นิยายเรื่อง ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนเธอ

โพสต์นี้เป็นการแนะนำนิยาย 

โปรโมท นิยาย ของเราเองค่ะ จะโปรโมทให้อ่านเพียงแค่ สองตอน เท่านั้นนะคะ เรื่องนี้ มีทั้งหมด 10 ตอน หากชื่นชอบ หรือสนใจ ตามไปอ่านได้ที่ >>>>> 

https://www.readawrite.com/a/bdea7bd5e12f95cfcf1e2a594353d14a

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คุณเคยชอบใครสักคนที่ได้เจอกันครั้งแรกบ้างไหม เขาอาจจะเป็นคนที่ใช่สำหรับเรา แล้วเราละเป็นคนที่ใช่สำหรับเขาหรือเปล่า การชอบใครสักคนนั้นไม่ใช่เรื่องผิดแต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ชอบเราก็ไม่ใช่ความผิดเขาเช่นเดียวกัน

ตอนที่1 

วันนี้เป็นการเปิดเรียนวันแรกของการขึ้นมัธยมปลายของฉัน ฉันชื่อลิลิน เป็นคนผิวขาวตัวเล็ก นิสัยขี้เล่น ยิ้มง่าย ไม่ค่อยจริงจังกับชีวิตเท่าไหร่โดยเฉพาะเรื่องเรียน ไม่ชอบอ่านหนังสือเอามาก ๆ เลย ระหว่างที่ฉันเดินเข้ามาในอาคารเรียนรอบข้างรายล้อมไปด้วยเสียงที่จับกลุ่มคุยกันซุบซิบนินทา ประดุจว่าไม่เคยเจอกันมาก่อนทั้งที่แค่ปิดเทอมไปไม่กี่เดือนเองซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติที่เธอได้เห็นและได้ยินมาโดยตลอดระยะเวลาที่อยู่ในโรงเรียนนี้จนถึงปีนี้เธออยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่6เป็นปีสุดท้ายแล้วที่จะได้เรียนกับเพื่อน ๆ ที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ ประถมศึกษาปีที่1 เมื่อลิลินคิดได้แบบนี้ก็ใจหายเหมือนกันและในที่สุดเธอก็เดินมาถึงห้องเรียนชั้น ม.6 ด้วยความภาคภูมิใจและก็ดีใจสุด ๆ ที่จะได้เจอเพื่อน ๆ อีกครั้ง
ได้พบเจอเพื่อนเก่าที่เรียนต่อมาจนถึง ม.6 ด้วยกัน และเพื่อนที่ย้ายไปเรียนต่อที่อื่นรวมถึงเพื่อนใหม่มาจากที่อื่นเพื่อมาต่อ ม.6 ที่นี่

“สวัสดีพลอยเป็นไงบ้าง ปิดเทอมไปเที่ยวที่ไหนมา?”  ลิลินถามพลอยด้วยความตื่นเต้นและอยากคุยกับพลอยมากๆ เพราะพลอยเป็นเพื่อนสนิทของเธอ

“ฉันไม่ได้ไปไหนเลย อ่านหนังสืออยู่ที่บ้านอย่างเดียวเพราะพ่อกับแม่ฉันคาดหวังให้ฉันสอบเข้ามหาลัยดีๆ ให้ได้นะสิ” พลอยพูดพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

“อย่างเธอนะสอบได้ที่ดี ๆ อยู่แล้วแหละไม่ต้องกังวลไปหรอก คนที่สอบเข้ามหาลัยไม่ได้น่าจะเป็นฉันมากกว่านะ555” ลิลินพูดปนขำ เธอชอบพูดติดตลกกับเพื่อนสนิทของเธอตลอดแต่มันกลับแฝงความในใจเป็นหมื่นล้านคำที่อยากจะระบายออกมา ลิลินอาศัยอยู่หอพักในโรงเรียนเนื่องจากว่า แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เธอยังเล็ก พ่อของเธอต้องไปทำงานอยู่ที่ต่างประเทศจึงไม่มีเวลาดูแลลิลิน เธอจึงไม่ค่อยได้รับความรักและความอบอุ่นจากครอบครัวซักเท่าไหร่จึงทำให้เธอไม่ใส่ใจอะไรมากมายกับชีวิตของตัวเองมากนัก

“นักเรียนทำความเคารพ”  เสียงหัวหน้าห้องดังขึ้น ลิลินกับพลอยรวมถึงเพื่อน ๆ คนอื่นที่กำลังจับกลุ่มคุยกันในห้องเรียนหันหน้าไปหน้ากระดานอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายและทุกคนรีบลุกขึ้นทำความเคารพคุณครูโดยมิได้ตั้งตัว ฉันเองก็รีบลุกเพื่อทำความเคารพคุณครูเหมือนกับคนอื่นๆ ฉันรีบลุกโดยไม่ทันระวัง เก้าอี้ที่ฉันนั่งล้มลมเสียงดังจนเพื่อนทั้งห้องจับตามองที่ฉันเพียงคนเดียว พร้อมกับหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“ขอโทษค่ะ!” เธอกล่าวขอโทษพร้อมกับรีบยกเก้าอี้ที่ล้มอยู่ขึ้นมา ด้วยความอับอายเพื่อนในห้องโดยเฉพาะคนที่เธอชอบก็อยู่ในห้องนี้เช่นเดียวกัน

