แฟนดีดี I told Lakshmi Mata about him EP.4

หริโอม!

'อย่าฝืนเลยโต๊ด ผู้ชายกับกะเทยมันไปกันไม่รอดหรอก เราเลิกกันเถอะ'

โอม ศรี หริศรี ศรีมหาลักษมไย นะมะห์

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'ก็แค่ขำ ๆ อะโต๊ด พี่ไม่คิดว่าโต๊ดจะจริงจังไง'

ศรีลักษมิ ศรีมหาลักษมิ กษีร สาคร กันยะเก
อุตติษฐะ หริสัมปรีเต ภักตานาม ภาคยะทายินิ

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'เราอยากมีลูก เราอยากมีครอบครัว ปล่อยเราไปเถอะนะโต๊ด'

อุตติษ โฐตติษฐะ ศรีลักษมิ วิษณุวักษัสถลาละเย
อุตติษฐะ กรุณาปูรเณ โลกานาม ศุภะทายินิ

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'พี่ให้พีเขามาเป็นแฟนพี่อีกคน เราไม่ได้จะเลิกกันสักหน่อย'

อานีตัมสฺตุ ตฺวยา เทวิ นิธีนไว สัมประทรรศยะ
อัทฺยะ กฺษะเณนะ สหสา ทัตฺวา สัมรักษะ มัม สทา

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'ก็โต๊ดไม่ค่อยว่าง ไม่มีเวลาให้พี่ พี่ก็อยากเป็นนะโต๊ด'

มยิ ติษฺฐะ ตถา นิตฺยัม ตเถนฺทฺราทิษุ ติษฺฐะสิ
อภยังกุรุ เม เทวิ มหาลักษฺมิ นโมสฺตุเต

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'โต๊ดว่าพี่เห็นแก่ตัว แล้วโต๊ดล่ะ โต๊ดยังเลือกงานมากกว่าพี่เลย'

หริโอม...

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'ถ้าโต๊ดรับไม่ได้งั้นเราก็เลิกกัน อยู่กับงานขอโต๊ดไปเถอะ'

หิรัณยะวรณาม หริณิม

เนเตร โชนมิละเยจ์ ฉะริยาห์

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'พระจักรวาลชนนี ฮึก! ตื่นบรรทมเทิด ฮึก ฮึก~'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'ไอ้โต๊ด!'

ครืน~

'พระหริปรียา ฮึก ฮึก~ ทรงตื่นบรรทมเทิด'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'อีตุ๊ด!'

'พระกมลา ฮึก!'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'อีตุ๊ดกูอยู่นี่!'

ครืน~

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'พระภควดี ฮึก ฮึก~'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'ไม่เป็นไรโต๊ด กูอยู่นี่โต๊ด'

ครืน~

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'พระอธิลักษมีทรงมองมาที่ลูกเทิด!'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'กูรักมึงนะโต๊ด!'

เปรี้ยง!!!

"เฮือก!"

 

เสียงเครื่องยนตร์มอเตอร์ไซค์ฮาร์ลีย์เดวิดสันดังหึ่งหั่งอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้นกลางกรุงตั้งแต่เช้าตรู่โดยมีเจ้าของบ้านนั่งค่อมเตรียมพร้อมจะออกเดินทาง ในขณะที่เจ้าของบ้านอีกคนกำลังไขกุญแจปิดประตูบ้านด้วยท่าทางเหม่อลอยเพราะนอนไม่พออยู่ไม่ห่างกัน

พอปิดประตูบ้านเสร็จเรียบร้อยโต๊ดก็เดินมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของยักษ์ที่จอดรออยู่เพื่อเดินทางไปทำธุระเลือกซื้อผ้าและอุปกรณ์ตัดเย็บเข้าร้านที่ตลาดพาหุรัด แต่ก่อนที่จะไปตลาดพาหุรัดทั้งโต๊ดและยักษ์ก็ไม่ลืมที่จะแวะไปวัดแถวบ้านเพื่อทำบุญอุทิศให้ลุงใหญ่และพ่อแม่ของโต๊ดเพื่อเป็นขวัญกำลังใจในการออกไปทำงาน พอเสร็จสิ้นการทำบุญที่วัดทั้งคู่ก็รีบออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังตลาดพาหุรัด แต่ขณะที่รถจอดติดไฟแดงอยู่ตรงทางแยกโต๊ดก็มองไปเห็นป้ายบอกทางที่จะมุ่งยังถนนสีลมทำให้โต๊ดนึกถึงฝันประหลาด ๆ ที่เมื่อคืนขึ้นมา

"มึง ๆ"

"ว่า!"

"ไปวัดแขกก่อนได้ปะ กูอยากไปไหว้พระแม่"

"อืม เกาะแน่น ๆ"

โต๊ดรีบคว้ากอดเอวของสาระถีทันทีที่รถมอเตอร์ไซค์เปลี่ยนจุดมุ่งหมายกะทันหันช่วงที่กำลังจะถึงทางแยก รถมอเตอร์ไซค์เคลื่อนตัวเข้าสู่ถนนราชปรารภ ผ่านถนนราชดำริ ก่อนจะมุ่งหน้าไปตามถนนสีลม จนในที่สุดถ็มาถึงหน้าวัดพระศรีมหาอุมาเทวีหรือวัดแขกสีลม เทวสถานที่ขึ้นชื่อของศาสนาฮินดู ลัทธิศักติ ที่สร้างขึ้นโดยชาวทมิฬจากอินเดียใต้ที่อพยพเข้ามายังประเทศตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5

บรรยากาศหน้าวัดแขกที่คราคร่ำไปด้วยชาวไทยและชาวต่างชาติที่มาสักการะพระแม่มาริอัมมัน เทวีแห่งฝนของชาวมมิฬจากทางอินเดียใต้และเทวีศักติตลอดจนเทวะต่าง ๆ ที่ประดิษฐานอยู่ภายในวัดแขก แม้จะผ่านมาหลายสิบปีบรรยากาศแบบนี้ก็ยังคงเหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกที่ป้าลักษมีพาพวกเขามา แม้ว่าช่วงนี้จะไม่ใช่เทศกาลงานแห่แต่ผู้คนก็มากจนล้นวัดอยู่ดี

