ความรัก ความเหงา หรือเราหลง (ตอนที่1 ตัวตนของเรา)

     ต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงทั้งหมด 98% ที่ต้องปกปิดไว้ ก็แค่ชื่อ ที่อยู่ หรือสถานที่บางแห่งเท่านั้น ที่นำเข้ามาเขียนลงในเพจนี้ก็เพื่อระบายความรู้สึกอัดอั้น เก็บกด ตัดสินใจไม่ถูก และอยากได้รับการคอมเมนต์จากคนทั่วไปที่อยู่ร่วมสังคมกับผม ว่าควรจะจบลงเช่นไร เพราะมันเป็นเรื่องของความรักที่แปลกกว่าคนทั่วไป อยากให้ทุกท่านอ่านจนจบก่อนที่จะตำหนิผมไปในทางใดๆนะครับ

    เดิมผมทำงานอยู่ที่โคราช เป็นหน่วยงานนิติบุคคลแห่งหนึ่ง นายจ้างได้ย้ายผมมาดูแลกิจการเล็กๆในเขตปริมณฑลแห่งหนึ่ง เมื่อปี 2551 เป็นตึกแถว 3ชั้น 3คูหา เป็นกิจการบริการตู้ซักผ้า และน้ำดื่มหยอดเหรียญ ตั้งเรียงแถวอยู่หน้าบ้าน โดยมีผมเป็นผู้ดูแลอยู่คนเดียว และเนื่องจากผมเป็นช่างซ่อมวิทยุ โทรทัศน์ เครื่องใช้ไฟฟ้า มาแทบตลอด นายจ้างผมจึงทำป้ายหนัารัานเปิดรับซ่อมให้แบบจริงจัง เพราะเห็นว่าผมมีความรู้และประสบการณ์ทางนี้มาโดยตรง และก็เคยสอบผ่านสถาบันพัฒนาฝีมือแรงงานแห่งชาติ และเคยได้รับโล่ห์ รางวัลดีเด่นมาหลายอย่าง จึงจะให้ผมได้มีรายได้เสริมพิเศษ ที่มากกว่าเงินเดือนขึันไปอีก ก็นับว่าเป็นบุญของผมที่ได้มีนายจ้างที่ดีครับ

    ผมเคยแต่งงานมาก่อนเมื่อครั้งที่เปิดร้านซ่อมของตัวเองที่ต่างจังหวัดบ้านของผม แต่แค่ 2ปีก็เลิกกัน และไม่มีลูก ไม่รู้สาเหตุว่าเพราะวัยที่ต่างกันมากถึง 20กว่าปี หรือการยุแหย่ของชาวบ้านรอบๆข้างที่ทำให้ทะเลาะกันบ่อย แต่สาเหตุหนึ่งก็คือเรื่องพ่อแม่ของเธอชอบให้เธอมายืมเงินครั้งละมากๆ ซึ่งคงจะคิดว่าผมรวย แต่ผมก็ไม่เคยให้เลย เพราะรู้ว่าการที่ให้พ่อตาแม่ยายยืมเงินนั้นยากที่จะได้คืน อีกอย่างผมก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น และคิดว่าตอนไปแต่งก็ให้สินสอดมากกว่าคนในหมู่บ้านเดียวกับเธออยู่แล้ว และตอนที่พวกเขามาเยี่ยมลูกสาว ซึ่งอยู่ไกลกันถึง 500กม.ผมก็พาไปกินที่ทะเล และของฝากกลับไปมากๆทุกครั้ง ก่อนแยกทางกัน ผมก็ยังเพิ่มทองที่คอของเธอให้ไปอีก 1บาท เรื่องนี้ผ่านไปนานแล้ว คิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว ไม่ได้คิดคาใจอะไรอีก นำมาเล่าย้อนเพื่อให้รู้จักตัวตนของผมเท่านั้น

