เรื่องสั้น แล้วเจ้าชายตัวจริงก็มารับเจ้าหญิง 1

อีบุ๊คอ่านฟรีมาแล้วจ้า ขอมอบความรักใสกิ๊กให้กับทุกคนค่า 

 

 แล้วเจ้ายตัวจริงก็มารับเจ้าหญิง เรื่องราวความรักของวัยรุ่นน่ารักกุ๊กกิ๊ก เมื่อหนุ่มนักบาสแอบรักเพื่อนสาวสุดห้าว เขาจะได้เป็นเจ้าชายตัวจริงของเธอหรือไม่ อ่านแล้วอมยิ้มแน่นอน

 

“โธ่เอ๊ย! ทำเป็นขี้เหงาไปได้ ก็ทำไมไม่หาฟงแฟนสักคนล่ะ นายก็ออกจะหล่อเหลา เอาการอยู่นา สาว ๆ ออกติดกันแจนี่น้า…”

 

 รีมเพ่งมองใบหน้าคมเข้มของเพื่อนหนุ่มขี้เหงา

 

"ไม่ล่ะ! เข็ดแล้ว" เขาปฏิเสธ

 

"โธ่...ผู้หญิงไม่ได้เหมือนกันทั้งโลกนะเว้ย! " เธอรู้ดีว่า อดีตเขาเคยผิดหวังและเสียใจอย่างมาก เกี่ยวกับเรื่องราวของความรัก

 

"ช่างเหอะ จะคนไหนก็ช่าง ไม่มีใครเหมือนรีม…"

 

คำพูดประโยคสุดท้ายแผ่วเบา เขาหันมาประสานสายตากับเธอตรง ๆ

 

*****************  

 

เรื่องแล้วเจ้าชายตัวจริงก็มารับเจ้าหญิง

 

แสงแดดแผดกล้าในยามบ่ายคล้อย  

 

เขานั่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ข้างสนามบาส  เหงื่อไหลซึมเซาะจากศีรษะ   มาตามโหนกแก้มด้วยความร้อนระอุ  ยังดีมีลมเฉื่อยๆ พัดมาบ้าง  สายตาของเขามองตาม การเคลื่อนไหวของเพื่อนสาว  ที่กำลังซ้อมชู้ตลูกบาสลงแป้นอยู่ท่ามกลางแดดจัด  อย่างไม่สะทกสะท้าน   ดูเธอเอาจริงเอาจังเหลือเกิน   เขาไม่แปลกใจเลยที่เธอคือ  หนึ่งในนักกีฬาโรงเรียนเช่นเดียวกับเขา   ชายหนุ่มดึงผ้าขนหนูสีขาวพาดอยู่ที่คอขึ้นเช็ดเหงื่อ

 

"เฮ้ย! ฮาม ลงแล้วเว้ย!"

 

สาวห้าวหันมา  ตะโกนบอกเขาอย่างดีใจ  หลังจากที่ฝึกอยู่นาน  โดยมีเขาเป็นเสมือนครูฝึก

           

"ฝึกมาเป็นปี  พึ่งลงหรือไง " เขาตะโกนแหย่

"เออ!! ไม่เก่งเหมือนนายสักวัน  ให้มันรู้ไปสิ! " เธอหันมาตะคอกใส่เขาอย่างเคืองๆ

           

ชายหนุ่มถอนใจ…

 

"เฮ้อ...ไม่เคยอ่อนหวานเล้ย!  พับผ่าสิ! "

 

เขามองเพื่อนสาวท่าทางออกทอมบอยอย่างระอา  ในความแข็งกร้าวของเจ้าหล่อน

           

แล้วอยู่ๆ  เขาก็ต้องสะดุ้ง!

 

รู้สึกชาซ่านไปทั้งแถบ  บริเวณแก้มด้านซ้าย    หลังจากที่ถูกลูกบาสทั้งลูก  วิ่งตรงดิ่งเข้ากระแทกแก้มเขาอย่างจัง

           

"เฮ้ย! เล่นอะไรวะ! เจ็บนะ"

 

ชายหนุ่มชักฉุน  พลางลูบแก้มที่เป็นรอยปื้นแดง

 

"ก็ใครให้มัวนั่งใจลอยวะ" เธอวิ่งกลับมาเก็บลูกบาส

"ไหนดูซิ" เธอก้มเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วระเบิดเสียงหัวเราะใส่เขา

"โธ่...นิดหน่อย  ยังไม่หมดหล่อหรอกน่า!"