โอม เหรัมภายะ นะมะห์

โอม สรวัฒะมักกายะ นะมะห์

โอม วินายัก กายะ นะมะห์

โอม วิฆะณะราชายะ นะมะห์

โอม ศรวัฒนยายะ นะมะห์

โอม ศรวริปริยายะ นะมะห์

โอม โคริปุ ปุตรายะ นะมะห์

โอม วะกระตุณฑะ มะหากายะ โกฏิสูรยะสะมะประภะ
นิรวิฆนัง กุรุ เม เทวะ
สรรวะการเยษุ สรรวะทา

โอม ปิศาจัธวะชาไย วิทมะเห
ขัฑคะหัสตาไย ธีมะหิ
ตันโน มาริป ประโจทะยาต

หลังจากที่เข้ามาในวัดทั้งโต๊ดและยักษ์ก็ได้หารกันไปเช่าถาดไนเวทยัมที่ใส่เครื่องพลีบูชาต่าง ๆ อย่างฮินดูที่ทางวัดจัดเตรียมไว้ ทั้งคู่พากันมาหยุดยืนสวดมันตราบูชาพระพิฆเณศผู้เป็นปฐมบูชา พระแม่มารีอัมมัน และทวยเทพต่าง ๆ ในฮินดูอยู่หน้าวิหารพระแม่มาริอัมมันครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านวิหารเพื่อนำถาดไนเวทยัมไปส่งให้พราหมณ์ทำพิธี

โอม อธิลักษมี นะมะห์

โอม วิษณุปริยาไย นะมะห์

โอม ศรี หริศรี ศรีมหาลักษมิไย นะมะห์

นมัสเตสตุ มหามาเย ศรีปิเฐ สรปูชิเต
ศังขะ จักระ คฑาหัสเต มหาลักษมี นโมสตุเต
นมัสเตสตุ ครุฑารุเต โลกาสุรกะยังกะธิ
สรรวะ ปาปะหะเร เทวิ มหาลักษมิ นโมตุเต

ยาเดวี สรวะภูเตชู ลักษมีรูเปณะ สัม สธิตา
นมัสตัสไย มนัสตัสไย นมัสตัสไย นโม นมะห์

อธิลักษมิ นมัสเตสตุ ปรพรัมมัสวะรูปิณิ
ยโศเทหิ ธนัมเทหิ สรรวะกามานศจะเทหิเม

โอม ศานติ ศานติ ศานติฮี

พอเสร็จพิธีจากด้านในโบถส์โต๊ดก็เดินนำออกมายังแผ่นหินอ่อนที่สลักศรียันตระของพระแม่ลักษมีที่ประดิษฐานอยู่ข้างวิหารพระแม่มาริอัมมันแล้วสาธยายมันตราบูชาพระแม่ลักษมีด้วยความภักดี

'ลูกแต่พระแม่ศักติ พระกมลา พระหริปรียา พระนารายณี พระอธิลักษมี ลูกขอวันทนีย์แทบบาทพระแม่เป็นล้านครั้ง ลูกขอบพระคุณพระแม่ที่รับฟังคำอธิษฐานของลูกเสมอมา แต่ลูกยังมีเรื่องวุ่นวายใจ ลูกไม่แน่ใจเรื่องความรักเลยพระแม่ ลูกเหมือนจะเจอกับคนที่ลูกอธิษฐานขอกับพระแม่ แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็เหมือนไม่ใช่ แถมความฝันเมื่อคืนนี้... ลูกไม่รู้จริง ๆ ว่ามันหมายถึงอะไร และความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในใจลูกตอนนี้มันคืออะไร ขอพระแม่โปรดชี้ทางสว่าง...'

เป๊ง!!!

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

โต๊ดสะดุ้งเฮือกหันขวับไปมองที่ต้นเสียงเมื่อได้ยินเสียงระฆังของทางวัดที่จะลั่นเพื่อบอกว่าพราหมณ์กำลังทำพิธีบูชาองค์เทพในช่วงกลางวันอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่พอหันมาโต๊ดก็ตกใจยิ่งกว่าเก่าด้วยเห็นยักษ์ยังคงยืนพนมมือไหว้แผ่นหินสลักศรียันตระพระแม่ลักษมีที่ปรกติมันแทบจะไหว้ส่ง ๆ เสร็จแล้วก็ยืนหน้าตายอยู่ข้าง ๆ ถ้ามันลากเขาออกจากวัดได้มันคงทำไปแล้ว แต่วันนี้กลับยืนนิ่งยกมือไหว้สายตาจ้องเขม็งราวกับมัันกำลังคุยกับพระแม่อยู่ยังไงอย่างงั้น

โต๊ดยืนรอจนยักษ์ไหว้ขอพรเสร็จโดยไม่ขัดและไม่ทักท้วง เพราะเขาเองก็เห็นใจที่ช่วงนี้รักเก่าของเจ้าตัวมักจะมาป้วนเปี้ยนแถวร้าน คอยหาช่องที่จะขอคืนดีอยู่ตลอดเวลา ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นทำให้พี่ชายของเขาเจ็บเจียนตายแท้ ๆ

"หิวยัง" โต๊ดเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินออกมาพ้นวัด

"ยังอะ ไปพาหุรัดที่เดียวเลยก็ได้"

โต๊ดเพยิดหน้าตอบรับไปส่ง ๆ ก่อนจะเดินปลีกตัวไปซื้อชานมเย็มมาสองแก้วแล้วแวะซื้อขนมโมทกะและลัฑฑุที่ตั้งขายอยู่หน้าวัดมากินรองท้อง

"อืม ชานมเย็นหวานน้อย"

ยักษ์เพยิดหน้าแล้วเอื้อมมือไปคว้าแก้วน้ำมาดูดแก้กระหาย

"อ้าปาก"

ชายหนุ่มตวัดตามามองขนมถั่วกวนแบบอินเดียที่โต๊ดยื่นมาทำท่าจะป้อนให้ เขาจึงก้มไปงับขนมในมือแบบทุกทีด้วยความเคยชิน