    หลังจากนั้นผมก็เลิกกิจการร้านซ่อมของผม มาสมัครกับนายจ้างที่รู้จักกันมาก่อนหน้านานแล้ว เขาได้ส่งผมไปอยู่ทั้งสระบุรี บุรีรัมย์ จนโคราช แล้วมาในเขตปริมณฑล ที่ได้กล่าวแต่แรก และครั้งนี้ก็ได้อยู่คนเดียว ไม่เหมือนตอนอยู่ในจังหวัดอื่นๆที่อยู่ร่วมกันหลายคน อยู่ที่นี่ต้องดูทั้งกิจการตู้หยอดเหรียญ ก็ยังไม่เท่าไร แต่งานรับซ่อมเคี่องใช้ไฟฟ้านั้นความรับผิดชอบต้องสูงมาก ทั้งยังต้องออกวิ่งหาซื้อะไหล่ที่ใช้ซ่อม หุงหาอาหารเอง ทำความสะอาดบ้านเอง (อยู่เฉพาะชั้นล่าง) ทั้งกลางคืนก็ต้องนอนแบบระแวงพวกขโมยจะมางัดตู้หยอดเหรีญ ที่โดนไปหลายครั้งแล้ว ตู้หยอดเหรียญจะมีคนมาไขตู้เก็บเงินอยู่เสมอ แต่รายได้ทั้งหมดที่นอกเหนือจากนั้น เราก็ทำบัญชีรับจ่ายไว้ครบถ้วนไม่เคยขาด เสียดายนายผมไม่เคยมาขอดูเลย

    การอยู่คนเดียวแบบนี้ มันทั้งเหนื่อยและเหงามาก แต่รายได้ทั้งหมดรวมแล้วก็อยู่ได้สบาย เพราะบ้านไม่ต้องเช่า พอมีจังหวะว่าง หรือเหงามากๆก็จะออกไปเที่ยวห้าง เที่ยวตลาดนัด ดูคอนเสิร์ทตลาดนัด ติดนักร้อง ติดแดนเซอร์บ้าง ได้พอแก้เหงาแต่มันก็ไม่มีเพื่อนครับ พอจะคบหาเพื่อนรุ่นเดียวกันบ้าง มันก็จะคอยยืมแต่เงิน เห็นว่าผมกิจการดี มีรถขับ คิดว่าผมรวย ชาวบ้านมักคิดว่าเป็นกิจการของผมเอง ถ้ามาถามสักนิดผมก็จะบอกตรงๆ ไม่ชอบการโกหกอยู่แล้ว พอจะจีบสาวๆแถวนั้นบ้าง แม่เธอก็มักจะมายืมเงิน แล้วไม่เคยมีใครใช้คืนเลย ผมก็พูดไม่ออกเพราะชอบลูกสาวเขา บางคนเป็นขี้เหล้าติดยา แต่ลูกสาวสวยน่ารักมาก พ่อเธอก็จะมาไถเงินผมอีก

    หน้าบ้านผมกว้าง มีม้าหินไว้นั่งเล่น จึงมีคนมานั่งรอรถ และมีเด็กๆจากในซอยหลังบ้านซึ่งเป็นหมู่บ้านใหญ่มานั่งเล่นกันประจำ มีเด็กผู้หญิงอนุบาลคนหนึ่งชอบมานั่งอยู่หน้าบ้านและร้องฮัมเพลงอยู่ประจำ สมมุติชื่อว่า ฟ. ผมเข้าไปถามทำไมมาเล่นอยู่คนเดียว เธอบอกไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อแม่ยังไม่กลับจากทำงาน ผมจึงให้เธอเข้ามาเล่นคอมพิวเตอร์ และสอนการใช้งานจนเธอเก่ง แม่เธอจึงฝากให้ผมดูแล และยกให้เป็นหลานบุญธรรม ฟ.เป็นเด็กฉลาดมีเพื่อนมาก ตอนหลังจึงมีเพื่อนติดตามมาหลายคน ตอนนั้นโทรศัพท์มือถือยังแพงมาก เด็กๆยังไม่มีใช้กัน และที่ติดตาม ฟ.มาบ้านผมก็เป็นเด็กยากจนทั้งนั้น ผมจึงหาซื้อคอมพิวเตอร์เก่าและโน้ตบุ๊คมาซ่อม แล้วตั้งเรียงให้เด็กๆได้เล่นกัน 4 - 5 เครื่อง วันไหนหยุดเรียนก็จะมากันเต็มร้านเราเลย บางวันตั้งแต่เช้ายันเย็น มีพ้ดลมเปิดให้ทุกคน พอหิวผมก็ซื้อมาม่าพร้อมเครื่องปรุง และขนมขบเคี้ยวไว้ให้แก้หิว แบบเข้าครัวทำกันเอง พอเริ่มติดคอม ใครอยู่ใกล้ก็จะมาทุกเย็นเลย แม้จะอยู่ไกลพอเลิกเรียนก็ยังขอแม่กลับบ้านช้า

