นิยายเรื่องลิขิตรักข้ามภพ ตอนที่ 2

                      อดีตที่ยากจะลืม

มุมสูงของคอนโดหรู ใจกลางเมืองปารีส ท่ามกลางอากาศที่เหน็บหนาว

นอกตึกนั้นมีรถสัญจรไปมามากมาย ผู้คนดูรีบเร่งกับการออกเดินทาง

สายตาของ สโรชา มองไปรอบๆ กับมือที่ถือกาแฟถ้วยโต นั่งจิบเบาๆ

อยู่ข้างเตียง ที่มีร่างของหญิงสาว นอนสงบนิ่งกับใบหน้าที่แดงระเรื่อ ชวนมอง แม้ภายในใจจะนึกสับสนกับสิ่งที่ทำลงไป

แต่ยังไงก็ยังดีกว่าที่จะปล่อยให้เด็กสาวคนนี้อยู่ในสถานที่แบบนั้น เพียงลำพัง

"เธอโชคดีนะ ที่เจอฉัน ไม่อย่างนั้นป่านนี้ คงเจอเรื่องแย่ๆ เป็นแน่"

สโรชา พึมพำกับตัวเอง ในขณะที่มองดูร่างของเด็กสาวนั้นอยู่

"โอ๊ย.....ปวดหัว จัง"

เสียงใสๆ ค่อยๆ เปล่งเสียง ออกมาพร้อมท่าที กับการบิดขี้เกียจ ม้วนตัวไปมา อยู่บนที่นอนที่แสนนุ่มนั้น อย่างผ่อนคลาย

"เฮ้ย.... นี่เธอเป็นใคร มาอยู่ในห้องฉัน ได้ยังไง"

เก้ากานต์ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อคนแปลกหน้า นั่งจ้องเธออยู่

"รบกวน มองอยู่รอบๆ นะคะ ว่านี่ คือห้องของใคร"

เมื่อประโยคนี้ถูกเอ่ยขึ้น เก้ากานต์ได้แต่มองดู รอบ ๆ ตัว แล้วต้องสะดุ้ง อีกรอบ

เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้านั้นไม่ใช่ห้องนอนของตัวเองแต่อย่างใด

"เฮ้ย....เธอลักพาตัวฉันมาเหรอเนี๊ยะ"

"เอ๊า.....ไปกันใหญ่แล้ว ใครจะลักพาตัวคนเมามาให้อ้วกใส่ตัวเองแบบนี้ฮึ"

แล้วภาพก็ตัดไปที่ สโรชากำลังแบกเก้ากานต์ขึ้นลิฟท์ หากเมื่อคนเมาขี่บนหลังแล้วคอพับคอเหวี่ยง

อาการเคลื่อนไส้ก็ตามมา ผลที่ได้ คือ เก้ากานต์  อ๊วกใส่สโรชาเต็มๆ เมื่อเก้ากานต์ นึกขึ้นได้จึงหัวเราะออกมา

แฮ่ แฮ่ อย่างเขินอาย กับวีรกรรมที่ตนสร้างไว้

"เอ๊า....ขอโทษ...ก็คนมันเมา นี่คะ"

คำตอบที่ฟังดูแล้ว เหมือนเด็กสำนึกผิดแต่ตอบแบบไม่ได้ตั้งใจที่จะขอโทษ

"เอาหล่ะ ไปอาบน้ำ ล้างหน้า แล้วก็กลับบ้านเธอ ได้แล้วนะ"

สโรชา ออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวส่างเมาแล้ว

"ไม่หล่ะ ฉันกลับบ้านเลยแระกัน....ไปหล่ะนะ"

เก้ากานต์ ลุกขึ้นจากเตียงและไปเปิดประตูเดินออกไปอย่างไม่ แยแส

"อ้าว.....ขอบคุณสักคำก็ไม่มี เฮ้อ....ผู้หญิงอะไร ไม่มีมารายาท เอาซะเลย"

สโรชาตัดพ้อในการกระทำของเก้ากานต์ พร้อมกับยกแก้วกาแฟดื่ม พร้อมกับการส่ายหัวเล็กน้อยบ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย

ในการกระทำนั้น แล้วภาพในอดีตของสโรชา ก็ผุดขึ้นมา อีกครั้งให้เธอได้ระลึกถึง

ภาพของสโรชากับแฟนสาวกำลังพอดรักกันอย่างหวานหยดย้อย ในห้องนอนสีขาว ที่ทุกอย่างถูกตกแต่งด้วยสีขาว ไ