ภาพที่ชายหนุ่มสองคนดูแลป้อนขนมป้อนน้ำกันกระหนุงหนิงทำให้สาว ๆ กลุ่มหนึ่งที่ยืนถ่ายรูปเล่นอยู่บริเวณหน้าวัดแขกต่างพากันวี๊ดว๊ายชี้ชวนให้มองด้วยความจั๊กจี้หัวใจ

"หึ้ย! พี่ตัวใหญ่กับน้องตัวเล็กมากอะแก"

"ฟินมากเวอร์ค่า"

"แกว่าใช่ปะ"

"ฉันว่าชัวร์ แฟนกันแน่นอนค่า เมื่อกี้เห็นยืนไหว้พระด้วยกันเลย"

"วี๊ด! ฉันได้พล็อตนิยายใหม่และ"

ยักษ์เหลือบตามองสาว ๆ กลุ่มหนึ่งที่กำลังดี๊ด๊าจินตนาการถึงเขากับโต๊ดก่อนจะกระตุกยิ้มด้วยนึกตลกกับสิ่งที่พวกเธอจินตนาการ ต่างกับโต๊ดที่รู้สึกประหม่าใจสั่นรัวจึงรีบดึงมือที่ป้อนขนมอีกชิ้นให้ยักษ์กลับมา ก่อนจะรีบเก็บกล่องขนมลงถุงหยิบหมวกนิรภัยมาสวมแล้วเดินมาขึ้นค่อมเบาะหลัง

หลังจากเหตุการณ์ที่ถูกสาว ๆ กลุ่มหนึ่งซุบซิบทำให้โต๊ดเกิดอาการตกประหม่าจนยักษ์เองก็รู้สึกได้ ไม่รอช้าเขาก็รีบขับรถออกมาจากจุดเกิดเหตุมุ่งตรงมายังตลาดพาหุรัดทันที โดยตลอดทางเขาไม่ได้เอ่ยแซวหยอกเย้าเพราะแค่เห็นสีหน้าก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายนั้นคิดมากจริง ๆ

หลังจากฝ่าจำนวนรถมหาศาลตั้งแต่ถนนสีลม ถนนเจริญกรุง ถนนเยาวราช จนมาถึงถนนวรจักรดิ์ ยักษ์ก็ขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดยังวัดจักรวรรดิ์อย่างทุกที พอจอดรถเสร็จสรรพทั้งคู่ก็เดินเข้าไปกราบพระในพระอุโบสถก่อนจะเดินออกจากวัดไปทำธุระกันต่อ

กิจวัตรของการมาซื้อผ้าที่พาหุรัดยังคงดำเนินไปเป็นปกติ แม้โต๊ดจะมีเรื่องวุ่นวายใจ ทั้งคู่พากันข้ามถนนไปยังฝั่งตลาดพาหุรัด โต๊ดยังคงเดินเลือกซื้อผ้าและอุปกรณ์เย็บปักอย่างคล่องแคล่วแม้ว่าในใจจะมีเรื่องให้คิดวุ่นวาย แต่พอเข้าสู่โหมดทำงานเขาก็วางทุกอย่างไว้ข้างหลังด้วยความเป็นมืออาชีพ โดยมียักษ์คอยเดินถือของให้ตามหลัง

หลังจากสั่งซื้อผ้าและเลือกซื้ออุปกรณ์ตัดเย็บที่ฝั่งตลาดพาหุรัดเสร็จเรียบร้อยทั้งคู่ก็พากันเดินข้ามถนนกลับมายังฝั่งสะพานหันตรงไปยังฝั่งตลาดสำเพ็งที่เดินผ่านมาทีแรก ทุกครั้งที่มาตลาดสำเพ็งโต๊ดก็ซื้อขนมแล้วป้อนให้ยักษ์ตอบแทนที่ช่วยถือของให้ ซึ่งวันนี้ก็เหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่ฌต๊ดไม่เอ่ยถามว่าอร่อยไหมเอาแต่ป้อนจนยักษ์ต้องนิ่วหน้าหนี

"ใจเย็นไหมมึง ติดคอกูหมดแล้ว"

"เออ ๆ โทษ ๆ"

"เสื้อจ้า เสื้อยืดคอกลมสวย ๆ ตัวละร้อยเก้าเก้า สามตัวห้าร้อยห้าสิบไปเลยจ้า กางเกงขาสั้นก็มีนะจ๊ะ"

เสียงเรียกลูกค้าดังเจื้อยแจ้วมาแต่ไกล พอได้ยินโต๊ดก็คว้าข้อมือยักษ์รีบพาเดินไปดูเสื้อเหมือนอย่างเคย
เพราะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกนอกจากหลานชายของลุงเขยที่โต๊ดนับว่าเป็นทั้งเพื่อนและพี่ แม้ว่าที่ผ่านมาจะชอบแกล้งเย้าแหย่กันขนาดไหน แต่โต๊ดก็ยังคงดูแลเอาใจใส่พี่ชายนอกสายเลือดคนนี้เป็นอย่างดี แม้กระทั้งเรื่องเสื้อผ้าโต๊ดก็จะคอยดูแลให้ เสื้อผ้าแทบทุกชุดของยักษ์ล้วนผ่านมือโต๊ดมาแล้วทั้งนั้นถึงจะเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าได้

นายช่างหนุ่มยืนมองน้องชายนอกสายเลือดที่กำลังเลือกหาเสื้อยืดคอกลมให้กับตนด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งก็เหมือนทุกครั้งที่ยักษ์เห็นโต๊ดเลือกเสื้อผ้าให้ตนเขาก็มักจะนึกขึ้นมาว่าถ้าเป็นคนอื่นคงจะเอาเงินส่วนนี่ไปทุ่มให้กับเครื่องสำอางค์ผลิตภัณฑ์ประทินโฉม เลือกซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมราคาแผง ๆ ให้กับตัวเอง ผิดกับน้องนอกสายเลือดคนนี้

"จะซื้อทำไมเยอะแยะวะ เสื้อผ้าเต็มตู้"

"หึ! กรุณาช่วยพูดว่าก่อนที่ปลวกจะขึ้นด้วยค่ะ"