    เด็กๆก็สนุก ผมก็มีความสุข มีเพื่อนเป็นเด็กๆผมชอบมาก พวกเขาพูดง่าย ไร้เล่ห์เหลี่ยม ใสซื่อ ใช้งานเล็กๆน้อยๆได้ แต่ไม่กล้าใช้ เกรงว่าพ่อแม่จะมาหาว่าเอามาหลอกใช้งาน บางคนยังคิดว่าผมเก็บเงินเด็ก เหมือนร้านคอมที่อยู่ใกล้ๆกัน คนที่คุ้นกันก็บอกให้ผมเอากระปุกตั้งไว้ให้เด็กหยอดเหรียญช่วยค่าไฟฟ้า ก็ไม่เคยทำ เพราะเด็กพวกนี้ยากจนกันทั้งนั้น บางวันก็พาไปเที่ยวห้าง กินข้าว หรือตลาดนัด ปีใหม่ก็จัดงานเลี้ยง หาของขวัญมาให้จับกัน บางทีก็จัดวันเกิดให้เด็กที่คุ้นเคยมานาน จนบางทีเสีบงดังจนข้างบ้านด่าเอา ผมมีความสุขกับเด็กพวกนี้จนพวกเธอโตเป็นสาว บางคนผมก็นึกชอบและจีบอยู่ แต่เธอจะมองว่าผมเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ แล้วก็มีผัวไปทีละคนสองคน

    ล.เป็นเด็กที่มาเล่นที่ร้านผมตั้งแต่อยู่ ป.2 และเคยจับฉลากของขวัญปีใหม่ได้ที่1 เป็นแท็บเลทไป จำได้และถ่ายคลิปไว้ ว่าเธอแอบไปนั่งแกะกระดาษห่ออยู่ตรงบันไดด้วยความดีใจมาก มันเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดที่เคยแจกเด็กๆมา ล.รุ่นเดียวกับ ฟ.หลานบุญธรรมของผม เรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่ ล.ออกโรงเรียนตั้งแต่ ป.6 ไม่รู้สาเหตุอะไร ล.มีพี่สาวที่เรียนจนถึงม.3แล้วมีผัวเป็นวินมอเตอร์ไซค์ ช่วงนั้น ล.หายไปนาน เพราะโต๊ะคอมมักโดนเด็กรุ่นพี่ๆที่เรียนหนังสือแย่งกันจนเต็มแทบทุกวัน ต่อมาเด็กโตๆก็เริ่มมีมือถือกันเอง และแยกย้ายกันไปเรียนที่ต่างๆ บางคนก็มีผัวไป โต๊ะคอมจึงเริ่มว่าง ล.ก็เริ่มเข้ามาเล่นบ่อยขึ้น จนมาเป็นประจำแทบทุกวัน แต่ก็จะมากับเพื่อน 2 - 3 คนเสมอ บางทีก็มากันแต่เช้าเลย จนเราต้องตื่นเปิดประตูให้ เด็กพวกนี้ไว้ใจได้แทบทุกคน และผมเป็นคนนอนตื่นสาย จึงได้ให้กุญแจบ้านไว้เลย เวลาผมยังไม่ตื่นหรือออกไปไหน พวกเธอก็จะมาไขเข้าร้านกันมาเอง ผมมักจะโทรถามเสมอว่าวันนี้จะกินอะไรดี แต่บางทีเธอก็หาในครัวกินกันเอง เด็กที่นิสัยขี้ขโมยเล็กๆน้อยๆก็มีบ้าง ซึ่งผมก็ได้ติดกล้อวงจรปิดไว้ดูด้วย