"เอามั่งมั้ยล่ะ" เขาลุกขึ้น  เข้าแย่งลูกบาสจากมือเธอ  สาวน้อยหลบอย่างว่องไว

 

"เก่งจริงมาแย่งเซ่!!" เธอประกาศคำท้า   แล้วเลี้ยงลูกออกไปกลางแดด

 

ฮามวิ่งเข้าไปแย่งลูกตามคำท้าทาย  แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร  เขาก็จนปัญญาที่จะแย่งลูกจากเธอมาได้  ด้วยเหตุผลนี้เอง  เธอจึงได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียน  ไม่ใช่เพราะเธอชู้ตลูกได้แม่นยำ  แต่เพราะลีลาการเลี้ยงลูกที่คล่องแคล่วว่องไว  การหลีกหลบอย่างมีชั้นเชิงและมีไหวพริบ

           

"ว่าไง...หอบแดกแล้วเหรอ"  เธอถามขึ้น  เมื่อเห็นเขาหยุดหอบ  หายใจแรงๆ

"ปากเหรอนั่นน่ะ  พูดให้มันเพราะๆ มั่งไม่ได้หรือไง"

 

ฮามเดินหลบเข้าร่มชมพู่พันธุ์ทิพย์ตามเดิม

 

สาวน้อยขมวดคิ้วเดินตามเพื่อนหนุ่มเข้าไป  แล้วนั่งลงข้างๆ หยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่  ขึ้นมาเช็ดเหงื่อ

 

"ดูสิ  ผมเผ้ายุ่งเชียวไม่รู้จักดูแลซะมั่ง" เขาไม่พูดเปล่า  ยื่นมือไปเสยผมคุณเธออีกต่างหาก

 

"เฮ้ย! มายุ่งอะไรกับหัวเราล่ะ" เธอพรวดพราดลุกขึ้น

 

"เป็นอะไรวะ! ฮาม!"

มาดเธอยืนจังก้า  บอกอาการว่าเอาจริงเอาจังและโกรธน่าดูเลย

"เดี๋ยวก็ด่าว่าพูดไม่เพราะ  เดี๋ยวก็หาว่าไม่รู้จักดูแลทรงผม  ทุกทีไม่เคยเห็นว่านี่หว่า  นายเป็นอะไร"

 

"เบาๆ สิ รีบนั่งลงเถอะ" ฮามจุปากเบาๆ ดึงมือเพื่อนสาวให้นั่งลง

 

"เอ๊ะ !บอกว่าไม่ชอบ!" เธอสะบัดมือชายหนุ่ม  แล้วนั่งลงอย่างหัวเสีย  ที่เขาถือวิสาสะมาดึงข้อมือเธอโดยพละการอย่างนี้ 

"โธ่.. ก็แค่....อยากให้รีมเป็นผู้หญิงเหมือนคนอื่นเขาบ้างก็แค่นั้น  คงจะดูดีนะ  ไม่ใช่ออกทอมๆ แบบนี้ เดี๋ยวก็ขึ้นคานหรอก"

"เราก็เป็นของเราแบบเนี้ย! ถ้าจากเนี้ย! ก็ไม่ใช่  รีม  คนนี้แน่  แต่...รับรองว่า  เรานะผู้หญิง 100% เต็มนะ"

 

ชายหนุ่มส่ายหัว  เหมือนไม่อยากจะเชื่อ…

 

"เออ.... แล้วไอ้หุ่น  ไอ้ฮก ไอ้ฮัก  จำปีแล้วก็พริกสวนหายไปไหนกันหมดล่ะ"

เธอแปลกใจที่บรรดาเพื่อนร่วมแก๊ง  ต่างหายตัวไปตั้งแต่ตอนพักกลางวัน

"ยังไม่เลิกมั้ง"

"เฮ้ย! สมองกลับหรือเปล่า ก็ช่วงบ่ายห้องเราไม่มีเรียนนี่  พวกนั้นก็ห้องเดียวกับเราชัด ๆ มันจะยังไม่เลิกได้ยังไง"

"มันเคยปากน่ะ  ที่จริงเราก็ไม่รู้  ก็เราอยู่กับนายตลอดเวลานี่"