"แล้วไม่ซื้อให้ตัวเองบ้างวะ พวกแบรนด์เนมแพง ๆ แบบเนี่ย ไม่เห็นมึงซื้อให้ตัวเองเลย"

โต๊ดหันมาชักสีหน้าพลางถอนหายใจไม่สบอารมณ์

"คิดมากทำไมวะ มึงพี่กูนะยักษ์ ไม่ดูแลมึงแล้วจะให้กูดูแลใครวะ"

"ก็ตัวมึงเองไง มึงควรเอาเงินส่วนนี้ไปซื้อเสื้อผ้าแผง ๆ ใส่ ซื้อเครื่องสำอางค์น้ำหอมแพง ๆ ใช้ ไม่ใช่มาซื้อเสื้อผ้าให้กู ถึงมันจะถูกก็เถอะ แต่มึงควรเอาเงินนี้ไปดูแลตัวเองนะ"

"ก็คำเดิมแหละ มึงเป็นพี่กู กูเป็นน้องมึง เอาไว้ให้มึงมีเมียเป็นตัวเป็นตนเมื่อไรกูจะเลิกดูแลมึงเลย"

"ที่กูพูดเนี่ยกูเป็นห่วง อยากให้มึงใส่ใจตัวเองรักตัวเองบ้างนะโต๊ด"

คำพูดของพี่ชายต่างสายเลือดทำเอาชะงักงันก่อนที่โต๊ดจะรีบไล่ความรู้สึกบางอย่างที่เขาก็อธิบายไม่ถูกออกไป

"อ...เออ รู้น่ะ หุบปากแล้วยืนดี ๆ"

พูดจบโต๊ดก็จับยักษ์หันหน้ามาหาตัวเองก่อนจะเอาเสื้อยืดคอกลมที่เลือกมามาทาบกับตัวคนใส่เพื่อวัดขนาด

"โอเค พอดี พี่คะเอาเสื้อโหลนึงค่ะ แล้วก็เอากางเกงขาสั้นนี่โหลนึงด้วยค่ะ"

"ได้เลยจ้า ซื้อเยอะขนาดนี้เดี๋ยวคิดราคาให้พิเศษเลย"

ยักษ์ยืนมองโต๊ดที่กำลังจ่ายเงินและพูดคุยกับแม่ค้าด้วยสีหน้าเรียบเฉียบก่อนที่มุมปากหน้าจะเผลอกระตุกยิ้มไม่รู้ตัว

 

'ไอ้เด็กปากดีเอ๊ย!'

 

หลังจากเดินเล่นซื้อของใช้กันจนหนำใจก่อนจะกลับจะกลับทั้งคู่ก็ได้แวะมาเติมพลังยังร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ

"ลุงครับเอาเล็กน้ำตกสอง หมี่น้ำตกสอง"

"ได้เลย ๆ รอแป๊บนะพ่อหนุ่ม อ้อยรับลูกค้าด้วย"

พอสั่งออเดอร์เสร็จทั้งคู่ก็เดินตามเด็กเสิร์ฟเข้ามานั่งในร้าน

"ลูกค้ารับน้ำอะไรดีคะ"

"เอาน้ำเปล่าหนึ่งโค้กหนึ่งครับ"

"รอสักครู่นะคะ"

ระหว่างที่ทั้งคู่นั่งรอก๋วยเตี๋ยวยักษ์ก็สังเกตเห็นสีหน้าของโต๊ดดูไม่สู้ดีเท่าไรนักแต่พอจะเอ่ยปากถามเสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์ของโต๊ดก็ดังขึ้นเสียก่อนก่อนจะกลายเป็นเสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้นมาแทน

[สวัสดีครับคุณโต๊ด]

"ครับคุณก้อง"

[ตอนนี้คุณโต๊ดอยู่ไหนเหรอครับ]

"ผมมาซื้อของเข้าร้านน่ะครับที่พาหุรัดน่ะครับ กำลังจะรีบกลับ"

[อ้าว! แล้วคุณโต๊ดไปยังไง ไปกับใครครับ]

"เอ่อ...ผมมากับพี่ชายครับ"

[อ๋อ มีคุณยักษ์ไปด้วยผมก็สบายใจ พอดีผมมาทำธุระด่วนที่ภูเก็ต คงกลับไปไม่ทันนัดลองชุดวันนี้ เอ่อ...คุณโต๊ด...โกรธผมหรือเปล่าครับ]

"อ๋อ ม...ไม่เลย ม...ไม่เป็นไรเลยครับ คุณก้องมีงานผมเข้าใจ"

[โล่งใจหน่อยผมกลัวคุณโต๊ดจะงอนแทบตาย]

'ง...งอน งอนเหรอ'

"ค...คุณก้องไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมเข้าใจ"

[เฮ่อ!]

"ถอนหายใจขนาดนี้ คุณก้องมีอะไรหนักใจหรือเปล่าครับ"

[ก็มาไกลขนาดนี้ผมเลยอดเจอคุณโต๊ดเลย นี่ผมก็กะว่าจะโทรมาคุยให้หายคิดถึงด้วย แต่ผมกลับคิดถึงคุณโต๊ดยิ่งกว่าเดิมอีก]

คำพูดที่ลอดสายออกมาทำให้โต๊ดถึงกับนิ่งงันด้วยคาดไม่ถึง แต่อีกใจนึงก็นึกประหลาดใจที่คุณก้องจู่โจมตัวเองหนักขนาดนี้

[ผมไปก่อนดีกว่า คุยนานกว่านี้ผมคงคิดถึงคุณโต๊ดจนไม่เป็นอันทำงานแน่ ๆ]

"อ...เอ่อ ค...ครับ ต...ตั้งใจทำงานนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้"

[ได้กำลังใจจากคุณโต๊ดพันล้านผมก็มีแรงสู้ครับ ผมไปก่อนนะครับ]

หลังจากวางสายโต๊ดก็หายใจไม่เป็นส่ำ พยายามกำมือตัวเองเพื่อสงบจิตสงบใจที่ทั้งดีใจและงุนงงกับสิ่งที่คุณก้องทำกับเขามาตลอดหลายวันโดยเฉพาะเมื่อครู่