    ล.เป็นคนรูปร่างเล็ก ผิวดี พูดเร็วจนลิ้นรัว เสียงเล็กแหลม ตรงไปตรงมา ไม่โลภมากเกินตัว ไม่มีเงินก็จะขอแค่ไม่กี่บาท ถามบ่อยๆเวลาออกข้างนอกว่าอยากกินอยากได้อะไรมั้ย เธอจะปฏิเสธแทบทุกครั้ง ในวันเกิดเธอครั้งหนึ่งผมลืมซื้ออะไรให้จึงบอกว่า ลืมซื้อของขวัญวันเกิดให้นะ ใส่ซองยื่นให้200 เธอฉีกซองออกดูแล้วบอกไม่เอา ส่งแบ็งค์คืนผมแล้วบอกว่า ขอ 50บาทพอ จะไปซื้อขนมกิน เมื่อเธอเริ่มโตเป็นสาว มักจะคุยอวดผมเสมอว่ามีแฟนเป็นคนนั้นคนนี้ อีก2 - 3วันก็มาบอกอีกว่า หนูมีแฟนคนใหม่แล้ว ผมก็เริ่มเห็นความน่ารักของเธอมากขึ้น และเริ่มให้ความสำคัญแก่เธอมากกว่าคนอื่น ช่วงหลังๆ ล.มักจะมากับเพื่อนสนืทคนหนึ่งชื่อ ม.เป็นรุ่นเดียวกัน และไม่ได้เรียนหนังสือทั้งคู่ เวลาผมออกไปไหนก่อนที่เธอจะมากัน ผมก็จะวางเงินไว้ให้คนละโต๊ะพร้อมโน้ตสั้นๆว่า ''เอาไว้กินขนม อยากกินอะไรก็โทรบอก" ซึ่งจะมีโทรศัพท์บ้านอยู่ข้างๆโต๊ะคอมด้วย

    ผมมีความสุขเพลิดเพลินอยู่กับเด็กๆพวกนี้มาหลายปีติดต่อกัน สนิทคุ้นเคยมากกว่าหลานจริงๆของผมเสียอีก จนกระทั่งมาปี พศ.2563 นายจ้างของผมให้ผมออกจากงาน และบอกขายตึกแถวที่ผมอยู่มาถึง 12ปีนี้ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านตั้งแต่เด็ก มาเรียนใน กทม.ตั้งแต่เด็ก ย้ายไปโน่นนี่ตลอด จนเปิดร้านซ่อมที่ใกล้บ้านตัวเองแหละนานที่สุด แต่ถ้าเป็นแบบไกลบ้านแล้ว ที่นี่นานที่สุด จนเหมือนคนหมู่บ้านนี้ไปแล้ว ผมเริ่มเตรียมตัวขนย้าย แบบเรื่อยๆด้วยตัวเองไปก่อนการขนย้ายครั้งใหญ่ โต๊ะคอมและอุปกรณ์ต่างๆก็ถอดถอนออกจน ล. และ ม.มาเล่นไม่ได้แล้ว การที่เราอยู่คนเดียวแล้วเจอปัญหาใหญ่ๆแบบนี้นั้น มันทั้งเหนื่อย เหงา เศร้า เหมือนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในโลกนี้ยังงั้นแหละ

    เรื่องของผมไม่มีอะไรที่บู๊ ผจญภัย ลี้ลับ ตื่นเต้นอะไร แต่ถ้าได้อ่านจนจบจึงจะได้ไขกุญแจบอกว่า ที่แท้แล้วมันมีอะไรลึกๆซับซ้อนบางอย่างที่ทำให้เรื่องที่มองว่าธรรมดานั้น มันไม่ใช่ธรรมดา ผู้ที่อ่านแล้วอาจขัดแย้งอยู่ในใจว่า ทำไมไม่ทำอย่างนั้น ทำไมไม่เป็นอย่างนี้ ผมจะบอกเหตุผลในตอนท้ายครับ เพื่อให้ผู้อ่านทุกท่านสรุปได้ด้วยตนเอง

                                                            โปรดติดตามตอนต่อไปครับ