"อ้าว...พูดถึงก็มาพอดี" รีมเหลือบไปเห็นเพื่อนร่วมแก๊งพากันเดินมา  ส่งเสียงเฮฮาดังลั่น

"แม่ง! อายุยืนฉิบ..." เธอพูดได้เพียงแค่นั้นเมื่อเขาจ้องมาเขม็ง

"กินน้ำป่าว…  จะไปซื้อน้ำ"

           

ชายหนุ่มส่ายหน้า

 

สาวน้อยเดินแทบจะวิ่งไปยังร้านน้ำข้างสนามบาส  และไม่ทันเห็น  ชนโครม!!  กับเด็กสาวคนหนึ่ง  เด็กสาวเซล้มลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่กับพื้น

 

"อุ้ย! น้อง  ขอโทษจ้ะ"

 รีมรีบเข้าไปพยุงเด็กสาวลุกขึ้น

 

เด็กสาวยิ้ม 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ"  ดูเธอออกจะดีใจมากกว่าเจ็บตัว

 

รีมคุ้นๆ หน้าเด็กสาว  และนึกได้ว่าเห็นเธอมานั่งข้างสนามบาสตอนเย็นดูพวกเธอและเพื่อนๆ ซ้อมบาสเป็นประจำหลังเลิกเรียนแล้ว

           

รีมเดินถือแก้วน้ำกลับมาอย่างงงๆ ก็สาวน้อยคนนั้นขอเลี้ยงน้ำเธอ  แถมยังสั่งน้ำโปรดให้เธอ  อย่างรู้ใจทั้ง  ๆ ที่ไม่ได้ถามซักคำ  ยิ่งกว่านั้นยังมาขอกลับบ้านพร้อมกับเธออีกต่างหาก  ทำให้เธอเกิดอาการเป็นเง็งอย่างที่สุด

 

"เฮ้ย! ฮามนายเห็นเด็กคนนั้นมั้ย" เธอเดินกลับเข้าร่มชมพูพันธุ์ทิพย์  พลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่มช้าๆ

"อ้อ...ยัยคีย์  น้องไอ้ฮักไง"  เขาบ่ายหน้าไปทางชายร่างท้วมที่นั่งคุยโขมงอยู่ในวงเพื่อนทางด้านหลัง        

"มิน่าล่ะ...." รีมมองไปยังตึกที่สาวน้อยเดินหายตัวไป

 

ฮามคว้าแก้วน้ำจากมือเพื่อนสาวมาดื่ม  แล้ววางลงที่โต๊ะม้าหิน

           

"เฮ้ย! ไอ้ฮัก  มีน้องสาวน่ารักนี่หว่า" รีมหันไปชมเพื่อนที่หายไป  ตั้งแต่พักกลางวัน  เพิ่งจะโผล่หัวมาให้เห็น

"น่ารักตายเลย  ขี้โรคฉิบหาย" ชายร่างท้วมบ่นถึงน้องสาวตัวเอง

"อะไรวะ  ด่าน้องตัวเอง"   รีมรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาตะหงิดๆ    แล้วหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะม้าหินขึ้นมา

 

 "อะไรวะ! ฮาม...แม่งกินหมดเลย"   มองในแก้วเหลือแต่น้ำแข็ง

"ไหนบอกไม่กินไงล่ะ"

 

ชายหนุ่มยิ้มกวนๆ เหมือนจะถามว่า "มีอารายอ๊ะเปล่า"

 

"สองคนนั้นนะ   อย่ามัวเถียงกันอยู่เลย   โค้ชมาแล้ว"   เสียงไอ้ฮักตะโกนห้ามเมื่อเห็นว่าภูเขาไฟทำท่าจะระเบิด

           

ทุกคนพากันลุกขึ้น  วิ่งไปรวมตัวกันเข้าแถวเป็นระเบียบอย่างเร็วปรื๋อ  เมื่ออาจารย์หนุ่มใหญ่เป่านกหวีดเรียก

 

================ 

 

เย็นมากแล้ว…

 

 รีมคอยหันไปมองขอบสนาม  ที่เคยเห็นสาวน้อยน่ารักมานั่งมองเธอและเพื่อนๆ ซ้อมบาสอย่างเคย