"เป็นไรวะ เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหุบยิ้ม" ยักษ์เอ่ยถามพลางดันชามก๋วยเตี๋ยวส่งไปให้

"ไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้ว่ากูควรดีใจหรือควรสงสัยดี"

"สงสัย สงสัยอะไร มีผู้โทรหามึงควรจะดีใจสิ มึงจะสงสัยเพื่อ"

"จิ๊!" โต๊ดจิ๊ปากพลางใช้ช้อนและตะเกียบคนก๋วยเตี๋ยวในชาม "มึงเข้าใจปะว่ามันเร็วไป"

"ยังไงวะ หรือเขาขอมึงเป็นแฟนเหรอ" ยักษ์รีบถามด้วยความร้อนรน

"ยัง! แต่ก็นั่นอะมึง คนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน แถมเพิ่งจะเจอกันไม่กี่วันเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยแม้แต่จะบอกว่าชอบหรือว่ารักด้วย แต่มาบอกคิดถึงกัน คิดมากเรื่องผิดนัด มันไม่ใช่ปะวะ แม่งใส่ใจกูยิ่งกว่าไอ้พี่... เออ ช่างมันเหอะ"

"แล้วไอ้แบบที่ใช่ของมึงมันต้องเป็นไงอะ"

"ก็ค่อย ๆ ทำความรู้จักกัน ไม่ใช่จู่โจมแบบนี้ แบบนี้มัน...มันดูมีจุดประสงค์มากกว่ารู้สึกชอบอะ มึงนึกออกปะ"

"เขาอาจะเคยมีคนที่ชอบแล้วโดนหมาคาบไปแดกก็ได้นะ พอมาเจอมึง ถูกใจมึง เขาเลยรีบทำคะแนนรีบแสดงออกให้มึงรู้ก่อน"

"เหรอวะ มันจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ เหรอวะ"

"กูก็ไม่รู้ กูไม่ใช่เขา แต่ถ้าเขาชอบมึงจริง ๆ แล้วจู่โจมมึงเร็วขนาดนี้ ก็มีสิทธิอะ มึงลองสืบดูดิ เจ้านายอีจูลี่ไม่ใช่ไง อย่ามัวแต่คิดมาก รีบ ๆ กิน เส้นอืดหมดแล้ว"

'เออว่ะ ถามอีลี่ก็จบปะ กูมีมานั่งเคลียดทำไม เย็นนี้ต้องถามอีลี่ให้ได้'

 

เสียงดนตรีแสงสีล่อหลอกชวนชักให้มนุษย์ราตรีออกมาท่องโลกคืนวันศุกร์ดังกระหึ่มมาถึงร้านหมูกระทะที่อยู่ใกล้ ๆ ที่เหล่าเพื่อนสาวเพื่อนชะนีของโต๊ดที่มีใหม่ นานา เวเนซ่า และเจน เพื่อนสตรีสุดสตรองหนึ่งเดียวของกลุ่ม กำลังพากันจุ้มหมูย่างบนกระทะกันหมุบหมับพลางพูดคุยหยอกล้อกันสนุกสนาน ขาดแต่จูลี่หรือคุณนายทองปานที่เพิ่งเลิกงานและกำลังเดินเข้าร้านมา

"ไฮกะเทย! ไม่เลี้ยงผัวกันเหรอคะถึงออกมารวมองคะกันได้เนี่ย"

"คนไม่มีผัวหมดสิทธิ์พูดค่ะ นั่งเร็ว ๆ" เวเนซ่าพูดกัดพลางหยิบอุกรณ์มาวางให้เพื่อนสาวที่เพิ่งมาถึง

"ว๊ายตัยล้าว!" จูลี่รีบวิ่งไปอีฝั่งของโต๊ะที่มีโต๊ดกับยักษ์นั่งอยู่ด้วยกันก่อนจะแทรกตัวลงไปนั่งคั้นกลาง "อีโต๊ดเขยิบ"

"...ทอง...ปานนี่"

"ไม่แคร์ค่ะกะเทย" จูลี่ทำค้อนใส่ก่อนจะหันไปเกาะแขนล่ำของยักษ์แล้วซบหน้า "ไม่เจอกันนานเลยนะคะผัวขา เมียคิดถึ๊งคิดถึง"

"คิดถึงแต่ไม่ไปหากูเลยเนี่ยนะ เป็นเมียยังไงวะ"

"แหม! ผัวก็ เมียต้องทำงานเอาเงินมาช่วยผัวเลี้ยงลูกกะเทยตัวน้อย ๆ ของเรานี่คะ"

"...กูจะอ้วก"

"เออ เห็นด้วยว่ะโต๊ด"

"มึงพอเถอะอีทองปาน อุบาทว์ลูกตาฉิบหาย"

"แหม! อีพวกขี้อิจฉา เห็นคนเขารักกับผัวหน่อยก็ไม่ได้"

"สภาพมึงมันเก้งแก่เตาะผู้ชอมากกว่าค่ะคุณนายทองปาน"

"เอ๊ะ! อีพวกนี้หนิ มึงเลิกเรียกกูคุณนายได้มะ ขนลุก..." จูลี่ยันตัวขึ้นนั่งแล้วคีบหมูในกระทะใส่ปากประชดเพื่อนที่ยังไม่เลิกล้อเรื่องที่เขาถูกอาจารย์ล้อเลียนคำนำหน้าว่าคุณและนายทองป่านเมื่อสมัยมหาวิทยาลัย

"เอออีโต๊ด วันนี้นายกูไม่ได้เข้าไปหามึงใช่ปะ แกติดธุระนะ"

"อืม รู้แล้ว เขาไปภูเก็ต"

"เอ้า! แล้วมึงรู้ความลับบริษัทกูได้ไง"

"ก็คุณก้องบอก"

"ฮะ!" จูลี่ตกใจจนเผลอุทานเสียงหลง "เดี๋ยว ๆ ๆ ม...มึงเรียกชื่อเล่นเขาเลยเหรอ มึงรู้ชื่อเล่นเขาได้ยังไง"

"เอ้า! ก็คุณก้องบอก มึงจะมาสงสัยอะไรเนี่ย"