“สวัสดีค่ะคุณครู” เสียงทุกคนกล่าวโดยพร้อมเพรียงกันทั้งห้อง

“นักเรียนทุกคนนั่งได้ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกและเป็นปีสุดท้ายของเด็กชั้นมัธยมศึกษาปีที่6ทุกคนที่เราจะได้มีเวลาอยู่ร่วมกันก่อนแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเอง เพราะฉะนั้นครูอยากให้นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียนและเต็มที่กับในปีสุดท้าย เพื่อจะได้สอบติดในมหาลัยที่ทุกคนใฝ่ฝันไว้”   เมื่อคุณครูประจำชั้นพูดจบเด็กนักเรียนทุกคนก็ตอบรับด้วยความยินดี ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วทุกคนในห้องกำลังเดินไปที่โรงอาหารกันหมดแล้วเหลือเพียงแต่ ลิลินกับพลอยที่นั่งโต๊ะข้างๆ กันจะชอบออกช้ากว่าเพื่อนคนอื่นๆ

ระหว่างที่ลิลินและพลอยกำลังลุกขึ้นจากโต๊ะของตัวเองเธอก็ได้หันไปเห็นเพื่อนชายที่นั่งข้างหลังโต๊ะเธอห่างเพียงไม่กี่เมตร ลิลินจึงเดินเข้าหา ต้นกล้า เด็กหนุ่มเพื่อนห้องเดียวกันที่เรียนเก่งที่สุดในห้องจึงไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทหรือเพื่อนชวนเล่นมากนักเพราะเขามักจะทุ่มเวลาให้กับการอ่านหนังสือเสียส่วนใหญ่

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่2

“พักเที่ยงแล้วเราไปกินข้าวกันเถอะ” ลิลินเดินตรงเข้าไปหาต้นกล้าทันทีที่เห็นเขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะโดยที่เพื่อนทั้งห้องออกไปโรงอาหารกันหมดแล้ว ต้นกล้าเงยหน้าขึ้นมามองเธอก่อนจะลุกขึ้นเก็บหนังสือและเดินไปโรงอาหาร เมื่อกินข้าวเสร็จต้นกล้าก็ขอตัวออกไปก่อนเขามักชอบไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดเป็นประจำ เมื่อพลอยกับลิลินกินข้าวเสร็จก็ชวนกันไปที่ห้องสมุดเหมือนที่เคยผ่านมาแต่ไม่ใช่เพราะทั้งสองชอบอ่านหนังสือหรอกนะ เพราะที่เข้าไปในห้องสมุดก็ได้แต่หยิบหนังสือมาบังหน้าทำเหมือนว่าอ่านเท่านั้น

“วันนี้เขานั่งโต๊ะไหนนะ” ลิลินพูดขึ้นเบาๆ พอให้พลอยได้ยินเพราะอยู่ในห้องสมุดพูดเสียงดังไม่ได้

“โน่นไงเขาอยู่โน่น” พลอยพูดบอกลิลินพรางชี้มือตรงไปทางโต๊ะสีขาวแนวยาวที่มีคนนั่งอ่านหนังสือตรงนั้นเพียงคนเดียวเมื่อลิลินเห็นดังนั้นเธอก็ไม่รอช้ารีบหยิบหนังสือที่อยู่ใกล้เธอมาเล่มหนึ่งแล้วเดินไปหาชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น

“ต้นกล้าเราขอนั่งอ่านหนังสือด้วยคนนะ” ลิลินพูดเสร็จไม่รอช้ารีบนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตรงหน้าต้นกล้าพอดี เขาหันมามองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ไม่ตอบอะไรและก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ ลิลินนั่งก้มหน้าทำเป็นอ่านหนังสือสลับกับเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงข้ามพร้อมกับฉีกยิ้มเล็กน้อยทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนต้นกล้าผิดสังเกตจึงเงยหน้ามองลิลิน

“เธอมีอะไรหรือเปล่า เห็นท่าทีแปลกๆ”

“อ๋อ เราเห็นเธออ่านหนังสือตลอดเลย ทำไมต้องทุ่มเทให้กับการอ่านขนาดนี้”

“แล้วทำไมเธอไม่ขยันอ่านหนังสือบ้างละ อีกไม่กี่เดือนพวกเราก็ต้องหาสอบเข้ามหาลัยกันแล้วนะ”

“อ๋อ ฉันเรียนไม่เก่งนะถ้ามีคนเก่งๆ มาคอยติวให้ก็คงดี นายจะช่วยสอนฉันบ้างได้ไหม” ลิลินพูดพลางยิ้มหวานให้ต้นกล้า แต่เขากลับนั่งนิ่งไม่ตอบอะไรเธอแต่ก้มหน้าลงทันทีเพื่ออ่านหนังสือต่อ ทำให้เธอรู้สึกเซ็งที่เขาทำเหมือนไม่ได้ยินจนพลอยเพื่อนของเธอเดินมาที่โต๊ะพอดี

“ไปกันเถอะ พลอย” ลิลินจับมือพลอยที่กำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้แล้วรีบพาเดินไปจากห้องสมุดทันทีทิ้งให้ต้นกล้านั่งอยู่อ่านหนังสืออยู่คนเดียว

“เป็นอะไรทะเลาะกับต้นกล้ามาเหรอ” พลอยถามลิลินเมื่อเป็นเธอหันหน้าหนีต้นกล้าที่เดินเข้ามาในห้องเรียนคาบบ่าย

“ป่าวหรอกก็แค่เซ็งๆ” ลิลินตอบพลอยด้วยท่าทีเบื่อหน่าย พลอยพอจะเดาอารมณ์ตอนนี้ของลิลิน ออกจึงไม่ถามต่อทั้งที่มีเรื่องสงสัยก็ตาม