"ฮาม...เย็นนี้ไม่ต้องไปส่งเรานะ"  รีมพูดขึ้นขณะเดินไปนั่งพักเหนื่อย  ใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์

"ทำไมล่ะ"  ชายหนุ่มเลิกคิ้ว  "เราก็ต้องผ่านอยู่แล้ว"  ในแววตานั้นสลดลงเล็กน้อย

 

เพื่อนสาวยิ้ม

 

"เจ้าหญิงนัดเจ้าชายว่าจะกลับบ้านด้วยกัน" เธอนึกถึงเด็กสาวที่วิ่งชนกันเมื่อบ่าย

"น่ารักเป็นบ้าเลย  ตากลมฉายแววซื่อๆ รอยยิ้มสดใสร่าเริง"

 

"อะไรวะ! ไหนว่าเป็นผู้หญิง 100% เต็มไง" ฮามขึ้นเสียงดังอย่างลืมตัว

           

หญิงสาวโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน

 

 "ม่ายช่าย...โธ่...คิดอะไรอย่างงั้น  คนเขาเอ็นดูกันน่ะ  เข้าใจม้ะ  คำว่าเอ็นดูน่ะ" เธอเน้นเสียง

           

"ขอให้จริงเหอะ"

           

"อาจเป็นเพราะ  เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ  หรือมีใครคิดว่าเราสำคัญต่อเขามั้ง  พอมีคนมาให้ความสำคัญก็เลยอดดีใจเกินหน้าเกินตาไปหน่อย  ก็เท่านั้น" รีมพูดขึ้นลอยๆ คล้ายจะกระซิบบอกตัวเอง   พลางคิดว่า  ทำไมคนเราถึงอยากเป็นคนพิเศษ  เป็นคนสำคัญด้วยนะ

           

ชายหนุ่มมองหญิงสาวนิ่งงัน 

 

“เรานี่ไงล่ะ  ที่เห็นความสำคัญของเธอที่สุดนะ   และเธอ  เป็นมากกว่าคำว่า "เพื่อน"  นะรีม”

 เขาได้แต่เก็บคำเหล่านั้นไว้ในใจ  และรู้ดีว่ายังไม่ควรบอกความรู้สึกที่มีต่อเธอตอนนี้  เขาอยากให้เวลากับตัวเอง  เพื่อค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงในใจ   และอยากจะแน่ใจตัวเองมากกว่านี้

 

"ตกลงเย็นนี้จะไปกับเจ้าหญิงจริงง่ะ"  ฮามถามย้ำ 

 

"งั้น…เย็นนี้เราคงเหงา…ไม่มีคนซ้อนท้าย" 

 

เขาเสียงเบาลงราวกับเสียงกระซิบ  เมื่อเห็นรีมพยักหน้า

 

“โธ่เอ๊ย!  ทำเป็นขี้เหงาไปได้   ก็ทำไมไม่หาฟงแฟนสักคนล่ะ  นายก็ออกจะหล่อเหลา  เอาการอยู่นา   สาว ๆ ออกติดกันแจนี่น้า…”

 รีมเพ่งมองใบหน้าคมเข้มของเพื่อนหนุ่มขี้เหงา

           

"ไม่ล่ะ! เข็ดแล้ว" เขาปฏิเสธ

 

"โธ่...ผู้หญิงไม่ได้เหมือนกันทั้งโลกนะเว้ย! "  เธอรู้ดีว่า  อดีตเขาเคยผิดหวังและเสียใจอย่างมาก  เกี่ยวกับเรื่องราวของความรัก

 

"ช่างเหอะ  จะคนไหนก็ช่าง  ไม่มีใครเหมือนรีม…"

 

คำพูดประโยคสุดท้ายแผ่วเบา  เขาหันมาประสานสายตากับเธอตรง ๆ

           

สายตานั้นทำให้รีมผงะ!  ไปเหมือนกัน  เป็นสายตาที่ทำให้รู้สึกไม่กล้าที่จะสู้สายตายังไง  ก็บอกไม่ถูก   แล้วรีบทำลายความเงียบงัน   กลบเกลื่อนด้วยเสียงทีเล่นทีจริง

 

"ยังไงวะ  ไม่เหมือน"

 

******************  

 

รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^

ถ้าชอบอ่านแบบ e-book กดลิงค์ที่ comment ได้เลยค่ะ