"มึง! คุณพิรัชต์แกไม่สนิทกับใครเลยนะเว้ย แต่นี่ถึงขั้นบอกชื่อเล่นมึง ให้มึงเรียกชื่อเล่น มันพีคมากนะ แล้วนี่มึงคุยกันเหรอมึงถึงได้รู้ว่าเขาไปภูเก็ต"

"อืม ก็แลกเบอร์แลกไลน์กันตั้งแต่วันแรกแล้วอะ"

"อีโต๊ด!" จูลี่อุทานเสียงหลง

"อะไรมึง น่ารำคาญ"

"มึงทำอะไรนายกู กูให้เขาไปตัดชุดกับมึง ไม่ใช่ให้มึงไปทำมนตร์ดำใส่เขา"

"ทำห่าอะไร นายมึงแหละเข้าหากู"

"เ...้ย! กูลมจะจับ"

"อะไรวะ เขาก็ดูออกจะใจดี ก็ยังพาพนักงานไปเลี้ยงด้วยไม่ใช่เหรอ"

"นี่มึงรู้... เออ เขาคงบอกมึงสิเนาะ ก็ใช่อยู่ แต่ฮีโคตรถือตัวเลยนะเว้ย"

"เขาอาจจะทำเฉพาะตอนอยู่ที่มำงานเปล่า แต่อีโต๊ดมันไม่ใช่พนักงานเขาก็ไนส์กับมันไง" เจนออกความเห็น

"ไม่เลยค่ะ กูเคยติดต่อในฮีไปตัดชุดไปทำอะไรแบบนี้ก็หลายรอบแล้วนะ ฮีไม่เคยไนส์กับใครเลยค่ะ ที่ต้องเปลี่ยนไปหาอีโต๊ดเนี่ย อีโต๊ดมึงอย่าโกรธกูนะ กูบอกตามตรงว่าแต่ละร้านเขาเซบายงานฮีค่ะ นู่นไม่ได้ นี่ไม่ดี แก้แล้วแก้อีก วันนั้นกูโทรไปจองคิวเป็นสิบ ๆ ร้าน ไม่มีใครรับเลยค่ะ มึงคือตัวเลือกสุดท้ายกูเลยโยนไปหามึง นี่กูยังหวั่น ๆ กลัวมึงโดนฮีเยอะใส่จนมึงจะเลิกคบกูเลยนะเนี่ย"

"เอ้า! อีนี่"

"เออ! กูผิด กูขอโทษ นี่ทุกคนยังว่าเลยว่าน่าจะอิทธิพลจากพ่อฮี เลยทำให้ฮีเป็นชายแท้ขนาดนี้ แต่ฮีไนส์กับอีโต๊ดขนาดนี้ แถมแลกเบอร์แลกไลน์โทรหา ประหลาดมากค่ะหมู่สู"

"วันแรกยังพาไปเดทด้วยนะ" ยักษ์เสริม

"ฮะ! จริงปะเนี่ย"

"อืม! ก็กูรอรับมันกลับบ้านอยู่ที่ร้านเนี่ย"

"อีโต๊ดมึงทำไรใส่นายกูยังไงไหนเล่า"

"ทำห่าไรล่ะ เขาชวนกูเอง แล้วก็แค่ไปกินข้าว ไม่ใช่เดท อะ เนี่ยดู" โต๊ดวางโทรศัพท์มือถือที่เปิดหน้าจอแชทไลน์ให้เพื่อนดู "เขาพากูไปกินข้าวที่โรงแรมเขา แค่กินข้าวนะ กินข้าวแล้วกลับบ้าน ไม่ได้เดทไม่ได้อะไรทั้งนั้นอะ"

"อีทองปาน กูว่าทรงนี้นายมึงเขาจีบเพื่อนเราแน่ ๆ ค่ะ"

"เหอะ ๆ คิงถงคิดถึงขนาดนี้ กูเห็นด้วยคะอีวีรพล"

"อีภัค มึงทำอะไรเจ้านายอีทองปานมึงบอกพวกกูซิ"

"กูไม่ได้ทำค่ะอีคุณานนท์"

"มึงไม่บอกเพื่อนไปล่ะว่ามึงมูพระแม่ลักษมีทุกวัน"

"ฮะ!"

ทุกสายตาจับจ้องไปที่ยักษ์ที่แทรกขึ้นมากลางปล้องก่อนจะหันไปหาโต๊ด

"อีโต๊ด! ยังไงพูดมา"

โต๊ดอึกอักเมื่อเจอสายตาสอดรู้สอดเห็นของเพื่อนที่กำลังเล่นงานตัวเองแต่ก็ข่มอาการแล้วตอกกลับไปว่า "ก...ก็พวกมึงแนะนำกูเองอะ โบราณว่าไว้ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็ต้องเอาด้วยคาถา ใช้ใจแลกไม่ได้ก็ต้องโทลดขอพระแม่ค่ะสาว เนี่ย หน้าไหนล่ะพูดกรอกหูกูอะ แถมยังยกเรื่องใหม่ขอพระแม่จนได้แฟนมาให้พูดฟังอีก"

"เ...้ย! เอาจริงดิ"

"ก็เอออะสิ ก...กูก็อยากมีแฟนดี ๆ กับเขาบ้างปะวะ"

"นี่มึงทำมานานยังเนี่ย"

"ก็ตั้งแต่ดิปาวลีอะ"

"โต๊ด! มึงโคตรแน่วแน่อะ กูกราบ"

"แล้วไง งานดีสมใจมึงไหมคุณก้องอะ"

"จิ๊! อีพวกนี้ ก...ก็ดี แต่เขาเข้าหากูเร็วไปว่ะ มันเหมือนจงใจจะจีบ แต่มันมีแค่การจีบ แต่ขาดความรู้สึกอะ มึงเข้าใจปะนา"

"ยังไงวะ อธิบายเหตุการณ์ซิ"

"คนเจอกันไม่กี่นาทีแต่ชวนไปกินข้าวที่บ้านตัวเอง เจอกันยังไม่ทันอาทิตย์แต่คิดถึงทุกวัน เข้าใจฟิลเดินเข้ามาสะกิดแล้วทำเหมือนเป็นแฟนกันปะ"