ม่ว่าจะเป็นผนังห้อง ผ้าปูที่นอน ปอกหมอน ก็ยังเป็นสีขาวทั้งหมด

"มีความสุขจังเลยคะ ที่เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นะ ดา"

 สโรชาโอบกอดหญิงสาวร่างบางแนบชิดติดอกเอาไว้ มือหนึ่งลูบหัวและสยายปลายผมเบาๆ ของสาวคนนั้นไปด้วย อย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณ นะชา ที่มาเติมเต็มให้กัน...แต่ ดามีอะไรจะบอกกับชา คะ"

น้ำเสียงของหญิงสาวที่ชื่อดารณี เริ่มเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด เมื่อต้องบอกอะไรบางอย่างกับสโรชา

หญิงสาวที่กำลังมอบความรักให้เธออยู่ในตอนนี้

" มีอะไร จะบอกเหรอคะ"

ใบหน้าของสโรชา เริ่มเปลี่ยนไปเช่นกัน กับคำพูดของดารณี

" เราหยุดความสัมพันธ์ กันแค่นี้เถอะนะ ชา"

คำพูดที่เย็นชาถูกเอ่ยออกมาจากปากของดารณี และสิ่งที่เธอทำ คือ การลุกออกจากที่นอนแล้วเปลี่ยนชุดเป็นสูทสีขาว

ที่พร้อมจะออกเดินทางตามความฝันของเธอที่ตั้งใจไว้ ตั้งแต่แรก ก่อนที่จะบอกลากับสโรชา

" เลิก คำนี้ใช่ไหม ที่ดา จะบอกกับเรา "

สโรชาตัดบทคำพูดสั้นๆ ที่เข้าใจง่ายและเอ่ย ถามดารณีด้วยน้ำตาที่เอ่อเต็มสองเบ้าตากับอารมณ์ที่ทั้งเสียใจและโกรธ

ในเวลาเดียวกัน

"คือ ชา ต้องเข้าใจเรานะ ว่ามันไปต่อไม่ได้ เราไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเอง ชาเข้าใจเรานะ"

น้ำเสียงของดารณีเริ่มแข็งกร้าวและพยายามอธิบายให้สโรชาฟัง

" ที่ผ่านมา คือ เธอ ฝืนเหรอ ดา"

เสียงของสโรชา เริ่มดังขึ้นและน้ำตาของเธอก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ห้วงอารมณ์ของความเสียใจทวีขึ้นมาจุกอก

จนน้ำตาที่ไหลรินมันพร่างพรูออกมาเป็นสาย ดั่งน้ำตกที่เอ่อล้นทะลัก ออกมา

" ใช่ ฉันฝืน เพราะฉันคิดว่า เราจะไปกันได้รอด แต่ ฉันคิดผิดและ มันผิดที่ฉันคนเดียว นี่แระ"  

ดารณีเริ่มใช้เสียงข่มและตะครอกออกไป สุดกำลัง

"แต่ ฉันรักเธอ นะ ดา ฉันรักเธอ... เธอก็รู้"

น้ำเสียงที่พูดพร้อมกับน้ำตาและความกังกลที่มีอยู่ของสโรชา ทำให้เสียงนั้น ฟังดูแล้วแหบแห้ง

ไร้กำลังดั่งคนสิ้นหวังที่กำลังขอร้องอีกฝ่าย

"เราจบกันแค่นี้ เถอะนะ ชา...ถือว่า ฉันขอ"

แล้วดารณีก็เปิดประตูและก้าว ออกไปโดยไม่หันกลับมามองสโรชาอีกเลย

" ไม่....ดา....ไม่.....เธอ อย่าทิ้งฉันไปแบบนี้..... ดา...."

สโรชา ร้องเรียกดารณีสุดเสียง....เรี่ยวแรงที่จะก้าวขา ตามไป

แทบจะไม่มี มันทำให้เธอ ต้องทรุดเข่าลง นั่งอยู่แบบนั้น พร้อมทั้งน้ำตา ที่หลั่งไหล ออกมา ดั่งสายน้ำ

และนั่นคือภาพแห่งอดีต ที่สโรชา ยังจำฝังใจ อยู่ตลอด 6 ปี มันคือ 6 ปี ที่แสนจะทรมาน ซึ่งเธอเพิ่งจะก้าวข้ามผ่าน

ความรู้สึกแย่ๆ นั้นมาได้ เมื่อตอนที่เธอย้ายมาอยู่ที่ฝรั่งเศส เพียงลำพัง

และตอนนี้เธอก็มีความสุขดี ที่อยู่แบบนี้โดยไม่มีคู่อย่างคนอื่นเขาก็ตาม