันมาดุ เมื่อหยุดให้รถที่สวนมาเลี้ยวไปก่อน
"นายอะเดะ!! ฝันเฟื่อง เจ้าหญิงยังไม่มีเล้ย! " เธอหัวเราะต่อ พอเขาหันมามอง จึงรีบหุบปากได้แต่อมยิ้ม
"ถ้ารีม ยอมเป็นเจ้าหญิงของเรา เราก็จะเป็นเจ้าชายตัวจริงไงล่ะ"
เขาพยายามเก๊กเสียงหล่อเต็มที่ เหมือนจะหยั่งเชิงเธอ ถ้อยคำ น้ำเสียง เหมือนพูดเล่น แต่จริง ๆ มีความจริงซ่อนอยู่ในความหมายและคำพูดนั้น อย่างที่หัวใจต้องการอยากจะบอกเธอ
รีมอึ้งไปชั่ววินาที ก่อนที่จะรีบพูดกลบเกลื่อนเสียงดัง
"ไอ้บ้า! เดี๋ยวเบิ๊ดกระโหลกแตกเลย เอาไว้ชาติหน้าตอนบ่ายๆ ละกัน"
เขาอมยิ้ม สายตามองตรงไปยังทางข้างหน้า เขาไม่รีบที่จะขอคำตอบจากเธอ และอยากใช้เวลาให้นาน ให้ความรักค่อย ๆ ก่อตัวของมันเองขึ้นอย่างช้า ๆ แต่มั่นคง
เขารู้สึกอบอุ่นใจที่มีเธอนั่งโวยวายอยู่ข้างหลังอย่างนี้ เวลานี้ เท่านี้ เพียงพอแล้ว….
แล้วรีมก็เริ่มสาธยายเล่าเรื่องสัปเพเหระให้เขาฟังเหมือนเคยไปตลอดทาง
*****************
จบแล้วจ้า ^^