"มันไม่มีการจีบ ไม่มีการบอกว่ารักว่าชอบงี้ มาถึงทำตัวเป็นแฟนเลย"

"อืม! กูยังไม่เข้าใจเลยที่เขาทำเนี่ยมันคืออะไร เออ ไหน ๆ ก็พูดแล้ว อีลี่ กูถามจริง ๆ นะ นายมึงเขาเคยโดนแย่งแฟนหรือคนที่เขาชอบไหมวะ"

"โอ๊ย! ส่วนตัวขนาดนั้นใครจะไปรู้ ฮีไม่ได้ไนส์กับคนที่ทำงาน พวกกูรู้แค่ว่าฮีเป็นลูกชายคนเดียวเขาเจ้าของบริษัท จบนอก แล้วมารับมือต่อจากพ่อ ฮีเลี้ยงลูกน้องไม่กดขี่ลูกก็จริงอะ แต่ก็ไม่ได้ไนส์จนเสือกได้ทุกเรื่อง เหมือนจะสนิทกันจนไปกินข้าวด้วยกัน แต่มึงเข้าใจปะว่ามันก็มีเส้นของเจ้าของบริษัทกับพนักงานเส้นใหญ่ ๆ ขวางอยู่อะ พอกลางวันฮีก็เดินข้ามมา พอหมดเวลาฮีก็เดินกลับไป"

"เฮ่อ!" โต๊ดถอนหายใจด้วยความหนักอกเพราะที่คาดหวังไว้ทั้งวันกลับกลายเป็นไม่ได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติมจากเพื่อนเลย

"โอเคหรือเปล่าโต๊ด" ใหม่ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

"อืม ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้นอะ เออใหม่ แล้วที่พวกมันบอกเราว่าใหม่มูพระแม่จนได้เจอพี่ชารัดนี่จริงปะ"

"โต๊ดก็ไปเชื่อพวกนั้น เราไม่ได้มูขอแฟน"

"แต่ก็ได้พ่อเทพบุตรหน้าคมที่เจอกันหน้าวัดแขกมาครองปะ" นานาสอดขึ้นมา

"มันบังเอิญหรอก เราไปไหว้ของาน ขอให้ขายที่ได้ จะได้มีเงินมารักษาม่าเถอะ"

"แต่บังเอิญชนกันจนเอกสารตก พี่ชารัดเห็นว่ามึงจะขายที่ ประจวบเหมาะกับเพื่อนเขากำลังจะสร้างคอนโดพอดีเลยมาซื้อที่ไป แถมเซ๊งร้านเดิมที่ขายไม่ออกด้วย"

"ขายที่ไปขายที่มาเลยได้คุยกัน เลยปิ๊งกัน เขาเลยขอมึงเป็นแฟน บังเอิญสุด ๆ เลยสาว"

"สะดุดรักเจ๊กแขก โดย ลักษมีเทวีค่าาา!"

"นี่ ๆ ให้มันน้อย ๆ หน่อย" เจนเอ่ยปราม "พระเจ้าก็ยังเอามาเล่น เดี๋ยวก็โดยสาปให้เป็นกะเทยไม่มีผัวไปทั้งชีวิตหรอก"

"โอ๊ย! ปากแซ่บมากชะนี"

"แต่ก็จริงของพวกมันนะ"

"เอ้า! อีเจน อีนี่ กัดกูอยู่ดี ๆ"

"กูกัดที่มึงเอาพระแม่มาล้อเล่นค่ะอีคุณนายทองปาน แต่มันก็บังเอิญเหมือนตั้งใจมากนะใหม่ คิดดูดี ๆ สิว่าตอนนั้นใหม่เดือดร้อนเรื่องเงิน อาม่าก็ป่วยหนัก แล้วพี่ชารัดก็เข้ามาตรงจังหวะพอดิบพอดี เข้ามาหลังจากที่เพิ่งไหว้ของานจากพระแม่ด้วย ถ้าท่านไม่เห็นใจใหม่ ท่านอาจจะพอใจในความเพียรพยายามที่จะช่วยอาม่าของใหม่ก็ได้นะ"

"เลยได้ผัวพ่วงมาด้วย"

"อีนา! เออ แต่ก็จริง ดวงมันคู่กันมา เลยเป็นคู่สร้างคู่สมดวงเกื้อกูลกันอะ รู้จักปะ เรื่องของโต๊ดเองก็ไม่แน่นะ คุณก้องที่ไม่เคยสนิทสนมกับพนักงาน แต่เชื่ออีทองปานจนได้มาเจอโต๊ด มันก็ไม่แน่ปะว่าพระแม่อาจจะเห็นใจโต๊ดจนบันดาลให้ทั้งสองคนมาเจอกันในเวลาที่เหมาะสมอะ"

"เอออีเจนพูดมีเหตุผลนะ"

"ลองนึกดูดี ๆ สิ แต่ละคนที่เข้ามาหามึงมีใครเข้ามาเพราะเรื่องตัดเสื้อผ้าที่เป็นต้นทุนชีวิตมึงบ้างฮะ ไม่มีค่ะ จะมีก็แต่พี่ยักษ์พ่อรูปงามของกูเนี่ยที่อยู่กับมึง"

"อีวีรพล!" จูลีวางตะเกียบแล้วเกาะแขนยักษ์อีกรอบ "พี่ยักษ์ของกูค่ะ"

"โอ๊ย! อีเก้งแก่เอ๊ย"

"เทิ่งเฒ่า เทิ่งบ่สดใส บ่เบิ่งทรงเจ้าของ เหวย!"

"จิ๊! อีพวกนี้แม่ง...กูยิ่งหนักใจอยู่"

"เอาน่า! อย่างน้อย ๆ คุณก้องของมึงก็ยังดูจริงจังเป็นชิ้นเป็นอันมากกว่าอีพวกที่ผ่านนะ"

"เออจริง บางทีเขาอาจจะถือคติการกระทำสำคัญกว่าคำพูดก็ได้นะ อย่าคิดมาก ๆ"

"กูไม่ได้คิดมากเรื่องคุณก้อง กูคิด..." โต๊ดชะงักปากเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองชวนคนที่อยู่ในความฝันเมื่อเช้ามาด้วย

"มึงไม่ได้คิดเรื่องคุณก้องแล้วมึงคิดเรื่องอะไรพูดมา"

"เฮ่อ! กูฝัน มึงจะให้มาพูดตอนกินข้าวได้ไง"

"กะเทย! วางตะเกียบค่ะ"

พอได้ยินคำสั่งของจูลี่ทุกคนก็วางมือทันที

"อะ ยังไง ว่ามา"

"โอ๊ย! ก็เมื่อกี้พวกมึงพูดเรื่องไอ้ห่าพวกนั้นมันทำให้กูนึกถึงฝันเมื่อเช้าอะ"

"ก็แล้วมึงฝันว่าอะไร อย่าลีลา"

"กูฝันเห็นตอนที่พวกแม่งบอกเลิกกูอะ"

"ฝันเห็นแฟนเก่าบอกเลิกซ้ำ ๆ แม่หมอเจนขอทำนายว่ายังไม่ลืม ทำใจไม่ได้"

"เออ! ใครมันจะลืมคนที่ตัวเองรักได้วะ"

"แล้วไงต่อ มึงฝันเห็นแค่นั้นเหรอ"

"หึ! กูยังเห็นตัวเองสวดมนตร์บูชาพระแม่ลักษมีด้วย กำลังปลุกบรรทมพระแม่ จะจบอยู่แล้ว ฝนเสือกตก ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง แถมไอ้ห่ายักษ์ก็เสือกตะโกนแหกปากปลุกกูเสียงดังเข้ามาถึงในฝันจนกูสะดุ้งตื่นอีก"

"อะไร มึงอย่ามาหาเรื่อง กูยังไม่ได้ปลุกมึงเลยเมื่อเช้าอะ"

"จะไม่ใช่มึงได้ยังไงก็เสียงมึงแหกปากเรียกชื่อกู..."

'ไอ้โต๊ด!'

ครืน~

'พระหริปรียา ฮึก ฮึก~ ทรงตื่นบรรทมเทิด'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'อีตุ๊ด!'

'พระกมลา ฮึก!'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'อีตุ๊ดกูอยู่นี่!'

ครืน~

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'พระภควดี ฮึก ฮึก~'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'ไม่เป็นไรโต๊ด กูอยู่นี่โต๊ด'

ครืน~

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'พระอธิลักษมีทรงมองมาที่ลูกเทิด!'

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'กูรักมึงนะโต๊ด!'

โต๊ดถึงกับชะงักไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าในฝันเมื่อเช้าเสียงของยักษ์ที่แทรกเข้ามานั้นไม่มีคำไหนเลยที่เป็นการปลุกเขา แต่มันเป็นเสียงที่ยักษ์เรียกหาเขาจากเหตุการณ์ที่โดนแฟนบอกเลิกครั้งต่าง ๆ ซึ่งก็ทำให้โต๊ดตัวชาวูบ รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ราวกับตกใจสุดขีดจากอะไรสักอย่างที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

"เมื่อเช้ากูตื่นมากูก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเลย ยังไม่ได้เรียกมึงสักแอะ แล้วเมื่อเช้าในกรุงเทพก็ไม่มีฝนตกด้วย มึงเพ้อแล้ว"

"มึงอย่ามาอำ กูได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงจนสะดุ้งเลยนะ"

"ไม่มีจริง ๆ อีโต๊ด เมื่อเช้ากูออกจากบ้านไปบริษัทตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่"

"อืม แดดแรงแต่เช้าด้วยมึง"

"ตอนไปพาหุรัดมึงเห็นพื้นถนนเปียกฝนสักเม็ดไหมล่ะ"

โต๊ดหายใจไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นเพื่อน ๆ ช่วยกันยืนยันด้วยสีหน้าจริงจัง ยิ่งพอหันไปมองยักษ์หัวใจก็ยิ่งสั่นผิดปรกติจนโต๊ดต้องรีบสบัดหน้าหนีจ้วงคีบเนื้อหมูบนเตาใส่ปากทั้งที่ยังร้อน ๆ จนเพื่อน ๆ ต้องรีบร้องห้าม

ให้หลังเพื่อน ๆ ที่พากันนั่งแท็กซี่กลับที่พักโต๊ดก็เดินอ่อนระโหยโรยแรงมาขึ้นค่อมรถมอเตอร์ของยักษ์ที่สตาร์ทเครื่องรออยู่ไม่ไกล

"มึงฝันแบบนั้นจริง ๆ เหรอ"

เสียงยักษ์ที่เอ่ยถามขึ้นขณะที่กำลังสวมหมวกกันน็อกทำให้โต๊ดชะงัก

"อ...อืม!"

"อืม"

'อืม?! อืมอะไรของมึงวะ ไม่พูดต่อล่ะ'

"กอดดี ๆ"

ถึงจะนึกสงสัยในท่าทีของฝ่ายและรู้สึกไม่สนิทใจเพราะความฝันประหลาด ๆ ของตัวเอง แต่โต๊ดก็รีบโน้มตัวลงไปกอดสารภีข้างหน้าเอาไว้แน่นกันตกรถ

ค...ครืน~

นมัสเต ชคัทธาตฺริ สัทพรหมรูเป

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'โต๊ด!'

นมัสเต หโรเปนทฺรธาตฺราทิวันทเย

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'อีโต๊ด!'

นมัสเต ปรปันเนษฏะทาไนกทักเษ

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'อีตุ๊ดมึงอยู่ไหน'

นมัสเต มหาลักษฺมิ โกลาปุเรศิ

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'ไม่เป็นไรนะโต๊ด ไม่เป็นไรแล้ว'

นมัสเต มหาลักษฺมิ โกลาปุเรศิ

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'กูอยู่นี่แล้วไม่เป็นไรแล้วโต๊ด'

นมัสเต มหาลักษฺมิ โกลา...ปุเรศิ

เป๊ง เป๊ง เป๊ง~

'กูรักมึงนะโต๊ด'

เปรี้ยง!!!

"เฮือก!"